Στην κατηγορία αυτή κατατάσσονται και τυριά ΠΟΠ όπως το ανεβατό (από το Βόιο και την Κοζάνη), το γαλοτύρι της Ηπείρου, το πηχτόγαλο Χανίων, το ξίγαλα Σητείας, το κατίκι Δομοκού, αλλά και διάφορα τυριά τοπικής εμβέλειας, όπως η αρμεξιά και η μαλαξιά της Άνδρου, το Αρμόγαλο (Σάμος), η τυρογιλιάτα (Αγρίνιο), το τσαλαφούτι (Στερεά), η σιμπουκίρα (Λεωνίδιο) η ξινομυζήθρα και τα διάφορα ξινοτύρια των Κυκλάδων.
Πρόκειται για τυριά χωρίς σχήμα ή κρούστα, που έχουν σχεδόν την υφή ενός πηχτού γιαουρτιού, άλλοτε ελαφρά κοκκώδη κι άλλοτε λεία. Η διάρκεια της ζωής τους είναι σύντομη, λόγω της μικρής ή μηδενικής περιεκτικότητας τους σε αλάτι. Εξαιρούνται αυτά που τυποποιούνται σε κενό αέρος, τα οποία έχουν διάρκεια ζωής έως κι ένα έτος. Παράγονται συνήθως από πρόβειο ή κατσικίσιο γάλα, όλα τους λίγο-πολύ, με παρεμφερείς τρόπους δηλαδή με απευθείας βράσιμο του γάλακτος, με ή χωρίς αλάτι.
Καταναλώνονται ως αλοιφές πάνω σε ψωμί ή παξιμάδια, ως μεζές του τσίπουρου ή της ρακής ή ως πρωινό με φρούτα ή μέλι. Προστίθενται σε φρέσκιες σαλάτες και γίνονται βασικό υλικό , σε τάρτες ή σε διάφορα πιτάκια γλυκά ή αλμυρά, που συνήθως συνδυάζονται με μέλι σε σάλτσες ζυμαρικών. Τα τυριά αυτά δεν παντρεύονται εύκολα με το κρασί λόγω της «γαλατένιας» γεύσης τους. Όταν όμως χρησιμοποιούνται στο φαγητό συνδυάζονται με λευκά κρασιά με μάλλον υψηλή οξύτητα.
