Last call και για μια σειρά μεγάλων σκηνοθετικών και ερμηνευτικών στοιχημάτων:
Της Κατερίνας Ευαγγελάτου, που σκηνοθέτησε σε πανελλήνια πρώτη το συναρπαστικό δράμα του Βρετανού Ρόμπερτ Άικ, "The doctor", αποσπώντας μια εξαιρετική ερμηνεία από τη Στεφανία Γουλιώτη. Το έργο επικεντρώνεται σε καυτά ζητήματα του δημόσιου διαλόγου με κυριότερο τις "δολοφονίες χαρακτήρα" και τα "λαϊκά δικαστήρια" που στήνονται στα τηλεοπτικά παράθυρα και τα social media (Αμφι-Θέατρο). Της Έφης Μπίρμπα, που ανέσυρε ένα ολιγοπαιγμένο έργο για τα όρια της επιστήμης, τη χειραγώγηση του ατόμου και τη διάβρωση που επιφέρει η εξουσία, την "Καρδιά του σκύλου" του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ και τη μετουσίωσε σε μία υψηλής αισθητικής και ξεχωριστής σωματικότητας παράσταση, με κυρίαρχη την ερμηνεία του Άρη Σερβετάλη (Κιβωτός). Του Στάθη Λιβαθινού που ανέβασε το ευφυές έργο του Τομ Στόπαρντ, "Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί", που μετατρέπει τους δευτερεύοντες ήρωες του σαιξπηρικού "Άμλετ" σε κεντρικούς ήρωες μία κωμικοτραγικής παραβολής (Θέατρο της Οδού Κυκλάδων-"Λευτέρης Βογιατζής"). Του Δημήτρη Καραντζά, που επέστρεψε στον Τσέχοφ και με τον "Γλάρο" παρουσίασε μία βαθιά συγκινητική παράσταση για τη συνομιλία μεταξύ καλλιτεχνικής δημιουργίας και πραγματικότητας και την θεατρική τέχνη ως αναγκαιότητα (Προσκήνιο).
Του Δημήτρη Τάρλοου που σκηνοθέτησε το "Έγκλημα και τιμωρία" στη σύγχρονη, τολμηρή μεταγραφή του Θανάση Τριαρίδη, που είδε το έργο-ογκόλιθος του Ντοστογιέφσκι ως μία ευκαιρία επαναδιαπραγμάτευσης του διλήμματος περί δίκαιου και άδικου φόνου (Πορεία at Victoria). Του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη που μας σύστησε το έργο του Στίβεν Κάραμ, "The humans", που εστιάζει με αμεσότητα και ευαισθησία στη ζωή μιας σύγχρονης αμερικανικής οικογένειας, καθιστώντας την απολύτως οικουμενική (Μουσούρη). Του Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, που έδωσε θεατρική πνοή στη συγκλονιστική ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα, "Underground", σε μια παράσταση με βαλκανική ψυχή, αστείρευτη ενέργεια και υπέροχη μουσική, δίπλα στις εξαίσιες ερμηνείες των Γιάννη Τσορτέκη, Βασίλη Χαραλαμπόπουλου και Αλεξάνδρας Αϊδίνη (Ακροπόλ).
Και του Γιώργου Νανούρη, που ανέβασε το εμβληματικό έργο του Άρθουρ Μίλλερ, "Ο θάνατος του εμποράκου", όπου ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης πραγματοποίησε μία κορυφαία ερμηνεία (Ζίνα) αλλά και το ρομαντικό δράμα του Εντμόντ Ροστάν, "Συρανό", σε μία εμπνευσμένη παράσταση-γιορτή της θεατρικότητας, με κορυφαίο του θιάσου τον ταλαντούχο Μιχάλη Σαράντη (Αλκυονίς).
Πολυσυζητημένες παραστάσεις που επέστρεψαν φέτος στη σκηνή
Μια σειρά παραστάσεων που επέστρεψαν φέτος στο σανίδι για δεύτερη, ακόμη και τρίτη ή και τέταρτη χρονιά, ολοκληρώνονται την Κυριακή των Βαΐων. Ο sold out "Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού” του Ντάριο Φο στη σπιντάτη σκηνική εκδοχή του Γιάννη Κακλέα με τον Πάνο Βλάχο (Γκλόρια). Από αυτή τη σύντομη λίστα δεν θα μπορούσε να λείπει το "Sexy Laundry" της Μισέλ Ριμλ με τον Σπύρο Παπαδόπουλο και την Ρένια Λουιζίδου, που ερμηνεύουν ένα ζευγάρι που επιχειρεί να αναθερμάνει την ερωτική του ζωή (Κάππα), όπως και οι "Αινιγματικές παραλλαγές" με τους Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και Γιάννη Μπέζο (Βεάκη). Ακόμη ένα ντουέτο, αυτή τη φορά ενός σνομπ νομπελίστα συγγραφέα και ενός ψαρωμένου δημοσιογράφου, στο έργο του Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ που σκηνοθέτησε μαζί με τον Δαδακαρίδη ο Σωτήρης Τσαφούλιας. Επιτυχημένο δίδυμο αναδείχθηκαν για τέταρτη χρονιά φέτος οι Θανάσης Κουρλαμπάς και Γιώργος Γαλίτης στον "Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς" του Λέοντος Τολστόι, σε διασκευή Κωνσταντίνας Νικολαΐδη (Αλκμήνη). Για δεύτερη χρονιά σκέπασε μυστήριο το θέατρο "Κάτια Δανδουλάκη”, με την καταξιωμένη ηθοποιό στο νουάρ "Διάλεξε τον θάνατό σου αγάπη μου" των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα πάνω στο αριστουργηματικό έργο του Ρομπέρ Τομά (παίζουν: Κοραλία Καράντη, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Πάνος Σταθακόπουλος, Γιώργος Γεροντιδάκης).
Ανάμεσα στα μεγάλα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου που ξαναείδαμε φέτος ήταν και η "Φιλουμένα Μαρτουράνο" του Εντουάρντο ντε Φιλίππο, λαμπρό δείγμα του ιταλικού νεορεαλισμού που συμπυκνώνει μια ολόκληρη εποχή, με τη Μαρία Ναυπλιώτου και τον Μελέτη Ηλία στους πρωταγωνιστικούς ρόλους (σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου στο "Δημήτρης Χορν”). Στην ίδια κατηγορία είναι και η "Άνοδος του Αρτούρο Ούι" του Μπέρτολτ Μπρεχτ, η αλληγορία για την άνοδο του Ναζισμού, που ανεβασε ο Άρης Μπινιάρης στο ολοκαίνουργιο Ark με τον Γιώργο Χρυσοστόμου στον ομώνυμο ρόλο (και με τους Γιάννη Αναστασάκη, Μιχάλη Βαλάσογλου, Κώστα Κορωναίο, Δαυίδ Μαλτέζε, Μαρία Παρασύρη, κ.ά.
Σαρωτική βέβαια ήταν και η επιτυχία του "Κύκλου των χαμένων ποιητών", έναν λυτρωτικό φόρο τιμής στην αξία της αυτοδιάθεσης από τον Τομ Σούλμαν, όπου ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης καθοδήγησε τον Άκη Σακελλαρίου σε ένα ρόλο ζωής στη θεατρική μεταφορά της εμβληματικής ταινίας (Βρετάνια). Στο θέατρο "Τζένη Καρέζη” ο "Κωλόκαιρος” του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία του -σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη- με φόντο το κέντρο διασκέδασης "Διυλιστήριο" μετά από μια νύχτα γλεντιού, με τον συγγραφέα και ηθοποιό και τους Στάθη Σταμουλακάτο, Βασιλική Διαλυνά, Στέλιος Δημόπουλο, Θάνο Αλεξίου. Στις 30/4, από την άλλη, κατεβαίνει η φεμινιστική κωμωδία "Αυτές που δεν προλάβατε” της Δανάης Λιοδάκη. Η μεγάλη επιτυχία της b.p.m.theater group σε μουσική του Φοίβου Δεληβοριά, με τις νέες ηθοποιούς Μαριέλα Δουμπού, Άλκηστις Ζιρώ, Ευσταθία Λαγιόκαπα και Παναγιώτα Παπαδημητρίου.
Από τον κινηματογράφο στη σκηνή
Την τελική τους παρουσία στο σανίδι αναμένουμε και για αυτές τις παραστάσεις που τις είδαμε, αρχικά, στη μεγάλη οθόνη. Ο Πέτρος Λαγούτης και ο Γιώργος Πυρπασόπουλος συν-σκηνοθετούν την κοινωνική σάτιρα του Πάολο Τζενοβέζε "Τέλειοι ξένοι", που θα παίζεται ως τις 28/4 στη σκηνή του θεάτρου Αθηνά με τους Μυρτώ Αλικάκη, Πέτρο Λαγούτη κ.ά. Την ίδια ημερομηνία θα αποχαιρετήσουμε από το Χώρα το "Closer” του Πάτρικ Μάρμπερ, στο οποίο παίζουν ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης, η Βίκυ Παπαδοπούλου, η Ναταλία Σουίφτ και ο Σπύρος Σταμούλης, τον "Μάρτυρα κατηγορίας” της Αγκάθα Κρίστι στο θέατρο Άνεσις (σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη) αλλά και τον "Ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϊ”, τη δραματοποίηση του μυθιστορήματος της Πατρίσια Χάισμιθ στο Ιλίσια-"Βολονάκης” δια χειρός Πέτρου Ζούλια με τους Μιχάλη Συριόπουλο, Μιχαήλ Ταμπακάκη, Ιωάννη. Αθανασόπουλο, Ήβη Νικολαΐδου.
Εδώ… γελάμε!
Παρακάτω θα βρείτε τις κωμωδίες που θα μας σκορπίσουν γέλιο για τελευταία φορά την Κυριακή των Βαΐων. Αρχικά έχουμε το "Όταν πέθανα" τη θεατρική επιστροφή του Λάκη Λαζόπουλου, ο οποίος πλαισιώνεται από την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου και τον Διονύση Ατζαράκη ("Βέμπο"), αλλά και το "Εγώ, εγώ... κι εγώ" του Φλοριάν Ζελέρ, όπου πρωταγωνιστούν ο Φάνης Μουρατίδης και η Εβελίνα Παπούλια (Αλάμπρα). Παραμένοντας σε all-star θιάσους δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το "Unfriend" του Στίβεν Μόφατ, όπου πρωταγωνιστούν η Κατερίνα Διδασκάλου και η Βάσω Λασκαράκη (Νέος Ακάδημος), αλλά και τους… δολοφονικούς "Μπαμπάδες με ρούμι" των Ρέππα-Παπαθανασίου με Ευείδη, Λεκάκη, Σταυροπούλου, Βογιατζάκη, Κόκλα και Λουδάρο ("Αλίκη"). Εξίσου δολοφονικό είναι βέβαια και το "Σεσουάρ για δολοφόνους", η διαδραστική κωμωδία που σκηνοθετεί ο Νικορέστης Χανιωτάκης στο "Λαμπέτη”, όπως και το "Μη σου τύχει!..." με τον Αιμίλιο Χειλάκη (Αθηνών).
Στη συνέχεια, παραθέτουμε τις κωμωδίες που είναι γραμμένες από ελληνική πένα: "Το επάγγελμα της μητρός μου" του Μποστ με τον Θανάση Παπαγεωργίου στον χώρο του, τη Στοά, "Σκοτσέζικο ντους" της Χρύσας Σπηλιώτη στο θέατρο Πρόβα και "Golfώ", που αποτελεί την κωμική διασκευή της "Γκόλφως” του Περεσιάδη σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη (104). Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι μαύρες κωμωδίες "Interview" της ομάδας Εμείς σε σκηνοθεσία Χρήστου Θάνου ("Αλκμήνη”, που είναι η μόνη που τελειώνει στις 30/4) και "Γύρισε πίσω” της Χριστίνας Σαμπανίκου σε σκηνοθεσία Βίκυς Αδάμου στο Vault.
Τη λίστα των θεατρικών που έχουν για ατού τους το χιούμορ κλείνουν οι παραστάσεις: "Οι δύο χέστηδες”, το έργο του Ευγένιου Λαμπίς σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου με την Κλέλια Ανδριολάτου, τον Γιώργο Γλάστρα και τον Θέμη Πάνου κ.ά. (θέατρο Τέχνης-Φρυνίχου), "Ελάτε να πιούμε έναν καφέ…”, η σάτιρα του Πιέρο Κιάρα που ανέβηκε από τον Νίκο Καρδώνη στον Μικρό Κεραμεικό, "Πες μου ότι είναι ψέμα - Επιχείρηση Ωρωπός”, η διασκευή του "Ψέμα στο ψέμα” από τον Τάσο Ιορδανίδη στο Θέατρο Nous - Creative space και η αστυνομική κωμωδία του Πάτρικ Μπάρλοου "Τα 39 σκαλοπάτια” με τον Μάκη Παπαδημητρίου να πρωταγωνιστεί και να σκηνοθετεί ("Τζένη Καρέζη").
Αυλαία ρίχνει και μια ομάδα σημαντικών έργων από το παγκόσμιο ρεπερτόριο:
Το αριστούργημα του Τενεσί Ουίλιαμς, "Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι", που σκηνοθετεί η Λίλλυ Μελεμέ, με τη Φιλαρέτη Κομνηνού στον πρωταγωνιστικό ρόλο της μητέρας που αρνείται να αποδεχτεί την πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από το θάνατο του γιου της (Νέος Ακάδημος). Το σπάνια παιζόμενο επικό και ποιητικό έργο του Στρίντμπεργκ, "Ονειρόδραμα", που μεταμορφώθηκε στα χέρια της Γεωργίας Μαυραγάνη σε μια παράσταση-αποθέωση της ομαδικότητας και του χειροποίητου θεάτρου (Εθνικό). Επίσης του Στρίντμπεργκ, η "Miss Julie", στην πειραματική σκηνοθεσία του Πάνου Κούγια, που βασίστηκε στον κώδικα της σιωπής (ΔΘΠ). Το πρωτόλειο έργο του Τσέχοφ, "Πλατόνωφ", που σκηνοθέτησε ο μετρ του ρωσικού θεάτρου Άντολφ Σαπίρο με μια ομάδα ταλαντούχων Ελλήνων ηθοποιών και επικεφαλής τον Γιώργο Χριστοδούλου και την Παναγιώτα Βλαντή (ΔΘΠ) αλλά και ο "Βυσσινόκηπος" που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Μόρτζος, ακολουθώντας τη μέθοδο διδασκαλίας του Κάρολου Κουν (Διάχρονο). Δύο έργα του σπουδαίου αιρετικού, Χάινερ Μίλερ, το μανιφέστο των εξεγερμένων γυναικών, "Μήδειας υλικό" από την Άντζελα Μπρούσκου (Bios) και το τολμηρό "Κουαρτέτο" από τον Θανάση Σαράντο, με τον Χρήστο Βασιλόπουλο και την Κερασία Σαμαρά στους ρόλους του ζευγαριού που επιδίδονται σε ένα καταστροφικό παιχνίδι εξουσίας (Από Μηχανής).
Οι "Τσέντσι" του ρομαντικού ποιητή Πέρσι Σέλεϊ, που βασίζεται στην πραγματική ιστορία του αδίστακτου Φραντσέσκο Τσέντσι, ο οποίος προκάλεσε τον θάνατο των γιων του και τον βιασμό της κόρης του, σε σκηνοθεσία της Μαριλίτας Λαμπροπούλου (ΔΘΠ). Τέλος, ο "Μικρός Έγιολφ", στη σκηνοθεσία των Γιώργου Χαρατζά και Κορίνας Χρυσάιδου, το έργο όπου ο Ίψεν συμπυκνώνει τις προβληματικές του για τον έρωτα ως ψευδαίσθηση, τη χειραφέτηση των γυναικών, την αναζήτηση ταυτότητας (Από Μηχανής).
Δύο μεγάλοι ρόλοι που δεν έχουν φύλο
Σε δύο παραστάσεις της φετινής θεατρικής σοδειάς ο ρόλος που φιγούραρε στον τίτλο τους παίχτηκε με τρόπο που να διευρύνει την οπτική μας σχετικά με το πώς μπορεί να αντιστοιχείται ένα ήρωας με έναν ερμηνευτή. Έτσι, από τη μία πλευρά έχουμε τον "Βασιλιά Ληρ” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, όπου η Μπέτυ Αρβανίτη ερμήνευσε τον επώνυμο βασιλιά που μοιράζει στις τρεις κόρες του το βασίλειό του. Η παράσταση, την οποία σκηνοθέτησε ο Στάθης Λιβαθινός, θα συνεχιστεί ως τις 28/4. Από την άλλη πλευρά, ήταν ο Χρήστος Στέργιογλου εκείνος που μεταμορφώθηκε στην αυστηρή χήρα Μπερνάρντα Άλμπα στο "Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα (Το σώμα όπου ανατέλλει η αντοχή)” σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα. Το θεατρικό του μοναδικού Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα κάνει φινάλε την Κυριακή των Βαΐων.
Τελευταία ευκαιρία για ν’ ακούσεις το "νέο αίμα”
Αν σε ενδιαφέρουν οι δημιουργίες νέων καλλιτεχνών, τότε συνέχισε να διαβάζεις αυτές τις γραμμές ώστε να προλάβεις τις παρακάτω παραστάσεις πριν τελειώσουν. Με τους κλασικούς ασχολήθηκαν οι πρόσφατοι απόφοιτοι της Σχολής Σκηνοθεσίας του Εθνικού Ορέστης Σταυρόπουλος και Δημήτρης Σταυρόπουλος, ανεβάζοντας τον "Κροκόδειλο” του Ντοστογιέφσκι (έως 30/4, Πόρτα), αλλά και η ομάδα Loxodox που ανέβασε το "Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας” στο ΠΛΥΦΑ (έως 28/4), ενώ επιρροή από Τσέχοφ είχε η Φένια Προβελεγγίου, σκηνοθέτρια του "Άλλα για τον Γλάρο δε γνωρίζω” (έως 28/4, Ρεκτιφιέ).
Από την άλλη, ενός νέου δημιουργού, του Μιχάλη Μαλανδράκη, είναι το "Όνειρα γλυκά” σε σκηνοθεσία Μάξιμου Μουμούρη στο Τόπος Αλλού που παίζεται μέχρι την Κυριακή των Βαΐων. Τότε, θα αποχαιρετήσουμε και δύο περφόρμανς που σχετίζονται με ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας: "Τι είναι αυτό που με κάνει αγόρι;” του Γιώργου Νικολαΐδη σε σκηνοθεσία Βίκυς Αδάμου (H.ug) και "Καταποντισμός” του Βασίλη Βηλαρά στην Πειραματική, όπου παίζουν ο ίδιος με τους Ανδρέα Teddy Λαζαράκο, Kristof, Νίκο Ρούπλεμ, Dolly Vara. Τέλος, οι νέοι, millennial δημιουργοί στοχάζονται για τη γενιά τους στα έργα "Δε μιλένιαλς” της Χρύσας Κολοκούρη που κάνει φινάλε στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα στις 30/4, αλλά και το δυνατό "Generation lost” του Γρηγόρη Λιακόπουλου σε σκηνοθεσία Κατερίνας Γιαννοπούλου στη σκηνή "Νίκος Κούρκουλος”.
Η ελληνική δραματουργία πρωτοστατεί
Βαριές υπογραφές αλλά και νεότερες φωνές βρήκαν φέτος τη δική τους θέση στις σκηνές της Αθήνας. Δύο έργα που δίνουν γροθιά στο στομάχι παίζονται στο Σύγχρονο Θέατρο και το Επί Κολωνώ. Το "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” του Χρόνη Μίσσιου για τα χρόνια των φυλακίσεων, των βασανιστηρίων και των εκτοπίσεών του ως κομμουνιστή με τους Ιωσήφ Ιωσηφίδη, Κωνσταντίνο Πασσά, Δημήτρη Μαμιό, Γιάννη Μάνθο, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη (30/4) και το νέο έργο του ταλαντούχου ηθοποιού Γιώργου Χριστοδούλου "Ο συνεργός”, εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία γυναικοκτονίας, που πρωτοανέβηκε πέρυσι με τους Χρήστο Κοντογεώργη, Γιώργο Τριανταφυλλίδη, Μαρία Προϊστάκη, Φανή Παναγιωτίδου (28/4).
Ένα έργο για την εξάρτηση και τον αντίκτυπό της στον περίγυρο του εθισμένου, το "Εξαρτάται" της Μαρίας Μαυρικάκη, παρουσίασαν φέτος ο Αντώνης Αντωνίου και η Νατάσα Ασίκη στη Θεατρική Σκηνή (28/4). Την ίδια μέρα κατεβαίνουν και δύο έργα της Λένας Κιτσοπούλου, το "Μαράκι έκλασε" της ομάδας Seven Sisters στο Faust και ο "Κατάθλας” σε σκηνοθεσία της Νατάσας Παπαμιχαήλ στο Olvio.
Τρεις διακεκριμένοι συγγραφείς παρουσίασαν τρία νέα έργα: το "Αράφ" του Γιάννη Τσίρου για τη σύγχρονη υποκριτική κοινωνία (Αποθήκη, 28/4, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη με τους Ράνια Σχίζα, Ιωσήφ Πολυζωίδη, Φώτη Λαζάρου), το "Rayman ούρλιαξε" του Γιάννη Μαυριτσάκη για έναν θεωρητικό φυσικό σε διχασμό, λίγο πριν τη μεγαλύτερη βράβευση της ζωής του, με τον Χάρη Φραγκούλη στον ομώνυμο ρόλο, σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη (Σφενδόνη, 28/4) και το "Συνέβη στο Monterey” του Άκη Δήμου με τις Λυδία Φωτοπούλου και Καίτη Κωνσταντίνου σε ένα γλυκόπικρο εξομολογητικό ντουέτο με την υπογραφή του Τάκη Τζαμαργιά (Μικρό Χορν, 28/4). Σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση και σε μια παράσταση ιδιαίτερης ατμόσφαιρας έκανε πρεμιέρα τον Φεβρουάριο η "Αγρυπνία" του Δημήτρη Δημητριάδη με την υπογραφή του σκηνοθέτη Αντώνη Καλογρίδη στο νέο θέατρο Συγγρού 33, μια ιστορία ενός ανεκπλήρωτου ομοφυλοφιλικού έρωτα που λειτουργεί ως παραβολή για την ελληνική κοινωνία και οικογένεια.
Ανάμεσα στα νέα ελληνικά έργα που προλαβαίνουμε ακόμα να δούμε έως τις 30/4 είναι το "Φαγητό” της Μαρίας Λαϊνά (ΠΛΥΦΑ), το "Με δύναμη από την Κηφισιά” των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά (Μικρός Κεραμεικός), το "Γιοσίρου Γιαμαγκούσι” του Γιάννη Κεντρωτά (Olvio) και η "Μουγγή καμπάνα" του Θανάση Τριαρίδη ("Μπέλλος").
Παράλληλα, τρεις καλλιτεχνικές μορφές γίνονται πηγή έμπνευσης για ισάριθμα έργα. Παρουσιάζεται για πρώτη φορά από τους Elephas tiliensis το Θέατρο του Βουνού και το έργο του Γιώργου Κοτζιούλα, που ίδρυσε στην Ήπειρο τη Λαϊκή Σκηνή με ηθοποιούς τους ίδιους τους αντάρτες και τις αντάρτισσες του ΕΛΑΣ, μέσα από τα "Μαγικά βουνά" (Θέατρο του Νέου Κόσμου, 28/4). Η Όλια Λαζαρίδου υπογράφει τη σκηνοθεσία της παράστασης "Θεόφιλος Sold", με θέμα τη ζωή του αυτοδίδακτου ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ (Αμφιθέατρο Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, 28/4), ενώ το έργο του Αντώνη Μποσκοΐτη "Ντίνος Χριστιανόπουλος - Το ταγκαλάκι” αναφέρεται στον σπουδαίο όσο και αιρετικό ποιητή (Vault, 30/4). Τέλος, με φόντο το ιστορικό μπιλιαρδάδικο της πλατείας Αμερικής, Roi mat, από τα τραπέζια του οποίου έχουν περάσει μεγάλες προσωπικότητες, εκτυλίσσεται το "Ρουά ματ” του Γιώργου Κλεάνθους. Μια site specific παράσταση που μιλά για θέματα φιλίας, εξουσίας, μοναξιάς και ματαιοδοξίας (28/4).
Τα σόλο στοιχήματα
Στις επόμενες γραμμές συγκεντρώσαμε τους μονολόγους που ρίχνουν αυλαία λίγο πριν και μετά την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας. Στις 26/4 είναι του φινάλε του "Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης και το φάσμα των φατριών” του Παντελή Μπουκάλα σε ερμηνεία Φώτη Μακρή σε σκηνοθεσία του ίδιου και των Στέλλας Κρούσκα, Κλεοπάτρας Τολόγκου (Studio Μαυρομιχάλη). Το Σάββατο του Λαζάρου αποχαιρετούμε τις παραστάσεις: "Amber alert” του Οντίς Πλακού με τη Γεωργία Ζώη σε σκηνοθεσία Γιώτας Κουνδουράκη, (Βικτώρια), "Άκου καθώς περνάει”, με τη Μαρία Μαραγκουδάκη (Θέατρο της Ημέρας), "Προμηθέας εσταυρωμένος” με τον Χρήστο Λιακόπουλου (Αλκμήνη) και "Άρης” της Σοφίας Αδαμίδου με τον Τάσο Σωτηράκη ως Άρη Βελουχιώτη (Olvio).
Ανήμερα της Κυριακής των Βαΐων, προγραμματίζεται η τελική αυλαία για τους παρακάτω μονολόγους: "Το βεραμάν φόρεμα” σε κείμενο-σκηνοθεσία-ερμηνεία Άννας Βαγενά (Μεταξουργείο), "Η μάνα αυτουνού, Έλλη Ζάχου Ταχτσή” της Κικής Μαυρίδου με την εξαιρετική Ράνια Σχίζα που καθοδηγείται στη σκηνή από τον Βαγγέλη Λάσκαρη (Εν Αθήναις), "Σέρρα - Η ψυχή του Πόντου”, του Γιάννη Καλπούζου, με τη Χρύσα Παππά σε έναν υποκριτικό άθλο με οδηγό της τον Σωτήρη Χατζάκη (Μικρό Άνεσις), "Το μπουφάν της Χάρλεϊ ή πάλι καλά” του Βασίλη Κατσικονούρη με τη Μαριάννα Τουμασάτου να μιλά στον Εύζωνα γιο της (Coronet, σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Σταύρου), "Νίνα 2” της Κάτιας Σπερελάκη σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη (Αλεξάνδρεια - Πολυχώρος Τέχνης) και, τέλος, "Ο Τίποτας (μια πονεμένη ιστορία)” του Γουίλ Ίνο με τον Θάνο Τοκάκη (Θέατρο του Νέου Κόσμου). Κλείνουμε στις 29/4 με το "Όνειρο στο κύμα / Έρως ήρως", τη σκηνική σύνθεση των διηγημάτων του Παπαδιαμάντη στο Studio new star art cinema (σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης, ερμηνεία: Θωμάς Καρποδίνης) και στις 30/4 με τη δυνατή "Τρίτη στο σούπερ μάρκετ” του Εμανουέλ Νταρλέ, με τον Φαίδωνα Καστρή (Show What?).
Ερμηνευτές με πολλά γαλόνια
Τις επόμενες μέρες πέντε διακεκριμένοι ηθοποιοί αποχαιρετούν τους ρόλους τους. Ξεκινάμε από τον Γρηγόρη Βαλτινό που μετά από μια μικρή παύση επέστρεψε με το "Da” του Χιου Λέοναρντ για να διηγηθεί μια συγκινητική οικογενειακή ιστορία σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, μαζί με τους Μιχάλη Οικονόμου, Γιώργου Σουξέ, Λάμπρο Κωνσταντέα, Ταμίλα Κουλίεβα κ.ά. (Ιλίσια, 28/4). Τις πιο σημαντικές στιγμές μιας ολόκληρης ζωής αφηγείται και η Ελένη Ράντου σε δικό της κείμενο και σκηνοθεσία του Ανέστη Αζά στο sold out για φέτος "Πάρτι της ζωής μου", με φόντο τα τραύματα της σύγχρονης Ελλάδας (Διάνα, 28/4). Ο Γιώργος Αρμένης ανέβηκε ξανά στη σκηνή στα τέλη Μαρτίου για να υποδυθεί το ρόλο ενός πατέρα με άνοια στο δράμα της Κατερίνας Αντωνιάδου "Χόρεψέ με πατέρα” (Αργώ, 30/4).
Το "Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας" του Γρηγορίου Ξενόπουλου μαρτυρά η Νένα Μεντή στο Κέντρο Πολιτισμού "Ελληνικός Κόσμος". Την καταξιωμένη ηθοποιό κι έναν πολυμελή θίασο - κ.ά.- ενορχήστρωσε ο Πέτρος Ζούλιας στο ανέβασμα του αριστουργήματος της νεοελληνικής δραματουργίας. Τέλος, ο Στέφανος Κυριακίδης μοιράστηκε τη σκηνή με την Άντζελα Γκερέκου στα πολυβραβευμένα "Τελευταία φεγγάρια" του Φούριο Μπορντόν, μια βαθιά ενδοσκόπηση στο λυκόφως της ζωής του κεντρικού ήρωα, με την Ρέινα Εσκενάζυ στο τιμόνι της σκηνοθεσίας (Coronet, από 28/4).
Ας μιλήσουμε για θέματα που μας απασχολούν (για λίγο ακόμα)!
Η "Pietà” της Μάρθας Μπουζιούρη (Σύγχρονο Θέατρο, 28/4) προσεγγίζει το προσωπικό και συλλογικό τραύμα της γυναικοκτονίας, μέσα από τις μαρτυρίες πέντε μητέρων που βίωσαν τη δολοφονία του παιδιού τους: η Κούλα Αρμουτίδου (μητέρα Ελένης Τοπαλούδη), η Ελένη Κρεμαστιώτη (μητέρα Ερατώς Μανωλακέλλη), η Κατερίνα Κώτη (μητέρα Ντόρας Ζαχαριά), η Αλεξάνδρα Μάκου (μητέρα Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου) και η Ρόζα Φωτιάδου (μητέρα Σοφίας Σαββίδου). Το πόσο διαφορετική είναι η ματιά της δικαιοσύνης πέρα από τον ορίζοντα της δύσης εξετάζει η "MultiMedea” της Πάμελα Πράθερ, που βασίζεται επίσης σε αληθινές ιστορίες δύο γυναικών που η πορεία τους ταυτίστηκε με αυτή της Μήδειας. Σκηνοθετεί η Όλγα Τζωρτζ. (Άβατον, 28/4). Το δρόμο μιας γυναίκας μέσα στο λαβύρινθο του διαδικτύου πραγματεύεται η τελευταία παράσταση της Έλενας Μαυρίδου με τίτλο "Midnight movie”. Μέσα από το κείμενο της Ιβ Λι θίγονται μια σειρά σημαντικών κοινωνικών ζητημάτων με επίκεντρο τον ψηφιακό κόσμο (Χώρος Θέατρο).
Στο Ίδρυμα "Μιχάλης Κακογιάννης” παίζονται μέχρι την Κυριακή των Βαΐων δύο έργα που εστιάζουν στις ανθρώπινες σχέσεις, ένα από τα πιο σημαντικά θέματα που εμπνέουν το θέατρο: το "Lemons lemons lemons lemons lemons” του Σαμ Στάινερ, μια συγκινητική ερωτική ιστορία για την ευθραυστότητα των σχέσεων με τους Άννα Μενενάκου και Παναγιώτη Γαβρέλα (σε σκηνοθεσία Ζαφειρίας Δημητροπούλου) και η "Αξία της ζωής” της Τζέιν Άντερσον, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια με τους Αθήνα Τσιλύρα, Μαρίνα Ψάλτη, Βασίλη Ρίσβα και Δημήτρη Μαυρόπουλο, μια οικογενειακή ιστορία για τον πόνο, την απώλεια και την ελευθερία. Τα ίδια μονοπάτια μεταξύ συγγενών ακολουθούν και οι "Τρομεροί γονείς” του Ζαν Κοκτό που διασκεύασε και σκηνοθέτησε η Αναστασία Παπαστάθη στο θέατρο Radar, φέρνοντας την υπόθεση στην Αθήνα του σήμερα (28/4).
Ταξίδι σε μια άλλη εποχή μας περιμένει στο θέατρο Αγγέλων βήμα με το "Chicago” της Μορίν Ντάλας Γουάτκινς (σε απόδοση και σκηνοθεσία της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου, 30/4) που μας μεταφέρει στη διαβόητη πόλη της ποτοαπαγόρευσης υπό την κυριαρχία του Αλ Καπόνε τη δεκαετία του 1920, αλλά και στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν όπου την ίδια μέρα ολοκληρώνεται το "Τank / Όλη νύχτα εδώ” από την ομάδα RMS MATAROA και τον Μάνο Βαβαδάκη. Τη μοναδική παράσταση της σεζόν που μιλά για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Στο πιο σύγχρονο ανθρωποφαγικό περιβάλλον των πολυεθνικών εταιρειών μας πηγαίνει το "Μετά τη βροχή" του Σέρχι Μπελμπέλ μέσα από την παράσταση του Νίκου Δαφνή στο Θέατρο Κάτω Από Τη Γέφυρα.
Τρία σπουδαία σύγχρονα έργα για πρώτη φορά στην Ελλάδα
Ο πόλεμος, οι έμφυλες ανισότητες και πολλά ακόμη καυτά ζητήματα που μας απασχολούν τίθενται επί τάπητος μέσα από τρία θεατρικά έργα που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα έως τις 28/4. Ο λόγος για το βαθιά πολιτικό έργο "Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα" του Ρουμάνου συγγραφέα και πολιτικού πρόσφυγα στο Παρίσι Ματέι Βίζνιεκ, που σκηνοθέτησε η Αικατερίνη Παπαγεωργίου στο Θέατρο "Μπέλλος" με τους Αλέξανδρο Βάρθη, Τάσο Λέκκα, Μάνια Παπαδημητρίου, Δημήτρη Πετρόπουλο, για να μιλήσει για το μετά του πολέμου.
Το "Αγόρι με τις δυο καρδιές", η βαθιά ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία για την αγάπη, την αλληλεγγύη και την προσφυγιά που σκηνοθέτησε ο Τάκης Τζαμαργιάς στο Άλμα, αποτελεί ουσιαστικά την αυτοβιογραφική ιστορία των Αφγανών συγγραφέων Χάμεντ και Χεσαάμ Αμίρι, που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους σε αναζήτηση μιας νέας. Στο Τρένο στο Ρουφ η Τατιάνα Λύγαρη μάς σύστησε τις "Κρυμμένες” των Ισραηλινών Γιοσέφα Έβεν-Σοσάν και Ντάλια Σίμκο, με πρωταγωνίστριες τρεις σημαντικές γυναικείες προσωπικότητες: τη Μάρθα Φρόιντ, τη Τζένη Μαρξ και την Ξανθίππη, οι οποίες έζησαν στη σκιά της δόξας των διάσημων συζύγων τους, Σίγκμουντ, Καρλ και Σωκράτη. Παίζουν οι Εβελίνα Αραπίδη, Έλενα Βακάλη, Φανή Γέμτου, Ανδρέας Κουτσουρέλης, Βασίλης Παναγιωτίδης, Μενέλαος Χαζαράκης.
Finito la musica…
Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τη λίστα μας και οι μουσικοθεατρικές παραστάσεις. Σε δύο από αυτές μπορούμε να απολαύσουμε τον ταλαντούχο Γιάννη Νιάρρο και, συγκεκριμένα, στον "Αποτυχημένο” του Τόμας Μπέρνχαρντ στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής (έως 26/4), όπου συμπρωταγωνιστεί με τους Έκτορα Λυγίζο (τον σκηνοθέτη της παράστασης), Άρη Μπαλή, Αμαλία Μουτούση, αλλά και στο "Νυξ - Λος ιστορίας περίεργας”, δικής του σύλληψης, όπου ερμηνεύει έχοντας πλάι του τους μουσικούς Γιάννη Παπαδόπουλο, Δημήτρη Κλωνή (Σημείο, έως 28/4).
Συνεχίζοντας με μιούζικαλ, το λαμπερό θεατρικό των Ρέππα-Παπαθανασίου "Βίρα τις άγκυρες” που μας ήρθε από Θεσσαλονίκη τελειώνει στο Παλλάς στις 28/4. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Αστέριος Πελτέκης, ενώ ερμηνεύουν: Ορέστης Τζιόβας, Κλειώ Δανάη Οθωναίου, Νικολέτα Βλαβιανού, Παντελής Καναράκης, Κώστας Σαντάς, Δημήτρης Διακοσάββας κ.ά. Μιούζικαλ (τσέπης για την ακρίβεια) είναι και το "Μίξερ” της Ζέτης Φίτσιου με τη "5 Minute Mom” Έλενα Χαραλαμπούδη, του οποίου το φινάλε προγραμματίζεται επίσης στις 28 στο Μικρό Γκλόρια.
Για το τέλος, έχουμε έναν χώρο που υποδέχεται στη μουσική σκηνή του ένα θεατρικό και μια μουσική σκηνή που γίνεται για λίγο θέατρο. Μιλάμε, φυσικά, για το θέατρο Αγγέλων Βήμα και το "Απόψε, στου Πανάγαθου!” της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα–Καλογήρου από τη μία πλευρά (έως 28/4) και από την άλλη το Vox και το "Show what…” με τους Πάνο Μουζουράκη, Λευτέρη Ελευθερίου κ.ά. (έως 26/4).
Θέατρο εμπνευσμένο από τη λογοτεχνία
Τη "Μαντάμ Μποβαρί" του Γκιστάβ Φλομπέρ υποδύεται η Πέγκυ Τρικαλιώτη, στη διασκευή του εμβληματικού μυθιστορήματος της Έλσας Ανδριανού και σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ, στο πλευρό των Κώστα Βασαρδάνη, Ανδρέα Νάτσιου, Πάρη Θωμόπουλου και Γιάννη Εγγλέζου (Αποθήκη, 28/4). Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Χίχενς και την ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ με τον ίδιο τίτλο είναι η "Υπόθεση Παραντάιν" που ανέβασε η Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου στο Αγγέλων βήμα για την γοητευτική κυρία Παραντάιν, η οποία κατηγορείται για τη δολοφονία του συζύγου της. Η σκηνοθέτιδα της νέας γενιάς Κατερίνα Μαυρογεώργη που έχει ξεχωρίσει για τις δουλειές της αντλεί έμπνευση από την "Τζέιν Έιρ" της Σαρλότ Μπροντέ στην παράσταση "Jane" με τους Νάνσυ Σιδέρη, Δημήτρη Δρόσο, Βίκυ Κυριακουλάκου.
Στο θέατρο Λαμπέτη ο Νικορέστης Χανιωτάκης ανέβασε φέτος το σπουδαίο σύγχρονο έργο για την ενηλικίωση και το φάσμα του αυτισμού "Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα;" του Μαρκ Χάντον που έκανε θεατρικό ο Σάιμον Στίβενς, σε μια νέα διασκευή αφιερωμένη στους εφήβους. Μπορεί να μην θεωρείται λογοτεχνικό κείμενο με την έννοια που έχουμε στο μυαλό μας, αξίζει όμως να σημειωθεί ακόμη ένα σημαντικό κείμενο, ιδιαίτερα για τη φιλοσοφία, η πλατωνική "Απολογία του Σωκράτη", που μεταφέρει στη σκηνή ο Δήμος Αβδελιώδης στην "Αναπαράσταση της δίκης του Σωκράτη”, βασισμένη στην καινοτόμο μέθοδό του για την εκφορά της αρχαίας ελληνικής γλώσσας.
Περισσότερες πληροφορίες
Ρουά ματ
Ένας δια βίου θαμώνας προετοιμάζεται με τον μαθητή του για τη συμμετοχή τους σε κάποιο τοπικό τουρνουά μπιλιάρδου. Όλα κυλούν ομαλά, όταν ένας από τους παλιούς παίχτες του μαγαζιού κάνει την εμφάνισή του ανατρέποντας όλες τις ισορροπίες. H παράσταση είναι εμπνευσμένη από το αυθεντικό μπιλιαρδάδικο της πλατείας Αμερικής, το Roi mat, από τα τραπέζια του οποίου έχουν περάσει μεταξύ άλλων ο Θεοδωράκης, ο Κόκοτας και ο Παπακωνσταντίνου. Με τρόπο τρυφερό αλλά και με σαρκαστικό χιούμορ το έργο μιλά για τη φιλία, τη μοναξιά, τη νοσταλγία και τη ματαιότητα, με τις συγκρούσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες (τον Ψηλό, τον Άγιο και τον Μικρό) να είναι εκρηκτικές. Σαν το πρώτο «σπάσιμο» μιας παρτίδας μπιλιάρδου.
Μη σου τύχει...!
Δυο ξένοι βρίσκονται σε δύο διπλανά δωμάτια ξενοδοχείου. Ο πρώτος, ένας απατημένος σύζυγος ο οποίος θέλει να αυτοκτονήσει και ο δεύτερος ένας επαγγελματίας δολοφόνος ο οποίος θέλει απλά να εκτελέσει… την δουλειά του. Μια οποιαδήποτε άλλη μέρα θα τα είχαν καταφέρει και οι δύο. Όχι όμως εκείνη. Γιατί τότε έμελλε όλα να τους πάνε στραβά με απρόβλεπτες συνέπειες. Αυτή είναι η υπόθεση της κλασικής γαλλικής μαύρης κωμωδίας (που έχει ανέβει δύο φορές από τον Κένεθ Μπράνα, ενώ έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο), γραμμένη από τον συγγραφέα του «Δείπνου ηλιθίων», αλλά και της κινηματογραφικής μεταφοράς του έργου «Το κλουβί με τις τρελές».
Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα
Μέσα από ένα υπερρεαλιστικό πλαίσιο διαδραματίζεται η ρεαλιστική ιστορία του Βίγκαν και της Γιάσμινσκα, που επαναπατρίζονται στο χωριό τους μετά τη λήξη του εμφυλίου αναζητώντας τη σορό του Βίμπκο, του χαμένου τους γιού που πολεμούσε. Η τοπική κοινωνία τους αντιμετωπίζει με καχυποψία αναζητώντας τρόπους να εκμεταλλευτεί οικονομικά το πένθος τους. Οι άνθρωποι, ζωντανοί ή νεκροί, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μέσα εκμετάλλευσης για την παραγωγή κέρδους. Η μοναδική πηγή εσόδων του ζευγαριού είναι η κόρη τους, Ίντα, η οποία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου μπλέχτηκε σε κύκλωμα σωματεμπορίας και πλέον εκπορνεύεται στην κεντρική Ιταλία. Η Ίντα βιώνει μια παράλληλη ιστορία εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.
Τα 39 σκαλοπάτια
Πρόκειται για ένα θρίλερ κατασκοπείας που διαθέτει γενναίες δόσεις χιούμορ στο στυλ των Monty Python. Κεντρικός ήρωάς του είναι ένας άνδρας που έχει μια μάλλον βαρετή ζωή. Ξαφνικά, όμως, βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένος σε ένα πολύπλοκο σχέδιο, μία μίξη κατασκοπείας, ρομαντισμού αλλά και θανατηφόρων μυστικών. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, η ομορφιά αυτού του έργου δεν έγκειται μόνο στις γρήγορες σκηνές καταδίωξης ή στον συναρπαστικό ιστό που υφαίνουν χαρακτήρες και καταστάσεις. Έγκειται στη μαγεία του θεάτρου η οποία μας προκαλεί να επεκτείνουμε τη φαντασία μας. Οι γρήγορες αλλαγές χαρακτήρων, η φυσική κωμωδία και η ανεπιφύλακτη αγάπη για το θέατρο είναι τα βασικά στοιχεία του έργου.
Συνέβη στο Monterey
Μια ηθοποιός χωρίς ρόλο και μια ανέραστη μανικιουρίστα, δυο παράφορες γυναίκες συναντιούνται στις τουαλέτες ενός πανάκριβου κοσμικού εστιατορίου. Αλήθεια, τι είναι αυτό που τους επιφυλάσσει αυτή η τυχαία συνάντηση και ανασύρουν αγγέλους για αυτοπροστασία; Απελπισμένες, αδικαίωτες, αστείες, οι δύο ηρωίδες πρόκειται να μας πουν την ιστορία τους, να ψηλαφίσουν παλιά τραύματα και καινούργιες επιθυμίες, να ξεκλειδώσουν ξεχασμένες αναμνήσεις και να ονειρευτούν αναγνωρίζοντας η μια στα γέλια αλλά και στα δάκρυα της άλλης, κάτι απ’ τον κρυφό τους εαυτό. Άραγε οι άγγελοι είναι μόνο για τους φοβισμένους; Κι ύστερα, τι; Ύστερα τις περιμένει ο δρόμος. Με καινούργιο, όμως, βήμα αυτή τη φορά.
Ελάτε να πιούμε έναν καφέ…
Καυστική σάτιρα για την ανθρώπινη φύση και τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό της επαρχίας, βασισμένη στη νουβέλα του συγγραφέα «La spartizione», που δημοσιεύτηκε το 1964 και γρήγορα έγινε ευρέως γνωστή, και στην επιτυχημένη κινηματογραφική ταινία του Αλμπέρτο Λατουάντα «Ελάτε να πάρετε τον καφέ σ’ εμάς» (1971) με πρωταγωνιστή τον Ούγκο Τονιάτσι. Το έργο ασχολείται με την σχέση ενός Αρχιληξίαρχου με τρεις ανύπαντρες αδελφές, με φόντο την εποχή του Μεσοπολέμου στη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι. Με αφορμή μια απλή πρόσκληση για έναν καφέ στο «Άβατο» των τριών αυτών αδερφών, απρόβλεπτες εξελίξεις και συνεχείς ανατροπές οδηγούν τους ήρωες σε οριακές καταστάσεις, με οδηγό το χιούμορ, τη σουρεαλιστική διάθεση και τη ζωντανή μουσική.
Υπόθεση Παραντάιν
Η γοητευτική κυρία Παραντάιν, ταπεινής καταγωγής και αμφιλεγόμενου παρελθόντος, κατηγορείται ότι δηλητηρίασε τον τυφλό σύζυγό της, έναν πλούσιο και σημαντικής κοινωνικής θέσης απόστρατο συνταγματάρχη και προβεβλημένο ήρωα πολέμου. Την υπεράσπισή της αναθέτει μετά από σύσταση του νομικού συμβούλου της στον συνεργάτη του, τον νέο, ραγδαία ανερχόμενο δικηγόρο αντιδικιών σερ Μάλκολμ Κιν, γόνο ιστορικής νομικής οικογενείας, ο οποίος, αν και είναι σε έναν ευτυχισμένο γάμο με μια όμορφη και πνευματώδη γυναίκα, την Γκέι, αταλαμβάνεται αμέσως από τυφλό και μη ελεγχόμενο πάθος για την πελάτισσά του. Η γενική αίσθηση είναι πως η κυρία Παραντάιν θα αθωωθεί, αφενός γιατί δεν φαίνεται να υπάρχουν αποδείξεις ενοχής της, αφετέρου γιατί ο δικηγόρος της έχει ήδη αποκτήσει την φήμη πως ποτέ δεν χάνει δίκη.Ο δικαστικός αγώνας, ωστόσο, με απρόβλεπτες συγκρούσεις και αποκαλύψεις, δεν εξελίσσεται όπως αναμενόταν.
Έγκλημα και τιμωρία
Πρόκειται για τη διασκευή του ογκώδους μυθιστορήματος του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι “Έγκλημα και Τιμωρία” που φέρει την καθοριστική σφραγίδα του Θανάση Τριαρίδη. Η παράσταση παρουσιάζει την ιστορία του Ρασκόλνικοφ, ενός φοιτητή που πιστεύει πως η διανοητική και ψυχική ανωτερότητα νομιμοποιεί το άτομο να διαπράττει εγκλήματα για το καλό της ανθρωπότητας. Έτσι, προβαίνει στον φόνο μιας γριάς τοκογλύφου, σε μια πράξη «αλτρουισμού», που θα απαλλάξει την κοινωνία από ένα άπληστο και κακόβουλο άτομο. Παρά την πεποίθησή του ότι τέτοια κίνητρα βρίσκονται υπεράνω του νόμου, ο ήρωας χάνεται σε έναν λαβύρινθο τύψεων, εσωτερικών συγκρούσεων και ψυχικών οδυνών, που συνιστούν την πραγματική τιμωρία του. Η μεταμέλεια έρχεται έπειτα από μια δαιδαλώδη διαδρομή και η λύτρωση μέσα από τη μορφή μιας νεαρής πόρνης, της Σόνια. Πλάι σε εκείνον, τη δική τους πορεία διαγράφουν και τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου: ο αστυνομικός ανακριτής Πορφύριος Πετρόβιτς, η μητέρα και η αδερφή του Ρασκόλνικοφ, ο Σβιντριγκάιλοφ, ο Ραζουμίχιν, ενώ σε ρόλο-έκπληξη θα εμφανιστεί και ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι.
Rayman ούρλιαξε
Ο θεωρητικός φυσικός Rayman ετοιμάζεται να παραλάβει το βραβείο που, έστω και με καθυστέρηση, αποφάσισε να του απονείμει η Ακαδημία Επιστημών ως αναγνώριση για το έργο του. Ο Rayman, ζώντας πια αποκομμένος από την ακαδημαϊκή κοινότητα, διχάζεται. Να υποταχθεί στην εξουσία της επιτροπής για να καρπωθεί τα προνόμια της διάκρισης ή να αρνηθεί το βραβείο; Εκτός όμως από την αμφιθυμία του, έχει να αντιμετωπίσει και την αμφιβολία του για την αξία των θεωριών που έχει διατυπώσει, ακόμη και για την ίδια τη δυνατότητά του να συλλάβει την αληθινή φύση του κόσμου. Η προετοιμασία της ομιλίας που πρόκειται να εκφωνήσει στην τελετή βράβευσης, τον οδηγεί τελικά, με έναν απροσδόκητο τρόπο, στην ανακάλυψη της πραγματικής «εξίσωσης του Θεού». Στην υποβλητική σκηνή του θεάτρου Σφενδόνη, τρεις ηθοποιοί και μια λυρική τραγουδίστρια, μας πηγαίνουν στο μυστηριώδες σύμπαν του Rayman που συμφιλιώνει το μεγάλο Άγνωστο με το γνώριμο και το οικείο. Φύση και υπερφύση, ο άνθρωπος και οι αμφιβολίες του. Η απρόσωπη, απαρέγκλιτη νομοτέλεια και οι ανεξερεύνητες ατομικές προθέσεις. Και πάνω από όλα το ερώτημα χωρίς απάντηση.
Ονειρόδραμα
Ένα παράξενο τοπίο. Ένας πύργος ξεπροβάλλει ανάμεσα από λουλούδια και όσο περνά ο χρόνος γίνεται μεγαλύτερος. Μια γυναίκα πλέκει μια κουβέρτα από αστέρια. Ένα κεφάλι ξεπροβάλλει από έναν τοίχο. Αντικείμενα που αλλάζουν ιδιότητες. Πρόσωπα που χωρίζονται, διπλασιάζονται, πολλαπλασιάζονται, εξαφανίζονται, στερεοποιούνται, θολώνουν, ξεκαθαρίζουν… Εικόνες από παιδικό όνειρο ή από ένα παράδοξο ποιητικό παραμύθι γεμάτο απόκοσμες ιστορίες που αφηγείται κάποιος/α ηλικιωμένος/η… Ίσως, τελικά, να είναι μόνο ένα σκηνικό όνειρο, ένα Ονειρόδραμα σαν αυτό που συνέθεσε ο Σουηδός θεατρικός συγγραφέας, το οποίο αφηγείται την ιστορία της κόρης του θεού Αγνής, από τη στιγμή που κατεβαίνει από τον ουρανό για να επισκεφθεί τη γη, προκειμένου να γνωρίσει την ανθρώπινη φύση. Τα πολλά και διαφορετικά πρόσωπα που γνωρίζει μοιράζονται μαζί της το καθένα το δικό του σύμπαν, όπου η Αγνή εισχωρεί άλλοτε ως θεατής και άλλοτε ως συμμέτοχη. Όσο πορεύεται μαζί τους, από πλάσμα του ουρανού, αρχίζει να γίνεται ολοένα και περισσότερο άνθρωπος, γνωρίζοντας από κοντά τις δυσκολίες της ζωής, τις ελπίδες και τις διαψεύσεις της.
Γύρισε πίσω
Σε αυτή τη μαύρη κωμωδία βλέπουμε δύο γυναίκες στην Αθήνα του μέλλοντος να προσπαθούν να προσαρμοστούν και να επιβιώσουν σε ένα εντελώς καινούργιο και άγνωστο περιβάλλον που σε τίποτα δεν θυμίζει την ζωή όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα. Κλιματικά και κοινωνικά έχουν επιβεβαιωθεί τα χειρότερα σενάρια. Οι αλλαγές που συνήθως απαιτούν χρόνο για να πραγματωθούν, έχουν επιταχυνθεί μετατρέποντας την πόλη και τον κόσμο σε ένα σουρεαλιστικό περιβάλλον που προκαλεί γέλιο και συγχρόνως προβληματισμό για το τι μπορεί να μας επιφυλάσσει το μέλλον. Καθηλωμένες βρίσκουν καταφύγιο στις αναμνήσεις και στο όνειρο της φυγής, προσπαθώντας να φτιάξουν ένα δίχτυ προστασίας από τον αφιλόξενο κόσμο που πλέον αποτελεί την καθημερινότητα τους.Ένας απρόσκλητος μυστήριος επισκέπτης περιπλέκει ακόμα περισσότερο την καθημερινότητα τους, προκαλώντας καταστάσεις που ακροβατούν μεταξύ του αληθινού και του φανταστικού, του κωμικού και του τραγικού.
Όνειρα γλυκά
Σε ένα παλιό ζαχαροπλαστείο στο Αιγάλεω, μια οικογένεια προσπαθεί να συνεχίσει την οικογενειακή επιχείρηση υπό την σκιά του πρόσφατου, τραγικού θανάτου του πατέρα. Τα θέλω τους, όμως, συγκρούονται. Η μητέρα με τον μεγάλο γιο της οικογένειας σκοπεύουν να συνεχίσουν να δουλεύουν κανονικά στο μαγαζί, ενώ ο μικρός γιος διαφωνεί. Τους προτείνει να πουλήσουν το απαρχαιωμένο μαγαζί, που φέρει μαζί του την σκιά του ατυχήματος, για να ξεκινήσουν ένα καινούργιο, πιο φωτεινό και μοντέρνο ζαχαροπλαστείο. Εκείνοι, όμως, αντιστέκονται και διαφωνούν μαζί του. Οι αυξανόμενες εντάσεις και συγκρούσεις θα φέρουν στην επιφάνεια ένα μυστικό της οικογένειας, που προκαλεί την μεγάλη απορία του μικρού γιου: Γιατί οι άνθρωποι υπομένουν την καθημερινότητά και τις ζωές τους σαν να είναι υπερβατική τιμωρία;
Οι δύο χέστηδες
Το μέλλον της Καικίλια κρέμεται από δύο…χέστηδες. Από τη μια ο πατέρας της Τιμποντιέ, που δεν μπορεί ποτέ να πει όχι κι έτσι δεν τολμά να αρνηθεί το χέρι της σε έναν αλαζόνα και δόλιο προικοθήρα, τον Γκαραντού. Από την άλλη, ο αγαπημένος της Φρεμισέν που είναι τόσο ντροπαλός που δεν τολμά να της κάνει πρόταση γάμου. «Μα τι θα απογίνει αυτό το κορίτσι;» αναρωτιέται ακόμα και η υπηρέτρια Αννέτα. Πώς θα καταφέρει να παντρευτεί τον άντρα που αγαπά; Ευτυχώς χάρη στην αποφασιστικότητά της, αλλά και χάρη σε μια ανατροπή της μοίρας που αποκαλύπτει ότι ο προικοθήρας είναι ένας βίαιος άνθρωπος που είχε φυλακιστεί επειδή χτύπησε την πρώτη του γυναίκα, η Καικίλια θα πάρει την κατάσταση -αλλά και τον εαυτό της- στα χέρια της…
Μετά τη βροχή
Το έργο απεικονίζει τις εντάσεις μέσα σε ένα πολυτελές εργασιακό περιβάλλον, τον επιθετικό ερωτισμό, την υποβόσκουσα βία και συνδυάζει αριστοτεχνικά την ωμή γλώσσα με την ποίηση και τον παραλογισμό με το δηλητηριώδες χιούμορ. Η σκηνοθετική προσέγγιση θυμίζει το Φιδάκι. Οι παίκτες ρίχνουν ένα ζάρι και ο αριθμός στο ζάρι θα καθορίσει πόσες θέσεις θα προχωρήσει ο παίκτης. Στο ταμπλό εικονίζονται φίδια και σκάλες. Τα φίδια παίρνουν έναν παίκτη προς τα κάτω ενώ oι σκάλες ανεβάζουν τον παίκτη θέσεις προσθέτοντας έτσι μια διασκεδαστική τροπή στο παιχνίδι. Ο χρόνος του έργου είναι το παρόν ή το άμεσο μέλλον, σε μια ανώνυμη μεγαλούπολη εν αναμονή μιας βροχής, μετά από δυο χρόνια ανομβρίας και ο τόπος η ταράτσα ενός 50όροφου ουρανοξύστη. Πρωταγωνιστές εφτά καλογυαλισμένοι υπάλληλοι, κακέκτυπα ανθρώπων που «δραπετεύουν» στην ταράτσα, για να επιδοθούν στην απαγορευμένη -στα πολυτελή τους γραφεία- πράξη: το κάπνισμα.
Miss Julie
Ο Πάνος Κούγιας, αριστούχος απόφοιτος του πρώτου τμήματος σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου, καταπιάνεται με το εμβληματικό έργο του Σουηδού συγγραφέα. Η δράση του λαμβάνει χώρα στη κουζίνα της έπαυλης της Δεσποινίδας Τζούλια, σε μια από της σημαντικότερες νύχτες του Σουηδικού ημερολογίου, εκείνη του θερινού ηλιοστασίου, γνωστού και ως «γιορτή της γονιμότητας». Η Τζούλια, προσπαθώντας να διασκεδάσει τη μοναξιά και την ανία της, αναπτύσσει ένα άνευ προηγουμένου πάθος για τον υπηρέτη της Ζαν, ο οποίος διαμένει στην έπαυλη μαζί με τη μνηστή του και μαγείρισσα, Κριστίν. Αφού η ερωτική επαφή της Τζούλια και του Ζαν ολοκληρωθεί, στη συνέχει εκτροχιάζεται, υπό το βάρος της αποκάλυψης του μυστικού τους, συμπαρασύροντας ένα γαϊτανάκι αναπόφευκτων συμφορών. Η παράσταση επιχειρεί μια νέα, πρωτότυπη δραματουργία βασισμένη στο εμβληματικό έργο του Στρίντμπεργκ, ιδωμένη μέσα από τον κώδικα της σιωπής. Όλοι οι ήρωες του έργου παρουσιάζονται ως πτηνόμορφα όντα, τα οποία προσπαθούν να επικοινωνήσουν, άλλοτε με κραυγές και ήχους και άλλοτε με μαγικά κόλπα και φυσική ομιλία στη πρωτότυπη γλώσσα του έργου. Ενορχηστρωτής αυτής της νύχτας, μια μεταθεατρική αφηγηματική φιγούρα της Σουηδικής βασιλικής αυλής, η οποία επικοινωνώντας απευθείας με το κοινό, πασχίζει να μετατρέψει το ιδιωτικό αυτού του οίκου, σε δημόσιο.
Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί
Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν, παλιοί συμφοιτητές του Άμλετ, καλούνται από τον βασιλιά Κλαύδιο στο παλάτι με σκοπό να παρασύρουν τον μελαγχολικό πρίγκιπα σε διασκεδάσεις ώστε να μάθουν επιτέλους ποιο είναι αυτό το σκοτεινό μυστικό που βασανίζει την ψυχή του. Στη διάρκεια της αποστολής τους, οι δύο αθώοι αυλικοί συνοδεύουν τον Άμλετ στην Αγγλία και μεταφέρουν μαζί τους ένα κλειστό γράμμα, στο οποίο δίνεται η διαταγή για την άμεση εκτέλεση του. Ο Άμλετ αντικαθιστά το γράμμα με ένα άλλο, ζητώντας από τον Άγγλο Βασιλιά τη δική τους εκτέλεση. Μέρες μετά, ο Άγγλος πρέσβης μπαίνει στο παλάτι και ανακοινώνει: «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί». Αυτή είναι με λίγα λόγια η περίληψη του έργου που αντιστρέφει για πρώτη φορά την αρχετυπική ιστορία του “Άμλετ”, ρίχνοντας το βάρος από την εξουσία στο περιθώριο και δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη τραγική φάρσα στην οποία πρωταγωνιστούν όλοι οι ήρωες του έργου του Σαίξπηρ. Επιπλέον, με αφορμή τη συγκεκριμένη παράσταση, για πρώτη φορά στην ιστορία του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων, πρόκειται να αλλάξει ριζικά η διαρρύθμιση των καθισμάτων και της σκηνής.
Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς
Ένα ερμηνευτικό στοίχημα για τους δύο ηθοποιούς τόσο σε κωμικό όσο και σε δραματικό επίπεδο, που υποδύονται όλους τους ρόλους του αριστουργήματος του Τολστόι, για το θάνατο του δικαστή Ιβάν Ιλίτς Μετσνίκοφ, για έκτη συνεχή χρονιά στην επιτυχημένη παράσταση. Ο ευκατάστατος δικαστής Ιβάν Ιλίτς, αρρωσταίνει βαριά. Η αρρώστια κι ο επικείμενος θάνατός του, εκμηδενίζουν όλη την προηγούμενη ζωή του. Επιτυχίες, ανούσιες συναναστροφές, εξουσία, κύρος και χρήμα στέκουν αδύναμα μπροστά στο τέλος. Ολόκληρη η ύπαρξή του σείεται συθέμελα μέχρι που αποφασίζει ότι θα ξεγελάσει το θάνατο.
Ο γλάρος
Το γνωστό έργο του Ρώσου συγγραφέα, σαν μια αναρώτηση γύρω από τη θεατρική λειτουργία, την αναπαράσταση και τις μεθόδους της. Ο χορός των ανθρώπων του Τσέχοφ, γύρω από μια λίμνη, αναρωτιέται για την τέχνη, το μέλλον, αναπολεί τους ματαιωμένους έρωτες και συνθέτει μια κραυγή του ανθρώπου για ζωή, λίγο πριν βουλιάξει. Τα εμβληματικά πρόσωπα του Ρώσου δραματουργού εγκλωβισμένα σε μια σκηνή θεάτρου δοκιμάζουν να σπάσουν τα όρια της ζωής και της τέχνης, να αντισταθούν στο τέλμα, να βρουν νέες φόρμες θεάτρου και επικοινωνίας. Η πληγή του καλλιτέχνη συνδέεται, στην παράσταση, με το ανεκπλήρωτο της ανθρώπινης ύπαρξης, που παλεύει να βρει έναν τρόπο να ανήκει και να ακολουθήσει έναν προορισμό. Τι απ’ όλα είναι θέατρο και πώς παρεισφρέει η ζωή μέσα σ’ αυτό;
Άκου καθώς περνάει
Ένας κωμικός μονόλογος με είκοσι τρία στιγμιότυπα από την πορεία ζωής μιας γυναίκας. Η Μερόπη μεγαλώνει, όπως όλοι μας. Από παιδί γίνεται η μαθήτρια, η έφηβη, η φοιτήτρια, η νέα εργαζόμενη, η νέα μαμά, η μαμά φοιτητή, η πεθερά, η γιαγιά, η τρόφιμος γηροκομείου. Κι όμως αλλάζοντας, πόσο ίδιοι μένουμε; Τι μένει τελικά στο τέλος; Μήπως η πορεία είναι αντίστροφη; Ένα υποκριτικό στοίχημα με είκοσι τρεις μεταμορφώσεις της ηθοποιού στο πέρασμα του χρόνου, ένα παιχνίδι εναλλαγής ρόλων του γυναικείου φύλου, αναζήτησης της ευτυχίας, της συντροφικότητας, του σκοπού της ζωής. Η κινητήρια δύναμη είναι αυτό που έπεται, αυτό που περιμένουμε, αυτό που ελπίζουμε.
Σέρρα - Η ψυχή του Πόντου
Μία ηθοποιός, δώδεκα ρόλοι. Κεντρικό πρόσωπο, η Λεμονιά που παρουσιάζεται στο κοινό για να αφηγηθεί την ιστορία του πατέρα της, του Γαληνού Φιλονίδη. Μια ιστορία που ξεκινάει το 1915 και ολοκληρώνεται το 1962, στην Τραπεζούντα και άλλες περιοχές του Πόντου, στην Αμπχαζία και στο Καζακστάν. Ο Γαληνός διχάζεται ανάμεσα σε δυο γυναίκες, δοκιμάζονται οι ηθικές του αρχές κι έρχεται αντιμέτωπος με την αγριότητα και τις τρικυμίες της ψυχής, ενώ στο πρόσωπό του και στην πορεία του αντανακλώνται τα δεινά των Ελλήνων του Πόντου και των Αρμενίων. Ένα έργο γεμάτο έρωτα, μυστήριο, ραδιουργίες, τρυφερότητα, νοσταλγία, αγάπη, εξαθλίωση, γενναιότητα και αξιοπρέπεια. Ένα έργο που υμνεί το μεγαλείο της ζωής και της συγχώρεσης. Ένα ταξίδι που γράφει η ζωή, που φαντάζει με τις φλόγες του χορού της φωτιάς, του χορού Σέρρα.
Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού
Το έργο αφορμάται από την πραγματική δολοφονία του «αναρχικού σιδηροδρομικού» Τζουζέπε Πινέλι που διαπράχθηκε από την ιταλική αστυνομία. Με σατιρικό και ειρωνικό τρόπο, το έργο καταγγέλλει το τραγικό συμβάν, καυτηριάζει την κατάχρηση της εξουσίας και, αν και γράφτηκε πριν από χρόνια για να ασκήσει κριτική στη κυβερνητική διαφθορά, ο θεατής δεν θα δυσκολευτεί να βρει πολλές ομοιότητες με την Ελλάδα του σήμερα. Ταυτόχρονα, η παράσταση, που έχουν παρακολουθήσει μέχρι σήμερα περισσότεροι από 200.000 θεατές, διαθέτει εκρηκτική ενέργεια και ακολουθεί τα χνάρια ενός αρχετυπικού Γελωτοποιού, μίας φιγούρας διαχρονικής, αστείας και επικίνδυνης για κάθε εξουσία και κάθε στερεότυπο, συνδυάζοντας τα τραγούδια και τη ζωντανή μουσική με το καυστικό χιούμορ.
Τρομεροί γονείς
Η τραγική κωμωδία του Ζαν Κοκτό μεταφέρεται από το Παρίσι του 1938 στην Αθήνα του σήμερα για να μιλήσει για τις οικογενειακές σχέσεις αλληλεξάρτησης. Η εκκεντρική προσωπικότητα του Κοκτό, μιας σύνθετης καλλιτεχνικής μορφής του 20ού αιώνα, ξεδιπλώνεται μέσα από τη διαχρονική ιστορία με πρωταγωνιστές μια μάνα αποξενωμένη από τον άντρα της και προσκολλημένη στον γιο της που χειραγωγεί μέσω της αρρώστιας της, τον σύζυγο και πατέρα που καταφεύγει σε εξωσυζυγικές σχέσεις, την ανύπαντρη αδερφή της που ζει μαζί τους και τους εξουσιάζει μέσω του χρήματος, αφού έχει αναλάβει να τους συντηρεί και τον γιο που ερωτεύεται για πρώτη φορά μια κοπέλα και θέλει να σπάσει τα δεσμά της οικογένειας. Οι επιφανειακά άψογες ισορροπίες φθίνουν και οι συνέπειες στη ζωή όλων είναι απροσδόκητες. Η παλαιότερη γενιά αναπόφευκτα θα συγκρουστεί με την νέα, η οποία διεκδικεί την δική της ταυτότητα.
Το Μαράκι έκλασε
Επτά γυναίκες μοιράζονται πέντε κωμικοτραγικές οικογενειακές ιστορίες επί σκηνής δια χειρός Λένας Κιτσοπούλου, οι οποίες αποκαλύπτουν τις πληγές τους και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Η Αγία Ελληνική Οικογένεια, η Πατριαρχία, η παιδική ηλικία και ο κύκλος της βίας και της κακοποίησης είναι κάποια από τα θέματα που τις απασχολούν.
Αινιγματικές παραλλαγές
Ο διχασμός, η απομόνωση και οι ανθρώπινες σχέσεις βρίσκονται στο επίκεντρο της συνάντησης ενός νομπελίστα συγγραφέα αποτραβηγμένου από τον κόσμο και ενός δημοσιογράφου που καταφέρνει να του πάρει συνέντευξη. Ο Αμπέλ Ζνόρκο είναι ένας συγγραφέας, βραβευμένος με Νόμπελ που ζει μόνος, αποτραβηγμένος στο Ροσβανοϋ, ένα μικρό νησί στη Θάλασσα της Νορβηγίας, αποφεύγοντας τα πάντα και ειδικά τους ανθρώπους. Έχοντας πρόσφατα εκδώσει το 21ο του βιβλίο που έχει γίνει τεράστια επιτυχία, δέχεται να δώσει συνέντευξη σε έναν δημοσιογράφο που τον πολιορκεί καιρό τον Έρικ Λάρσεν. Άραγε πόσο τυχαία επέλεξε ο Αμπέλ Ζνόρκο τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο και πόσο τυχαία επέλεξε ο Έρικ Λάρσεν τον συγκεκριμένο συγγραφέα; Αυτό το έργο επέλεξε ο Σ. Τσαφούλιας για την πρώτη σκηνοθετική του απόπειρα που έχουν παρακολουθήσει μέχρι σήμερα 30.000 θεατές με τον Γιάννη Μπέζο και τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη σε δύο ερμηνείες που βραβεύτηκαν από τα Θεατρικά Βραβεία Κοινού του "α".
Η μάνα αυτουνού, Έλλη Ζάχου Ταχτσή
Το έργο της Κικής Μαυρίδου, ορμώμενο από το φεστιβάλ μονολόγων «Ο γιος μου…», δίνει φωνή στη μητέρα του σπουδαίου λογοτέχνη της μεταπολεμικής γενιάς, Κώστα Ταχτσή, μέσα από την αξιομνημόνευτη ερμηνεία της Ράνιας Σχίζα για την οποία βραβεύτηκε. Η Έλλη Ζάχου Ταχτσή υπήρξε μια ανυπότακτη γυναίκα, που το μόνο που ήθελε, ήταν να ζήσει ελεύθερη και να αγαπηθεί. Ατύχησε και στα δύο. Υπέκυψε στη σκληρότητα της εποχής της και έγινε η ίδια πιο σκληρή από αυτήν. Η «Μάνα αυτουνού», προσφώνηση απαξιωτική, ειπωμένη υπαινικτικά και πάντοτε χαμηλόφωνα, αποτελεί ένα από τα λιγότερα φωτισμένα πρόσωπα στον κυρίως αυτοβιογραφικό συγγραφικό κόσμο του Κώστα Ταχτσή. Το έργο πέρα από μια καταγραφή είναι κι ένα ξεμασκάρεμα της αγίας ελληνικής οικογένειας. Κι αν το «Τρίτο Στεφάνι», το σημαντικότερο έργο του συγγραφέα ταυτίζεται με την ίδια την Ελλάδα, η ιστορία της μητέρας του, ταυτίζεται με όλα την ελληνίδα μάνα και γυναίκα και τα κρυμμένα μυστικά που κρατά καλά κλειδωμένα σε σκονισμένα μπαούλα, στοιβαγμένα στα υπόγεια της ψυχής της.
Το μπουφάν της Χάρλεϊ ή πάλι καλά
Ένας μονόλογος–κλαυσίγελος μιας γυναίκας στο μεταίχμιο μεταξύ σκληρότητας και τρυφερότητας, σοφίας και τρέλας, κωμικότητας και τραγικότητας. Μιλάει στον εύζωνα γιο της που φυλάει σκοπιά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Απέναντι της αυτός, θέλει δε θέλει θα την ακούσει -παλιά όταν του μιλούσε η μάνα του έφευγε- όμως τώρα είναι ανυπεράσπιστος μπροστά της. Ανυπεράσπιστη κι αυτή, μόνο μία ομπρέλα έχει να κρύβεται από κάτω της σαν σε καταφύγιο από την πραγματικότητα. Κι όταν η πραγματικότητα δεν της ταιριάζει η ομπρέλα της τη σώζει πάλι όπως τον ακροβάτη που σχοινοβατεί. Για να συνεχίζει να ισορροπεί ξανά πάνω στο μεταίχμιο της. Στην οδυνηρή κόψη του «Πάλι καλά», ένα σχοινί πάνω στο οποίο μετεωριζόμαστε όλοι μας και κάθε μέρα.
Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα;
Το «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα;», το βιβλίο του Μαρκ Χάντον που έρχεται σε θεατρική μορφή, αποτελεί το ημερολόγιο που κρατά με τη παρότρυνση της αγαπημένης του δασκάλας, ο Κρίστοφερ Μπουν, ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι στο φάσμα του αυτισμού. Η ιστορία του ξεκινά ως ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Ένα βράδυ βρίσκει νεκρό τον Ουέλινγκτον, το σκύλο της γειτόνισσάς του κι αποφασίζει να εξιχνιάσει το μυστήριο. Η έρευνα όμως αυτή, αναπάντεχα, θα τον οδηγήσει στην ανακάλυψη μιας μεγάλης αλήθειας για την χαμένη από καιρό μητέρα του. Σε όλη αυτή την απρόσμενη περιπέτεια, ο Κρίστοφερ καλείται να αποκωδικοποιήσει τον ακατανόητο κόσμο των «μεγάλων» και να επιβιώσει μέσα σε αυτόν.
Κουαρτέτο
Ο διεθνούς φήμης Γερμανός θεατρικός συγγραφέας εμπνέεται από τη Μερτέιγ και τον Βαλμόν, τα δύο πρόσωπα του περίφημου επιστολογραφικού μυθιστορήματος του Λακλό «Επικίνδυνες Σχέσεις» (1781) και δημιουργεί ένα σαγηνευτικό ζευγάρι, το οποίο απορρίπτει κάθε κοινωνικό κανόνα και ηθική. Οι ήρωές του είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα σε ένα ανελέητο παιχνίδι σεξ και εξουσίας. Σε αυτό το περιβάλλον, οι δύο υπάρξεις προσπαθούν να δώσουν νόημα στη ζωή τους και να αντιμετωπίσουν τον θάνατο. Στη μοιραία τελευταία επαφή τους επιδίδονται σε μία ερωτική χορογραφία των σωμάτων, εναλλάσσοντας ρόλους και ταυτότητες υπερβαίνοντας τα όρια των φύλων. Ο έρωτας ως μέσο σαγήνευσης και καταδυνάστευσης τούς οδηγεί στην ολοκληρωτική καταστροφή. Ο συγγραφέας προσδιορίζει τον χρόνο που διαδραματίζεται το έργο «πριν από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο» και τοποθετεί την πλοκή του σ’ ένα τοπίο ερειπωμένο και παγερό. Το «Κουαρτέτο» είναι μια μαύρη φάρσα, μια τραγική κωμωδία που σκιαγραφεί με χιούμορ και σαρκασμό την πτώση και την αυτοκαταστροφή των δυτικών κοινωνιών καθώς και την παρακμή του αστικού πολιτισμού.
Sexy laundry
Ένα ζευγάρι, ο Λάρι και η Άλις, προσπαθούν να σώσουν τη σχέση τους ύστερα από 25 χρόνια γάμου και τρία παιδιά, αντιμετωπίζοντας τους φόβους και τις ανασφάλειές τους και αναζητώντας νέους τρόπους για να την κρατήσουν ζωντανή, στην πρωτόπαιχτη ξεκαρδιστική, τρυφερή και βαθιά ανθρώπινη ιστορία της Καναδής συγγραφέα που αγγίζει τους θεατές όλων των ηλικιών. Στο δωμάτιο ενός πολυτελούς ξενοδοχείου με ένα εγχειρίδιο του σεξ για αρχάριους ανά χείρας και με οδηγό το χιούμορ και την ειλικρίνεια, προσπαθούν να βρουν τη χαμένη ερωτική επιθυμία και το πάθος που τους ένωσε, αποδεικνύοντας πως η δύναμη της αγάπης μπορεί να νικήσει τα πάντα.
Φιλουμένα Μαρτουράνο
Λαμπρό δείγμα του ιταλικού νεορεαλισμού που συμπυκνώνει στις σελίδες της μια ολόκληρη εποχή, η Φιλουμένα αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα έργα του παγκόσμιου θεατρικού ρεπερτορίου που διαχρονικά συγκινεί το κοινό, ακόμα κι αν έχουν περάσει 77 χρόνια μετά το πρώτο της ανέβασμα στη Νάπολη (1946). Η Φιλουμένα Μαρτουράνο ξεκίνησε ως πόρνη και κατέληξε ερωμένη του πλούσιου εμπόρου Ντομένικο Σοριάνο. Τώρα, έπειτα από αρκετά χρόνια κοινού βίου, διεκδικεί τη θέση που της αξίζει. Ένα απρόσμενο μυστικό ανατρέπει τις ισορροπίες και αλλάζει τα δεδομένα, στο έργο που βάζει στο μικροσκόπιο τη γυναίκα, τις προβληματικές οικογενειακές και κοινωνικές δομές και τα στερεότυπα φέρνοντας αντιμέτωπους δύο κόσμους με όχημα τη σπουδαία γλώσσα του συγγραφέα.
Κωλόκαιρος
Μια βροχερή ημέρα στο νυχτερινό κέντρο «Διυλιστήριο» στην Ελευσίνα, ο Σοφοκλής, πρώην ιδιοκτήτης του μαγαζιού, επιστρέφει μετά από πέντε χρόνια αδικαιολόγητης απουσίας και λίγες ώρες πριν από την κηδεία της μητέρας του, ντυμένος με γυναικεία ρούχα. Η απρόσμενη αυτή εμφάνιση προκαλεί αναστάτωση στους κοντινούς του ανθρώπους. Καλά κρυμμένα μυστικά από το παρελθόν αποκαλύπτονται και φανερώνουν τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι ήρωες του έργου, φέρνοντάς τους ενώπιον των ευθυνών και των φαντασμάτων τους. Ακροβατώντας ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, αυτό το ρεαλιστικό έργο διερευνά τον κόσμο της νύχτας, έχοντας σασπένς, χιούμορ, άγριες συγκρούσεις και σκληρή γλώσσα.
Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ
Το συγκινητικό, βραβευμένο έργο του Εμανουέλ Νταρλέ για την ανοχή στη διαφορετικότητα, την αποδοχή και τη διαφορετικότητα, που εστιάζει στη σχέση μιας τρανς γυναίκας με τον πατέρα της σκηνοθετεί και ερμηνεύει, σε ένα προσωπικό του στοίχημα, ο Φαίδων Καστρής. Η υπόθεση του έργου περιστρέφεται γύρω από τη Μαρί-Πιερ που επιστρέφει μετά από χρόνια στη γειτονιά της παιδικής της ηλικίας για να φροντίσει τον ηλικιωμένο πατέρας της, μετά τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας της. Αποφασίζει να τον επισκέπτεται κάθε Τρίτη, οπότε καθαρίζει, πλένει και σιδερώνει τα ρούχα και συνοδεύει τον πατέρα της στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς για να κάνουν μαζί τα ψώνια της εβδομάδας. Η συνύπαρξή τους είναι ήδη δύσκολη και κορυφώνεται στο χώρο του σούπερ μάρκετ, όπου η Μαρί-Πιέρ συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα, καθώς η παρουσία της, μια εισβολή της διαφορετικότητας στην πεζή καθημερινότητα των γύρω της, λειτουργεί σαν αξιοθέατο.
Interview
Ένα interview για δουλειά. Μία φωνή (εξουσία). Τέσσερις υποψήφιοι με νούμερο. Τέσσερις κοινωνικές ομάδες, που πλήττονται δραματικά από τις σημερινές συνθήκες στην αρένα αναζήτησης εργασίας (χειρώνακτες, καλλιτέχνες, επιστήμονες, ανειδίκευτοι εργάτες). Η φωνή αξιολογεί κάθε πολίτη που επιθυμεί να εργαστεί. Η συνέντευξη ξεκινάει τυπικά, σε ένα ζεστό και φιλικό κλίμα. Οι υποψήφιοι χαλαρώνουν και αφήνουν τις αδυναμίες τους να φανερωθούν. Η φωνή αρχίζει σιγά-σιγά να τους χειραγωγεί, υποβάλλοντας τους παράλογες ερωτήσεις και υποχρεώνοντάς τους σε εξευτελιστικές δοκιμασίες. Οι υποψήφιοι είναι σε απόγνωση και δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Οδηγούνται έτσι σε μία κανιβαλιστική διαδικασία ανταγωνισμού. Επόμενοι υποψήφιοι; Οι θεατές.
Τέλειοι ξένοι
Στη γνωστή από τον κινηματογράφο ιστορία, επτά φίλοι, τρία ζευγάρια και ένας σινγκλ, συναντιούνται για δείπνο σε ένα σπίτι ένα βράδυ με έκλειψη Σελήνης, όπου παίζουν ένα παιχνίδι όπου όλοι αφήνουν τα κινητά τους εκτεθειμένα σε όλους και μοιράζονται μεταξύ τους το περιεχόμενο από κάθε μήνυμα, email ή τηλέφωνο που λαμβάνουν. Το επικίνδυνο αυτό παιχνίδι φέρνει τα πάνω κάτω στις μεταξύ τους σχέσεις στη γνωστή κοινωνική σάτιρα του Πάολο Τζενοβέζε, που παρουσίασε στο σινεμά το 2016 με πρωτότυπο τίτλο «Perfetti Sconosciuti». Η ιταλικής παραγωγής ταινία μπήκε στο βιβλίο Γκίνες το 2019, όντας το φιλμ με τα περισσότερα ριμέικ στην ιστορία του σινεμά (έχουν φτάσει τα 22 μέχρι σήμερα).
Το πάρτι της ζωής μου
Αντλώντας από το «Every Brilliant Thing» του Ντάνκαν Μακ Μίλαν, η Ελ. Ράντου υπογράφει ένα νέο κείμενο για τη sold out παράσταση, που ξετυλίγει με χιούμορ και ειλικρίνεια τα πενήντα χρόνια "τραυμάτων" της ηρωίδας της, με φόντο αυτά της σύγχρονης Ελλάδας. Ένας σόλο ερμηνευτικός μαραθώνιος δέκα ρόλων με έντονα προσωπική υπογραφή, που χάρισε στην ηθοποιό το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού του “α”. Η ιστορία διατρέχει εποχές και κινείται παράλληλα με τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της χώρας από το Πολυτεχνείο, τους σεισμούς, το ΠΑΣΟΚ, την κρίση, το θάνατο του Γρηγορόπουλου μέχρι την πανδημία. Είναι ένας κύκλος ζωής που συνδέεται με κοινά βιώματα, όπως σημειώνει.
Ο μικρός Έγιολφ
Έχοντας ως επίκεντρο τη σχέση ενός συγγραφέα με τη σύζυγό του και την ετεροθαλή αδελφή του το έργο σκιαγραφεί το σπαρακτικό πορτραίτο μιας οικογένειας αντιμέτωπης με το γκρέμισμα όλων της των ψευδαισθήσεων. Είναι μια βαθιά διερεύνηση της κτητικής, μονομανούς αγάπης και της τυφλής εγωκεντρικής προσήλωσης σε έναν απόλυτο σκοπό, ένα δοκίμιο πάνω στις έννοιες του καθήκοντος και της ενοχής, της τιμωρίας και του ελέους. Η κατάρρευση της πλάνης που αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο τους οδηγεί τα πρόσωπα του έργου να συνειδητοποιήσουν ότι η εγκατάλειψη των ονείρων και η παραδοχή της πτώσης ανοίγουν το δρόμο για την ανάσταση και τη λύτρωση.
Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ
Το ταλέντο του νεαρού Ρίπλεϊ, του μυθιστορηματικού χαρακτήρα της μετρ των αστυνομικών ιστοριών που έγινε και ταινία με τον Αλέν Ντελόν (Γυμνοί στον ήλιο) και τον Ματ Ντέιμον, είναι η διπλοπροσωπία. Ο Τομ Ρίπλεϊ, σαν ένας καλός ηθοποιός, ξέρει να υποδύεται το ρόλο ενός άλλου και να κλέβει την ταυτότητά του. Πλαστογράφος, αμοραλιστής και με διχασμένη προσωπικότητα, παίζει το παιχνίδι θύτη- θύματος με τρομερή γοητεία και σαγηνευτική ικανότητα. Η συγγραφέας δημιουργεί μία άκρως ενδιαφέρουσα διαδικασία μεταμόρφωσης, που θυμίζει πολύ την υποκριτική τέχνη. Ένα απρόβλεπτο και διαρκές ταξίδι, από το ψέμα στην αλήθεια και από το φανταστικό στο πραγματικό, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον για την έκβαση της υπόθεσης. Παρακολουθούμε πώς ο φτωχός και άσημος Τομ φτάνει να υποδυθεί και να πάρει τη θέση του πλούσιου και διάσημου Ντίκι Γκρίνλιφ. Ο ανομολόγητος έρωτας, ο φόνος χωρίς ίχνη και η μη αναμενόμενη πλοκή των γεγονότων είναι μερικά από τα δομικά στοιχεία της Χάισμιθ, που δικαιολογούν την επιτυχία που γνώρισε ο Ρίπλεϊ.
Σεσουάρ για δολοφόνους
Το έργο εκτυλίσσεται στο κομμωτήριο «Studio Antony». Κάπου στην Αθήνα. Μία μέρα η ιδιοκτήτρια του κτιρίου, που ζει στον πάνω όροφο, βρίσκεται δολοφονημένη και οι υποψίες πέφτουν στους εργαζόμενους και τους πελάτες του κομμωτηρίου. Οι θεατές της παράστασης καλούνται να βρουν τον δολοφόνο, με αποτέλεσμα κάθε βράδυ το έργο να έχει διαφορετικό φινάλε. Είναι ο δολοφόνος ο Τόνυ o κομμωτής, η μεγαλοαστή κυρία Χατζηπατέρα, η ροζ τσιχλόφουσκα-βοηθός πιστολάκι Σόφη ή ο μυστηριώδης αντικέρ Λεωνίδας Πέτροβας; Θα μπορούσε να είναι ο καθένας από αυτούς, διότι ο αστυνόμος Σταύρος Σταυράκος θεωρεί ότι είναι όλοι ύποπτοι. Μαζί του και ο… πανέξυπνος βοηθός του ο Πανάγος.
Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο και το ξέσπασμα του Εμφυλίου, ο δεκαεξάχρονος Χρόνης Μίσσιος συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Αποφυλακίζεται το 1973, αφού έχει περάσει είκοσι ένα χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Αυτήν την περίοδο της ζωής του διηγείται στο σπουδαίο αφήγημα-μαρτυρία «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς». «Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος» έλεγε ο Μίσσιος. Η θέση του αυτή έδωσε στους δημιουργούς το έναυσμα να ανεβάσουν στη σκηνή τις αυτοβιογραφικές αναμνήσεις ενός πραγματικά γενναίου. Ίσως γιατί η περίοδος που διανύουμε μοιάζει να έχει κάτι από τη σκοτεινή νιότη του Μίσσιου. Ή ίσως γιατί ο Μίσσιος δεν απευθύνεται μόνο στο νεκρό του φίλο αλλά κυρίως στους απόντες, σε εμάς.
Η άνοδος του Αρτούρο Ούι
Οι μηχανισμοί που στηρίζουν και εκτρέφουν το φασισμό βρίσκονται στο στόχαστρο της μπρεχτικής παραβολής που μεταφέρει τη δράση από τη χιτλερική Γερμανία στο γκανγκστερικό περιβάλλον της Αμερικής του Μεσοπολέμου. Ανεβαίνει σε μία παράσταση ολοκληρωμένης αισθητικής και αξιοσημείωτου δυναμισμού, που ακολουθεί τη σκηνική θεωρία του Μπρεχτ για ένα θέατρο αφύπνισης αλλά όχι διδακτικό και εκτυλίσσεται ως μία γκροτέσκα μασκαράτα που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την "(ανα)γέννηση του τέρατος".
Αυτές που δεν προλάβατε
Την έμφυλη βία, τη γυναικεία καταπίεση και τη σεξουαλική παρενόχληση θίγει η φεμινιστική κωμωδία μέσα από το πρίσμα της γυναικείας ενδυνάμωσης και του δεσμού της γυναικείας φιλίας. Τέσσερις παιδικές φίλες που ξαναβρίσκονται αναπάντεχα και αναλαμβάνουν δράση ενάντια στην πατριαρχία, δημιουργώντας μια μυστική φεμινιστική ομάδα. Όταν ο υπουργός υγείας της χώρας τους θα ανακοινώσει την απαγόρευση των αμβλώσεων, οι τέσσερις γυναίκες αποφασίζουν να αναβαθμίσουν την δράση τους με μια μεγάλη επιχείρηση. Ό, τι θα ακολουθήσει θα ενώσει ξανά τις τέσσερις φίλες για πάντα.
Εγώ, εγώ... κι εγώ
Οι ανθρώπινες σχέσεις και το δίπολο αλήθεια - ψέμα περνούν μέσα από το κάτοπτρο του κορυφαίου συγγραφέα και συνθέτουν μια τρελή μαύρη κωμωδία. Ο Μισέλ, ένας ώριμος άντρας, φαινομενικά επιτυχημένος επαγγελματίας και οικογενειάρχης, συνειδητοποιεί μέσα από απανωτές κωμικές καταστάσεις και ανατροπές ότι η ζωή του δεν είναι τελικά τόσο τακτοποιημένη και “λαμπερή”, αντ’ αυτού είναι μια απάτη, αλλά και μια αυταπάτη. Με τη μοναδική του ικανότητα να αγγίζει τις ανθρώπινες σχέσεις και το θέμα της οικογένειας, ο Ζελέρ προσεγγίζει σε αυτό το έργο του τη σχέση γονέων - παιδιών, τη σχέση μας με το στάτους και τα υλικά αγαθά, καθώς και την έλλειψη επικοινωνίας που χαρακτηρίζει την εποχή μας, ζητήματα σοβαρά και οικεία σε όλους μας, με ένα τρόπο πιο ανάλαφρο, περνώντας όλα όσα θέλει να πει μέσα από τον μηχανισμό της κωμωδίας.
Da
Το αριστοτεχνικά γραμμένο αυτοβιογραφικό έργο διαδραματίζεται το 1968 στην Ιρλανδία με πολλά φλας μπακ που ζωντανεύουν επί σκηνής μια ιστορία αγάπης, τρυφερότητας και αυτογνωσίας. Ο Τσάρλι Τάιναν, ένας εκπατρισμένος στο Λονδίνο συγγραφέας επιστρέφει στην πατρίδα του μετά το θάνατο του πατέρα του. Ξεκαθαρίζοντας τα αντικείμενα στο πατρικό του σπίτι «ζωντανεύουν» ξανά μπροστά του οι γονείς του και ο νεαρός εαυτός του, ξεδιπλώνονται οι νεανικοί του έρωτες, οι ιδιαίτερες στιγμές, γεγονότα και κάποια πρόσωπα από το παρελθόν που σημάδεψαν τη ζωή του. Ο «Da» (από το αγγλικό dad - πατέρας) αποτελεί το πιο καθοριστικό πρόσωπο της ζωής του. Σε έναν από τους ωραιότερους ρόλους που έχει ερμηνεύσει στην μακρά πορεία του επιστρέφει ο Γρηγόρης Βαλτινός για δεύτερη χρονιά, σε έναν βαθιά ανθρώπινο χαρακτήρα, που έπλασε ο Ιρλανδός Χιου Λέοναρντ.
Ο συνεργός
Ο Αποστόλης ζει ήρεμα τη ζωή του μαζί με τη γυναίκα του στο χωριό, όταν ένα βράδυ ο αγαπημένος του ξάδερφος θα του ομολογήσει πως σκότωσε την κοπέλα του, ζητώντας του να τον βοηθήσει να κρύψει το πτώμα. Οικογένεια, φιλία, αγάπη, έρωτας, έννοιες που σε μια στιγμή διαστρεβλώνονται, σε ένα γαϊτανάκι καταστροφής, ψεμάτων και ενοχών πίσω από τις κλειστές πόρτες της ελληνικής επαρχίας, με ήρωες ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Σε μια εποχή που τα όρια του καλού και του κακού διερευνώνται εκ νέου, η παράσταση εξερευνά το πώς ένας άνθρωπος, μια ολόκληρη κοινωνία, γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη συνεργοί.
Ο Τίποτας (μια πονεμένη ιστορία)
Ο Τίποτας. Είναι (σχεδόν) ένας άνθρωπος. Όπως όλοι. Με ένα παρελθόν. Κι ένα μέλλον (;). Και μια ήσυχη ατάραχη ζωή. Ή τουλάχιστον αυτό θέλει να πιστεύει και να πιστέψουν κι οι άλλοι. Ο Θάνος Τοκάκης, μετά τη μικρού μήκους ταινία “Tokakis ή What’s my name”, όπου, αξιοποιώντας προσωπικά του βιώματα, επίσης ασχολήθηκε με αυτοσαρκασμό με το θέμα, σκηνοθετεί και ερμηνεύει έναν σχεδόν μπεκετικό ήρωα, που από σκηνής μιλάει για τον πόνο, τα ραγίσματα και τα τραύματα που κουβαλά. Θέματα για τα οποία δεν θέλει να μιλήσει κανείς, οριακά ούτε ο ίδιος. Βασισμένη στο κείμενο του υποψήφιου για Πούλιτζερ Γουίλ Ίνο, η παράσταση, στα όρια του stand up comedy, γεμάτη χιούμορ, αυτοσαρκασμό, ανατροπές αλλά και πολύ πόνο, αξιοποιεί θραύσματα μιας ιστορίας για να αναρωτηθεί για το πόσο μας ορίζει η ευτυχία και η «υποχρέωση» να την αναζητούμε. Η παράσταση μοιάζει σαν να παρακολουθούμε μια κουβέντα, μια χαλαρή συζήτηση περί ζωής που δεν αφορά κάτι συγκεκριμένο. Ο Τίποτας έχει στο μυαλό του κάνα δυο –το πολύ– απλά πράγματα που τον απασχολούν και μας απασχολούν.
Πες μου ότι είναι ψέμα - Επιχείρηση Ωρωπός
Η καλογραμμένη φάρσα του Άντονι Νίλσον, γνωστή με τον τίτλο «Ψέμα στο ψέμα», μεταφέρεται στα δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας, με δύο αστυνομικούς να έρχονται αντιμέτωποι με την δύσκολη επιχείρηση της αστυνομικής τους καριέρας. Ο λόγος για τον Σπύρο και τον Κώστα, δύο κολλητούς από το νηπιαγωγείο που εργάζονται στο αστυνομικό τμήμα Ωρωπού. Για κακή τους τύχη η υπηρεσία τους τη μέρα του Πάσχα δεν θα κυλήσει ομαλά. Είναι αναγκασμένοι να ανακοινώσουν στον Τέλη Κελαλά Μαλαφάκα -ο οποίος είναι υποψήφιος δήμαρχος Ωρωπού- και στη σύζυγό του Ζιζί Κελαλά Μαλαφάκα Δελημπαλτάκα -η οποία ήθελε να γίνει ηθοποιός και έχει πετριά με τις εναλλακτικές θεραπείες- ένα εξαιρετικά δυσάρεστο γεγονός. Όσο περισσότερο περνάει η ώρα τόσο τα πράγματα περιπλέκονται και οι κωμικές καταστάσεις διαδέχονται η μία την άλλη.
Unfriend
«Πώς αντιδράς όταν μαθαίνεις ότι φιλοξενείς μια δολοφόνο και πώς θα τη ξεφορτωθείς ευγενικά;» αναρωτιέται η ομάδα γνωστών και αγαπημένων ηθοποιών που πρωταγωνιστεί στη μαύρη κωμωδία του 2020 για όλες τις ηλικίες, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από τον σπουδαιότερο σύγχρονο κωμικό συγγραφέα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Κατά τη διάρκεια των διακοπών τους, ο Πέτρος και η Ντέπι, ένα αγαπημένο «καθωσπρέπει» ζευγάρι, γνωρίζεται με την Έλσα, μια εκκεντρική, ιδιαιτέρως διαχυτική χήρα. Συμφωνούν από ευγένεια, να παραμείνουν σε επαφή στα social media. Λίγους μήνες αργότερα η Έλσα τους επισκέπτεται απρόσκλητη, ανακοινώνοντάς τους ότι θα μείνει μαζί τους μια ολόκληρη εβδομάδα. Όταν το ζευγάρι αποφασίζει να αναζητήσει κάποια στοιχεία στο διαδίκτυο για την ανεπιθύμητη φιλοξενούμενή τους, αφού δεν ξέρουν τίποτα για αυτή, ανακαλύπτουν ότι μπορεί να είναι μια στυγνή δολοφόνος!
Ο κύκλος των χαμένων ποιητών
Ο αντικομφορμιστής καθηγητής φιλολογίας και υπέρμαχος της ελευθερίας, Τζον Κίτινγκ, φέρνει τα πάνω-κάτω στην αυστηρή ακαδημία αρρένων του Γουέλτον, αλλάζοντας για πάντα τη ζωή των μαθητών. Με το σύνθημα «Άδραξε τη μέρα!» θα αλλάξει σταδιακά τη ζωή τους και θα διαταράξει τις ισορροπίες στο σχολείο που υπακούει στο μότο "Παράδοση, Τιμή, Πειθαρχία, Τελειότητα". Θα μάθει στους μαθητές του να αγαπούν την ποίηση, την τέχνη, τη ζωή και να παλεύουν για τις επιλογές τους. Η σύγκρουση με το εκπαιδευτικό κατεστημένο, τη διεύθυνση του σχολείου, τους γονείς των μαθητών του θα είναι αναπόφευκτη. Η ίδια η έννοια της επανάστασης κυριαρχεί στο έργο, το οποίο μετατράπηκε σε μια ατμοσφαιρική παράσταση γεμάτη συγκίνηση και χιούμορ, η οποία περνάει απλόχερα στο κοινό την ουσία του, που συμπυκνώνεται στο κυνήγι των ονείρων και των καταπιεσμένων επιθυμιών μας, την αξία του ελεύθερου πνεύματος, την αξία της ποίησης και πρωτίστως της αυτοδιάθεσης. Αξίζει να τη δείτε μαζί με εφήβους.
Αράφ
Στο νέο θεατρικό του Γιάννη Τσίρου μεταφερόμαστε σε ένα νησί όπου ένας ξενοδόχος, ένας κηπουρός και μία κτηνίατρος, στέκονται απέναντι, ενώ είναι μαζί. Είναι αντιμέτωποι με μία κοινωνία που υποκρίνεται και απαιτεί διαρκώς, χωρίς καμία επίγνωση της ενοχής της. Πρόκειται για μία σύγχρονη ιστορία, με ηθικά διλήμματα, συγκρούσεις και ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις. Με ανθρώπους (ή σκύλους) που ψάχνουν φάρους σε ακτές και μία θάλασσα ελεύθερη να τους ταξιδέψει. Η παράσταση επικοινωνεί με τον θεατή αφενός σε επίπεδο ψυχαγωγικό -εφόσον το έργο ξεδιπλώνεται μέσα από ανατροπές και χιούμορ- και αφετέρου σε επίπεδο βαθιά κοινωνικό, ψυχολογικό έως και φιλοσοφικό, με τους χαρακτήρες να επιδεικνύουν τόσο σκληρότητα όσο και ενσυναίσθηση.
Τα τελευταία φεγγάρια
Ένας ηλικιωμένος καθηγητής μέσα σε ένα δωμάτιο φτιάχνει την βαλίτσα του για τελευταία φορά. Στους τοίχους κολλημένα αυτοκόλλητα με ήρωες του Ντίσνεϊ. Στο πάτωμα ένα άλμπουμ με φωτογραφίες και διάσπαρτα κόμικς. Στο πικ-απ οι μουσικές νότες του Μπαχ. Ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι του γιου του ο οποίος τον φιλοξενούσε -την τελευταία του οικογένεια- για να περάσει την υπόλοιπη ζωή του σ’ έναν οίκο ευγηρίας. Αναπολώντας μνήμες και λόγια που ειπώθηκαν ή και όχι, πεισματάρης σαν μικρό παιδί, μοιράζεται με συγκίνηση αλλά και χιούμορ τα αληθινά του συναισθήματα μόνο με το φάντασμα της γυναίκας του και φυσικά με τον θεατή.
Μάρτυρας κατηγορίας
Στο βραβευμένο δικαστικό θρίλερ μια μυστηριώδης γυναίκα κρατά το κλειδί της σκανδαλώδους δολοφονίας μιας πλούσιας χήρας για την οποία κατηγορείται -άδικα σύμφωνα με έναν δαιμόνιο ποινικολόγο- ο σύζυγός της. Ο αγώνας του νεαρού άνδρα να μην καταδικαστεί θα κριθεί στα έδρανα του δικαστηρίου όπου οι μαρτυρίες είναι συντριπτικά εναντίον του και η ετυμηγορία των ενόρκων φαίνεται μονόδρομος. Το έργο έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για να μας κρατήσει στην άκρη της καρέκλας από την πρώτη στιγμή ως το αποκαλυπτικό φινάλε: ένα έγκλημα, ένα τέλειο μυστικό, συνεχείς ανατροπές και το λεπτό «αστυνομικό» χιούμορ της συγγραφέως. Σε κάθε παράσταση διατίθενται δώδεκα προνομιακές θέσεις ενόρκων πάνω στην σκηνή όπου οι θεατές μπορούν να ζήσουν τη θεατρική εμπειρία από σκηνής, συμμετέχοντας ενεργά στην εξέλιξη της δίκης.
Ο θάνατος του εμποράκου
Γραμμένο το 1949, το έργο αυτό θεωρείται το κορυφαίο του Άρθουρ Μίλερ. Πραγματεύεται τη ζωή του Γουίλι Λόμαν, ο οποίος είναι ένας πλανόδιος πωλητής, που ζει μπερδεμένος ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Ο Γουίλι αισθάνεται εγκλωβισμένος στις επιταγές του ᾱπατηλού αμερικανικού ονείρου, το οποίο υπόσχεται την επιτυχία. Το κυνήγι της επιβίωσης είναι για αυτόν δυσβάσταχτο, καθώς τον αναγκάζει να ζει και να προσπαθεί συνεχώς να εκπληρώνει τα πρότυπα τα οποία του επιτάσσει η άκρως καπιταλιστική κοινωνία της εποχής του. Η κατάσταση αυτή τον οδηγεί σταδιακά και με έναν παραληρηματικό τρόπο προς την πλήρη διάλυση ολόκληρης της ζωής του. Το έργο του Αμερικανού συγγραφέα ανεβαίνει σε μία ατμοσφαιρική παράσταση με δυναμικό ρυθμό που φωτίζει τις αποχρώσεις του και μεταδίδει συναισθήματα υψηλής θερμοκρασίας στην πλατεία.
Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι
Η πλούσια και αυταρχική κυρία Βέναμπλ λάτρευε παθολογικά τον ποιητή γιο της Σεμπάστιαν και κάθε καλοκαίρι ταξίδευε μαζί του. Το περσινό καλοκαίρι, όταν για πρώτη φορά δεν τον συνόδεψε εκείνη, αλλά η νεαρή ξαδέρφη του Κάθριν, έμελλε να είναι το τελευταίο του, καθώς πέθανε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Όταν η Κάθριν αφηγείται την πραγματικότητα γύρω από τον θάνατό του, η κυρία Βέναμπλ δεν την πιστεύει και προσπαθεί να πείσει τον νευροχειρουργό Τζον Κούκροβιτς να της κάνει λοβοτομή. Ο γιατρός προσπαθεί να κατανοήσει τη θέση της Κάθριν, η οποία θα τον εμπιστευτεί, όσο εκείνος βυθίζεται στον σκιερό κόσμο της οικογένειας.
The Humans
Η συναρπαστική, βραβευμένη με Τόνι τραγικωμωδία βουτά στην ανθρώπινη ψυχή, καθώς ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής της οικογένειας Μπλέικ, προσκαλώντας το κοινό να παρακολουθήσει από κοντά τις αγωνίες, τα όνειρα και τους ανομολόγητους φόβους τους. Το έργο του καταξιωμένου Αμερικανού συγγραφέα που γράφτηκε το 2014, αποτυπώνει την ουσία και τις ατέλειες της ανθρώπινης ύπαρξης με ακρίβεια, συμπόνια και απαράμιλλη αυθεντικότητα, διεισδύοντας στις σχέσεις και τα συναισθήματα. Η υπόθεση εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια ενός απογεύματος την ημέρα των Ευχαριστιών. Οι γονείς, Έρικ και Ντίντρι, μαζί με τη μητέρα του πρώτου, Μόμο, που είναι σε αναπηρικό καροτσάκι και πάσχει από άνοια, και τη μεγάλη τους κόρη Έιμι, επισκέπτονται τη μικρότερη Μπρίτζετ και τον σύντροφό της Ρίτσαρντ στο διαμέρισμα τους στην Τσάιναταουν της Νέας Υόρκης.
Διάλεξε τον θάνατό σου αγάπη μου
Διασκευή του νουάρ μυστηρίου «Το διπλό παιχνίδι» του Ρομπέρ Τομά. Η Φρανσουάζ Κορμπάν, ζάπλουτη κληρονόμος, ζει στην βίλα της μαζί με τον νεότερο σύζυγό της Πολ και την αφοσιωμένη οικονόμο της Αντέλ. Τα χρέη του Πολ στα χαρτιά και η πίεση που ασκεί στη Φρανσουάζ για την αποπληρωμή τους κορυφώνουν ακραία την ένταση και την τριβή στην σχέση του ζευγαριού. Η ατμόσφαιρα βαραίνει όταν νυχτερινοί θόρυβοι ταράζουν την ηρεμία της βίλας – θόρυβοι μιας παρουσίας που ούτε ο ίδιος ο αστυνομικός διευθυντής δεν μπορεί να εξηγήσει. Η ξαφνική επίσκεψη της Βαρόνης Σαρντονί και αυτά που έχει να πει, μπερδεύουν ακόμη περισσότερο την ήδη τεταμένη κατάσταση.
Μίξερ
Στο εκρηκτικό έργο της διακεκριμένης με το Κρατικό Βραβείο συγγραφέως για το 2022, με όχημα τον δεκαπεντασύλλαβο στίχο και την ανατρεπτική μουσική εξελίσσεται η ιστορία ενός νέου φέρελπι καλλιτέχνη, που θέλει διακαώς να ανεβάσει τον Άμλετ. Όμως, λόγω εξαιρετικά χαμηλού μπάτζετ, τελικά αλλάζει το όραμά του και αντί για τον Άμλετ παίζει τον Βαγγέλη, που αντί για τη Δανία, ζει κάπου στην Κυψέλη. Θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να καταφέρει να ανεβάσει την παράστασή του. Μαζί με μια ακόμη ηθοποιό πρόκειται να παίξουν όλους τους ρόλους του έργου. Ο Βαγγέλης από άσημος πορτιέρης, καταλήγει μέσα από μια σειρά παράδοξων γεγονότων να γίνει αρχηγός του διαλυμένου και ανοργάνωτου κράτους.
Μπαμπάδες με ρούμι
Στην αιχμηρή σάτιρα που διακωμωδεί την ελληνική κοινωνία, πέντε πρόσωπα ετοιμάζουν για τρίτη χρονιά ένα «γλυκό» σχέδιο αλληλοεξόντωσης για μια κληρονομιά. Η Ρόη, η Βέσκα, ο Παναγιώτης, η Τζένη, ο Χρήστος και η κυρία Βάσω είναι οι πρωταγωνιστές της μαύρης κωμωδίας που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1996. Τα τέσσερα εκατομμύρια που είχε κερδίσει στο τζόκερ ο μπαμπάς -που πλέον έχει φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο- αναζητούν τον κληρονόμο τους. Δύο γιοί, δύο νύφες, μία γειτόνισσα φωτεινός παντογνώστης και μία εφιαλτική νοσοκόμα μιλάνε, μαλώνουν, δολοπλοκούν, καταστρώνοντας ένα σχέδιο για να κερδίσουν την κληρονομιά. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να σερβίρουν «Μπαμπάδες με ρούμι» με λίγο δηλητήριο.
Προμηθέας εσταυρωμένος
Η μυθική μορφή του Προμηθέα ταυτίζεται με τον συνεχή αγώνα του ανθρώπου για ελευθερία απέναντι σε κάθε αυταρχική εξουσία αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό. Στόχος της παράστασης είναι ο θεατής να ταυτιστεί με τον ήρωα και δια φόβου και ελέους και να οδηγηθεί στην ψυχική κάθαρση, ενώ ταυτόχρονα ενθαρρύνεται να υπερβεί τον προηγούμενο εαυτό του και να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και προκλήσεις της ζωής με περισσότερο θάρρος και αυτοπεποίθηση.
Άρης
Το τι σημαίνει πίστη σε μια ιδέα και τον ρόλο που παίζει στη ζωή ενός ανθρώπου είναι κάποια από τα θέματα που αγγίζει η συγγραφέας μέσα από τη ζωή και τους αγώνες του καπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη. H συγγραφέας αποκαλούσε αυτό το θεατρικό έργο, το αγαπημένο της παιδί. Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ο παιδικός της ήρωας από τα χρόνια του σχολείου στην Κοζάνη, το σύμβολο που αγκάλιαζε με το λόγο του, τους αγρότες και τους εργάτες. Ένα πανανθρώπινο σύμβολο, που έδινε φωνή σε όσους την είχαν στερηθεί.
Συρανό
Πρόκειται για μία ιστορία που διαδραματίζεται στο Παρίσι του 17ου αιώνα, με πρωταγωνιστή έναν δεινό πολεμιστή, τον Συρανό. Ο Συρανό λόγω ενός εξωτερικού του χαρακτηριστικού (της μεγάλης μύτης του) δεν τα πήγαινε πολύ καλά στον τομέα του έρωτα. Συγκεκριμένα, ήταν η Ρωξάνη εκείνη από την οποία δεν είχε ανταπόκριση, καθώς, μάλιστα, αυτή αγαπούσε έναν άλλο άντρα, τον Κριστιάν. Ο τελευταίος, όμως, επειδή δεν διέθετε ευγλωττία και πνευματικό βάθος, ζήτησε από τον Συρανό να «γίνει η φωνή του» μέσα από ερωτικές επιστολές που θα είχαν την υπογραφή του ίδιου αλλά θα ήταν γραμμένες στην πραγματικότητα εκείνον. Τελικά, είναι το πνεύμα ή εξωτερική εμφάνιση που κερδίζει στον έρωτα;
Η αναπαράσταση της δίκης του Σωκράτη
Ο Δήμος Αβδελιώδης συνεχίζει την έρευνα του πάνω στην πλατωνική «Απολογία του Σωκράτη» με μια παράσταση που βασίζεται στην καινοτόμο μέθοδό του για την εκφορά της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, με υπέρτιτλους στα νέα ελληνικά και στα αγγλικά.
Pieta
Η παράσταση ψηλαφεί το προσωπικό και συλλογικό τραύμα της γυναικοκτονίας –της ύστατης πράξης στην πυραμίδα κλιμάκωσης της έμφυλης βίας. Έμπνευση της στάθηκαν πέντε γυναίκες-μητέρες που βίωσαν την υπέρτατη απώλεια, τη δολοφονία του παιδιού τους: οι Κούλα Αρμουτίδου (μητέρα Ελένης Τοπαλούδη), Ελένη Κρεμαστιώτη (μητέρα Ερατώς Μανωλακέλλη), Κατερίνα Κώτη (μητέρα Ντόρας Ζαχαριά), Αλεξάνδρα Μάκου (μητέρα Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου) και Ρόζα Φωτιάδου (μητέρα Σοφίας Σαββίδου). Το κείμενο διαμορφώθηκε μέσα από τις πραγματικές αφηγήσεις των μητέρων, αλλά και το βιωματικό υλικό των ηθοποιών. Μέσα από τη γλώσσα του θεάτρου, η παράσταση πραγματοποιεί ένα ταξίδι στα μονοπάτια του πένθους και της αναγέννησης, επιδιώκοντας να μετατρέψει τη σκηνή σε έναν τόπο αλληλοφροντίδας και διεκδίκησης.
Νυξ - Λος ιστορίας περίεργας
Η παράσταση αποτελεί ένα αξεδιάλυτο μείγμα πραγματικότητας και φαντασίας, ένα συνειρμικό ντόμινο που οδηγεί σε ένα κειμενικό και ηχητικό σύμπαν, βασισμένο σε κείμενα του Πάνου Κουτρουμπούση και του Julio Cortasar. Στη διάρκεια της ημέρας - και περισσότερο της νύχτας- συμβαίνουν γεγονότα που τραβάνε την προσοχή σαν στιγμιαίοι ηλεκτρικοί σπινθήρες και γίνονται αφετηρίες ιστοριών. Ο ιδανικός χώρος για την εξέλιξη και δραματοποίηση αυτών των ιστοριών, το εσωτερικό του κεφαλιού μας. H τελειότερη σκηνή. Πίσω από τη συνηθισμένη πληκτική καθημερινότητα κρύβονται πλάσματα απόκοσμα, κρύβονται άνθρωποι που ζουν αυτοεξόριστοι στις φαντασιώσεις τους, προσκολλημένοι σε έμμονες ιδέες, αφημένοι στωικά στα χέρια τραγικών συμπτώσεων του νου. Όταν σβήνει το φως και τα βλέφαρα φοράνε μια ωραία μαύρη κουκούλα, ο άνθρωπος επί σκηνής - του κεφαλιού μας - περιπλανιέται σε ένα σύμπαν σκοτεινό και φωτεινό, γελοίο και τραγικό, βαθειά επιφανειακό, με καύσιμο την πλήξη και την ματαιότητα. Η παραγγελία ενός καφέ -και η πολιτική διάσταση αυτής-, η τυχαία συνάντηση με εξωγήινους στην Αρχαία Ελλάδα, η ερωτική περίπτυξη ενός αντίχειρα με μια Super Retinα XDR OLED οθόνη αφής, y otros ταχυδράματα ενός περιπαικτικού ασυνείδητου, το οποίο γελά με τις δοκιμασίες της συνείδησης, και όλα αυτά, συνοδευόμενα από μουσική.
Closer
Η Άννα, ο Λάρι, ο Νταν και η Άλις δείχνουν ανοιχτοί να έρθουν κοντά, πλησιάζοντας ο ένας τον άλλον ασφυκτικά, αχόρταγα, χωρίς καμία αναστολή. Μοιραία, μέσω του πλησιάσματος της σάρκας, θα εκφραστεί και το αιώνιο παράδοξο του έρωτα: όσο πιο κοντά θα πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, τόσο πιο έντονα θα βιώνουν τις παγίδες, τα ρίσκα τα αδιέξοδα, τις ματαιώσεις και το βαθύ ανικανοποίητο τού μαζί. Ο πόθος, η σεξουαλική ορμή, ο εθισμός, τα σκοτεινά πάθη, οι ανασφάλειες, η περηφάνεια, η ζήλια, η απόγνωση, η προδοσία, η προσποίηση, η εκδίκηση – τίποτα δεν θα μείνει ανέγγιχτο σε αυτό το ερωτικό τετράγωνο, που παραμένει.
Κρυμμένες
Το έργο φωτίζει τις ζωές τριών διάσημων ζευγαριών της παγκόσμιας ιστορίας: του Σίγκμουντ Φρόυντ και της Μάρθας Φρόυντ, του Καρλ Μαρξ και της Τζένη Μαρξ, του Σωκράτη και της Ξανθίππης, προβάλλοντας τον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισαν οι τρεις σημαντικές γυναίκες αυτών των ζευγαριών στην ανάπτυξη και εξέλιξη του έργου των μεγαλοφυών συζύγων τους, οι οποίοι άλλαξαν τον ρου της ανθρωπότητας ενώ οι ίδιες παρέμειναν μόνο στις παρυφές της ιστορίας. Μεταξύ της ιστορίας και μυθοπλασίας, το έργο αποκαλύπτει με ευαισθησία και χιούμορ στιγμές της καθημερινής ζωής ενώ αναδεικνύει το φλέγον ζήτημα των έμφυλων ανισοτήτων.
Το αγόρι με τις δύο καρδιές
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία μίας οικογένειας Αφγανών προσφύγων –αυτής των συγγραφέων– που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, μετά την κατάληψη του μεγαλύτερου μέρους της από τους Ταλιμπάν. Μία ιστορία για την αγωνία της προσφυγιάς, τις αναπάντεχες στιγμές χαράς, τις στιγμές απελπισίας αλλά και το χιούμορ και τη φαντασία που είναι απαραίτητα συστατικά για την αντιμετώπιση ενός άγνωστου καινούργιου κόσμου που πρέπει να γίνει «η νέα πατρίδα». «Το αγόρι με τις δυο καρδιές» είναι μία ανθρώπινη ιστορία ελπίδας, θάρρους, εμπιστοσύνης και αγάπης, ένας ύμνος στην αλληλεγγύη και στη θέληση κάθε ανθρώπου που αγωνίζεται για μια θέση σε αυτόν τον κόσμο.
Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης και το φάσμα των φατριών
Παράσταση αφιερωμένη σε έναν από τους πρωταγωνιστές της ελληνικής επανάστασης του 1821 και την εμπλοκή της οικογένειάς του στη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ από ποιά πρόσωπα ή ποιά γεγονότα πήραν τα ονόματά τους οι οδοί και οι πλατείες που ζούμε ή εργαζόμαστε ή διασχίζουμε σε καθημερινή βάση; Έχουμε ποτέ επιχειρήσει αυτήν την μικρή σύνδεση με το παρελθόν μας; Αυτή ήταν η αφορμή για την δημιουργία μιας παράστασης για τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, από τον οποίον πήρε το όνομά της η ομώνυμη οδός. Στις 9 Οκτωβρίου 1831, ο Γεώργιος και ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, γιος και αδερφός, αντίστοιχα, του ηγέτη των Μανιατών, πυροβόλησαν και μαχαίρωσαν θανάσιμα τον Κυβερνήτη στο Ναύπλιο, έξω από τον ναό του Αγίου Σπυρίδωνος. Στη βαθύτατα διχασμένη Ελλάδα, που δεν είχε βρει ακόμα έναν στέρεο βηματισμό, άλλοι θρηνούσαν κι άλλοι πανηγύριζαν. Γνώριζε άραγε ο Πετρόμπεης τι σχεδίαζαν οι άμεσοι συγγενείς του;
Πλατόνωφ
Ο κορυφαίος Ρώσος σκηνοθέτης παρουσιάζει το πρώιμο αυτό έργο που βρέθηκε λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του Τσέχοφ, χωρίς τίτλο, οπότε καταχωρήθηκε με το όνομα του κεντρικού χαρακτήρα. Εντός του κειμένου υπάρχουν ήδη τα κυρίαρχα θεματικά μοτίβα που θα απασχολήσουν τον μεγάλο Ρώσο στην ωριμότητά του. Όλα ξεκινούν από την άφιξη του Πλατόνωφ, η οποία αναστατώνει την θερινή ραστώνη των καλεσμένων της χήρας Άννα Πετρόβνα, ξυπνώντας απαγορευμένα πάθη, αλλά και το υπαρξιακό ρίγος για το μάταιο και το φευγαλέο της ζωής. Ένα έργο μυστηριώδες, όπου το υψηλό και το ποταπό, το κωμικό και το τραγικό, διαρκώς συνυπάρχουν, αλλά και συμπλέκονται άρρηκτα.
Εξαρτάται
Το έργο πραγματεύεται την ιστορία της ζωής του Άκη, που από μικρός υπέκυψε σε εθισμούς και εξαρτήσεις. Τέσσερις κοντινοί του άνθρωποι -η αδερφή του, ο επιστήθιος φίλος του, η σύντροφός του και ο φίλος του από τον στρατό- προσπαθούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο να τον βοηθήσουν προκειμένου να τον σώσουν. Οι ζωές όλων επηρεάζονται αλλά η αγάπη επιμένει, τα όρια ατονούν, η ελπίδα και η απόγνωση εναλλάσσονται όσο η εξάρτηση συνεχίζεται.
Το επάγγελμα της μητρός μου
Στοά και Μποστ θεωρούνται δύο αλληλένδετα στοιχεία στην ελληνική σκηνή αφού επτά φορές ανέβηκαν με έργα του μοναδικού σατιρικού συγγραφέα. Τώρα, ένας καινούργιος Μποστ έρχεται να προστεθεί σ’ αυτή την αλυσίδα μποστικών κειμένων με ένα έργο που βασίστηκε πάνω σε ένα διήγημά του που γράφτηκε το 1961 για την Καθημερινή στην οποία εργαζόταν τότε. Το διήγημα αυτό, που ανήκει στη συλλογή των μικρών ευθυμογραφημάτων του σατιρικού συγγραφέα «Πεζά κείμενα 1960-1965» και μιλάει για την απόφαση μιας μητέρας να γίνει πόρνη, έγινε η αιτία της απόλυσής του Μποστ από την Ελένη Βλάχου, εκδότρια της Καθημερινής, η οποία μόλις το διάβασε θεώρησε ότι ο Μποστ είχε ξεπεράσει κάθε όριο ευπρέπειας. Η απάντηση του συγγραφέα ήταν “η κα Βλάχου έχασε το χιούμορ της”…
Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα (Το σώμα όπου ανατέλλει η αντοχή)
Μια αυταρχική χήρα, μετά τον θάνατο του δεύτερου συζύγου της, επιβάλλει στις πέντε κόρες της 8 χρόνια πένθους και εγκλεισμού. Εκείνες απεγνωσμένα αντιδρούν, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο, και με την αφορμή ενός νέου άντρα, ο οποίος για άλλην είναι εραστής, για άλλην μνηστήρας, για άλλην φαντασίωση, η ανάγκη για ζωή φουσκώνει, εκρήγνυται και ο θάνατος ξαναχτυπάει το σπίτι για να το πνίξει σε δεύτερο κύμα πένθους. Ο Λόρκα, παρότι «προνομιούχος» ταξικά, δυσανασχετεί με την φτώχεια, την πείνα, την κοινωνική αδικία, την πολιτική αστάθεια και τα παρελκόμενά της. Με το ιδιαίτερο βλέμμα του οδηγεί τους θεατές σε μια γωνιά του κόσμου, σε μια άγονη γη, μια άνυδρη άκρη του, όπου τοποθετεί τον μεγεθυντικό και ποιητικό του φακό πάνω από ένα «Σπίτι», έναν συμβολικό τόπο, όπου μέσα του βράζει κυριολεκτικά η κλεμμένη ελευθερία και αξιοπρέπεια των γυναικών της γειτονιάς του, και όχι μόνο, της εποχής του, και όχι μόνο, νιώθοντας ο ίδιος φρίκη για τον τρόπο αντιμετώπισης τους.
Underground
Η εμβληματική ταινία, βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα (1995) και βασισμένη στο πρωτότυπο θεατρικό έργο «Άνοιξη τον Ιανουάριο» και στo μυθιστόρημα «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα» του Ντουσάν Κοβάσεβιτς, ανεβαίνει στη σκηνή και αφηγείται την επική ιστορία δύο φίλων, του Μπλάκι και του Μάρκο, με φόντο την πολιτική αναταραχή και τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Με μια δυναμική θεατρική προσέγγιση και υπό τον γνώριμο βαλκανικό ήχο, το «Underground» μεταφέρει το κοινό σε έναν κόσμο σουρεαλισμού, σκοτεινού χιούμορ και ειλικρινούς συγκίνησης, όπου ο παραλογισμός και η τραγωδία συναντούν την απίστευτη ανθεκτικότητα της ανθρώπινης ψυχής αλλά και το εκτυφλωτικό φως της ελπίδας.
Σκοτσέζικο ντους
Μια ξεκαρδιστική κοινωνική σάτιρα με φόντο τα κωμικά επακόλουθα της προετοιμασίας μιας παράστασης της «Λυσιστράτης» του Αριστοφάνη από έναν σκανδαλώδη θίασο. Ο μικρόκοσμος του θεάτρου μετατρέπεται σε έναν μεγεθυντικό φακό που εστιάζει στα «παρασκήνια» της σύγχρονης κοινωνίας και υψώνει έναν καθρέφτη για να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας, μέσα από την δυναμική και ιδιοσυγκρασιακή γραφή της συγγραφέα. Οι ανθρώπινες σχέσεις, η αιώνια μάχη των φύλων, η δίψα για εξουσία, δόξα, δύναμη και πλούτο, το σεξ και η κολακεία ως μέσο επαγγελματικής ανέλιξης, όπως και η μάχη του μέτριου με το άριστο, είναι τα βασικά θέματα που διαπραγματεύεται το έργο.
MultiMedea
Το έργο είναι γραμμένο γύρω από το αρχέτυπο της Μήδειας και εμπλουτίζεται δραματουργικά με τις αληθινές ιστορίες δύο άλλων γυναικών που ακολούθησαν την ίδια πορεία με την ηρωίδα της ελληνικής Μυθολογίας. Η Μήδεια, η Σούζαν Σμιθ και η Φούμικο Κιμούρα εμπλέκουν τις επιθυμίες τους, τα όνειρά τους και το πάθος τους για τον έρωτα. Αντιμετωπίζουν το εμπόδιο της απιστίας και την πρόκληση της ζήλιας και του φόνου, προκειμένου να επιβιώσουν από την σφοδρή ανάγκη για αγάπη και αφοσίωση. Η εσωτερική σύγκρουση και η ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης δίνουν μια σκοτεινή πλευρά στις ιστορίες και τις σηματοδοτούν ως δείγματα κοινωνικής απαξίωσης και αναξιότητας. Πώς θα βρουν οι ηρωίδες την ισορροπία τους προκειμένου να φτάσουν στην ουσία της ύπαρξης των ρόλων τους και των αξιών που φέρουν προγονικά; Πόσο βοηθούν τα ερεθίσματα που απλώνει ο κάθε πολιτισμός στην καθημερινή ζωή των ηρωίδων; Πόσο διαφορετική είναι η ματιά της δικαιοσύνης στους ορίζοντες πέρα από τα σημεία του ορίζοντα της Δύσης;
Βασιλιάς Ληρ
Έργο που γράφτηκε το 1609, περίοδο που στην Αγγλία εκτός από πολλά είδη λόγου άκμαζε το θέατρο, ο «Βασιλιάς Ληρ», αποτελεί ένα διαχρονικό αριστούργημα της παγκόσμιας δραματουργίας. Το έργο έχει μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες και έχει παρουσιαστεί σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου, σε κάποιες από αυτές πάμπολλες φορές. Το θέμα αυτής της τραγωδίας του Σαίξπηρ, αφορά στην απόφαση του Βασιλιά Ληρ να μοιράσει το βασίλειό του στις τρεις κόρες του τη Γονερίλη, τη Ρεγάνη και τη μικρότερη την Κορδέλια. Αυτή που θα τον πείσει για την αγάπη της θα πάρει το βασίλειο. Ο γηραιός βασιλιάς, παρά τις συμβουλές του Δούκα του Κεντ, αποκληρώνει την Κορδέλια κι εξορίζει το Δούκα… Στον ρόλο του Ληρ, η Μπέττυ Αρβανίτη.
Chicago
Το αντισυμβατικό έργο για το κυνήγι του αμερικανικού ονείρου που καταγγέλει τους θεσμούς της διαβόητης πόλης της ποτοαπαγόρευσης υπό την κυριαρχία του Αλ Καπόνε με φόντο τη δεκαετία του 1920, το οποίο ενέπνευσε το διάσημο κινηματογραφικό οσκαρικό μιούζικαλ, παρουσιάζεται στην πλήρη του μορφή για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η εικοσάχρονη τότε συγγραφέας δεν διστάζει να σχολιάσει την κοινωνική πραγματικότητα εξαπολύοντας το δηλητηριώδες χιούμορ και την ανελέητη κριτική της.
The doctor
Το έργο, που σπάει τα ταμεία στο West End, αποτελεί ένα θρίλερ ιδεών, που βασίζεται πολύ ελεύθερα στο κείμενο “Καθηγητής Μπερνάρντι” του Άρτουρ Σνίτσλερ, ανεβαίνει σε μια σαρωτική παράσταση για δεύτερη χρονιά. Όταν μία έφηβη μεταφέρεται σε κρίσιμη κατάσταση στο Ινστιτούτο “Ελίζαμπεθ” μετά από μια αυτοσχέδια έκτρωση, η Καθηγήτρια Ρουθ Γουλφ αρνείται την είσοδο ενός ιερέα στο θάλαμο του κοριτσιού, διότι δεν διαθέτει επαρκείς πληροφορίες για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της ασθενούς. Γύρω από αυτήν την απόφαση, ξεσπά ένα σκάνδαλο που σύντομα λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι διαστρεβλώσεις κάθε είδους διαδέχονται η μία την άλλη, αναδεικνύοντας την περιπλοκότητα της κατάστασης. Όλοι έχουν γνώμη. Kαι την εκφράζουν με πάθος μέσα σε αυτήν τη δίνη που νομοτελειακά βυθίζει μαζί της όποιον βρεθεί στο επίκεντρό της. Η πορεία προς την αποκαθήλωση φαντάζει μη αναστρέψιμη. Μέσα από αντιπαραθέσεις και αντιφάσεις η ιστορία ξετυλίγεται σαν ένα καυστικό νοητικό πείραμα, το οποίο αναδεικνύει όχι μόνο τα ηθικά διλήμματα και τα αδιέξοδα της πολιτικής ταυτοτήτων (identity politics), αλλά και την ανθρωποφάγα «κουλτούρα της ακύρωσης» (cancel culture), που λογοκρίνει, εξοστρακίζει και αποκαθηλώνει με εργαλείο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Το μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας
Το αριστούργημα της νεοελληνικής δραματουργίας πραγματεύεται τον οικονομικό ξεπεσμό της οικογένειας των Βαλέρηδων και την πάλη της γριάς Βαλέραινας ανάμεσα στο ηθικό χρέος και το χρήμα. Το έργο διαδραματίζεται στη Ζάκυνθο και αποτελεί τη θεατρική διασκευή ενός μικρού θεατρικού διηγήματος, με τον ομώνυμο τίτλο. Στην άλλοτε αρχοντική οικογένεια των Βαλέρηδων, μόνο η γριά Βαλέραινα γνωρίζει τη συνταγή που γιατρεύει μια αρρώστια των ματιών. Έχει ορκιστεί, ότι θα την κρατήσει μυστική και θα παρέχει το φάρμακο αφιλοκερδώς, σε όποιον το έχει ανάγκη. Μόνο από Βαλέραινα σε Βαλέραινα μπορεί να κληρονομηθεί το γιατρικό, η παράδοση του οποίου κρατάει πάνω από διακόσια πενήντα χρόνια και για να τεθεί σε ισχύ θα πρέπει να δοθεί πριν πεθάνει η Βαλέραινα. Η φτώχεια όμως έρχεται να κλονίσει την οικογένεια και να δοκιμάσει τη στάση των ηρώων απέναντι στο χρήμα και τις ηθικές αξίες.
Όταν πέθανα
Ένας άνθρωπος πεθαίνει και ξαφνικά βρίσκεται όρθιος στο νεκροταφείο καθώς ένα από τα νεύρα του δεν έχει πεθάνει και συμπαρασύρει και τα υπόλοιπα. Ανατινάζεται το σύμπαν του και έτσι στα τριήμερα του, τους περιμένει στο νεκροταφείο να συζητήσουν μαζί του όλοι οι συγγενείς και φίλοι. Τι έγινε κι αυτός πήδηξε από τον έκτο όροφο του ψυχιατρείου μαζί με το κούφωμα; Τι έχει να του πει ο κολλητός του; Η μάνα του; Η δεύτερη γυναίκα του; Η γκόμενα του; Η καθαρίστρια; Ο αδερφός του; Ο πεθαμένος ψυχίατρος και κυρίως, τι έχει να του αποκαλύψει η πρώτη του γυναίκα που έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια και ζει σε ένα μοναστήρι;
Καρδιά του σκύλου
Η ιστορία του έργου περιστρέφεται γύρω από τον καθηγητή Πρεομπραζένσκι που μαζί με τον βοηθό του, δόκτορα Μπρομεντάλ, επιχειρούν ένα τολμηρό ιατρικό πείραμα. Μεταμοσχεύουν την υπόφυση και τους όρχεις ενός νεκρού άνδρα σε έναν αδέσποτο σκύλο ονόματι Σάρικ με τη φιλοδοξία να δημιουργήσουν ένα νέο μοντέλο ανθρώπου. Το πείραμα δεν έχει την αναμενόμενη έκβαση, καθώς ο σκύλος Σάρικ μετατρέπεται σταδιακά σε άνθρωπο αγροίκο που διαλύει τη γαλήνη της καθημερινότητας και θέτει σε κίνδυνο την κοινωνική θέση και την επιστημονική υπόσταση του δημιουργού του. Η ιδιοσυγκρασιακή καλλιτέχνιδα προσεγγίζει το έργο αυτό με την ιδιαίτερη ματιά της που αναδεικνύει έξοχα τον παραλογισμό της βίαιης αλλαγής της ανθρώπινης φύσης, αποκαλύπτοντας τους κινδύνους της απόλυτης συμμόρφωσης του ανθρώπου στις κοινωνικές επιταγές.
Ντίνος Χριστιανόπουλος - Το ταγκαλάκι
Ύστερα από έναν κύκλο επιτυχημένων παραστάσεων στη Θεσσαλονίκη, η παράσταση που ζητούσαν και οι Αθηναίοι κάνει την αθηναϊκή της πρεμιέρα. Πρόκειται για μια παράσταση για τον αιρετικό ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο έτσι όπως τον γνώρισε και τον «σχεδίασε» ο interviewer του, Αντώνης Μποσκοΐτης. Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο μεγάλος ποιητής και ο άνθρωπος των αντιφάσεων. Αυτές είναι οι δύο όψεις του που αναδεικνύονται μέσα από το καινούργιο θεατρικό έργο του δημοσιογράφου, κινηματογραφιστή και συγγραφέα Αντώνη Μποσκοΐτη. Το έργο αποτελεί θεατροποίηση μίας συνέντευξης επικών διαστάσεων που είχε παραχωρήσει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στον Αντώνη Μποσκοΐτη το 2013 και που είχε κάνει μεγάλη αίσθηση κατά την πρώτη δημοσίευση της την επόμενη μέρα του θανάτου του ποιητή. Το τραγούδι της παράστασης είναι σε στίχους του συγγραφέα Θωμά Κοροβίνη. Η ερμηνεία είναι του Παντελή Θεοχαρίδη.
Η αξία της ζωής
Ο πόνος στη ζωή είναι ουσιαστικά αναπόφευκτος, το να υποφέρεις όμως από αυτόν είναι κάτι προαιρετικό. Κεντρικά πρόσωπα του έργου είναι δύο ξαδέρφες με τους συζύγους τους συναντιούνται μετά από αρκετό καιρό και με τις δύο να έχουν υποστεί μια τρομερή απώλεια. Συνολικά, πρόκειται για ένα έργο το οποίο είναι γεμάτο συμπόνια, ειλικρίνεια αλλά και χιούμορ που εξερευνά σε βάθος την αξία της ζωής και το δικαίωμα του καθενός από εμάς να αποφασίζει ελεύθερα τη μοίρα του. Η συγγραφέας του έργου αυτού, η οποία είναι και ηθοποιός και σκηνοθέτις, έχει βραβευτεί με Emmy.
Αγρυπνία
Μια παράσταση σε έναν νέο, ιδιαίτερο χώρο, που ανεβαίνει για πρώτη φορά επί σκηνής. Πρόκειται για το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη (που είχε πρωτότυπο τίτλο «Τα δώρα της νύχτας») το οποίο λαμβάνει χώρα σε έναν μηδενικό χωροχρόνο όπου όλα μπορούν να συμβούν. Εκεί όπου η φαντασία συναντά την πραγματικότητα και η ζωή δεν τελειώνει με το θάνατο. Μια νέα θρησκεία, ο ανεκπλήρωτος έρωτας δυο νέων, μια οικογένεια σε άρνηση. Ένα παιχνίδι σχέσεων, αντιθέσεων και εξουσίας. Ένας κεραυνοβόλος έρωτας μπορεί να σε στιγματίσει για μια ολόκληρη ζωή; Η κοινωνία, η θρησκεία και η οικογένεια είναι έτοιμοι να τον αποδεχτούν; Ακόμα κι αν πρόκειται για άτομα του ίδιου φύλου; Αν μπορούσαμε έστω για μια φορά να κοιτάξουμε στα μάτια τον άλλο και να δούμε ποιος πραγματικά είναι, αν μπορούσαμε να μιλήσουμε ειλικρινά και να παραδεχτούμε την αλήθεια μας, ίσως το μέλλον να μην προβλεπόταν τόσο ζοφερό.
Δε μιλένιαλς
Τρεις νέοι άνθρωποι, λίγο πριν και λίγο μετά τα 30, προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους στη ζωή, τον έρωτα και τη φιλία. Ένα πάρτι γενεθλίων, ένας χωρισμός, το νοίκι στο τέλος του μήνα, ένας μουσικός παραγωγός που δεν έρχεται ποτέ, αποτυχημένες οντισιόν και συνεντεύξεις για δουλειά, η ενηλικίωση και η ελπίδα ότι, δεν μπορεί, κάτι θα συμβεί… Όλα με φόντο την Αθήνα του σήμερα. Μία παράσταση με έντονα στοιχεία μιούζικαλ, στην οποία οι τρεις χαρακτήρες ξεδιπλώνουν με χιούμορ και σαρκασμό τις δυσκολίες και τα όνειρα μιας γενιάς, που έχει την προσδοκία να ζήσει όπως η προηγούμενη, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να χαράξει τον δικό της δρόμο και να κρατήσει ζωντανή μέσα της την αίσθηση πως τελικά (μάλλον) όλα θα πάνε καλά.
Ο βυσσινόκηπος
Επτά άτομα επιστρέφουν στο παρελθόν, στο σπίτι των παιδικών τους χρόνων. Το σπίτι αυτό, όμως, έχει ήδη πουληθεί κι έτσι το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αναπολούν όσα συνέβησαν κάποτε, σε ένα χρόνο που απέχει οδυνηρά πολύ. Το ανέβασμα αυτό θα ακολουθήσει πιστά, όπως δηλώνει ο σκηνοθέτης, το κείμενο αλλά και το πνεύμα του συγγραφέα του, του μεγάλου Άντον Τσέχοφ.
Amber alert
Σε έναν εφιαλτικό κόσμο μια μάνα, η μάνα-σύμβολο, ψάχνει χρόνια το παιδί της. Μια κόρη 14 χρονών που μοιάζει με άγγελο, χαμένη καιρό. Σε έναν κόσμο που το εμπόριο σάρκας ανθεί και η εξουσία καλύπτει τεράστια εγκλήματα διαφθοράς και ανθρωποφαγικής λαγνείας, η μάνα αυτή θα μιλήσει, θα καταγγείλει, θα σπαράξει. Αν σκάσει η καρδιά της, ο πόνος θα πνίξει τον κόσμο όλο. Γιατί τώρα πια, αυτή η απλή, καταπιεσμένη γυναίκα από ένα πατριαρχικό περιβάλλον, γίνεται μια αρχέτυπη τραγική μορφή που επαναστατεί ενάντια στη διαφθορά της εξουσίας. Μια παράσταση που ανεβαίνει με την υποστήριξη του εθελοντικού μη κερδοσκοπικού οργανισμού «Το χαμόγελο του παιδιού» και της Αλβανικής Πρεσβείας που αφιερώνεται στα ανήλικα θύματα που πωλούνται για σεξουαλική - και όχι μόνο - εκμετάλλευση σε όλο τον κόσμο.
Ο κροκόδειλος
Αγία Πετρούπολη, 1865. Ο Ιβάν Ματβιέιτς μαζί με τη σύζυγό του Γιελιένα Ιβάνοβνα και τον φίλο του Σεμιόν Σεμιόνιτς, αποφασίζουν να επισκεφτούν τη στοά. Εκεί εκτίθεται ένας κροκόδειλος που τους έχει κινήσει το ενδιαφέρον. Το θηρίο βρίσκεται σε λήθαργο, δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες τους κι έτσι, ο Ιβάν Ματβιέιτς αποφασίζει να το προκαλέσει. Από τη μια στιγμή στην άλλη, βρίσκεται στα δόντια του κροκόδειλου και από εκεί στην κοιλιά του! Επικρατεί πανικός. Ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, βιομήχανοι, διανοούμενοι, πρέσβεις και ένα πλήθος ξεπεσμένων μικροαστών παρελαύνουν μπροστά από τον κροκόδειλο. Μεταξύ γέλωτα, εξωφρενικών διαλόγων, παράλογων προτάσεων και αγωνιωδών προσπαθειών του Σεμιόν να σώσει τον φίλο του, που δεν θέλει όμως να σωθεί, το έργο κάνει μία γλαφυρή περιγραφή της τσαρικής Ρωσίας και των παθογενειών της, που δε μοιάζουν και τόσο ξένες στη δική μας πραγματικότητα.
Midnight movie
Η παράσταση ζωντανεύει το εσωτερικό τοπίο του μυαλού μιας γυναίκας που περιπλανιέται μέσα στα μονοπάτια του διαδικτύου. H σκέψη της, μια διαδρομή γεμάτη αναμνήσεις, προβολές και όνειρα, σ’ έναν digital κόσμο. Ζει μια παράλληλη πραγματικότητα την οποία μοιράζεται με το κοινό. Πάσχει από μια κινητική διαταραχή. Ο χρόνος περνάει άνισα όταν ένα σώμα υποφέρει. Αλλά τα δύο ψηφιακά της σώματα την παρηγορούν. Της δίνουν τη δύναμη που της λείπει. Μέσα από μια κινηματογραφική λογική σε συνδυασμό με το physical theatre και τη δημιουργία εικόνων με projection mapping, η σκηνή μετατρέπεται σε νοσοκομείο, σουρεαλιστική κρεβατοκάμαρα, έρημο που μοιάζει με μεταμεσονύχτια ταινία και σε ό,τι άλλο φαντάζεται η ηρωίδα όσο ταξιδεύει σε αυτόν τον, χωρίς όρια, κόσμο που ονομάζεται ίντερνετ. Το έργο εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στην αναπηρία και τη διαδικασία αφήγησης σε μια σύγχρονη, ψηφιακή εποχή. Πώς είναι να έχεις ένα ψηφιακό σώμα, όταν το φυσικό σου σώμα σε εγκαταλείπει;
Τα μαγικά βουνά
Για πρώτη φορά στη σύγχρονη σκηνή παρουσιάζεται το Θέατρο του Βουνού και το έργο του Γιώργου Κοτζιούλα, του ανθρώπου που ίδρυσε στην Ήπειρο τη Λαϊκή Σκηνή με ηθοποιούς τους ίδιους τους αντάρτες και τις αντάρτισσες της VIII μεραρχίας του ΕΛΑΣ. Το έργο μιλά για την ιστορία του αντάρτικου θεάτρου κατά την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης εστιάζοντας στη μαγική στιγμή που η ουτοπία πήρε σάρκα και οστά. Ο Κοτζιούλας, μέσω των έργων που παρουσιάζονταν από τη Λαϊκή Σκηνή, προπαγανδίζει τις νέες ιδέες και αξίες που αντιπροσωπεύει η Εθνική Αντίσταση, αλλά παράλληλα δε διστάζει να ασκήσει άμεσα κριτική στο αντάρτικο. Ζητήματα που αφορούν την εθνική μας ταυτότητα, τη ρευστότητά της και τη δυσκολία μας να έρθουμε σε επαφή με τα τραύματα της σύγχρονης Ιστορίας μας, όπως αυτά της Κατοχής και του Εμφυλίου, ζωντανεύουν μέσα στο έργο. Η παράσταση συνδυάζει το θέατρο της τεκμηρίωσης με τη μυθοπλασία, τα παραδοσιακά ηπειρώτικα και τα τραγούδια της εποχής με το λαϊκό θέατρο. Η σκηνή μεταμορφώνεται σε μια ορεινή πλαγιά με οργιώδη βλάστηση στο Βουργαρέλι της Πίνδου, εκεί όπου πρωτοπαίχτηκαν τα έργα.
Lemons lemons lemons lemons lemons
Σε ένα φανταστικό μέλλον, όπου η κυβέρνηση εφαρμόζει έναν αυστηρό νόμο που περιορίζει την καθημερινή ομιλία, βλέπουμε μια όμορφη και συγκινητική ερωτική ιστορία, μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών ατόμων που μας θυμίζει ότι σχεδόν πάντα «η κάθε λέξη μας μετράει». Πώς γίνεται αυτά τα δύο άτομα να έρθουν πιο κοντά; Ποια είναι αυτά που λένε με ή χωρίς το όριο στις λέξεις και - το πιο σημαντικό - τι λένε ανάμεσα στις λέξεις; Πόσο σημαντική είναι η επικοινωνία και η ελευθερία και πόσο συμβάλλουν στη βελτίωση των ανθρωπίνων σχέσεων που ήταν και θα είναι πάντα τόσο εύθραυστες; Αυτά είναι τα ερωτήματα που απασχολούν αυτή τη ρομαντική κομεντί.
Tank / Όλη νύχτα εδώ
Με αφορμή την συμπλήρωση πενήντα χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η ομάδα συνεργάζεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά με το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, παρουσιάζοντας την μόνη παράσταση της σεζόν για τα γεγονότα εκείνου του Νοέμβρη. Γεγονότα που αποτελούν ιστορικό ορόσημο, με κεντρική μάλιστα θέση στη συλλογική ιστορική μνήμη κι όμως έχουν χαλκευθεί από έναν σωρό μυθευμάτων και παρανοήσεων. Η παράσταση αποτελεί μια απόπειρα γραμμικής αφήγησης –σχεδόν λεπτό προς λεπτό- των τεσσάρων εκείνων ημερών, σε μια προσπάθεια εξερεύνησης της ιστορικής αλήθειας. Μέσα από τις προφορικές μαρτυρίες πρωταγωνιστών των γεγονότων, όπως τις κατέγραψε ο ιστορικός Ιάσονας Χανδρινός στο ομώνυμο βιβλίο «Όλη νύχτα εδώ», καθώς και μέσα από αρχειακό υλικό, η ομάδα ξετυλίγει τον μίτο της αφήγησης στον λαβύρινθο της μνήμης, αντιμετωπίζοντας τον αδιάφορο ελληνικό εαυτό μας. Είναι η προσωπική πολιτική στάση ο μόνος δυνατός τρόπος αντίστασης ακόμη και σήμερα;
Οι Τσέντσι
Το έργο του Σέλλεϋ, αυτού του σημαντικού ποιητή, εκπροσώπου του βρετανικού ρομαντισμού του 19ου αιώνα, είναι ένα έργο σπάνιο. Μένει ανεξίτηλα στη μνήμη. Η ποιητική γραφή του, μεστή νοημάτων, το λεπτό ψυχογράφημα των ηρώων, η φιλοσοφική αναζήτηση εννοιών όπως η δικαιοσύνη και η ελευθερία, τα όρια της ηθικής, μέσα από μια δυναμική πλοκή, κάνουν το έργο μοναδικό. Το υλικό του μια αληθινή ιστορία κακοποίησης και πατροκτονίας, που έλαβε χώρα σε μια γνωστή αρχοντική οικογένεια της Ρώμης του 1600, την οικογένεια Τσέντσι. Ο αδίστακτος Φραντσέσκο Τσέντσι βγάζει από τον δρόμο του όποιο εμπόδιο μπει ανάμεσα σ΄αυτόν και τα σχέδιά του. Το έγκλημα δεν είναι πρόβλημα γι’ αυτόν και η άφεση αμαρτιών που εξαγοράζει από την παπική εξουσία με τον πλούτο του, του εξασφαλίζει και την επίγεια ατιμωρησία. Όταν φτάνει στα άκρα, προκαλώντας τον θάνατο των γιων του και τον βιασμό της κόρης του Μπεατρίτσε, η υποστήριξή του από την εξουσία μεταστρέφεται, και συγχρόνως η κόρη του αποφασίζει την πατροκτονία. Μία δίκη θα λάβει χώρα, όπου δε δικάζονται μόνο άνθρωποι και πράξεις, αλλά και τα σύμβολα του καλού και του κακού, του δίκαιου και του άδικου.
Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας
Η ομάδα, μετά από τη «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ευγένιου Ιονέσκο στο House οf Smiths, επεκτείνει την έρευνα της πάνω στα κλασικά έργα ασχολούμενη με Σαίξπηρ. Σε αυτό το έργο του, ο πραγματικός κόσμος της Αθήνας συμπλέει με τον ονειρικό κόσμο του δάσους και ο ορατός κόσμος των νέων ανθρώπων -που ο έρωτας γεμίζει όλη την ύπαρξη τους- με τον αόρατο κόσμο των πνευμάτων και των ξωτικών. Γραμμένο μεταξύ 1595 και 1596, πρόκειται ίσως για την πιο σπουδαία κωμωδία του σύγχρονου θεάτρου, ενώ παράλληλα είναι το έργο του Σαίξπηρ που έχει παιχτεί τις περισσότερες φορές. Το μεγαλειώδες και ευφρόσυνο ονειρόδραμα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ φέρνει αντιμέτωπο τον θεατή με το ζήτημα της πίστης στο αδύνατο, τα μουσικά ηχοτοπία της φύσης, τον ονειρικό κόσμο της καθημερινής ζωής και την ποίηση που γεμίζει έρωτα τη ζωή ανθρώπων.
Golfώ
Μια κωμική διασκευή του βουκολικού δράματος «Γκόλφω» του Σπυρίδωνος Περεσιάδη. Πρωταγωνιστές του η πιστή Γκόλφω, ο αγαπημένος της ο Τάσος αλλά και η αδίστακτη Σταυρούλα η οποία δελεάζει τον Τάσο με την μεγάλη προίκα της προκειμένου να παντρευτεί εκείνη αντί της Γκόλφως (κοινώς, να την παρατήσει στα κρύα του λουτρού!). Τα γίδια, τα προξενιά και οι μαχαιριές του έρωτα είναι τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν αυτήν την παράσταση.
Τι είναι αυτό που με κάνει αγόρι;
Η Life After Death Theatre Company σε συνεργασία με την Gender Alliance Initiative επιχειρεί να θέσει ερωτήματα για το τι είναι αυτό που μας κάνει αγόρια, άντρες, αρρενωπότητες. Επαναπροσδιορίζοντας όρους, συμπεριφορές και μοτίβα που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, συνειδητά ή ασύνειδα, και ορίζουν τις ζωές μας. Τι είναι το αρσενικό; Ποιος είναι ο άντρας ο σωστός; Τι είναι ο μερακλής; Πώς πεθαίνουν οι άντρες; Τι είναι η αρρενωπότητα; Πόσες υπάρχουν; Πώς γράφονται; Αλήθεια, τα αγόρια χορεύουν; Κλαίνε; Φροντίζουν; Πώς μεγαλώνουν τα αγόρια; Πώς γίνονται άντρες; Το φλερτ, το σεξ, το πέος, το μεγάλο πέος, οι γυναίκες, η δέσμευση, η δουλειά, η μάνα, ο πατέρας, η πρώτη φορά. Οι αρρενωπότητες εκπαιδεύονται από την πρώτη μέρα της γέννησής τους να ενεργούν με τρόπους που περιορίζουν την αληθινή τους έκφραση, προκειμένου να επιτελέσουν «σωστά» τον ρόλο τους. Οι κοινωνικά κατασκευασμένες πατριαρχικές νόρμες τούς επιβάλλουν σκληρά και άκαμπτα στερεότυπα όπως το να είναι σωματικά και συναισθηματικά σκληροί, να μην δείχνουν ευάλωτοι, να μην ζητούν βοήθεια, να έχουν την απόλυτη εξουσία και τον έλεγχο άλλων σωμάτων.
Jane
Η δημιουργική ομάδα του έργου εμπνέεται από την εμβληματική φιγούρα της Σαρλότ Μπροντέ και της ηρωίδας της, Τζέιν. Αποπειράται να εξερευνήσει εκ νέου την βικτωριανή αυτή ιστορία υπό ένα διαφορετικό πρίσμα. Γιατί είναι σχεδόν θαύμα που το βιβλίο της Σαρλότ Μπροντέ έζησε τελικά ως τις μέρες μας; Πώς μια αιχμάλωτη δύναμη μετατρέπεται σε ρουφήχτρα; Πώς μία ακυρωμένη ψυχή μεταμορφώνεται σε στοιχειό, που όμως υφαίνει επίμονα την πλοκή της ιστορίας; Ποια είναι η μοίρα του άντρα και γιατί είναι ό,τι χειρότερο εφευρέθηκε ποτέ; Γιατί επιβιβάστηκε και η Pj Harvey σε αυτήν την παράσταση; Στο έργο συναντάμε τη φρέσκια και δυνατή γραφή της Κατερίνας Μαυρογεώργη για την οποία επαινέθηκε και τιμήθηκε πρόσφατα με το βραβείο “Ελευθερία Σαπουντζή”. Με τη δραματουργική συμβολή της Μαρίας Φιλίνη, με χιούμορ, τρυφερότητα και μεγάλη περιέργεια, το έργο μας προσκαλεί να ξεδιψάσουμε μέσα σε έναν αλλόκοτα αστείο και ποιητικό κόσμο. Μια γιορτή για την δημιουργικότητα ως το πιο απαραίτητο survival kit.
Καταποντισμός
Τα πρόσωπα της παράστασης Καταποντισμός επισκέπτονται την gay Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και μεταφέρουν τις επιθυμίες, τις σκέψεις και τις αγωνίες των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εκείνης της περιόδου, όπως τις αποτύπωσαν τα ίδια, σε πρώτο πρόσωπο, μέσα από τις επιστολές που έστελναν στο επαναστατικό περιοδικό Αμφί, το πρώτο μέσο που άρθρωσε δημόσιο λόγο στην Ελλάδα για την queer εμπειρία. Οι αφηγήσεις για τραγελαφικά coming out, για στιγμές λαχτάρας, διασκέδασης και κλεφτής ηδονής, για τη gay κουλτούρα που ζυμώθηκε στα σινεμά της Ομόνοιας και για το βαθύ αίσθημα ανακούφισης επειδή «υπάρχουν κι άλλα άτομα εκεί έξω σαν εμένα». Ιστορίες μιας ολόκληρης γενιάς που σβήστηκε από τον χάρτη λόγω της επιδημίας του HIV/AIDS και της κοινωνικής και κρατικής αδιαφορίας. Η παράσταση αποτελεί το τελευταίο μέρος μιας τριλογίας που ξεκίνησε με τον "Λοιμό" και συνεχίστηκε με τον "Σεισμό".
Γιοσίρου Γιαμαγκούσι
Ένα εκκεντρικό αστυνομικό θρίλερ, που ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, στην ειρωνεία και την τρυφερότητα, την αλήθεια και το ψέμα, το μακάβριο και τη φάρσα. Ήρωες που απέχουν ένα βήμα από την ηλιθιότητα και άλλο τόσο από το να χαρακτηριστούν «άνθρωποι της διπλανής πόρτας», ξεκινούν ένα «αθώο» όσο και επικίνδυνο παιχνίδι, που σύντομα θα εξελιχθεί σε ένα φαύλο κύκλο αίματος. Στο κέντρο του ένας καλοκάγαθος γίγαντας, ο Γιοσίρου Γιαμαγκούσι ο οποίος μετά το θάνατο της μητέρας του ψάχνει στη Λακκοσπηλιά, ένα απομονωμένο χωριό της ελληνικής επαρχίας, να βρει τον Ιάπωνα πατέρα του, που τους είχε εγκαταλείψει όταν ήταν μωρό. Πίσω απ’ όλα αυτά, ένας ολόκληρος κόσμος λάσπης, σιωπής και απόλυτης απάθειας.
Με δύναμη από την Κηφισιά
Από την Κηφισιά έως και την Ταϊλάνδη και από τον Εγκλεισμό έως και την Ελευθερία, το έργο αυτό αποτελεί ένα ταξίδι στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Η Αλέκα, η Ηλέκτρα, η Φωτεινή και η Μάρω είναι οι τέσσερις χαρακτήρες αυτού του σημαντικού έργου της νεοελληνικής δραματουργίας. Τέσσερις γυναίκες που μιλούν για τα πάντα: για τον εαυτό τους, τους άντρες, το παρόν και το μέλλον, όντας όλες τους σε υστερία. Ηρεμιστικά, σοκολάτες αλλά και ένα ταξίδι-φάντασμα είναι τα μέσα με τα οποία προσπαθούν να ξορκίσουν το ανικανοποίητο της ύπαρξής τους. Θα καταφέρει τελικά τον στόχο της αυτή η παρέα γυναικών;
Μήδειας υλικό
Το "Μήδειας υλικό" είναι ένα κείμενο που έχει παρασταθεί στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια και λειτουργεί πρωτίστως ως μανιφέστο των εξεγερμένων, αδικημένων γυναικών, στο πλαίσιο των μεταγραφών της αρχαίας τραγωδίας. Σύμβολο της εξέγερσης ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, αποικιοκρατικής εξουσίας και πατριαρχίας. Η ιδέα της προδοσίας είναι κυρίαρχη σε ολόκληρο το έργο. Το δίπτυχο προδοσία και επανάσταση είναι η απάντηση του συγγραφέα στα μεγάλα πολιτικά και ηθικά ζητήματα της εποχής του που συναντιούνται με τα σημερινά. Σήμερα που όλος ο πλανήτης πλήττεται από πολέμους δίχως νόημα και η ανθρωπότητα κινδυνεύει από την ύβρη που διαπράττουμε απέναντι στην ζωή, η Μήδεια έρχεται να μας θυμίσει πως εμείς τελικά σκοτώνουμε τα παιδιά μας. Η μορφή της γίνεται ο τόπος της συλλογικής μνήμης. Το θέατρο του Μίλερ βρίσκεται πάλι στο προσκήνιο της μεγάλης επικαιρότητας των νεκρών που αριθμεί ο πολιτισμός μας.
Χόρεψέ με πατέρα
Ένας πατέρας με άνοια και η υστερική κόρη του, προσπαθούν μάταια να επικοινωνήσουν. Η κόρη έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον πατέρα της. Τον επισκέπτεται καθημερινά, τον φροντίζει, έχει την απόλυτη ευθύνη του. Αυτή η μέρα που εξελίσσεται, είναι και η μέρα έξαρσης του πατέρα. Δεν την αναγνωρίζει. Ο ίδιος, προσκολλημένος σε ένα σταματημένο ρολόι, περιορίζεται σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα, αρνούμενος πεισματικά την αλήθεια. Παρά τις υστερικές πιέσεις που δέχεται από την κόρη του, φαίνεται να υπεκφεύγει συνεχώς από την πραγματικότητα – ή τουλάχιστον έτσι σκέφτεται το μπερδεμένο μυαλό της κόρης. Μη μπορώντας κι αυτή να επικοινωνήσει με την νέα πραγματικότητα, χάνεται. Ανίκανη να διαχειριστεί και την προ πολλού, κατεστραμμένη σχέση με τον πατέρα της, αλλά κυρίως την σχέση της με τον εαυτό της, φτάνει στο σημείο να αμφισβητήσει την άνοια του πατέρα της.
Νίνα 2
Όλα όσα έχουν σημαδέψει τη ζωή μιας γυναίκας αναδύονται μέσα από ένα βιωματικό κείμενο, γραμμένο με ειλικρίνεια και συναίσθημα, αυτοσαρκασμό και χιούμορ, το οποίο επιστρέφει στη σκηνή έντεκα χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα. Πρόκειται για έναν μονόλογο που αντλεί έμπνευση από την αρχετυπική Νίνα από τον «Γλάρο» του Άντον Τσέχοφ. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας της ηρωίδας με ψυχαναλυτικές προεκτάσεις που θέτει ερωτήματα, συνομιλώντας με τον εαυτό της αλλά αναπόφευκτα και με το κοινό, μόνη και ευάλωτη, όπως κάθε ηθοποιός πάνω στη σκηνή.
Generation lost
Οι millennials, οι γεννημένοι/ες μεταξύ 1981-1996 είναι η πρώτη μεταπολεμική γενιά που είναι φτωχότεροι/ες από τους γονείς τους. Δεν έχουν βιώσει πόλεμο, κατοχή ή εξορία, έχουν όμως δει τις ελπίδες τους να συντρίβονται και έχουν οδηγηθεί σε μια υπαρξιακή απογοήτευση, βέβαιοι/ες πως το μέλλον δεν μπορεί παρά να είναι ακόμα χειρότερο. Το έργο είναι ένα μελαγχολικό αλλά και γεμάτο χιούμορ ρέκβιεμ για αυτή τη γενιά και τα είδωλά της. Με το συνδυασμό μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης, η παράσταση αυτή μας συστήνει τη Γενιά Υ σε όλη της την πολυπλοκότητα και ποικιλομορφία, όμως απευθύνεται τόσο στα μέλη της όσο και σε όσους/ες ταυτίζονται με τα όνειρα και τις απογοητεύσεις της και σε όλους όσοι αισθάνονται έφηβοι παγιδευμένοι σε σώματα ενηλίκων. Το έργο βασίστηκε σε έρευνα και συνεντεύξεις σε έξι ευρωπαϊκές πόλεις και γράφτηκε στο πλαίσιο του προγράμματος New Stages Southeast του Ινστιτούτου Γκαίτε.
Η μουγγή καμπάνα
Μια χειροποίητη παράσταση με παραδοσιακούς ήχους που προσεγγίζει θέματα όπως η ετερότητα, η εξουσία, η αλληλεγγύη και η ενσυναίσθηση μέσα από την ιστορία μιας επιδημίας που πέφτει στο χωριό της Ευλογιάς μετά από μια γενοκτονία, που βρίσκει ένοχους τους κατοίκους της. Πώς επηρεάζεται κάποιος όταν αναλαμβάνει εξουσία, πώς μια κοινωνία υποδέχεται τους πρόσφυγες, πώς αντιμετωπίζουν οι πολίτες το ξέσπασμα μιας επιδημίας και τελικά πώς χωράει μέσα σε αυτά η αλληλεγγύη και η ενσυναίσθηση, είναι τα διαχρονικά ερωτήματα που θέτει το έργο που γράφτηκε το 2003, επενδεδυμένο με πρωτότυπη μουσική επηρεασμένη από δημοτικά τραγούδια, μοιρολόγια και εκκλησιαστικούς ύμνους.
Ο αποτυχημένος
Γραμμένο το 1983 στο γνωστό παραληρηματικό ύφος του Τόμας Μπέρνχαρντ, το μυθιστόρημα “Ο αποτυχημένος” σφράγισε τη γερμανόφωνη λογοτεχνία κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Η θεατρική διασκευή, η οποία βασίζεται στη μετάφραση του Βασίλη Τομανά, μετασχηματίζει τη μονολογική αφήγηση του πρωτοτύπου σε μουσικοθεατρικό έργο για τέσσερις φωνές και ένα πιάνο. Ο θρυλικός Καναδός πιανίστας Γκλεν Γκουλντ, δύο πρώην συμμαθητές του που έζησαν τη ζωή τους ως αποτυχημένοι πιανίστες, οι “Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ” του Μπαχ, το φουαγέ ενός κεντροευρωπαϊκού ξενοδοχείου που είναι παρατημένο και η ιδιοκτήτριά του συνθέτουν ένα ιδιότυπο «προφορικό μιούζικαλ» για την ιδιοφυΐα, την εμμονή αλλά και τη ματαίωση.
Θεόφιλος Sold
Μια ιλαροτραγωδία για όλες τις ηλικίες εμπνευσμένη από τη ζωή του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, του αυτοδίδακτου ζωγράφου και αγιογράφου, πρωτοπόρου της λαϊκής τέχνης, που δανείζεται στοιχεία λαϊκού θεάματος και τσίρκου. Ο Τεριάντ, ο Ελύτης, ο Εμπειρίκος, ο Σεφέρης, άνθρωποι που πρωτοστάτησαν στο φανέρωμα των έργων του Θεόφιλου, εκπροσωπούσαν τη νεότερη Ελλάδα, την κοσμοπολίτικη, την μορφωμένη στα ευρωπαϊκά κέντρα. Σε αυτή την Ελλάδα ο Θεόφιλος δεν μπορούσε να ενταχθεί. Η μόρφωσή του ήταν η βιωμένη αγραμματοσύνη του, σαν του Μακρυγιάννη.
Άλλα για τον Γλάρο δε γνωρίζω
Ένας θίασος, κάπου στην Αθήνα, την άνοιξη του 2024, ετοιμάζεται να ανεβάσει τον «Γλάρο». Τι συμβαίνει όμως, όταν δυο εβδομάδες πριν από την πρεμιέρα όλα μοιάζουν να πηγαίνουν στραβά; Πώς οι συντελεστές της παράστασης ταυτίζονται με τους ίδιους τους χαρακτήρες του Τσέχοφ; Ο έρωτας, η απόρριψη και ο αποχωρισμός έχουν το ίδιο αντίκτυπο στη ζωή τους; «Δεν υπάρχουν λεφτά για άλλο σκηνικό. Δεν έχω λεφτά. Ο Δημήτρης θα αργήσει. Η Λένα έχει κόβιντ. Η Νίνα πού είναι; Βάλε και άλλους γλάρους, γλάρους γλάρους πολλούς γλάρους. Θυμάσαι που σκότωσες κάποτε ένα γλάρο;». Τίποτα το συνταρακτικό, όλα έχουν ειπωθεί και θα ξανά ειπωθούν. Όλοι οι χαρακτήρες, σαν το Γλάρο, είναι ήδη πληγωμένοι. Ένα ακόμη θέμα για μικρό διήγημα.
Βίρα τις άγκυρες
Εκκινώντας από το 1894 και την πρώτη καταγεγραμμένη ελληνική επιθεώρηση “Λίγο απ’ όλα”, το συγγραφικό δίδυμο μας ταξιδεύει στον χρόνο καθώς μας μεταφέρει στον λαμπερό κόσμο της Επιθεώρησης, παρουσιάζοντας τη μάχη επιβίωσης που έδιναν οι ηθοποιοί και οι συντελεστές της, με φόντο σημαντικά ιστορικά γεγονότα της εποχής. Αντλώντας υλικό από αυτοβιογραφίες μεγάλων πρωταγωνιστριών της εποχής, όπως η Σπεράντζα Βρανά, η Άννα Καλουτά, η Μαρίκα Νέζερ, η Ζωζώ Σαπουντζάκη, και συνδυάζοντάς το με βιογραφικά στοιχεία μεγάλων κυριών του θεάτρου αλλά και με αφηγήσεις ή φήμες που κυκλοφορούσαν στον θεατρικό χώρο, οι δύο συγγραφείς συνέθεσαν τα βασικά πρόσωπα του έργου μέσα από «υπαρκτά υλικά».
Όνειρο στο κύμα / Έρως ήρως
Με τα δύο αυτά έργα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, αποδίδει δύο από τις όψεις του Έρωτα, με δικά του βιώματα, από το δέος, τη μέθεξη, το πάθος, τη συντριβή, έως το μεγαλείο και τον ηρωισμό της ψυχής του. Στο πρώτο, μας μεταφέρει στα χρόνια της εφηβείας του σ’ ένα παραδείσιο τοπίο εικόνων, χρωμάτων και ήχων. Μια νύχτα αντικρίζει με δέος την νεαρή συνομήλική του Μοσχούλα, καθώς κολυμπώντας γυμνή μες τη θάλασσα, κινδυνεύει. Η ευχαρίστηση ότι της σώζει τη ζωή αποκτά πολύ μεγαλύτερη αξία από την ερωτική επιθυμία. Στο δεύτερο, που θα μπορούσε να ήταν η φυσική εξέλιξη του προηγούμενου, ο Έρωτας του Γιώργη για την αγαπημένη του γίνεται πάθος, όταν κινδυνεύει να την χάσει από έναν πολύ μεγαλύτερό του και ευκατάστατο άνδρα. Είναι μάλλον πιο εύκολο να κατανοήσουμε μιαν αλήθεια μέσα από ένα καλλιτεχνικό έργο, παρά μέσα από μια ενδελεχή ανάλυση, κι ο Παπαδιαμάντης μάς πείθει, λέγοντας απλά και ταπεινά πως κανένας έρωτας δεν μπορεί να ευτυχήσει, εάν δεν υπάρχει σεβασμός προς τον εαυτό μας και προς τον άλλο, αφού η πραγματική απόλαυση ως αγαθό δεν εξαρτάται από την ικανοποίηση, αλλά από την ψυχική και την ηθική μας πληρότητα.
Το φαγητό
Το φαγητό στο θέατρο συνήθως δεν επιτρέπεται. Πέρα από την καθαρά βιολογική, όμως, η ανθρώπινη ανάγκη για τροφή αποκαλύπτει και παραπέμπει σε περισσότερες από μία μορφές πείνας. Πρόκειται για ένα δυνατό και ιδιότυπο κείμενο της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας που αποτελεί έναν ανοιχτό διάλογο για το τι ορίζουμε ως φαγητό. «Το φαγητό είναι το αθώο θύμα μας και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε αυτό». Ένας θάνατος, η κατάφαση απέναντι στη ζωή. Πώς αντιλαμβανόμαστε τούτη την απώλεια και πόσο βίαιη μπορεί να γίνει άραγε η στιγμή της ενηλικίωσης του καθενός μας; Τι χρειάστηκε να θυσιάσουμε και τι να υποκαταστήσουμε; Η ανθρωποφαγία του εαυτού. Οι προβολές, τα σύμβολα και πώς καταχρηστικά καταπίνουμε όλα εκείνα που νιώθουμε για να επιβιώσουμε, να χορτάσουμε. Δυο παράλληλες κι εντελώς διαφορετικές μαρτυρίες που ενώ εκ’ πρώτης δε συγκλίνουν συνθέτουν ένα μοτίβο για το πώς ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει μια τραυματική εμπειρία.