Ποιο είναι το όραμά σας για τη Θεατρική Σκηνή "Δήμος Αβδελιώδης";
Το όραμά μου δεν ταυτίζεται με προσωπικές φιλοδοξίες αλλά με τον απώτερο σκοπό της Σκηνής, σύμφωνα με τον οποίο το θέατρο γίνεται κυρίως για να συγκινεί και να ενθουσιάζει μέσα από επίλεκτα έργα με διαχρονική εκπαιδευτική αξία. Έργα που ενώ θεωρούνταν δύσκολα και απρόσιτα, τα προσεγγίζουμε με καινοτόμο τρόπο. Το όφελος είναι μεγάλο γιατί η επαφή με αυτά τα κείμενα προκαλεί τον ορθολογισμό απέναντι στην σύγχυση και την πίστη στον εαυτό μας, τη βάση και το νόημα δηλαδή της ανθρώπινης ελευθερίας ως προϋπόθεσης για δημιουργική εξέλιξη σε κάθε τομέα. Το μέχρι τώρα ρεπερτόριό μας αποτελείται από τριάντα έργα, τα οποία απευθύνονται σε μεγάλους και μικρούς και είναι κατάλληλα και βοηθητικά και για τις τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς τον Βελισσάριο Κοσσυβάκη και τους συνεργάτες του για τη φιλοξενία στο ιστορικό Studio New Star Art Cinema.
"Η τέχνη γενικά προηγείται κάθε άλλης ανθρώπινης δραστηριότητας στο να διαμορφώνει τις συνειδήσεις των ανθρώπων επειδή λειτουργεί βιωματικά. Γι’ αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το θέατρο, όπως κι ο κινηματογράφος, δημιουργεί μοντέλα σκέψης και δράσης που επηρεάζουν υποσυνείδητα, αθόρυβα και βαθιά τους θεατές θετικά, αλλά και αρνητικά".
Τι σας κάνει να επιστρέφετε στους Παπαδιαμάντη, Ρίτσο, Σολωμό και Πλάτωνα μέσα από τις παραστάσεις σας;
Είναι από τα έργα που επικαιροποιούν και διασώζουν τον ουμανισμό του αρχαίου ελληνικού δράματος. Το κυριότερο χαρακτηριστικό τους είναι ότι το έργο γεννιέται από τον ποιητή-συγγραφέα για να μεταδώσει αλήθειες χρήσιμες για την εξέλιξη της ανθρωπότητας και την πορεία της προς την ευημερία.
Πρόκειται για το μοναδικό στο κόσμο επίτευγμα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, που έδωσε την ελευθερία έκφρασης στους δραματουργούς να συμβάλλουν με την τέχνη τους στην προάσπιση του δημοκρατικού πολιτεύματος και της κοινής τους τύχης, η οποία εξαρτάται από την καλλιέργεια και τις επιλογές των ίδιων των πολιτών της και όχι από το πεπρωμένο.
Η καλλιέργεια αυτή γίνεται αβίαστα μέσω του θεάτρου το οποίο συναρπάζει τον θεατή, κάνοντας προσωπικό βίωμά του τα αισθήματα των ηρώων του έργου. Έτσι μπορεί να διακρίνει τα αίτια και τα αποτελέσματα της ύβρης -παραβίαση των κανόνων της αρμονικής συνύπαρξης με τον εαυτό μας ή με τους άλλους-, η οποία προκύπτει από την αλαζονεία, την άγνοια, τον φόβο ή τον εγωισμό.
Τι μπορεί να προσφέρει στους νεότερους το θέατρο;
Τον πιο αποτελεσματικό τρόπο καλλιέργειας και διαμόρφωσης συνείδησης και οράματος, χωρίς να τους κάνει μάθημα ή υποδεικνύοντας το τί πρέπει να κάνουν. Είναι ο απλούστερος τρόπος για να μειωθεί η βία και να επανέλθει η ηρεμία στα σχολεία. Στο θέατρο δεν πάμε πρωτίστως για να καταλάβουμε, αλλά για να νιώσουμε. Κι αυτό συμβαίνει όταν συγκινηθούμε. Τότε έχει γίνει ένα μικρό θαύμα, γιατί το πηγαίο αυτό αίσθημα της συγκίνησης προκαλεί τον ενθουσιασμό που είναι η βεβαιότητα πως βρήκαμε τον πραγματικό εαυτό μας. Κι αυτό είναι ένα ανεξίτηλο βίωμα που δεν παύει να λειτουργεί ως πυξίδα ζωής, που διακρίνει το όμορφο από το άσχημο, το ωφέλιμο από το ανώφελο.
"Το θέατρο είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος καλλιέργειας και διαμόρφωσης συνείδησης και οράματος για τους νέους, χωρίς να τους κάνει μάθημα ή υποδεικνύοντας το τί πρέπει να κάνουν".
Πείτε μας δυο λόγια για τις παραστάσεις "Η αναπαράσταση της δίκης του Σωκράτη" και "Όνειρο στο κύμα / Έρως ήρως".
Η "Αναπαράσταση της δίκης του Σωκράτη" (Gilles Decorvet στο ρόλο του Σωκράτη) είναι η θεατρική μεταφορά της "Απολογίας του Σωκράτη" στην αρχαία ελληνική γλώσσα του Πλάτωνα, με ταυτόχρονους υπέρτιτλους στα νέα ελληνικά και τα αγγλικά. Απέδωσα μεταφραστικά το έργο έτσι, όπως θα μιλούσε σήμερα ο Σωκράτης αν ζωντάνευε, για να γίνει κατανοητό από το κοινό κάθε ηλικίας και παιδείας, το πόσο επίκαιρο είναι το έργο αυτό ως μονόδρομος για την δημιουργική ανέλιξη του παγκόσμιου πολιτισμού.
Το "Όνειρο στο κύμα / Έρως ήρως" (σε ερμηνεία του Θεμιστοκλή Καρποδίνη) δίνει το στίγμα της πνευματικής ταυτότητας του Παπαδιαμάντη που αποδίδει δύο από τις όψεις του Έρωτα, με δικά του βιώματα, από το δέος, τη μέθεξη, το πάθος, τη συντριβή, έως το μεγαλείο και τον ηρωισμό της ψυχής του. Κανένας έρωτας δεν μπορεί να ευτυχήσει, εάν δεν υπάρχει σεβασμός προς τον εαυτό μας και προς τον άλλο, αφού η πραγματική απόλαυση ως αγαθό δεν εξαρτάται από την ικανοποίηση, αλλά από την ψυχική και την ηθική μας πληρότητα.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών μου σε όλες τις παραστάσεις δεν έχουν στοιχεία σύγχρονής ή παλαιότερης μανιέρας που έχουν προϋπάρξει στο ελληνικό θέατρο, παρουσιάζοντας ένα νέο έντεχνο τρόπο ανάδειξης των κειμένων, ως ξεχωριστών οντοτήτων που έχουν αποκλειστικά τη δική τους μουσική ταυτότητα.
Τι αναζητάτε και τι επιδιώκετε προσωπικά και συλλογικά μέσα από το θέατρο;
Τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου επιδιώκουμε να ευχαριστηθούμε μέσα από τη δουλειά μας, κάτι που προκύπτει μέσα από την ευχαρίστηση των θεατών μας. Αυτό που αναζητούμε σε κάθε έργο είναι ο τρόπος αναπαράστασης της φωνητικής ερμηνείας του, ώστε η παράσταση να αποδώσει ολογραφικά το πνεύμα και το νόημα που θα δικαίωνε τον συγγραφέα και τις ιδέες του. Πρακτικά εφαρμόζουμε τον συντεταγμένο, έντεχνο μουσικό τρόπο εκφοράς του λόγου.
Ποιο είναι το δικό σας μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου;
Η τέχνη γενικά προηγείται κάθε άλλης ανθρώπινης δραστηριότητας στο να διαμορφώνει τις συνειδήσεις των ανθρώπων επειδή λειτουργεί βιωματικά και όχι γνωστικά. Γι’ αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το θέατρο, όπως κι ο κινηματογράφος, δημιουργεί μοντέλα σκέψης και δράσης που επηρεάζουν υποσυνείδητα, αθόρυβα και βαθιά τους θεατές θετικά, αλλά και αρνητικά. Όταν π.χ. είτε από άγνοια είτε από κάθε είδους άλλη υποκειμενική αιτία, οι δημιουργοί ντύνουν με αισθητική αξία τη βία, την ασχήμια και την πρόκληση, παραλείποντας να δείξουν πιο είναι το καλό και το ωραίο, τότε χάνεται η δυνατότητα της σύγκρισης των αξιών. Το κοινό πάλι ως ψυχικός δέκτης, με την κεκτημένη αντίληψή του για την Τέχνη ως αποκλειστικά θετικού πράγματος, εκλαμβάνει αυτή την ανορθόδοξη οπτική ως το πραγματικό καλό και αγαθό. Έτσι άθελά τους ελπίζω, παραβιάζοντας με τη βία του λόγου ή τη βία της εικόνας τον δραματουργικό ορθολογισμό, δημιουργούν πρόσθετη σύγχυση με αντίθετο αποτέλεσμα απ’ αυτό που επιδιώκουν. Πρέπει, λοιπόν, να διακρίνουμε πότε το θέατρο εξυπηρετεί την σπουδαία υπόθεση του Ανθρώπου, και πότε μας αποπροσανατολίζει απ’ αυτήν.
Διαβάστε Επίσης
