Σοφία Μανώλη©
Το θέατρο της "χαμένης γενιάς" κατακτά τις εγχώριες σκηνές, ήσυχα αλλά σαρωτικά: ακριβώς όπως η γενιά των δημιουργών του που προσπαθεί να σταθεί σε έναν συνεχώς ανατρεπόμενο κόσμο. Μιλήσαμε με τους ανθρώπους που καταθέτουν τα βιώματά τους για να κρατήσουν στη συλλογική μνήμη την ιστορία των millennials, τις προσδοκίες, τα βιώματα και τις απογοητεύεις τους. Βρείτε εδώ το αναλυτικό ρεπορτάζ για τη νέα θεατρική τάση και διαβάστε παρακάτω όσα μας είπε σχετικά η Χρύσα Κολοκούρη, συγγραφέας και σκηνοθέτρια του "Δε Μιλένιαλς" (Τεχνοχώρος Φάμπρικα-bar, έως 9/4).
Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο θέμα και πώς εξελίχθηκε η συγγραφική διαδικασία; Βασίστηκες σε βιώματά σου ή και σε κάποια έρευνα;
Ήταν η ανάγκη που με οδήγησε στη συγκεκριμένη θεματική. Η ανάγκη να πω μια ιστορία που μου είχε καρφωθεί στο μυαλό. Περισσότερο, θα έλεγα, το θέμα διάλεξε τον εαυτό του, παρά εγώ εκείνο. Και για μένα έτσι έχει νόημα να μιλάς: όταν πραγματικά έχεις κάτι που σε καίει να ακουστεί, ό,τι κι αν είναι αυτό.
Η συγγραφική διαδικασία είχε πολύ ενδιαφέρον. Ήταν και για μένα ένα πείραμα, καθώς είναι το πρώτο μου ολοκληρωμένο κείμενο και ήμουν σε αχαρτογράφητα νερά. Έπρεπε να προσαρμοστώ σε μια άλλου είδους εργασία από αυτήν που είχα συνηθίσει ως ηθοποιός. Είχε πολλή εσωστρέφεια, σημειώσεις σε διάφορα σημεία του σπιτιού, περπάτημα στην πόλη φορώντας ακουστικά και, ανά περιόδους, πολλή αναβλητικότητα. Με κάποιον τρόπο, όμως, ένιωθα ότι κι αυτό ήταν κομμάτι της δουλειάς κι έτσι αποφάσισα να την εμπιστευτώ, όταν ερχόταν. Προσπάθησα περισσότερο να ακούσω την ιστορία κι όχι να την εκβιάσω, σαν να μου την έλεγε κάποιος άλλος.
Πριν γραφτεί το κείμενο προηγήθηκε έρευνα όχι μόνο για τη γενιά των millennials, αλλά και για τις προηγούμενες. Είμαστε παιδιά τους άλλωστε. Χρησιμοποίησα βιώματα δικά μου, βιώματα φίλων της ίδιας γενιάς, βιώματα ανθρώπων άλλης γενιάς, όλα προσαρμοσμένα στις ανάγκες των χαρακτήρων και της ιστορίας.
Η μουσική αλλά και διαφορετικά μέσα έχουν ισχυρό ρόλο στις παραστάσεις που αφορούν ή δημιουργούνται από millennials. Μίλησέ μας για τη μουσική των "Δε Μιλένιαλς" και τις επιρροές της, αλλά και για το πώς βλέπεις την ανάγκη για χρήση διαφορετικών media πλέον στο θέατρο.
Η μουσική στην παράσταση χρησιμοποιείται όπως ακριβώς και ο λόγος ή η παύση: ως ένας τρόπος αφήγησης κι όχι ως μουσικό χαλί. Δεν είναι, δηλαδή, διακοσμητική, αλλά προωθεί τη δράση. Οι επιρροές της έρχονται από τον κόσμο των musical, του spoken word και της pop, μέσα από τη δημιουργική ματιά του Νίκου Τσώλη aka Tsolimon, που έσκυψε με πολύ μεγάλη ευγένεια και φροντίδα πάνω από το κείμενο, φέρνοντας και εκείνος τα δικά του μοναδικά στοιχεία.
Η χρήση κάθε μέσου ή media στο θέατρο νομίζω πως είναι πάντα καλοδεχούμενη, όταν εξυπηρετεί την αφήγηση. Νιώθω πως χάνεται το νόημα, όταν το μέσο γίνεται σημαντικότερο από την ίδια την ιστορία. Είμαστε σύγχρονοι παραμυθάδες. Ο μύθος είναι η πρώτη και σημαντικότερη ύλη μας.
Ποια είναι τα βασικά θέματα που απασχολούν τους millennials γενικά, και στην παράστασή σου ειδικότερα; Είναι το θέμα της ταυτότητας ένα από αυτά;
Δεν μπορώ να μιλήσω εξ’ ονόματος όλων των millennials για το τι τους απασχολεί. Και για ποιους millennials άραγε να μιλήσω; Της Αθήνας, της Νάξου, της Καρδίτσας, της Ιαπωνίας ή της Αργεντινής; Αυτό που προκύπτει σίγουρα από μελέτες είναι ότι πρόκειται για μια γενιά που ζει φτωχότερα από τους γονείς της.
Στην παράσταση προσπάθησα να αποτυπώσω ό,τι συναισθάνθηκα ότι μπορεί να απασχολεί αυτή τη γενιά των ανθρώπων που έκαναν τα πρώτα τους βήματα μέσα στην έκρηξη της τεχνολογίας, της οικονομικής κρίσης, που ψάχνουν σπίτια και δουλειές, μετράνε τα λεφτά, κάνουν μεταπτυχιακά και ψυχοθεραπεία, κρατώντας μια μικρή ελπίδα ότι κάποτε, δεν μπορεί, κάτι θα συμβεί. Μέσα σ’ όλα αυτά η ταυτότητα αποτελεί έναν βασικότατο άξονα. Όταν δεν μπορώ να ζήσω όπως θα ήθελα, ποιος είμαι; Είμαι οι συμβιβασμοί μου ή τα όνειρά που κάνω το βράδυ, στην ησυχία;
Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί μια ανάγκη για επαναπροσδιορισμό και αυτοπροσδιορισμό; Από ποιους λόγους προκύπτει;
Νομίζω προκύπτει από την ανάγκη οριοθέτησης και επανεξέτασης κάποιων πραγμάτων, που ως τώρα τα θεωρούσαμε δεδομένα. Η ελληνική κοινωνία ήταν, και παραμένει, μία κατά βάση συντηρητική κοινωνία, η οποία υπαγορεύει την έννοια του "κανονικού”, του αποδεκτού, του τι είναι τι και τι όχι. Ποια είναι η καλή δουλειά, σε ποια ηλικία οι γυναίκες πρέπει να γίνονται μάνες, η αντίληψη ότι οι γυναίκες πρέπει να γίνονται μάνες, πώς πρέπει να είναι οι άντρες, για να είναι αρκετά άντρες, ποιον πρέπει να ερωτεύεσαι, πώς πρέπει να μοιάζει μια οικογένεια και η λίστα συνεχίζεται. Προσπάθειες να απεμπλακούμε από όλα αυτά μόνο ελπιδοφόρες είναι.
Συχνά γίνεται λόγος για older και younger millennials, ενώ οι πρωταγωνιστές της παράστασής σου είναι κάπου στη μέση. Υπάρχουν διαφορές μέσα στην ίδια την γενιά; Ποια τα κοινά στοιχεία τους;
Θα έλεγα πως είναι δύο τα ορόσημα που σηματοδοτούν τόσο τις ομοιότητες όσο και τις διαφορές: η οικονομική κρίση και η έκρηξη του διαδικτύου και των social media. Εκείνοι που βρίσκονται στις αρχές τις γενιάς (οι γεννημένοι, δηλαδή, στις αρχές της δεκαετίας του ’80) επηρεάστηκαν σε ένα κομβικότερο σημείο της ζωής τους από την οικονομική κατάρρευση του 2008, αφού τότε έβγαιναν στην αγορά εργασίας. Ταυτόχρονα η παιδική τους ηλικία ήταν πιο "αναλογική”. Οι younger millennials έζησαν περισσότερο τα απόνερα της κρίσης, ενώ θυμούνται στα εφηβικά τους χρόνια τα πρώτα βήματα του Facebook, του MSN, τη χρήση του Google ως μηχανής αναζήτησης των πάντων πια, και τα πρώτα smartphones.
Γιατί θεωρείς ότι χαρακτηρίζονται "χαμένη" ή "αδικημένη" γενιά; Εσύ πώς θα τους χαρακτήριζες;
Γιατί μεγαλώνοντας μας είπαν την ιστορία ότι τελειώνοντας το σχολείο, θα μπεις στο πανεπιστήμιο και μετά το πανεπιστήμιο ίσως κάνεις ένα μεταπτυχιακό. Και μετά το μεταπτυχιακό μια σύντομη πρακτική και μετά θα έρθει η πρώτη σου δουλειά και μετά μια καλύτερη και μετά μια καλύτερη. Η ζωή θα είναι μια σκάλα προς τα πάνω. Με δυσκολίες, ναι, αλλά πάντως προς τα πάνω. Και τελειώσαμε το σχολείο, μπορεί και το πανεπιστήμιο, μπορεί και το μεταπτυχιακό και δεν υπήρχε καν σκάλα.
Δεν μπορώ να βρω μια λέξη, για να χαρακτηρίσω τους millennials. Τους αγαπώ πολύ όμως. Όχι γιατί είμαι κι εγώ κομμάτι τους, αλλά γιατί συγκινούμαι από το πείσμα τους. Για όσους πάντως μας χαρακτηρίζουν μια χαμένη γενιά, μου έρχονται στον νου τα λόγια του πιο αγαπημένου μου παραμυθά: "Δεν είναι σίγουρο ότι έχουν χαθεί όλοι όσοι περιπλανούνται".
Ποιο είναι το πιο millennial πράγμα που μπορείς να σκεφτείς;
Το Gameboy, το Hi5, οι αναπάντητες και οι αναπάντητες με απόκρυψη και ένα αποκριάτικο πάρτι που είχα ντυθεί Ραπουνζέλ και χόρευα το ολοκαίνουριο τότε "Toxic". Αθάνατη Britney Spears!
Υπάρχει σ’ αυτήν τη γενιά χώρος για χαρά;
Φυσικά! Κι αν δεν υπάρχει, τον δημιουργούμε. Μα πώς αλλιώς;
Είσαι αισιόδοξη ή απαισιόδοξη για το μέλλον των millennials; Θα καταφέρουν να βρουν τα πατήματά τους;
Συνήθως είμαι αισιόδοξη. Όχι γιατί βλέπω να βελτιώνονται οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε, αλλά γιατί έχω μια βαθιά πίστη και σεβασμό σε όλους όσους προσπαθούν να βγάλουν τη μέρα τους με τις λιγότερες απώλειες, κρατώντας σφιχτά εκείνο που τους κάνει να σηκώνονται από το κρεβάτι.
Τι σημαίνει, τελικά, να ζεις στην Αθήνα του 2024, εκεί γύρω στα 30;
Δεν έχω ιδέα! Είναι και ωραία όμως!
Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι Λουκία Ανάγνου, Άρης Κασαπίδης, Χρύσα Κολοκούρη. Την μουσική υπογράφει ο Νίκος Τσώλης aka Tsolimon. Παραστάσεις κάθε Τρίτη έως 9/4, στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα – Bar.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Δε μιλένιαλς
Τρεις νέοι άνθρωποι, λίγο πριν και λίγο μετά τα 30, προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους στη ζωή, τον έρωτα και τη φιλία. Ένα πάρτι γενεθλίων, ένας χωρισμός, το νοίκι στο τέλος του μήνα, ένας μουσικός παραγωγός που δεν έρχεται ποτέ, αποτυχημένες οντισιόν και συνεντεύξεις για δουλειά, η ενηλικίωση και η ελπίδα ότι, δεν μπορεί, κάτι θα συμβεί… Όλα με φόντο την Αθήνα του σήμερα. Μία παράσταση με έντονα στοιχεία μιούζικαλ, στην οποία οι τρεις χαρακτήρες ξεδιπλώνουν με χιούμορ και σαρκασμό τις δυσκολίες και τα όνειρα μιας γενιάς, που έχει την προσδοκία να ζήσει όπως η προηγούμενη, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να χαράξει τον δικό της δρόμο και να κρατήσει ζωντανή μέσα της την αίσθηση πως τελικά (μάλλον) όλα θα πάνε καλά.
