Το "grape", ακρωνύμιο για το Greek Agora of Performance, η καινοτόμα πρωτοβουλία εξωστρέφειας του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου επιστρέφει με οκτώ παραστάσεις θεάτρου και χορού, τις οποίες θα παρακολουθήσει το κοινό (σε τρεις διαφορετικούς χώρους) μαζί με εκπροσώπους διεθνών οργανισμών, εκπληρώνοντας τη διττή αποστολή του ελληνικού φεστιβάλ, που, σύμφωνα με την καλλιτεχνική διευθύντρια Κατερίνα Ευαγγελάτου, δεν είναι άλλη από τη φιλοξενία σημαντικών ξένων καλλιτεχνών στην Ελλάδα, αλλά και την ανάδειξη των Ελλήνων δημιουργών στις διεθνείς σκηνές.
Διαβάστε Επίσης
Έχοντας ήδη διακριθεί στην Ευρώπη με το δυναμικό "Goodbye, Lindita", o πιο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης της νέας γενιάς, Μάριο Μπανούσι, συμμετέχει στην πλατφόρμα του "grape" με την περσινή sold out παράσταση "Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia", που αποδεικνύει την ξεχωριστή του ικανότητα να μετατρέπει το προσωπικό βίωμα σε τέχνη. Ο ίδιος μαζί με τους Χρυσή Βιδαλάκη, Σαβίνα Γιαννάτου, Κατερίνα Κρίστο, Ευτυχία Στεφάνου μιλούν από σκηνής για το πένθος, την απώλεια και την απουσία (Πειραιώς 260, 24-25/7).
Δύο παραστάσεις βλέπουν την ελληνική ιστορία από διαφορετικές πλευρές. Η παράσταση ιδιαίτερης αισθητικής "Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων" της Ζωής Χατζηαντωνίου με την Έμιλυ Κολιανδρή στον ομώνυμο ρόλο της βασίλισσας Αμαλίας και τη Ρίτα Λυτού (που ξεκίνησε να παίζεται εκτός Φεστιβάλ για δύο επιτυχημένες σεζόν), ξεδιπλώνει το πολιτικό κλίμα του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα στην Ελλάδα. Η λαχτάρα για τον διάδοχο του Όθωνα, η γέννηση του Εθνικού Κήπου και κυρίως η ατεκνία της Αμαλίας βρίσκονται στο επίκεντρο του έργου (Σύγχρονο Θέατρο, 20-22/7).
Από 18 έως 22/7 το ταξίδι στο χρόνο συνεχίζεται στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής, που γίνεται το ιδανικό σκηνικό για τις "Ετυμολογίες" του Ευθύμη Φιλίππου. Μια παράσταση που αξιοποιεί στοιχεία από τη μυθολογία, με ύφος διάλεξης γλωσσολογικού ενδιαφέροντος για τις γκρίζες ζώνες της ιστορίας και την εθνική ταυτότητα, την οποία σκηνοθετεί από κοινού με την ηθοποιό Αγγελική Παπούλια. Εκείνη μοιράζεται τη σκηνή μαζί με τη Ρένη Πιττακή, αναλαμβάνοντας τους ρόλους δύο εισηγητριών. Συμμετέχουν επίσης οι Jean-Jacques Tesson και Κωνσταντίνα Κολοβού.
Ο Ανέστης Αζάς, ακόμη ένας γνώριμος του ευρωπαϊκού κοινού μέσα από την καυστική "Δημοκρατία του Μπακλαβά", ενώνει ξανά τις δυνάμεις του με τους Γεράσιμο Μπέκα και Μιχάλη Πητίδη στα "Σκυλιά". Με αφετηρία τους "Όρνιθες" του Αριστοφάνη, ο καταξιωμένος εκπρόσωπος του θεάτρου-ντοκουμέντο καταθέτει μια πολιτική αλληγορία για την κοινωνική βία, με αφορμή το περιστατικό κακοποίησης και θανάτωσης ενός αθώου ζώου. Παίζουν οι Γιώργος Κατσής, Έλενα Μαυρίδου, Κωνσταντίνος Μωραΐτης, Μαρία Πετεβή, Gary Salomon, Cem Yiğit Üzümoğlu (Πειραιώς 260, 19-21/7).
Διαβάστε Επίσης
Ακολουθεί η Γιολάντα Μαρκοπούλου και η ομάδα προσφύγων και μεταναστών από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές Station Athens, που βουτάνε στις δικές τους αληθινές ιστορίες, μπλέκοντας τη μαρτυρία με τη μυθοπλασία, στο "Σφάλμα σύνδεσης", ένα υβριδικό παραστασιακό γεγονός που ερευνά το πώς η εξέλιξη της τεχνολογίας επιδρά στους οικογενειακούς δεσμούς, με όχημα την τεχνητή νοημοσύνη, έναν ιδιαίτερο ηχητικό σχεδιασμό και τις βιντεοπροβολές. Παίζουν οι Chalil Alizada, Ηossein Amiri, Aidim Joyimal, Ramzan Mohammad, Reza Mohammadi (Πειραιώς 260, 23-25/7).
Σε τελείως διαφορετικό κλίμα, η Αργυρώ Χιώτη και η ομάδα Vasistas διεκδικούν την επιστροφή στο μύθο στον υπαρξιακό τόπο ανα-ψυχής με τίτλο "Αναψυκτήριο". Με στόχο να απαντήσει στο βασικό ερώτημα του "grape", "Μπορούμε να αντιστρέψουμε για λίγο την οπτική του κόσμου;", δημιουργεί μια πολυφωνική σύνθεση, αποτελούμενη από ηθοποιούς, χορευτές και τραγουδιστές, που ξεπερνά τα όρια της πραγματικότητας, θίγοντας τη σχέση ατομικού και συλλογικού. Παίζουν οι Νίκος Ζιάζιαρης, Αμαλία Κοσμά, Γιώργος Κριθάρας, Ρίτα Λυτού, Εύη Σαουλίδου, Δρόσος Σκώτης, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη και κάποιους ξεχωριστούς καλεσμένους κάθε βράδυ. (Πειραιώς 260, 23-25/7).
Διαβάστε Επίσης
Η έννοια του θορύβου απασχολεί την πολλά υποσχόμενη χορογράφο Χαρά Κότσαλη (που ξεχώρισε φέτος η διεθνής πλατφόρμα χορού "Aerowaves" ανάμεσα σε είκοσι νέους χορογράφους) στο "Borborygmi", η οποία αφουγκράζεται τα "θορυβώδη κοινωνικά σώματα" και αποτίνει φόρο τιμής στις φωνές που πρέπει να κάνουν πολύ "θόρυβο" για να ακουστούν. Ερμηνεύει η ίδια από κοινού με την Χριστίνα Σκουτέλα (Πειραιώς 260, 19-21/7).
Στον ίδιο χώρο, η διεθνής χορογράφος, χορεύτρια και μουσικός Κατερίνα Ανδρέου, με σημαντική πορεία στην ευρωπαϊκή σκηνή, διεκδικεί ένα χώρο αντίστασης απέναντι στη διαρκή αίσθηση αστάθειας που βιώνουμε σήμερα, στη χορογραφία "Bless this mess", το πρώτο της ομαδικό έργο που παρουσιάζει στη σκηνή μαζί με τους Baptiste Cazaux, Melissa Guex, Lily Brieu Nguyen (23-25/7).
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων
Αν ήταν φυτό, θα της έδιναν το όνομα Amalia melancholia. Η ίδια ευχήθηκε να της δώσει η ιστορία τον τίτλο της βασίλισσας των φοινίκων. Μια παράσταση για τη βασίλισσα Αμαλία, τη γυναίκα που στιγματίστηκε για την ατεκνία της αλλά χάρισε στην Αθήνα τον Εθνικό Κήπο. Η σκηνοθέτρια αντλεί υλικό από τις επιστολές της προς τον πατέρα της, από διάσπαρτες ιστορικές μαρτυρίες και από τα απόρρητα έγγραφα των γιατρών. Η Αμαλία της είναι μια γυναίκα μεταξύ μυθοπλασίας και ιστορίας, μεταξύ στειρότητας και γονιμότητας, μεταξύ μουσειακού εκθέματος και ζώου υπό παρακολούθηση με σκοπό την αναπαραγωγή. Είναι ένα σώμα σε κατάσταση δημιουργικής μελαγχολίας που βρίσκει τη δική του γραμμή φυγής προς μια άλλη διάσταση πέραν των κοινωνικών επιταγών. Εκεί, στο αληθινό της βασίλειο, η Αμαλία εκπληρώνει την αποστολή της και διαιωνίζει το είδος της, γίνεται Κήπος.
Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia
Μια φωτεινή επιγραφή ενός εστιατορίου στην Αλβανία φωτίζει την ιστορία μιας οικογένειας. Ένα απρόοπτο γεγονός που εκτυλίσσεται υπό το φως της φέρνει τα άτομα αντιμέτωπα με την απουσία του πατέρα (του ιδιοκτήτη της ταβέρνας) που έχει πεθάνει. Τι ακόμα μένει να φωτίσει αυτή η ταμπέλα; Μια επιστροφή στη χώρα της παιδικής ηλικίας. Στην εποχή όπου η χαρά εναλλάσσεται με την απόγνωση και ένα πιάτο φαγητό ισοδυναμεί με φροντίδα. Το οικογενειακό τραπέζι με τις άδειες πια καρέκλες. Μια συνειρμική ακολουθία από εικόνες, θραύσματα από αναμνήσεις και από όσα δεν πρόλαβαν να ειπωθούν. Αποχαιρετισμός στον πατέρα και καλωσόρισμα στην ενηλικίωση και τις υπαρξιακές ανησυχίες που τη συνοδεύουν.
Σφάλμα σύνδεσης
Η ομάδα Station Athens, που σχηματίστηκε το 2009 στην πολυπολιτισμική γειτονιά του Μεταξουργείου, αποτελείται από πρόσφυγες και μετανάστες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές. Με υλικό τις δικές τους, αληθινές ιστορίες, οι παραστάσεις τους έχουν κερδίσει το κοινό για τον τρόπο που παντρεύουν το ντοκιμαντέρ με τη μυθοπλασία. Η νέα τους παράσταση εστιάζει στον γάμο, την οικογένεια και τη συντροφικότητα αναδεικνύοντας με χιούμορ τον καταλυτικό ρόλο που παίζει η εξέλιξη της τεχνολογίας τον μετασχηματισμό των οικογενειακών δεσμών. Τα μέλη της ομάδας προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με τη βοήθεια της τεχνολογίας τη ζωή μακριά από την οικογενειακή εστία. Κοινό στοιχείο η ανάγκη να βρουν λύσεις που θα διευκολύνουν την καθημερινότητά τους. Αφού έχουν δοκιμάσει τα πάντα, απευθύνονται σε μια εφαρμογή τεχνητής νοημοσύνης. Ακολουθούν τις συμβουλές της, με κάποτε αστεία έως και παράδοξα αποτελέσματα. Έως ποιο σημείο, άραγε, μπορεί η τεχνολογία να μεταμορφώσει προς το καλύτερο τη ζωή μας; Η παράσταση αξιοποιεί την τεχνολογία ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη), τις βιντεοπροβολές και ένα ιδιαίτερο sound design σ’ ένα υβριδικό ιδίωμα.
Ετυμολογίες
Σε ένα κτίριο-ορόσημο της ελληνικής ιστορίας, παρακολουθούμε τη διάλεξη μιας εισηγήτριας που παραθέτει επινοημένες ετυμολογίες διαφόρων λέξεων της ελληνικής γλώσσας. Με εργαλείο τη γλώσσα και στοιχεία από τη μυθολογία, το νέο έργο του Ευθύμη Φιλίππου διερευνά τη σχέση ιστορίας και Ιστορίας· παρατηρεί το χάσμα ανάμεσα στο ψέμα και στην αλήθεια και τη λεπτή γραμμή που χωρίζει το υποκειμενικό από το αντικειμενικό. Στη νέα τους συνεργασία, οι διεθνώς καταξιωμένοι και βραβευμένοι Ευθύμης Φιλίππου και Αγγελική Παπούλια συν-σκηνοθετούν μια παράσταση που προσπαθεί να αναδείξει τη σημασία της αβεβαιότητας, της αμφισβήτησης και της ασάφειας σε σχέση με τη γλώσσα, την επικοινωνία και την εθνική ταυτότητα.
Bless this mess
Με το πρώτο της ομαδικό έργο, η Κατερίνα Ανδρέου διεκδικεί έναν χώρο αντίστασης, διερωτώμενη αν η σύγχυση, αυτό που η ίδια αποκαλεί «συνεχή θόρυβο», μια κατάσταση νοητική και συναισθηματική που αντανακλά την καθολική αίσθηση αστάθειας και ανησυχίας του σύγχρονου ατόμου, μπορεί να μετατραπεί σε δημιουργικό εργαλείο. Το έργο εκφράζει μια δυναμική και ακατάσχετη επιθυμία να κινηθεί κανείς μαζί με τους άλλους. Να βρει μια σταθερότητα θέσης, μια φωνή που δίνει θάρρος και ενέργεια, μια αίσθηση συλλογικότητας ενάντια στο χάος και την απομόνωση. Την ίδια στιγμή, το “Bless this mess” αφήνει χώρο στο παιχνίδι που κάνει να αναδύονται στιγμές ανακούφισης και χαράς.
Αναψυκτήριο
Μπορούμε να αντιστρέψουμε για λίγο την οπτική του κόσμου; Να δούμε πέρα από τον κόσμο της ύλης; Έναν ιδιαίτερο τόπο στα όρια μεταξύ μύθου και πραγματικότητας, κατοικημένο από ονειροφαντασίες και φαντάσματα μας καλεί να ανακαλύψουμε η πολυφωνική σύνθεση που δημιουργεί για το Φεστιβάλ η Αργυρώ Χιώτη, με μια μεικτή ομάδα ερμηνευτών, αποτελούμενη από ηθοποιούς, χορευτές και τραγουδιστές. Μεταφυσικές ιστορίες και θρύλοι εμπνέουν μια αφήγηση που διεκδικεί την επιστροφή στον μύθο. Στη σκηνή δημιουργείται ένας υπαρξιακός τόπος ανα-ψυχής. Ένας τόπος όπου συγκεντρώνονται οι ψυχές να ξεδιψάσουν, ανάμεσα σε οπτασίες και πνεύματα της φύσης, διερωτώμενες για τη σχέση ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό.
Borborygmi
Αν ο θόρυβος στη δυτική κοινωνία παραπέμπει σε κάτι αρνητικό, το νέο έργο της ανερχόμενης χορογράφου εξερευνά την ευεργετική δύναμη του θορύβου στον τρόπο του να παράγει χαρά, αλληλεγγύη, κοινότητα. Δύο σώματα, δυνητική προέκταση μιας ατέλειωτης ανθρώπινης αλυσίδας, επιδίδονται επί σκηνής σε έναν αντιπαραγωγικό χορό, σε μία αντισυναυλία αφιερωμένη στην απόλαυση της διάλυσης. Με αφετηρία την πολιτική, ανθρωπολογική και φιλοσοφική διάσταση του θορύβου και αντλώντας έμπνευση από το παράδειγμα της noise μουσικής σκηνής, η Χαρά Κότσαλη μας καλεί να αφουγκραστούμε τα «θορυβώδη κοινωνικά σώματα» ‒ εκείνα που διαταράσσουν την αρμονία της κοινωνικής συναίνεσης. Χρησιμοποιώντας τον θόρυβο ως καλλιτεχνικό αντιπαράδειγμα, η χορογράφος αποτίει φόρο τιμής σε όλες εκείνες τις φωνές που, όσο ισχυρά κι αν αρθρώνονται, πρέπει να κάνουν πάντα πολύ «θόρυβο» για να ακουστούν.
Τα σκυλιά
Μια ομάδα «σκύλων» εμφανίζεται στη σκηνή ως άλλος Χορός αρχαίας κωμωδίας. Αποστολή τους είναι να διαλευκάνουν τα γεγονότα γύρω από την άγρια κακοποίηση και θανάτωση ενός όμορφου κατοικίδιου σκυλιού σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, δίπλα σε ένα αρχαίο μαντείο. Ποια εκδοχή είναι η αληθινή; Ήταν άνθρωπος ο δολοφόνος, όπως είχε ακουστεί αρχικά, ή το οικόσιτο ζώο έπεσε θύμα αγέλης άλλων, αδέσποτων σκύλων, όπως λέει το τελικό πόρισμα των αρχών; Σε μια πολιτεία των σκύλων, απελευθερωμένη από την εξουσία των ανθρώπων, θα μπορούσαν, επιτέλους, τα κακοποιημένα ζώα να βρουν δικαιοσύνη; Το έργο είναι εμπνευσμένο από τους “Όρνιθες” του Αριστοφάνη με τον ζωομορφικό Χορό των πουλιών που ιδρύει τη ”Νεφελοκοκκυγία”.Με αφετηρία μια αληθινή ιστορία από το πρόσφατο αστυνομικό δελτίο και όχημα τη μέθοδο του θεάτρου ντοκιμαντέρ, αναπτύσσεται στη σκηνή μια πολιτική αλληγορία γύρω από το ζήτημα της κοινωνικής βίας που εκδηλώνεται, ολοένα και περισσότερο, εναντίον των πλέον αδύναμων.
