Οποιοσδήποτε παρακολουθεί από κοντά - ή ακόμη και ως περιστασιακός θεατής, μέλος του παγκόσμιου καταναλωτικού κοινού και τίποτε περισσότερο - την βιομηχανία του Hollywood την τελευταία 15ετία το λιγότερο, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει στο εξής: έχοντας προ πολλού "ξεμείνει από ιδέες", και ολοφάνερα με καμία διάθεση να χρηματοδοτήσει νέο αλλά εν δυνάμει ριψοκίνδυνο ως προς την επιτυχία του υλικό, η συντριπτική πλειοψηφία των κινηματογραφικών studio προτιμούν σε πάρα πολλές περιπτώσεις το "ξαναζεσταμένο φαγητό": ταινίες περασμένων δεκαετιών επανέρχονται σε remake, κρατώντας σενάρια, χαρακτήρες και τοποθεσίες ως έχουν και "ντύνοντάς" τα μόνο με σύγχρονο τεχνικό τομέα ή/και εφέ. Ελπίζουν έτσι πως το κοινό, εξοικειωμένο ήδη με την αρχική παραγωγή, θα προτιμήσει να δει το remake παρά μία άγνωστη ταινία, για την οποία δεν ξέρει τί να περιμένει πριν περάσει το κατώφλι της αίθουσας προβολής.

Η συλλογιστική πεφρασμένη έτσι μπορεί να ακούγεται σχεδόν... αστεία, μεν, αλλά σ' εμπορικό επίπεδο δυστυχώς επιβεβαιώνεται. Υπάρχει ολοφάνερος λόγος γι' αυτό: την αρχική ταινία το κοινό την θυμάται με το είδος της νοσταλγίας που παρακινεί χωρίς πολλή σκέψη. Πέρα από το γεγονός ότι είναι πιθανό η αρχική ταινία να ήταν καλύτερη από το remake, είναι ακόμη πιθανότερο οι δικές μας αναμνήσεις από αυτήν να την σκιαγραφούν με αυτόν τον τρόπο. Όλα ήταν καλύτερα στα παιδικά μας χρόνια ή στην νιότη μας - στο μυαλό του περισσότερου κόσμου τουλάχιστον! - ο κυνισμός ήταν σαφώς λιγότερος, η διάθεση να δει κανείς με θετική ματιά μια ταινία πολύ περισσότερη απ' ότι σήμερα. Δεν είναι πυρηνική φυσική, είναι απλή εφαρμοσμένη... ψυχολογία που το marketing έχει επαληθεύσει εδώ και πολλά χρόνια.

Το πρόβλημα είναι πως η βιομηχανία του σινεμά έχει ηλικία περίπου 100 ετών σε εμπορική μορφή, ενώ η βιομηχανία των video games ούτε 40 στην ουσία - και ανάμεσα στις τάσεις που διέκριναν την Ε3 2017 ήταν, δυστυχώς, και αυτή: η χρήση της νοσταλγίας με τρόπο... απροκάλυπτα εμπορικό πια, καθώς σε αυτήν την κάπως "περίεργη" φάση εξέλιξης των video games - με τα συστήματα "ενδιάμεσης γενιάς" και την τεχνολογία εξομοίωσης παλαιότερων τίτλων σε νεότερο hardware ωριμότερη, αλλά και τα αυξημένα κόστη των μοντέρνων παραγωγών - δεν είναι λίγες οι εταιρείες που καταφεύγουν στην "εύκολη λύση". Δεν εξηγείται αλλιώς η ανακοίνωση remake για το Shadow of the Colossus από την Sony (η οποία έχει ήδη κυκλοφορήσει γενναίο αριθμό από remakes ήδη), η ανακοίνωση της συμβατότητας του Xbox One με games του... αρχικού Xbox (!), η επανακυκλοφορία του τερατώδους χειριστηρίου του συστήματος αυτού (!!), ακόμη και η μυστηριώδης ανακοίνωση της... Atari για νέο προϊόν (!!!).

Όλα τα παραπάνω αναφέρονται χωρίς να προσμετρήσουμε καν πόσα remakes ή/και "συνέχειες" video games μόλις της... περασμένης δεκαπενταετίας έχουν ήδη ανακοινωθεί και βρίσκονται υπό ανάπτυξη. Ουσιαστικά είμαστε όλοι μάρτυρες μίας κατάστασης νεο-ρετρό στο gaming, στο πλαίσιο της οποίας προωθούνται βάσει νοσταλγικού συναισθηματισμού προϊόντα όχι μόνο για την "δεύτερη γενιά" των gamers (αυτών που ήταν παιδιά ή έφηβοι στην δεκαετία π.χ. 1985-1995) αλλά και την "τρίτη" (αυτών που ξεκίνησαν ν' ασχολούνται με τα games από το 1999-2000 και μετά). Το αξιοσημείωτο: η "τρίτη" αυτή γενιά έχει "ένα άλφα" ενδιαφέρον και για τα όσα... δεν πρόλαβε χρονικά να ζήσει, ακόμη και αμιγώς από περιέργεια, οπότε το εν δυνάμει κοινό αυτής της retro-τάσης συνολικά είναι ακόμη πιο μεγάλο.

Η όλη εξέλιξη του πράγματος δεν θα μάς ενοχλούσε και τόσο κάτω από κανονικές συνθήκες, όμως δείχνει και στο gaming να ισχύει το ίδιο με το σινεμά: η ποιότητα κάθε remake, ακόμη και με σύγχρονο τεχνικό τομέα, μόνο εγγυημένη δεν είναι τελικά. Υπάρχουν τα remakes που είναι καλύτερα από τα original, όπως τα Wipeout Omega Collection, Rez Infinite ή The Legend of Zelda Wind Waker HD, τα οποία και την παράδοσή τους τιμούν, και αξίζουν ενασχόλησης αυτόνομα. Υπάρχουν τα αποδεκτά remakes όπως τα Ratchet&Clank, Grim Fandango ή Shadow Complex, τα οποία ναι μεν δεν... χρειαζόμασταν ακριβώς, αλλά τουλάχιστον είναι προσεγμένα και διασκεδαστικά. Και υπάρχουν τα εκτρώματα τύπου Bionic Commando, Kick Off Revival ή Ultra Street Fighter II τα οποία όχι μόνο δεν είναι αξιοπρεπείς παραγωγές ασχέτως άλλης παραμέτρου, μα ντροπιάζουν τα ιστορικά games στα οποία βασίστηκαν.

Όσον αφορά στα remakes, η θέση μας είναι... ακλόνητα συγκεκριμένη: ακόμη και άκρως ποιοτικά να είναι, πάντοτε θα προτιμούσαμε όλοι αυτοί οι πόροι να διοχετεύονταν σε νέες προσπάθειες. Σε games που έχουν σχεδιαστεί βασισμένα σε διαφορετικές ιδέες - κι ας μην είναι βέβαιο πως θ' αποδειχθούν δημοφιλείς. Σε παραγωγές που λαμβάνουν εξ αρχής στα υπ' όψιν τις δυνατότητες των νέων συστημάτων ψυχαγωγίας. Όμως το γεγονός ότι η βιομηχανία του gaming προτιμά τα remakes (χωρίς καν να φροντίζει ώστε αυτά να είναι πάντοτε "κάποιου επιπέδου και πάνω" ποιοτικά) θα έπρεπε να είναι πηγή προβληματισμού για όλους. Ναι, η δημιουργία και έκδοση games είναι επιχειρηματική προσπάθεια. Ναι, αντιστοιχεί σε όγκο δουλειάς της οποίας το αποτέλεσμα οφείλει να φέρνει κέρδη ή έστω να καλύπτει τα έξοδά του. Όμως υπάρχει και κάτι ευρύτερο στο οποίο κάθε αποτέλεσμα μεμονωμένα συνεισφέρει ή όχι: στο gaming ως μορφή ψυχαγωγίας συνολικά. Αν τα remakes συνεχίσουν ν' αυξάνονται με αυτόν τον ρυθμό, είμαστε... καταδικασμένοι σε 10 χρόνια από σήμερα να "καταναλώνουμε" games όχι αντίστοιχα ταινιών όπως το True Grit ή το Mad Max αλλά αντίστοιχα φιλμ όπως το The Mummy ή το Ghostbusters. Και κανείς δεν το θέλει αυτό, σωστά;