Τάκη Ζαχαράτο, γιατί είσαι τόσο ερωτευμένος με αυτό που κάνεις;

Μιλήσαμε με τον ταλαντούχο και μοναδικό στο είδος του περφόρμερ Τάκη Ζαχαράτο σε μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης, με αφορμή την νέα του μουσικοσατιρική παράσταση "Sweet dreams… από κοντά!", που κάνει πρεμιέρα στις 18/10 στο ολοκαίνουργιο Embassy Theater. Ο μοναδικός Έλληνας σόουμαν είναι έτοιμος να ξεπεράσει για ακόμα μια φορά τον εαυτό του, ανεβάζοντας ακόμη πιο ψηλά τον πήχη και τον αριθμό των μεταμορφώσεων και των μιμήσεων που παρουσιάζει, σε ένα φαντασμαγορικό σόου που σχολιάζει τα ευτράπελα της τηλεόρασης, της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής, το οποίο σάρωσε στη Θεσσαλονίκη. Τα κείμενα υπογράφει ο ίδιος, ενώ τη σκηνοθεσία μοιράζεται με τον χορογράφο Δημήτρη Παπάζογλου. Αξιοσημείωτο είναι ότι το πάθος του γι’ αυτό που κάνει είναι αμείωτο και άσβεστο, περισσότερα από 30 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση. Φυσικά τα όρια της σάτιρας, η αδηφαγία της σύγχρονης εποχής -κι όχι μόνο- δεν έλειψαν από τη συζήτησή μας. Πάμε να δούμε τι μας ετοιμάζει για τη σεζόν 2024-25.

Πόσα χρόνια κλείνετε φέτος στη θεατρική σκηνή;
Κλείνω 36 χρόνια. Το πάθος και η αγάπη γι’ αυτό που κάνω, ωστόσο, είναι τα ίδια με αυτά ενός πρωτοεμφανιζόμενου.

Με ποιες αξίες πορεύεστε όλα αυτά τα χρόνια και τι σας δίδαξε η σκηνή και η επαφή σας με το κοινό;
Οι αξίες με τις οποίες έχω πορευτεί είναι πρώτα απ’ όλα ο σεβασμός στο θεατή, καθώς και η συνέπεια και η πειθαρχία που απαιτεί το είδος που υπηρετώ. Η μεγάλη μου αγωνία είναι πάντα αυτό που θα προσφέρω να δίνει χαρά και αισιοδοξία στο κοινό, να περνάει μηνύματα και να γαληνεύει τις ψυχές. Οι παραστάσεις θέλω πάντα να είναι μια εκδρομή πάνω από ό,τι γκρίζο και μαύρο συμβαίνει εκεί έξω που θα μας κάνει να ξεχαστούμε, να σκεφτούμε, να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε και να γελάσουμε. Για μένα είναι ευλογία να σου δίνεται η δυνατότητα να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα. Αυτή η επαφή με το κοινό σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Θυμάστε κάποιες θετικές και αρνητικές στιγμές από τις πρώτες σας εμφανίσεις σε σχέση με την αποδοχή αυτού που κάνετε;
Δεν κατάλαβα ποτέ το πόσο bullying έφαγα γιατί ήμουνα και είμαι τόσο ερωτευμένος με αυτό που κάνω. Ήταν μονόδρομος για μένα. 

Υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες που έχετε δημιουργήσει τους οποίους αγαπάτε περισσότερο;
Είναι σαν να ρωτάτε μια μητέρα ποιο παιδί της αγαπάει πιο πολύ. Πάντα υπάρχουν αδυναμίες, παρ’ όλα αυτά κάθε παράσταση είναι μια καινούργια "γέννα". Δεν επαναπαύομαι ποτέ στην προηγούμενη επιτυχία. Όλα ξεκινάνε από μια λευκή κόλλα χαρτί, παίρνοντας κάθε φορά το ρίσκο. Από εκεί και πέρα το κοινό κάθε φορά διαλέγει, ξεχωρίζει και αγαπάει τους χαρακτήρες που επιθυμεί.

"Πιστεύω ότι τα όρια στη σάτιρα τα βάζει το πρόσωπο που σατιρίζεις αλλά και το ήθος αυτού που την κάνει. Η σάτιρα είναι σαν ένα μαχαίρι, είναι μια εξουσία που μπορεί να γυρίσει και να σου πάρει το κεφάλι".

Υπάρχει κάποια διαδικασία που ακολουθείτε για να γράψετε τα κείμενα;
Είναι πάντα έρωτας με την πρώτη ματιά. Όταν μια προσωπικότητα μου κλείσει το μάτι και το κλείσω κι εγώ, όλα μετά γίνονται πανεύκολα. Φέτος η παράσταση έχει μεγάλη ποικιλία. Πιστεύω ότι είναι οι περισσότερες μιμήσεις και μεταμορφώσεις σε βίντεο και on stage που έχω κάνει ποτέ. Υπάρχουν χαρακτήρες από την πολιτική, όπως ο Κασσελάκης με τον Τάιλερ, ο Πολάκης, ο Μητσοτάκης και ο Ερντογάν, κάνω όμως και ένα μεγάλο αφιέρωμα στο Λας Βέγκας. Μέσα σε ένα λεπτό μεταμορφώνομαι από Φρανκ Σινάτρα σε Έλβις Πρίσλεϊ και από Σίρλεϊ Μπάσι σε Λάιζα Μινέλι. Και από τα πολιτικά και το Λας Βέγκας πηγαίνω στις νυχτερινές πίστες και σε αναπάντεχα ντουέτα που είτε έχουν γίνει είτε θέλουμε να μάθουμε πώς θα ήταν. Όλο αυτό έχει πολλή χαρά, διασκέδαση, μοίρασμα και μια βαθιά σύνδεση με το κοινό που για μένα είναι θεραπευτική και απογειωτική και πιστεύω ότι το ίδιο ισχύει και για τον κόσμο.

"Στα δικά μου σενάρια επιστημονικής φαντασίας πλέκονται η Ιωάννα Τούνη με την Ορεινή μέλισσα και η Σωσώ και η Κορίνα από τα "Εγκλήματα" με την Κατερίνα Λιόλιου και τον Κασσελάκη. Ένα τηλεοπτικο-tik tokικο-ινσταγκραμικό ανακάτεμα. Αυτό ακριβώς που είναι και η εποχή μας".

Γιατί επιλέξατε τους συγκεκριμένους χαρακτήρες, όπως τη Μαρίνα Σάττι, τη Μαρία Σολωμού, την Τέιλορ Σουίφτ, την Κορίνα και τη Σωσώ από τα "Εγκλήματα";
Στη Μαρίνα Σάττι, ας πούμε, μου αρέσει πολύ η ενέργειά της και με ιντριγκάρει η αυθεντικότητα και η διαφορετικότητά της. Το ίδιο συνέβη και με την Κατερίνα Σαλακά, που υπήρχε και το beef ανάμεσά τους. Είναι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, έτοιμη, που σου δίνει πάρα πολλά στοιχεία για να ζωγραφίσεις και τη δυνατότητα να παίξεις με το χαρακτήρα και να εμπνευστείς. Πόσο μάλλον εγώ που έχω και αυτή την πατρινο-κεφαλονίτικη πετριά και κάνω δικά μου σενάρια επιστημονικής φαντασίας, όπου πλέκεται για παράδειγμα η Ιωάννα Τούνη με την Ορεινή μέλισσα και η Σωσώ και η Κορίνα από τα "Εγκλήματα" με την Κατερίνα Λιόλιου και τον Κασσελάκη. Γίνεται δηλαδή ένα τηλεοπτικο-tik tokικο-ινσταγκραμικό ανακάτεμα. Αυτό ακριβώς που είναι και η εποχή μας.

Πώς προέκυψε ο τίτλος "Sweet dreams… από κοντά!";
Προέκυψε από τη συνάντησή μου με τη σπουδαία τραγουδίστρια Τίνα Αρίνα το προηγούμενο καλοκαίρι. Μετά βέβαια συνειδητοποίησα σε σχέση με τον τίτλο ότι σε αυτή την εποχή που τη χαρακτηρίζουν η ανασφάλεια, το άγχος, ο θυμός και η βία, λείπει η γλύκα και το όνειρο. Κι εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι να δώσω στο κοινό τον πιο γλυκό μου εαυτό και να τον κάνω να ονειρευτεί, να ξεφύγει και να διασκεδάσει. Το "από κοντά" είναι επίσης το νέο τραγούδι που έγραψαν ο Μιχάλης Αντωνιάδης και ο Γιώργος Μήτσικας ειδικά για την παράσταση. Το τραγούδι μιλάει για την αποξένωση στη σύγχρονη εποχή της οθόνης και μας προσκαλεί να έρθουμε πιο κοντά, να κοιταχτούμε στα μάτια, να ξανασυστηθούμε απλά, γλυκά και όμορφα: "Από κοντά να με κοιτάς, στα μάτια και να μου μιλάς".

Πιστεύετε ότι η σάτιρα έχει όρια;
Πιστεύω ότι τα όρια τα βάζει το πρόσωπο που σατιρίζεις από τη μία, το πόσο έχει ξεφύγει δηλαδή από τη νόρμα, από την "κανονικότητα", και από την άλλη το ήθος αυτού που κάνει τη σάτιρα. Η σάτιρα είναι σαν ένα μαχαίρι, είναι μια εξουσία που μπορεί να γυρίσει και να σου πάρει το κεφάλι.

Πώς έχει επηρεάσει η πολιτική ορθότητα τη δουλειά σας;
Ποτέ δεν είχα την πρόθεση να προσβάλω ή να σατιρίσω μέσα από τα κείμενά μου τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Αντιθέτως, θεωρώ ότι είναι έμπνευση και υγεία. Για μένα είναι χαρά και παιχνίδι. Άλλωστε δεν σατιρίζω ποτέ το ύψος κάποιου ή τη σεξουαλική του επιλογή. Δεν με αφορά αυτό. 

Νομίζω ότι είναι πολύ ευχάριστο, σε μια εποχή που έχουν κλείσει πολλά σινεμά στην Αθήνα, το Embassy να παραμένει ως ένας χώρος πολιτισμού. 
Δεν το συζητώ! Όταν είδα ότι το Θέατρο Καλουτά έγινε σούπερ μάρκετ, πόνεσε η καρδιά μου γνωρίζοντας το παρελθόν και το πόσο κόπο είχαν βάλει αυτές οι δύο υπέροχες πρωταγωνίστριες, οι αδελφές Άννα και Μαρία Καλουτά, σε αυτό τον χώρο. Τα σούπερ μάρκετ είναι χρήσιμα αλλά μπορούν να γίνουν σε άλλους χώρους. Αυτό, βέβαια, είναι και θέμα τύχης, περιοχής, εποχής. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που είμαι στο Embassy Theater, είναι ένα κόσμημα πραγματικά. Υπάρχει και μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία σε σχέση με το Embassy. Μία μέρα κατά τη διάρκεια των προβών με τον σκηνοθέτη και χορογράφο της παράστασης Δημήτρη Παπάζογλου, μου ζήτησε να καθίσω στο κέντρο της πλατείας για να δω κάτι στη σκηνή. Όπως καθόμουνα μου ήρθε μια ανάμνηση από ένα βράδυ πριν από πέντε περίπου χρόνια, που είχα πάει στο σινεμά τότε, πριν γίνει θέατρο, και κοιτούσα το χώρο και έλεγα τι ωραία που θα ήταν να υπήρχε ένας επιχειρηματίας να πάρει αυτό τον χώρο, να κάνουμε ωραία πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι ένα θέατρο έλειπε από το Κολωνάκι. Να που έγινε και φέτος είμαι εδώ. 

Πριν την πρεμιέρα του "Sweet dreams… από κοντά!" στο Embassy Theater στις 18/10, η παράσταση παρουσιάστηκε την προηγούμενη σεζόν στη Θεσσαλονίκη με τεράστια ανταπόκριση. 
Ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία που έχω κάνει μέχρι τώρα στη Θεσσαλονίκη. Ήταν sold out όλες οι παραστάσεις ενάμιση μήνα πριν αλλά πέρα από αυτό αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η αντίδραση του κόσμου και το πόσο συμμετείχε και απολάμβανε αυτή την παράσταση. Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το να βλέπεις τους ανθρώπους να νιώθουν χαρά και πληρότητα μέσα από την παράσταση. Αυτός είναι και ο λόγος που κάνω αυτή τη δουλειά. 

Γιατί πιστεύετε ότι είμαστε τόσο ανθρωποφάγοι σήμερα; 
Πιστεύω ότι πρώτα απ’ όλα ο εγκλεισμός και η καραντίνα έφερε τους ανθρώπους αντιμέτωπους με τους χειρότερους φόβους τους - το φόβο του θανάτου, της ανεργίας, το φόβο ότι αλλάζει η ζωή μας σε μια νύχτα και ότι δεν θα ξαναγίνουν ποτέ τα πράγματα όπως ήταν πριν. Ζήσαμε και ήρθαμε αντιμέτωποι με τους μεγαλύτερους εφιάλτες. Όλα αυτά μάς δημιουργούν μετατραυματικά σοκ. Το πώς θα το διαχειριστούμε από εκεί και πέρα είναι θέμα παιδείας, αυτογνωσίας και τα λοιπά. Παλαιότερα, πριν κάνω ψυχανάλυση και πριν καταλάβω κάποια πράγματα, έριχνα πάντα την ευθύνη σε κάτι έξω από μένα. Κάποια στιγμή διάβασα ένα υπέροχο βιβλίο που έλεγε ότι "είμαστε το άθροισμα των επιλογών μας”. Τότε πετάχτηκα λες και με ανατίναξε κάποιος από την πολυθρόνα που καθόμουν. Παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα, η Πολιτεία δεν προσφέρει δωρεάν ψυχανάλυση και υποστήριξη, πνευματική, ψυχολογική και επαγγελματική. Η ανασφάλεια και η αγωνία για το αύριο που έφερε ο εγκλεισμός και συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, φέρνουν στην επιφάνεια θυμό και βία. Η βία προέρχεται από το φόβο και ο θυμός είναι η αντίδραση για να προστατευτούμε. Σημασία έχει να πάμε στη ρίζα του προβλήματος και να δούμε από που ξεκινάει και πώς μπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. 

Με αφορμή την αγάπη που έχετε στη Μαρινέλλα, τι είναι αυτό που κάνει έναν καλλιτέχνη μεγάλο κατά τη γνώμη σας;
Πιστεύω ότι οι σπουδαίοι και μεγάλοι γεννιούνται ευλογημένοι με τεράστια δώρα. Από εκεί και πέρα πρέπει να χτίσεις έναν χαρακτήρα ισχυρό, ως γερό θεμέλιο για να αντέξει αυτό το βάρος και το δώρο συνάμα, προκειμένου να κρατήσει δεκαετίες. Είναι ένας συνδυασμό εξυπνάδας, ταλέντου και διαίσθησης. Οι τεράστιες καριέρες δεν είναι τυχαίες. Θέλει καθημερινή φροντίδα, προστασία, ενημέρωση, εξέλιξη, αγάπη και πάθος. Να αφιερωθείς ολοκληρωτικά σε αυτό.

Ο Γιάννης Μουρίκης υπογράφει τα σκηνικά, η Φιλίτσα Νικολαΐδη τα κοστούμια, μαέστρος είναι ο Γιάννης Δίσκος και συμμετέχει ζωντανή ορχήστρα και μια ομάδα χορευτών, τραγουδιστών και ηθοποιών.