Ο Γιώργος Βάλαρης μιλά για το μιούζικαλ "Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας" που φέρνει σε ένα νέο θέατρο

Το διάσημο μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ "Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας" ανεβάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο σκηνοθέτης Γιώργος Βάλαρης, που τα τελευταία χρόνια έχει συνδέσει το όνομά του με μεγάλες μουσικοθεατρικές παραγωγές. Το "α" μίλησε αποκλειστικά μαζί του για την θεατρική υπερπαραγωγή που ετοιμάζει με τριανταμελή θίασο, δεκαμελή ορχήστρα και εντυπωσιακά video art, η οποία θα μας μεταφέρει στον συναρπαστικό κόσμο του μυθιστορήματος του Ρόαλντ Νταλ μέσα από την ελληνική εκδοχή του μιούζικαλ των Μαρκ Σάιμαν και Σκοτ Γουίτμαν, σε βιβλίο του Ντέιβιντ Γκρέιγκ. Αυτή την πρωτιά συνδυάζει ο γνωστός σκηνοθέτης με την πρώτη θεατρική παράσταση που θα ανέβει στο Embassy Theater, τον ιστορικό κινηματογράφο του Κολωνακίου που αλλάζει ταυτότητα και μετατρέπεται σε έναν νέο χώρο πολιτισμού με υπερσύγχρονη θεατρική σκηνή ικανή να υποστηρίξει παραγωγές διεθνούς εμβέλειας, όπως το "Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας" που θα δούμε ξανά από 23 Νοεμβρίου. Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης αναλαμβάνει το ρόλο-πρόκληση του Γουίλι Γουόνκα, του εκκεντρικού σοκολατοποιού που αποφασίζει να ξεναγήσει στο μυθικό του εργοστάσιο πέντε τυχερά παιδιά που θα καταφέρουν να βρουν το "χρυσό" εισιτήριο ανάμεσα σε εκατομμύρια σοκολάτες. Ένα από αυτά τα παιδιά είναι και ο Τσάρλι Μπάκετ, που θα υποδυθεί ο γνωστός μας από τις "Άγριες μέλισσες" μικρός Σπύρος Ντούγιας. 

"Ένας πολύ σημαντικός άξονας στη ζωή του Γιώργου Βάλαρη, που κινεί βέβαια και την ιστορία του "Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας", είναι ότι όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνωμοτεί και τα όνειρά σου γίνονται πραγματικότητα".

Όλα ξεκίνησαν το 2017 όταν ο Γιώργος Βάλαρης βρέθηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης και μαγεύτηκε παρακολουθώντας το μιούζικαλ για όλη την οικογένεια "Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας": "Είναι μια παγκόσμια επιτυχία που έχει παιχτεί και στο Λονδίνο, ενώ εξακολουθεί να κάνει μεγάλες περιοδείες. Πρώτα απ’ όλα αυτό που με είχε ενθουσιάσει ήταν η παραγωγή πίσω από την παράσταση. Και λόγω του θέματος που το γνωρίζουμε και από την ταινία του 2005 από τον Τιμ Μπάρτον με τον Τζόνι Ντεπ, είναι μια ιστορία που εξάπτει τη φαντασία κάθε παραγωγού αλλά και σκηνοθέτη και προσφέρεται για τη δημιουργία σπουδαίων εικόνων κι ενός μοναδικού οπτικοακουστικού θεάματος επί σκηνής”. Και μπορεί τότε η προσπάθεια του να πάρει τα δικαιώματα της παράστασης να μην απέδωσε καρπούς, όμως η επιθυμία του να το ανεβάσει σε μια αθηναϊκή σκηνή παρέμεινε κι έτσι πέντε χρόνια μετά περιμένουμε την πρεμιέρα. Ακόμη πιο ξεχωριστό κάνει το ανέβασμα της παράστασης το γεγονός ότι στις 15 Δεκεμβρίου περιμένουμε και την πρεμιέρα του κινηματογραφικού prequel της ιστορίας με τίτλο "Wonka”, ένα "origin story” που βουτά στο παρελθόν του Γουίλι Γουόνκα, με πρωταγωνιστή τον Τιμοτέ Σαλαμέ.

"Η πορεία των βασικών χαρακτήρων μιλάει για την αλήθεια της ζωής, τη γνησιότητα των συναισθημάτων και την υπερνίκηση κάθε εμποδίου προκειμένου να πετύχουμε το όνειρό μας. Σχετίζεται όμως και με το παγκόσμιο αίτημα του καιρού μας για αγάπη και αλληλεγγύη”.

Ένας πολύ σημαντικός άξονας στη ζωή του Γιώργου Βάλαρη, που κινεί βέβαια και την ιστορία του "Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας", είναι ότι όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνωμοτεί και τα όνειρά σου γίνονται πραγματικότητα. Το κυνήγι του ονείρου φυσικά αποτελεί μόνο ένα από τα στοιχεία που καθιστούν το έργο διαχρονικά επίκαιρο. Για να θυμηθούμε όμως ξανά λίγο καλύτερα την υπόθεση. Ο νεαρός Τσάρλι Μπάκετ είναι ένα πολύ φτωχό αγόρι που ζει με τη μαμά του και τους τέσσερις παππούδες του σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, η οποία αναστατώνεται όταν ανοίγει ένα ζαχαροπλαστείο με τις διάσημες σοκολάτες Γουόνκα. Ο μεταμφιεσμένος ιδιοκτήτης Γουίλι Γουόνκα ξαφνικά ανακοινώνει ότι θα ξανανοίξει τις πύλες του εργοστασίου του σε πέντε τυχερούς. Ο Τσάρλι, που πάντα ονειρευόταν να ζήσει από κοντά την εμπειρία της κατασκευής της σοκολάτας στο περίφημο εργοστάσιο, είναι ένας από τους πέντε τυχερούς που θα βρουν το χρυσό εισιτήριο στο περιτύλιγμα της σοκολάτας, μαζί με τον λαίμαργο Αύγουστο Κλουπ, την κακομαθημένη Βερούκα Σολτ, την ποπ ινφλουένσερ και σταρ της τσιχλόφουσκας Βιολέτα Μπορεγκάρ και τον εθισμένο στην τηλεόραση Μάικ Τίβι. Κάπως έτσι ξεκινά η συναρπαστική περιπέτειά τους στον φανταστικό κόσμο του Γουόνκα, με ποτάμια ζεστής σοκολάτας, τρελούς σκίουρους στο εργοστάσιο με τα καρύδια, δάση με τεράστια χρωματιστά ζαχαρωτά και γλειφιτζούρια και άλλα υπέροχα μυστηριώδη σκηνικά τοπία, τα οποία αποκαλύπτονται στους επισκέπτες από την ομάδα της περίεργης μικροσκοπικής φυλής των Ούμπα-Λούμπας. Κάθε ένα από τα παιδιά αντιπροσωπεύει διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων και συμπεριφορών που δεν συνάδουν με το καλό, όπως η λαιμαργία, η απληστία και η αλαζονεία, σύμφωνα με τον Γιώργο Βάλαρη. "Ο Γουίλι Γουόνκα γίνεται παρατηρητής των αδυναμιών και των ιδιαίτερων συμπεριφορών του κάθε παιδιού, αποκαλύπτοντας με έναν αυστηρό και διδακτικό τρόπο τις συνέπειες του να λειτουργούμε εγωιστικά και με έλλειψη αξιοπρέπειας. Το καλό όμως θριαμβεύει στο τέλος, όπως και στα περισσότερα παραμύθια. Ο Τσάρλι αποδεικνύεται ένας γνήσιος χαρακτήρας που με την αυθεντικότητά του υπερνικά μοιραία τα ελαττώματα των άλλων παιδιών, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη ενός δύσκολου και εκκεντρικού ανθρώπου όπως ο Γουίλι Γουόνκα. Αυτή η πορεία των βασικών χαρακτήρων μιλάει για την αλήθεια της ζωής, τη γνησιότητα των συναισθημάτων και την υπερνίκηση κάθε εμποδίου προκειμένου να πετύχουμε το όνειρό μας. Σχετίζεται όμως και με το παγκόσμιο αίτημα του καιρού μας για αγάπη και αλληλεγγύη προς τους συνανθρώπους μας”.

Ο σουρεαλισμός ειναι διάχυτος στο σύμπαν του Γουίλι Γουόνκα και αυτό είναι ένα στοιχείο στο οποίο έχει βασιστεί ο Γιώργος Βάλαρης τόσο στη σκηνοθεσία όσο και στη σκηνογραφία, που "θα κυριαρχείται από την τέχνη του video art με πολύ μεγάλες σύγχρονες οθόνες”. "Μιλάμε για την απόδοση ενός βιβλίου με πάρα πολλές εικόνες”, μας λέει. "Επομένως, το έργο έχει μια κινηματογραφική υπόσταση η οποία το έχει κάνει και ιδιαίτερα δημοφιλές. Με την ίδια διάθεση ανεβάζω κι εγώ την παράσταση, κάτι που το κάνω πολύ έντονα στις τελευταίες μου δουλειές και με ενδιαφέρει πολύ να ταξιδεύω ακόμα περισσότερο τους θεατές μέσα από τις εικόνες που μπορεί να δώσει η έβδομη τέχνη. Θέλω όμως να έχει και μία pop art διάθεση που μου ταιριάζει πάρα πολύ στο συγκεκριμένο έργο”. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το έργο δεν οριοθετείται χωρικά και χρονικά, κάτι που αρέσει πολύ στον σκηνοθέτη. "Αυτό το άχρονο μου επιτρέπει μεγαλύτερη ελευθερία στην σκηνοθεσία και στην ένταση των χαρακτήρων. Αλλά ακόμη και στο κομμάτι των κοστουμιών και του θεάματος γενικότερα. Μου δίνει χώρο να δημιουργήσω με τη φαντασία μου όσο πιο μεγάλες εικόνες για να συγκινήσω και να διεγείρω συναισθήματα των παιδιών, μεγάλων και μικρών”. Ένας σουρεαλιστικός "Όλιβερ Τουίστ" θα μπορούσαμε να πούμε σκεπτόμενοι και το υπόβαθρο του Τσάρλι Μπάκετ. 

Όσον αφορά τον Σπύρο Ντούγια που θα τον ερμηνεύσει, όπως μαθαίνουμε ξεχωρίζει για το ταλέντο, το star quality, τη σκηνική παρουσία και τη λάμψη του πάνω στη σκηνή, ενώ έχει πολλά κοινά σημεία με το ρόλο που υποδύεται, όπως η ευγένεια, η ζεστασιά, η αγνότητα και η καλοσύνη. "Από εκεί και πέρα έχει και μία εμπειρία υποκριτική που είναι πολύ σημαντική γιατί μιλάμε για έναν πολύ απαιτητικό πρωταγωνιστικό ρόλο, ο πρώτος του για την ακρίβεια”. Τον ιδανικό Γουίλι Γουόνκα είδε ο σκηνοθέτης στο πρόσωπο του Αλέξανδρου Μπουρδούμη, ο οποίος με "την υποκριτική, την τραγουδιστική και την χορευτική του δεινότητα, έχοντας συμμετάσχει σε πολλές παραγωγές μιούζικαλ, αλλά και την καλλιτεχνική του τρέλα που μου αρέσει πάρα πολύ, πιστεύω ότι θα ενσαρκώσει πολύ ιδιαίτερα τον ιδιόρρυθμο αυτό χαρακτήρα αλλά και τα τραγούδια που έχουν μεγάλη δυσκολία”. Τον τριανταμελή θίασο στελεχώνουν έμπειροι ηθοποιοί με θητεία στο μιούζικαλ και όλες τις μεγάλες παραγωγές αυτού του είδους που έχουν ανέβει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ανάμεσά τους οι Άννα Φιλιππάκη, Γιάννης Βογιατζάκης, Δανάη Τσιρώνη, Αρμάν Μενετιάν κ.ά. "Είναι μία πολύ δυνατή ομάδα νέων ηθοποιών τους οποίους επέλεξα γιατί θέλω η παράσταση να κατακλύζεται από πάθος και ενέργεια. Να είναι ένα αληθινό μιούζικαλ και όσοι συμμετέχουν να μπορούν να το υπηρετήσουν στο εκατό τοις εκατό, με το σώμα και τη φωνή τους”, διευκρινίζει ο Γιώργος Βάλαρης.

Η "Embassy Παραγωγές Πολιτισμού" βρίσκεται πίσω το Embassy Theater κι εμείς ρωτήσαμε τον Γιώργο Βάλαρη για τον νέο χώρο και το όραμα που τον συνοδεύει. "Είναι ένα θέατρο το οποίο θα υποστηρίζει κυρίως μουσικά θεάματα. Γι’ αυτό σηματοδοτείται και η επαναλειτουργία του ως θεατρικός χώρος πλέον με ένα μιούζικαλ. Διαθέτει την τεχνική υποδομή να αγκαλιάσει θεάματα τέτοιου ύφους και πολλών ατόμων με ζωντανή ορχήστρα και video art. Στόχος είναι να γίνει μια "φωλιά”, ένα σημείο αναφοράς για μεγάλα θέματα, κυρίως του εξωτερικού. Μεγάλες παραγωγές και τίτλους που μας αφορούν πολύ από το χώρο του μιούζικαλ”.

"Εύχομαι αν κάποιοι χώροι είναι να κλείσουν κινηματογραφικά, να γίνουν τουλάχιστον με ένα τρόπο ξανά εστίες πολιτισμού και όχι σούπερ μάρκετ".

Από την κουβέντα μας δεν θα μπορούσε να λείπει το πώς βλέπει το μέλλον των ελληνικών κινηματογράφων, ειδικά του κέντρου πολλοί από τους οποίους έχουν κλείσει, και το αν πιστεύει ότι το θέατρο μπορεί να είναι πιο ανθεκτικό από το σινεμά. "Εύχομαι αν κάποιοι χώροι είναι να κλείσουν κινηματογραφικά, να γίνουν τουλάχιστον με ένα τρόπο ξανά εστίες πολιτισμού και όχι σούπερ μάρκετ, όπως έχουμε δει με το Θέατρο Αμόρε ας πούμε που είχε και θερινό σινεμά στην ταράτσα του. Είναι αδιανόητο ότι αυτός ο χώρος που γαλούχησε γενιές έγινε σούπερ μάρκετ. Όπως το θέατρο Σμαρούλα, που θα το θυμούνται παλαιότερες γενιές, το οποίο έγινε πάρκινγκ. Δεν έχει συμβεί μόνο στους κινηματογράφους, έχει συμβεί και σε θέατρα. Απλά όπως δείχνει η πορεία της καλλιτεχνικής Αθήνας, το θέατρο είναι πολύ στενά ριζωμένο στη συνείδηση του Αθηναίου αλλά και του Έλληνα εν γένει. Και με μια διαρκή σταθερή ή και ανοδική πορεία, γιατί αυτό το φαινόμενο των τόσων παραστάσεων εξακολουθεί να υφίσταται εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ο κινηματογράφος όμως πλήττεται παγκοσμίως αυτή τη στιγμή και αυτό συνέβη με τον κορονοϊό που μας οδήγησε όλους να υπεραγαπήσουμε τις διεθνείς πλατφόρμες, να κλειστούμε στα σπίτια μας -και επειδή η συνήθεια είναι πολύ μεγάλο πράγμα- να συνηθίσουμε να βλέπουμε τις κινηματογραφικές ταινίες στην τηλεόραση. Με βρίσκετε κάθετα ενάντιο σε αυτό γιατί αγαπώ υπερβολικά τον κινηματογράφο. Μου είναι πολύ θλιβερό ότι συζητιέται να κλείσει το Ideal για παράδειγμα, με το οποίο έχω μεγαλώσει. Σαφώς επικροτώ αν είναι να κλείσει κάποιος κινηματογράφος, να αξιοποιηθεί ως θεατρικός χώρος. Για το Embassy ας πούμε υπήρχε σκέψη και για κλαμπ και για εστιατόρια και θεωρώ πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η παραγωγή αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέατρο και να δημιουργήσει αυτόν τον χώρο-κόσμημα. Είμαι υπερήφανος που θα είμαι σε αυτό το θέατρο, του οποίου ηγούμαι και καλλιτεχνικά”.

Ο Γιώργος Βάλαρης υπογράφει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία, ενώ μοιράζεται την απόδοση των στίχων με την Φαίη Σούκου. Το επιτελείο των συνεργατών συμπληρώνουν ο Μάρκος Γιακούμογλου στις χορογραφίες, η Άννα Βεσκούκη στα σκηνικά, το x square lab στο video art, η Κατερίνα Κοκκορού στα κοστούμια, η Κατερίνα Μαραγκουδάκη στους φωτισμούς και ο Ηλίας Καλούδης στη μουσική διεύθυνση.