@Vassilis_Papatsarouchas
Για την επικείμενη χειμερινή σεζόν, ο Θωμάς Μοσχόπουλος στρέφεται σε ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας και σκηνοθετεί το "Περιμένοντας τον Γκοντό" του Σάμιουελ Μπέκετ. Αφήνοντας για λίγο τις σύγχρονες, άπαιχτες δραματουργίες, που μας σύστησε τα τελευταία χρόνια, επιλέγει τον κορυφαίο Ιρλανδό συγγραφέα και το σημαντικότερο έργο του, που από πολλούς έχει χαρακτηρισθεί ως το σημαντικότερο θεατρικό κείμενο που γέννησε ο 20ός αιώνας. Κι αυτό γιατί ο "Γκοντό" αποτελεί σταθερά μία από τις μεγαλύτερες ερμηνευτικές θεατρικές προκλήσεις: Το έργο ως κείμενο προς παράσταση συνοδεύεται ρητές σκηνικές οδηγίες του συγγραφέα, που δεν επιτρέπουν σκηνοθετικές και άλλες ερμηνευτικές "ελευθερίες". Κι όμως, μέσα από τους περιορισμούς του Μπέκετ, ο δημιουργός ανακαλύπτει ένα σύμπαν άπειρων δυνατοτήτων. Πρόκειται για ένα καλλιτεχνικό στοίχημα, το πώς μπορεί να βρει κανείς την ελευθερία μέσα από μία τόσο αυστηρή φόρμα.
Για τους περισσότερους, το έργο δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς πρόκειται για ένα από τα επιδραστικότερα κείμενα όλων των εποχών, το οποίο συνεχίζει να απασχολεί τους δημιουργούς μέχρι σήμερα. Παράλληλα όμως, είναι ανοιχτό σε όλους τους νέους θεατές, κάθε ηλικίας, καθώς παραμένει επίκαιρο όχι μόνο για τη φιλοσοφική του βαρύτητα, αλλά και για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο συνδυάζει την τραγικότητα με το χιούμορ, όντας ταυτόχρονα βαθύ και διασκεδαστικό. Όπως λέει ο ίδιος ο Θωμάς Μοσχόπουλος: "Πρόκειται για ένα έργο που το θαυμαστό ισοζύγιο φόρμας και περιεχομένου το καθιστά ένα ρηξικέλευθο αριστούργημα τόσο άχρονο όσο και σύγχρονο, τόσο συγκεκριμένο όσο και αφηρημένο, τόσο σαφές όσο και αινιγματικό. Ίσως μόνο με τα αριστουργήματα του αρχαίου δράματος μπορεί να συγκριθεί. Είναι λες και πρόκειται για ένα σχεδόν μυστικιστικό 'ιερό κείμενο' του σύγχρονου θεάτρου, ένα 'ευαγγέλιο' που κάθε γενιά ανθρώπων που συνδέονται με το θέατρο έχει 'καθήκον' να καθρεφτιστεί σ’ αυτό και να αποπειραθεί μέσω των επανειλημμένων αναγνώσεων του να στοχαστεί και να αναζητήσει να οριστεί σε υπαρξιακό επίπεδο".
Η παράσταση επιχειρεί μία ερμηνευτική προσέγγιση που αναδεικνύει το τραγικωμικό του σύμπαν και ταυτόχρονα μία ανάγνωση ακριβείας που ακουμπά όσο ποτέ στις μέρες μας. Ιδιαίτερο στοιχείο αποτελεί η διανομή, που συμπεριλαμβάνει νέους ηλικιακά ερμηνευτές, σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική του να ανατίθενται οι ρόλοι σε ηθοποιούς μεγαλύτερους σε ηλικία. Έτσι, η παράσταση καταθέτει ένα σχόλιο για τα αδιέξοδα της νέας γενιάς, που στην εποχή μας βρίσκει τον εαυτό της καθηλωμένο από τις καταστάσεις, πριν καν ξεκινήσει την πορεία της. Τα πέντε πρόσωπα του έργου ερμηνεύουν ο Πάνος Παπαδόπουλος (Βλαδίμηρος), Τάσος Ροδοβίτης (Εστραγκόν), Γιάννης Σαμψαλάκης (Πότζο), Γιάννης Βαρβαρέσσος (Λάκυ) και Πέτρος Δημοτάκης (Αγόρι).
Ο Μοσχόπουλος συνεργάζεται με τον Κορνήλιο Σελαμσή, που έχει αναλάβει μια πρωτότυπη διερεύνηση του προσωδιακού χαρακτήρατου μπεκετικού κειμένου. Μαζί εντοπίζουν μια εσωτερική παρτιτούρα, η οποία διατρέχει το έργο, τηρείται κατά γράμμα και δημιουργεί μία νέα μουσικότητα. Ανάλογη προσέγγιση έχει και η κινησιολογία της παράστασης (Χρήστος Στρινόπουλος) που έχει στοιχεία μιας μοντερνιστικής κλοουνερί. Στην παράσταση, ο ήχος και η όψη συνδιαλέγονται διαρκώς, συγκρούονται και δημιουργούν μία παλλόμενη δραματική φόρμα, δημιουργώντας μια νέα στοχαστική θεατρική απλότητα και αμεσότητα.
Η πρεμιέρα προγραμματίζεται στις 15 Νοεμβρίου στο Θέατρο Πόρτα. Η μετάφραση είναι της Αλεξάνδρας Παπαθανασοπούλου, η δραματουργία της Δηώς Καγγελάρη, Σύμβουλος προσωδίας είναι ο Κορνήλιος Σελαμσής, τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει ο Βασίλης Παπατσαρούχας, τους φωτισμούς ο Νίκος Βλασόπουλος και την επιμέλεια κίνησης ο Χρήστος Στρινόπουλος.
Διαβάστε Επίσης
Το ΑΙ για το "Περιμένοντας τον Γκοντό"
Η τεχνητή νοημοσύνη, που έχει δώσει την παρακάτω απάντηση στο πώς πρέπει να παρακολουθήσει κανείς το έργο, μοιάζει να το γνωρίζει καλά:
1. Να έχετε ανοιχτόμυαλη προσέγγιση. Αποδεχτείτε την αβεβαιότητα.
2. Προετοιμαστείτε για μια εμπειρία περισυλλογής: Κατά την παρακολούθηση, θα ήταν καλό να αναλογιστείτε πώς αυτά τα θέματα σχετίζονται με τη νανθρώπινη εμπειρία γενικότερα, αλλά και προσωπικά.
3. Δώστε προσοχή στους διαλόγους και τις παύσεις. Έχουν εξίσου μεγάλη σημασία και συμβάλλουν στη δημιουργία της ατμόσφαιρας.
4. Απολαύστε το κωμικό στοιχείο. Η αίσθηση του χιούμορ είναι συχνά λεπτή και παράλογη, αλλά σημαντική για την κατανόηση του έργου.
5. Μην προσπαθήσετε να αναλύσετε τα πάντα. Αφήστε το έργο να σας αγγίξει.
6. Συζητήστε το έργο μετά την παράσταση.
