Γκέλυ Καλαμπάκα©
Η αγάπη των Ελλήνων καλλιτεχνών (και θεατών) για τον Ρώσο συγγραφέα αποδεικνύεται κάθε σεζόν και η φετινή δεν θα μπορούσε να αποδειχθεί διαφορετική. Μπορεί μία από τις παραστάσεις να ολοκλήρωσε τον κύκλο της ("Πλατόνοφ" από τη Δανάη Σπηλιώτη στο Θησείον), όμως με πέντε παραστάσεις που παίζονται ήδη και ακόμη μία να αναμένεται τον Φεβρουάριο, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί "δεν πρόλαβα". Μάλιστα, φέτος ανεβαίνουν διπλές και τριπλές σκηνικές εκδοχές των ίδιων έργων κάτι που εξάπτει το ενδιαφέρον και προσφέρει την ευκαιρία για ένα μίνι "σεμινάριο" πάνω στις πολλαπλές οπτικές που μπορεί να εμπνεύσει η τσεχοφική δραματουργία.
Την τιμητική του έχει ο "Γλάρος", το έργο που βάζει στο επίκεντρο την ίδια την τέχνη του θεάτρου και τη αναμέτρηση με πολλαπλά δίπολα, όπως τέχνη-ζωή, βίωμα-αναπαράσταση. Το σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καραντζάς στο Προσκήνιο (φωτό εξωφύλλου), μεταφέροντας τη λίμνη του έργου σε ένα παλιό θέατρο του 19ου αι., και στις ερμηνείες απολαμβάνουμε τους Θεοδώρα Τζήμου, Μανώλη Μαυροματάκη, Αινεία Τσαμάτη, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Νατάσα Εξηνταβελώνη κ.ά. Τη δική του εκδοχή προσφέρει ο Αλέξανδρος Διαμαντής στο Σημείο, με μια διασκευή που κρατάει τα βασικά πρόσωπα και διαβάζει το κλασικό πια δράμα "σαν ένα déjà vu, σαν κάτι που έχει κανείς τη βεβαιότητα πως το ζει ξανά (για άλλη μια φορά)". Ερμηνεύουν οι: Ιωάννα Μακρή, Δημήτρης Μανδρινός, Μανταλένα Καραβάτου, Δανάη Παπουτσή κ.ά. Επαναλαμβάνεται επίσης η εκδοχή του Σάββα Στρούμπου στον Νέο Χώρο του Άττις, παράσταση πιστή στην ερευνητική και σωματική μεθοδολογία του σκηνοθέτη, όπου πέντε ερμηνευτές σκύβουν στο τσεχωφικό υλικό. Ο Στρούμπος ερμηνεύει τον Τριγκόριν και συμπρωταγωνιστούν οι: Άννα Μαρκά Μπονισέλ, Γιάννης Σανιδάς Ελπινίκη Μαραπίδη και Ρόζυ Μονάκη.
Ακολουθεί το πρωτόλειο του συγγραφέα, "Πλατόνοφ". Εκτός της Δανάης Σπηλιώτη, το έργο-προάγγελο της δραματουργικής ωριμότητάς του, όπου συναντούμε μοτίβα όπως ανανταπόδοτους έρωτες, ένα χρεωμένο κτήμα, ανεκπλήρωτα όνειρα κλπ, σκηνοθετεί και ο Νίκος Καμτσής, στο Τόπος Αλλού. Ο Μάξιμος Μουμούρης ερμηνεύει το ρόλο του εκκεντρικού όσο και γοητευτικού δασκάλου που αναστατώνει τις ζωές των ανθρώπων που έχουν συγκεντρωθεί στο εξοχικό μίας χήρας και μαζί του συμπρωταγωνιστούν οι Δημήτρης Φραγκιόγλου, Τζώρζίνα Παλαιοθοδώρου, Λαμπρινή Θάνου κ.ά. Με το νέο έτος, αναμένεται και η εκδοχή του σπουδαίου Ρώσου σκηνοθέτη και μελετητή του συγγραφέα, Άντολφ Σαπίρο, σε συνεργασία με Έλληνες ηθοποιούς: Θέμης Πάνου, Κατερίνα Παπουτσάκη, Αναστάσης Ροϊλός κ.ά. (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, από 21/2/24).
Αυτή την περίοδο παίζεται επίσης ο "Βυσσινόκηπος" (Θησείον), σε μια διασκευή επτά προσώπων. Η Δέσποινα Ντορίνα Ρεμεδιάκη βλέπει στο έργο μια ιστορία επιστροφής στο σπίτι των παιδικών χρόνων, στο σπίτι της μνήμης, και με ένα κβαντικό άλμα στο χρόνο θέλει τα πρόσωπα να επιστρέφουν σε ένα σπίτι που είναι πια εργοτάξιο και έχει ήδη πουληθεί. Μπορούν να γυρίσουν το χρόνο πίσω για να το σώσουν;
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Ο γλάρος
Το γνωστό έργο του Ρώσου συγγραφέα, σαν μια αναρώτηση γύρω από τη θεατρική λειτουργία, την αναπαράσταση και τις μεθόδους της. Ο χορός των ανθρώπων του Τσέχοφ, γύρω από μια λίμνη, αναρωτιέται για την τέχνη, το μέλλον, αναπολεί τους ματαιωμένους έρωτες και συνθέτει μια κραυγή του ανθρώπου για ζωή, λίγο πριν βουλιάξει. Τα εμβληματικά πρόσωπα του Ρώσου δραματουργού εγκλωβισμένα σε μια σκηνή θεάτρου δοκιμάζουν να σπάσουν τα όρια της ζωής και της τέχνης, να αντισταθούν στο τέλμα, να βρουν νέες φόρμες θεάτρου και επικοινωνίας. Η πληγή του καλλιτέχνη συνδέεται, στην παράσταση, με το ανεκπλήρωτο της ανθρώπινης ύπαρξης, που παλεύει να βρει έναν τρόπο να ανήκει και να ακολουθήσει έναν προορισμό. Τι απ’ όλα είναι θέατρο και πώς παρεισφρέει η ζωή μέσα σ’ αυτό;
Ο γλάρος
Τη στάση του ανθρώπου σε περιόδους μετάβασης εξερευνά η παράσταση της ομάδας Σημείο Μηδέν, συνεχίζοντας την έρευνά της πάνω σε θεμελιώδη κείμενα σημαντικών συγγραφέων. Οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν τους κλασικούς ήρωες που βρίσκονται στη δίνη του έρωτα και του δίπολου ζωή-τέχνη, αντιμέτωποι με τα μεγάλα θέματα της ζωής και το αέναο κυνήγι της ευτυχίας.
Ο γλάρος
Πέρα από το θέατρο, πέρα από τη λογοτεχνία, πέρα από τον έρωτα, η παράσταση αυτή σκοπεύει να μιλήσει για την κοινωνία και ταυτόχρονα για τον εαυτό: ο Θεός – η απουσία του. Η πίστη – η δοκιμασία της. Η εξέγερση – η προετοιμασία της. Η ευτυχία – η ανάμνησή της. Η ποίηση – η επιβίωσή της. Πώς παλεύουμε με τα κύματα του ανεξάντλητου Κόσμου; Τι αφήνει πίσω του το πέρασμά μας από τη ζωή; Υπάρχει ελπίδα για τους δυστυχισμένους; Όλοι οι ήρωες ερωτεύονται κι απογοητεύονται. Εκρήγνυνται, φωνάζουν και κλαίνε κι έπειτα χορεύουν όλοι μαζί, αγαπημένοι πάλι. Αστειεύονται με θάρρος κοιτάζοντας την καταστροφή και τον θάνατο. Αυτοί οι ήρωες δεν είναι ούτε θεοί, ούτε βασιλιάδες, ούτε πολεμιστές. Είναι όπως ένα μερμήγκι που κατεβαίνει τον τοίχο – χωρίς καθόλου αλαζονεία πως τάχα επιτελούν έναν άθλο. Οι ήρωες αυτοί δημιουργήθηκαν από τον Τσέχοφ, 21 χρόνια πριν από μια μεγάλη Επανάσταση. Άραγε σήμερα, που ξαναεμφανίζονται, τι προμηνύουν;
Πλατόνωφ
Το πρώτο έργο του μεγάλου Ρώσου –γράφτηκε το 1878 αλλά παίχτηκε για πρώτη φορά μετά τον θάνατό του το 1923- είναι ένα κολοσσιαίο σε διάρκεια έργο, που αν παιχτεί ολόκληρο η διάρκεια του κρατάει πάνω από 8 ώρες. Μια καινούργια δραματουργική επεξεργασία, απολύτως βασισμένη στο πρωτότυπο θα δώσει την ευκαιρία για μια νέα ρηξικέλευθη παράσταση σε κείμενο και σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή. Το έργο αποκτά τεράστιο ενδιαφέρον, διότι είναι η μήτρα όλων των κατοπινών μεγάλων έργων του Τσέχοφ, καθώς περιέχει πρόσωπα και καταστάσεις που ο συγγραφέας διαπραγματεύτηκε στα διάσημα κατοπινά του έργα που έμειναν στην ιστορία. Όλοι οι χαρακτήρες, όπως οι επαρχιακοί αριστοκράτες που ξετυλίγουν τα πάθη τους στο κτήμα του Βοινίτσεφ και της γυναίκας του Άννας Πέτροβνα, είναι όργανα μιας ορχήστρας, που αποδίδει συναρπαστικά το σύμπαν του Άντον Τσέχωφ και τον απελπισμένο κόσμο της προεπαναστατικής Ρωσίας.
Βυσσινόκηπος
Πρόκειται για μια ιστορία επιστροφής στο σπίτι των παιδικών χρόνων, το σπίτι της μνήμης. Για μια απόπειρα ανασύστασης του άδειου χώρου. Από έναν ολόκληρο βυσσινόκηπο βλέπουμε μόνο τα επτά πρόσωπα του σπιτιού μέσα από ένα κβαντικό άλμα στο χρόνο να επιστρέφουν σε ένα σπίτι που είναι πια εργοτάξιο και έχει ήδη πουληθεί. Πώς θα το οικειοποιηθούν και πάλι; Μπορούν να γυρίσουν άραγε το χρόνο πίσω για να το σώσουν; Ένα αντίο σε διαστολή. Μια μικρή ωδή στην απώλεια αλλά και την αντίσταση μας. Μια ειλικρινής απορία για το πώς τελικά μπορεί κανείς να ισορροπεί επάνω σε ό,τι έχει γκρεμιστεί.
