"Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή"
Για τρίτη χρονιά συνεχίζεται φέτος ο μονόλογος της Κικής Μαυρίδου, τον οποίο ανέδειξε μέσα από την βραβευμένη καθηλωτική ερμηνεία της η Ράνια Σχίζα, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη. Η παράσταση μόλις έκλεισε ένα πρώτο κύκλο παραστάσεων στο Vault και τώρα μετακόμισε και παρουσιάζεται στον μεγαλύτερο χώρο του θεάτρου Έν Αθήναις, όπου αφηγείται τη ζωή της μητέρας του σπουδαίου μεταπολεμικού πεζογράφου, Κώστα Ταχτσή, η οποία ενέπνευσε το "Τρίτο στεφάνι". (από 2/12)
"Η λάσπη"
Μία γυναίκα (Μαρία Ζορμπά) αφήνει πίσω της τη ζωή της στην πόλη και επιστρέφει στο χωριό της, στο παλιό οικογενειακό της σπίτι. Εκεί, όμως, θα βρει ένα νεαρό ζευγάρι με τα παιδιά τους. Ιδιοκτήτης και φιλοξενούμενος είναι δύο ρόλοι που θα θολώσουν και θα αντιστραφούν στο έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη που παίζεται στο θέατρο Σφενδόνη. Παίζουν επίσης: Χρήστος Καπενής, Μιράντα Ζησιμοπούλου, Ελένη Ζουρελίδου, Κώστας Κλάδης. (από 1/12)
"Κόκκαλο"
Ο Γεράσιμος Γεννατάς γίνεται Αντονέν Αρτό, στο έργο του Άρη Ασπρούλη και της Ιόλης Ανδρεάδη, η οποία και σκηνοθετεί. Στην παράσταση παρακολουθούμε το τελευταίο σόλο του ιδιοφυούς καλλιτέχνη με τη θυελλώδη ζωή, υπό τον ροκ ήχο του Γιώργου Παλαμιώτη. Μετά το Τέχνης αλλά και το νεοϋορκέζικο The Tank Theatre, η παράσταση παρουσιάζεται στο θέατρο Σημείο. (από 4/12)
Διαβάστε Επίσης
"Εφημερία"
Πρόκειται για ένα έργο θεάτρου κούκλας που απευθύνεται στο ενήλικο κοινό. Η ομάδα Κέντρο Βάρους φέρνει στο Θησείον ένα μωσαϊκό από ιστορίες και μικρά στιγμιότυπα που λαμβάνουν χώρα σε ένα νοσοκομειακό θάλαμο με τέσσερα κρεβάτια και ισάριθμους ασθενείς-κούκλες. Μορφές έρχονται, φεύγουν, ίσως συναντιούνται, με την επιγραφή "Εφημερεύει" πάντα να ανάβει ξανά. (από 30/11)
"Το ανθρώπινο δυναμικό"
Πόσο ανθρώπινες είναι οι συνθήκες εργασίας στη σύγχρονη εποχή; Τι κρύβεται μέσα σε ένα τυπικό οκτάωρο; Μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς εργασία; Αυτά ήταν κάποια από τα ερευνητικά ερωτήματα μίας παράστασης-ντοκουμέντο που βασίζεται σε αληθινές μαρτυρίες. Σκηνοθετεί η Νίκη Δουλγεράκη. Ερμηνεύουν οι Μελίνα Κοτσέλου, Μαρίνα Παπούλια, Βασίλης Τρυφουλτσάνης. (Ρεκτιφιέ, από 4/12)
"βάιζα"
Στην παράσταση με τον αρβανίτικο τίτλο (ΕΤΥΜ. αρβαν. <κορίτσι, κόρη) συνδυάζονται τα έργα του Παντελή Μπουκάλα "Μηλιά μου αμίλητη" και "Ο Χριστός στα χιόνια" με έναν μύθο του βιβλίου "Γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους". Κεντρική ηρωίδα, μια γυναίκα στη Μάνη του 19ου που θάφτηκε ζωντανή επειδή τη βρήκαν "χαλασμένη". Η σκηνοθεσία είναι της Χριστίνας Ματθαίου. Παίζουν: Ναυσικά Κοριαλού, Λίνα Λαζαρή, Μαριαλένα Σκαρώνη, Γιολάντα Σοφούλη. (από 4/12, ΠΛΥΦΑ)
"Σεισμός"
Αν δεν το προλάβατε πέρσι στη Στέγη, τώρα είναι η ευκαιρία σας. Το περήφανα queer έργο του Βασίλη Βηλαρά (το μεσαίο μιας τριλογίας που ολοκληρώνεται φέτος στο Εθνικό) ανεβαίνει στο Bios από 6/12, δίνοντας τον λόγο σε τρανς θηλυκότητες, χοντρά, non-binary σώματα, σεξεργάτες και μετανάστες -κάθε πλάσμα που σπάει τα στεγανά της όποιας "κανονικότητας". Στην ανανεωμένη διανομή ερμηνεύουν οι: Βασίλης Βηλαράς, Μότσι Γεωργίου, Iacovos, Αγκίμ Τζίμης Μίτσι, Αρτεμισία Ρέππα.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
βάιζα
Ορμώμενη από το Φεστιβάλ Off-Off Athens, η παράσταση αντλεί από τα έργα του Παντελή Μπουκάλα «Μηλιά μου αμίλητη» και «Ο Χριστός στα χιόνια» και εμπνέεται από τον μύθο της La Loba, όπως αυτός αποτυπώνεται στο βιβλίο της Κλαρίσα Πίνκολα Έστες «Γυναίκες που τρέχουν με τους Λύκους». Έτσι, συνθέτει μια παράσταση που μιλάει για τη δύναμη της θηλυκότητας. Βρισκόμαστε στη Μάνη, μέσα 19ου αιώνα. Μια νεαρή γυναίκα, η Μηλιά, δολοφονείται από τον πατέρα και τα αδέλφια της για να ξεπλυθεί η ντροπή της οικογένειας, αφού την πρώτη νύχτα του γάμου της βρέθηκε «χαλασμένη». Θάβεται ζωντανή σε λάκκο με πέτρες στην είσοδο του χωριού. Μόνο το κεφάλι της μένει έξω από το χώμα, μέχρι να πεθάνει. Τώρα η Μηλιά έχει φωνή. Τώρα η La Loba της δίνει τη δυνατότητα να πει την ιστορία της. Να αναγεννηθεί.
Κόκκαλο
Η παράσταση ξεκινάει με την φανταστική υπόθεση ότι, μετά από μια βραδιά προς τιμήν του στην οποία του απαγορευόταν η είσοδος, ο Αντονέν Αρτώ, απογοητευμένος, αρνείται την ελευθερία του και επιστρέφει οικειοθελώς στο κελί του, αποφασίζοντας να ξυπνήσει τα εκφραστικά του μέσα για να μεταμορφωθεί ο ίδιος στον πιο βιρτουόζο περφόρμερ και να δώσει ένα τελευταίο σόλο, μια παράσταση-ξέσπασμα, μπροστά σε ένα κοινό ανυπόκριτο. Ένα κοινό που θα πλάσει με το μυαλό του. Ένα κοινό που γεννήθηκε για να τον αγαπά. Απομονωμένος στο ψυχιατρικό άσυλο, ο Αρτώ στήνει από την αρχή το παλιό σκηνικό μιας αποτυχημένης του παράστασης και φέρνει την ψυχή του στο προσκήνιο, την ξεγυμνώνει και την τραγουδά με πάθος και μαεστρία. Σε ένα ονειρικό τοπίο μνήμης και με το ρυθμό της μουσικής του περφόρμερ και μουσικού Γιώργου Παλαμιώτη, ακολουθεί την κάθοδο μιας βαθιάς και ανείπωτης εξομολόγησης.
Η μάνα αυτουνού, Έλλη Ζάχου Ταχτσή
Το έργο της Κικής Μαυρίδου, ορμώμενο από το φεστιβάλ μονολόγων «Ο γιος μου…», δίνει φωνή στη μητέρα του σπουδαίου λογοτέχνη της μεταπολεμικής γενιάς, Κώστα Ταχτσή, μέσα από την αξιομνημόνευτη ερμηνεία της Ράνιας Σχίζα για την οποία βραβεύτηκε. Η Έλλη Ζάχου Ταχτσή υπήρξε μια ανυπότακτη γυναίκα, που το μόνο που ήθελε, ήταν να ζήσει ελεύθερη και να αγαπηθεί. Ατύχησε και στα δύο. Υπέκυψε στη σκληρότητα της εποχής της και έγινε η ίδια πιο σκληρή από αυτήν. Η «Μάνα αυτουνού», προσφώνηση απαξιωτική, ειπωμένη υπαινικτικά και πάντοτε χαμηλόφωνα, αποτελεί ένα από τα λιγότερα φωτισμένα πρόσωπα στον κυρίως αυτοβιογραφικό συγγραφικό κόσμο του Κώστα Ταχτσή. Το έργο πέρα από μια καταγραφή είναι κι ένα ξεμασκάρεμα της αγίας ελληνικής οικογένειας. Κι αν το «Τρίτο Στεφάνι», το σημαντικότερο έργο του συγγραφέα ταυτίζεται με την ίδια την Ελλάδα, η ιστορία της μητέρας του, ταυτίζεται με όλα την ελληνίδα μάνα και γυναίκα και τα κρυμμένα μυστικά που κρατά καλά κλειδωμένα σε σκονισμένα μπαούλα, στοιβαγμένα στα υπόγεια της ψυχής της.
Λάσπη
Ένα σπίτι που έχει καταληφθεί. Τρεις άγνωστοι. Μια συνάντηση που θα ταράξει τα δεδομένα τους. Λάσπη. Η μνήμη της πρώτης ύλης μας. Η μνήμη της φθαρτής ύπαρξής μας. Μια γυναίκα θα αφήσει πίσω της την αστική ζωή της πόλης με σκοπό να μετακομίσει στο χωριό, στην οικογενειακή ιδιοκτησία, σε ένα σπίτι ξεχασμένο, εγκαταλελειμμένο στο χρόνο. Ένα νεαρό ζευγάρι με τα παιδιά τους, έχουν εισβάλει και καταλάβει το σπίτι, κατοικούν εκεί για μήνες, με τη σιωπηρή συνομωσία όλου του χωριού. Μια ιστορία ξεκινά, ένας γρίφος ψάχνει τη λύση του. Μια ιδιωτικότητα που προσβάλλεται συνεχώς. Ένα σπίτι που συμπρωταγωνιστεί μέσα από τα μυστικά που κρύβει στους τοίχους του και τις κρυφές γωνιές του. Το καταφύγιο που έψαχναν και οι δυο πλευρές γίνεται τώρα ο εφιάλτης τους. Οι ρόλοι θα αλλάξουν, ο εισβολέας θα γίνει ιδιοκτήτης, ο ιδιοκτήτης φιλοξενούμενος. Εισχωρούν σε επικίνδυνα- συνειδητά ή υποσυνείδητα- παιχνίδια εξουσίας, μοιάζουν με πρωτόπλαστοι, γεύονται απαγορευμένους καρπούς, γίνονται λάσπη ο ένας στα χέρια του άλλου. Ασυνείδητο, ψευδαίσθηση, πραγματικό δημιουργούν ένα πλέγμα που σαν ιστός αράχνης παγιδεύει τα πρόσωπα του έργου.
Σεισμός
Νon binary άτομα, τρανς θηλυκότητες, χοντρά σώματα, μετανάστριες και σεξεργάτες ανεβαίνουν στη σκηνή για να τραγουδήσουν τη ρητορική μίσους και ρατσισμού που υφίστανται καθημερινά ως μέλη της LGBTQIA+ κοινότητας, στο πλαίσιο του φεστιβάλ “Future Now” της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση.
Το ανθρώπινο δυναμικό
“Η εργασία είναι η μισή μας ζωή! Και τι κάνεις; Την πετάς στα σκουπίδια; Δεν την πετάς.” Τρεις ηθοποιοί, με μοναδικό υλικό τις αφηγήσεις ανθρώπων που εργάστηκαν, εργάζονται και θα εργάζονται σε διαφορετικά επαγγέλματα, συνθέτουν την παράσταση και αναρωτιούνται: Μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς εργασία; Τι ακριβώς είναι ένα τυπικό οκτάωρο; Μας καθορίζει η δουλειά μας; Και αν ναι, πόσο; Τι κάνει έναν άνθρωπο να αντέχει τη δουλειά του μέσα στα χρόνια; Τι ελπίζει και τι περιμένει; Η εργασία προέκυψε ως μια ανάγκη Ανθρώπινη. Οι συνθήκες εργασίας ωστόσο, πόσο ανθρώπινες καταλήγουν να είναι για αυτούς που αποτελούν το ανθρώπινο δυναμικό;
Εφημερία
Πρόκειται για μία σύνθεση από μικρές ιστορίες τεσσάρων ασθενών σε ένα εφημερεύον νοσοκομείο. Η νοσοκομειακή καθημερινότητα μέσα από τα δικά τους μάτια, που αφηγούνται μια διαδικασία άλλοτε φροντιστική, άλλοτε ανυπόφορη, παράλογη και συγκινητική. Το έργο βασίζεται σε βιώματα και εμπειρίες της ομάδας, που την απαρτίζουν τέσσερις κουκλοπαίκτριες σε διαφορετική ηλικιακή δεκαετία η καθεμιά. Εμφανείς οι ίδιες δίπλα στις κούκλες-ασθενείς, τις κινούν μέσα από ρόλους γιατρών, νοσηλευτών, συνοδών. Η πρόθεσή της κουκλοπαίκτριας να ζωντανέψει μια άψυχη κούκλα συμπίπτει εδώ με την πρόθεση της γιατρού να κινητοποιήσει ένα ανήμπορο σώμα. Το σκηνικό: Ένας νοσκομειακός θάλαμος με τέσσερα κρεβάτια, τέσσερις κούκλες-ασθενείς. Μικρά στιγμιότυπα από την καθημερινότητας τους. Ασθενείς έρχονται, φεύγουν, οι ιστορίες τους περνάνε η μια δίπλα στην άλλη, χωρίς απαραίτητα να συναντιούνται. Το νοσοκομείο δεν αδειάζει ποτέ. Η επιγραφή “Εφημερεύει” παραμένει φωτισμένη. Η παράσταση παίζεται σε δύο κλίμακες: Ό,τι αντιπροσωπεύει τον κόσμο του νοσοκομείου και των ανθρώπων του είναι σε φυσικό μέγεθος, δυσανάλογα μεγάλο προς τις κούκλες-ασθενείς, που έτσι μικροί, μικροσκοπικοί, φαντάζουν πιο ευάλωτοι, "εφήμεροι" και αναγκαστικά αφημένοι στα μεγάλα χέρια που τους εμψυχώνουν.
