Εϋη Φυλακτού©
Τριάντα δύο παραστάσεις θεάτρου, χορού και όπερας αριθμεί το φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών, με επίκεντρο για τις περισσότερες τη σταθερή έδρα του στην Πειραιώς 260, αλλά και ανοίγματα στις σκηνές του Εθνικού και στο Ηρώδειο (όπου και θα πέσει η αυλαία του προγράμματος). Η καλλιτεχνική διευθύντριά του, Κατερίνα Ευαγγελάτου, συγκρότησε με τους συνεργάτες της ένα πρόγραμμα το οποίο, όσον αφορά στην προβολή της σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας, συγκαταλέγει ενδιαφέροντες δημιουργούς –αν και χωρίς παρουσίες που ενδεχομένως θα προκαλούσαν κάποια έκπληξη- που έχουν κάτι να προτείνουν είτε από άποψη θεματολογίας είτε αισθητικής πραγμάτωσης (συχνά και τα δύο). Εντυπωσιακό είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών ομάδων δεν ανεβάζει κάποιο θεατρικό έργο –ζούμε άραγε το "θάνατο του συγγραφέα";– αλλά σκηνικές συνθέσεις ή πρωτότυπες δραματουργίες που εκκινούν κυρίως από σύγχρονα ζητήματα και αιτήματα, με τις έμφυλες ταυτότητες, την πατριαρχία, την οικολογία να κυριαρχούν, ενώ στα πλέον πρωτότυπα εγχειρήματα συγκαταλέγεται η σύνθεση μιας πρωτότυπης ελληνικής όπερας. Οι διεθνείς καλλιτέχνες συνιστούν μια πολυπρισματική ομάδα στην οποία δεν έχουμε εντρυφήσει ιδιαίτερα: μετράμε δύο πρώτες εμφανίσεις στην Ελλάδα, αλλά και η πλειοψηφία των υπολοίπων αφορά καλλιτέχνες που δεν βλέπουμε συχνά εδώ. Σίγουρα, το μεγάλο "πυροβολικό" είναι ο Ρώσος Κιρίλ Σερεμπρένικοφ στην πρώτη του επίσκεψη στη χώρα μας, αλλά και οι υπόλοιπες περιπτώσεις δημιουργών εξάπτουν το ενδιαφέρον, από τον λάτρη της αποδόμησης, Ελβετό Μαρτάλερ (ο περισσότερο γνώριμός μας) μέχρι τον Ιρανό Αμίρ Ρεζά Κουεστανί. Σημαντική είναι, επίσης, η παρουσία του Χορού, με δέκα από τις τριάντα δύο παραστάσεις να αφορούν ελληνικές και ξένες παραστάσεις χορού κάθε ύφους και θεματολογίας, ενώ συνεχίζεται για τρίτη χρονιά το διαγωνιστικό κομμάτι του street dance. Πάμε Φεστιβάλ, λοιπόν!
Ο Κιρίλ Σερεμπρένικοφ στην Αθήνα
Μεγαλειώδης η έναρξη του προγράμματος της Πειραιώς 260, με το κακό παιδί του ρωσικού θεάτρου Κιρίλ Σερεμπρένικοφ. Πολιτικοποιημένος και ακτιβιστής υπέρ των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+, ο Ρώσος σκηνοθέτης υπήρξε σφοδρός πολέμιος του Πούτιν, γεγονός που πλήρωσε με διετή κατ’ οίκον περιορισμό (2017-19). Ζώντας και δημιουργώντας πλέον στη Γερμανία, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα με το Thalia Theater του Αμβούργου για να παρουσιάσει το "Βίι". Η παράσταση βασίζεται στη φανταστική νουβέλα τρόμου του Γκόγκολ και αναφέρεται σ’ ένα τρομακτικό, σχεδόν τυφλό πλάσμα που όταν κατάφερνε ν’ ανοίξει τα βλέφαρά του, σκότωνε με μια ματιά όσους αντίκριζε. Ο Σερεμπρένικοφ, με τη συνεργασία του Ουκρανού συγγραφέα Μπόνταν Πανκρουχίν, δημιουργεί μια σκληρή όσο και ποιητική παράσταση, που αναφέρεται στο τέρας του πολέμου και βασίζεται σε πραγματικές αναφορές από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (7-8/6).
Οι επαναλήψεις του Φεστιβάλ
Δύο από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις των τελευταίων ετών επιστρέφουν στον φετινό προγραμματισμό. Σουρεαλισμός, μαύρο χιούμορ, δυστοπία και παραδοξότητα στο "Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι", που σκηνοθετεί ο Γιώργος Κουτλής και ερμηνεύουν εξαιρετικά οι Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Θάνος Λέκκας, Βασίλης Μαγουλιώτης (7-10/6). Η "Δημοκρατία του Μπακλαβά" σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά ξεκίνησε από το Φεστιβάλ, μεταφέρθηκε στο χειμερινό ρεπερτόριο και σε διεθνή φεστιβάλ και τώρα επιστρέφει, στο Εθνικό αυτήν τη φορά (6-8/7), για να μας ξαναφηγηθεί με την ίδια υπέροχη διανομή (Κατερίνα Μαυρογεώργη, Cem Yigit Üzümoglu, Γιώργος Κατσής, Gary Salomon) την ιστορία της Σοφίας και του Φατίχ, μιας Ελληνίδας και ενός Τούρκου δηλαδή, που κάνουν το λάθος να ερωτευθούν.
Η μεγάλη ελληνική παραγωγή του Φεστιβάλ
Ο Στάθης Λιβαθινός υπογράφει τη μεγάλη ελληνική παραγωγή της Πειραιώς 260, "Καζανόβα/Δον Ζουάν. Η ερωτική περιπλάνηση" (14-18/6). Δύο άπαιχτα, ποιητικά έργα, της Μαρίνας Τσβετάγεβα και του Λόρδου Μπάιρον, ενώνονται σε μία παράσταση που μιλάει για τη ζωή και τον έρωτα, φέρνοντας σε διάλογο την ιστορική προσωπικότητα του Καζανόβα με τη μυθική φιγούρα του Δον Ζουάν. Δύο πρωτότυπες μεταφράσεις σε ομοιοκατάληκτο στίχο και η σταθερή ομάδα του σκηνοθέτη πρωταγωνιστούν στο φιλόδοξο εγχείρημα.
Ελληνικό θέατρο εναντίον πατριαρχίας
Τρεις ελληνικές ομάδες αντλούν από πραγματικά περιστατικά πατριαρχίας και έμφυλης βίας, προτείνοντας ένα θέατρο που βρίσκεται σε εγρήγορση. Ο Παντελής Δεντάκης ανεβάζει το νέο έργο "Το ρόδο είναι ρόδο" της Κατερίνας Λούβαρη Φασόη, που στηρίζεται στην πρόσφατη ιστορία της Δήμητρας της Λέσβου· τον κεντρικό ρόλο της Διονυσίας, μιας ηρωίδας που δέχεται το χλευασμό των συγχωριανών της ερμηνεύει ο Χρήστος Στέργιογλου (30/6-3/7). Πηγαίνοντας πιο πίσω στο χρόνο, οι 4frontal παρουσιάζουν τις "Σπυριδούλες" της Νεφέλης Μαϊστράλη, που εμπνέεται από την υπόθεση της τρομερής κακοποίησης που υπέστη από τα αφεντικά της μiα νεαρή υπηρέτρια, στην Ελλάδα του 1950. Την παράσταση, που συνενώνει στοιχεία θεάτρου ντοκουμέντου και πρωτότυπης δραματουργίας, σκηνοθετούν ο Θανάσης Ζερίτης και ο Χάρης Κρεμμύδας (8-9/7). Στρέφοντας το βλέμμα στο εξωτερικό, η Ζωή Χατζηαντωνίου εμπνέεται από το έργο της Αυστριακής Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, "Ρέκβιεμ για τη Φάνι Γκόλντμαν", το οποίο αφηγείται ιστορίες γυναικών που εξοντώθηκαν από την πατριαρχική λογική. Ερμηνεύουν: Αλεξία Καλτσίκη, Ελίνα Ρίζου, Χαρά Μάτα Γιαννάτου και Άννα Καλαϊτζίδου (17-20/7).
Οι γυναίκες αντικρίζουν την Ιστορία
Δύο παραστάσεις με γυναικεία υπογραφή εμπνέονται από διαφορετικά κεφάλαια της ελληνικής Ιστορίας. Το σχέδιο Μάρσαλ, το πρόγραμμα των ΗΠΑ για την ανασυγκρότηση κρατών της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα, μετά τη λήξη του Β΄ΠΠ, εμπνέει τη Νατάσα Τριανταφύλλη στο "Σχέδιο Μάρσαλ – Α path of perspectives" (7-10/6). Στοιχεία που στηρίζονται στο ημερολόγιο του Αμερικανού απεσταλμένου, μαρτυρίες, ντοκουμέντα, επιστημονικές και οικονομικές μελέτες φωτίζουν το θέμα, σε μια παράσταση που αποτυπώνει και αισθητικά τη συνάντηση της δυτικής κουλτούρας με τη ελληνική παράδοση. Ερμηνεύουν: Δάφνη Αλεξάντερ, Νικόλας Μαραζιώτης, Δήμητρα Μητροπούλου, Άρης Μπαλής. Η παράσταση της Μαγδαληνής Ζήρα, "Οι γυναίκες επιστρέφουν" (15-16/6) φέρνει στο φως μια σειρά γυναικείων πρωτοβουλιών, ξεκινώντας από το 1975, όταν, ένα χρόνο μετά την τουρκική εισβολή στη Κύπρο, τριάντα χιλιάδες γυναίκες βάδισαν σιωπηλά προς την κατεχόμενη Αμμόχωστο σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Βασισμένη σε μαρτυρίες, η παράσταση φέρνει στο φως μια ξεχασμένη ιστορία ηρωισμού και εστιάζει όχι μόνο στην κριτική απέναντι στην επίσημη ιστορία αλλά και στο θέμα της διαγραφής της γυναικείας εμπειρίας και οπτικής από τον δημόσιο βίο.
Οι εγχώριες παραστάσεις χορού
Το ελληνικό πρόγραμμα ξεκινάει με την ομάδα καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία Εν Δυνάμει και τους "Ονειροπόλους" (7-9/6), σε χορογραφία του Μίκαελ Κλίεν: η λογική και το όνειρο συνυπάρχουν σε μια παράσταση όπου οι θεατές γίνονται μέρος της ως δρώντα πρόσωπα. Η Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου με την "Απόλαυση της αναπαράστασης" (24-26/6) πραγματεύεται το υπαρξιακό ζήτημα του χρόνου και της φθοράς, ενώ η Ανδρονίκη Μαραθάκη με το "επώδυνα εύκολο" (1-3/7) εστιάζει στο πάσχον ανθρώπινο σώμα και το αίσθημα του πόνου. Με τη "Σιωπή" (3-4/7) οι RootlessRoot, σε χορογραφία Λίντας Καπετανέα και Jozef Fruček, αντλούν από τη φιλοσοφία, τη θεολογία, την ποίηση και ερευνούν τη συνθήκη της σιωπής ως μέσο αυτογνωσίας και βιώματος του κόσμου, ενώ ο Δημήτρης Μυτιληναίος με το "Repair" (8-10/7) εμπνέεται από την μπαλετική έννοια του ζευγαριού και την ανανοηματοδοτεί μέσα από τη συζήτηση περί έμφυλων ταυτοτήτων. Η Λενιώ Κακλέα με το "Αγρίμι" χορογραφεί μια παράσταση για την αγριότητα των σωμάτων (19-20/7).
Ένα "Θεατρικό έργο" από την Αργεντινή
Ο πειραματικός σκηνοθέτης από την Αργεντινή Μαριάνο Πενσότι έρχεται με το "Θεατρικό έργο" (14-15/6). Δημιουργός που εστιάζει στη σχέση ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, φαντασίας και πραγματικότητας, αντλεί συχνά από την πραγματική ζωή, κάτι που διαπιστώσαμε στην πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα με το "Παρελθόν είναι ένα ζώο αλλόκοτο" (Στέγη, 2014), όπου αναφερόταν στη σύγχρονη Αργεντινή. Το "Θεατρικό έργο" εμπνέεται από την αληθινή ιστορία ενός Πολωνοεβραίου επιζώντα του Ολοκαυτώματος που μετακόμισε σ’ ένα χωριό της Αργεντινής τη δεκαετία του ’60, όπου ξεκίνησε να στήνει μεγάλες δημόσιες αναπαραστάσεις από τη ζωή του και την εμπειρία του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, έως ότου αποκαλυφθεί κάποια στιγμή πως δεν ήταν ο άνθρωπος που ισχυριζόταν ότι είναι. Τα δίπολα αλήθειας και ψέματος, αναπαράστασης και ζωής είναι τα δομικά υλικά μιας παράστασης που έχει δημιουργηθεί και αποκαλύπτεται σαν μία ρωσική κούκλα όπου μέσα σε κάθε κομμάτι κρύβεται ένα καινούριο.
Ντανταϊστικός "Λυγμός"
Ελβετός και πρωτεργάτης της αποδόμησης ακούγεται παράδοξο, όμως αυτή είναι η αλήθεια για τον Κριστόφ Μαρτάλερ. Έχουμε ξαναδεί στην Αθήνα παραστάσεις όπου τοποθετεί σε μικροσκόπιο και απογυμνώνει, σχεδόν με σαδιστική χαρά, την ευρωπαϊκή πραγματικότητα: τον καπιταλισμό, τον καταναλωτισμό, τις μικροαστικές αντιλήψεις. Εικαστικότητα, οργανική παρουσία της μουσικής και της μουσικότητας, δραματουργία ως αφορμή, αυτές είναι οι πρώτες ύλες του αμφιλεγόμενου (τον μισείς ή τον λατρεύεις) καλλιτέχνη που επιστρέφει στην Πειραιώς με το "Λυγμός (Καημός)" (19-20/6), παράσταση βασισμένη στα ντανταϊστικής υφής κείμενα του Ντίτερ Ροτ: διαδραματίζεται σε ένα φαρμακείο και δεν είναι παρά ένα σχόλιο για τη ζωή ως έναν κατακλυσμό από παρενέργειες.
Ένας "Δρομέας" από το Ιράν στην Αθήνα
Ένας άντρας και μία γυναίκα είναι οι πρωταγωνιστές της συγκλονιστικής ιστορίας του "Τυφλού δρομέα" (20-21/6), που φέρνει ο Αμίρ Ρεζά Κουεστανί. Έχει ως αφετηρία την αληθινή ιστορία ενός ζευγαριού που προπονούνταν καθημερινά στο τρέξιμο προκειμένου να καταφέρουν να διασχίσουν τα 27 χιλιόμετρα της σήραγγας της Μάγχης και να φτάσουν στην Αγγλία, εγχείρημα που διακόπηκε από τη σύλληψη και φυλάκιση της γυναίκας. Ο διεθνώς αναγνωρισμένος Ιρανός σκηνοθέτης εμπλέκει τον πολιτικό στοχασμό με την ποίηση και τη συμβολική γλώσσα κι εδώ δημιουργεί μια παράσταση όπου ο καλά κουρδισμένος διάλογος πλέκεται με εσωτερικούς μονολόγους και με την κλασική περσική ποίηση.
Ιδιοσυγκρασιακοί δημιουργοί, ιδιαίτερες περφόρμανς
Ο Δημήτρης Μπαμπίλης φέρνει την "Καταστροφή" (Εθνικό, 1-4/7), μια παράσταση-αναζήτηση για την οικονομική ύφεση, την κλιματική κρίση, την αποσάθρωση των κοινωνικών δεσμών, τον πόλεμο. Έξι ερμηνευτές, καλλιτέχνες και μη, βασίζονται σε συνεντεύξεις και έρευνα πεδίου για μια παράσταση όπου η τέχνη, ο χορός, η μουσική, η φιλοσοφία γίνονται εργαλεία αντιμετώπισης μιας επικείμενης καταστροφής. Ο Γιώργος Βαλαής παρουσιάζει το "Run – Ένα σκηνικό δοκίμιο για την έλλειψη χρόνου" (Εθνικό, 17-20/7), εμπνευσμένος από την εργασιακή και κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και από έργα του Τ. Σ. Έλιοτ και φιλοσοφικά δοκίμια. Χρησιμοποιώντας το δρόμο του θεάτρου μέσα στο θέατρο, η παράσταση θα αναπαραστήσει την ιστορία μιας καλλιτεχνικής ομάδας που προετοιμάζει μια παράσταση με θέμα την έλλειψη χρόνου.
Οι ξένες παραστάσεις χορού
Τέσσερις διεθνείς παραστάσεις περιλαμβάνει το φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ: Η Δανή χορεύτρια και χορογράφος Μέτε Ίνγκβαρτσεν αντλεί έμπνευση από ιστορικά φαινόμενα "χορευτικής μανίας" στην παράσταση "The dancing public" (17-18/6): με εκρηκτική δυναμική και έντονο ρυθμό επιχειρεί να συμπαρασύρει τους θεατές σε μια συλλογική χορευτική εμπειρία, γκρεμίζοντας την κοινωνική απομόνωση και ακινησία που επέβαλε η πανδημία. O Ισραηλινός χορογράφος Εμανουέλ Γκατ φέρνει με το "LOVETRAIN2020" (φωτό) μια χορευτική γιορτή για την ουτοπία, τον ανέφικτο, ιδεώδη μη τόπο (22-23/6). Την Ισιδώρα Ντάνκαν, μητέρα του σύγχρονου χορού, τιμάει η παράσταση "Ισιδώρα Ντάνκαν" (9-10/7) του Ζερόμ Μπελ, που δημιουργεί το πορτρέτο της χορεύτριας βασισμένος στην αυτοβιογραφία της και, ερευνώντας την κληρονομιά και τους μύθους που τη συνοδεύουν, ανακαλύπτει μια οραματίστρια χορογράφο. "Κάθε απόπειρα θα καταλήγει σε κομματιασμένα κορμιά και τσακισμένα κόκαλα" (14-15/7) λέει ο Βέλγος χορογράφος και περφόρμερ Γιαν Μάρτενς, εμπνευσμένος από τα παγκόσμια κινήματα διαμαρτυρίας ενάντια στην κρατική καταστολή και από την ανάγκη κοινωνικής αλληλεγγύης. Μαζί με τη βερολινέζικη ομάδα Dance On δημιουργούν μια παράσταση για μεγάλη σκηνή, που ενσωματώνει τη δύναμη της διαφορετικότητας και τη συμβίωση ξεχωριστών ατομικοτήτων –με χορευτές ηλικίας από 18 έως 71 ετών– που παίρνει τον τίτλο της από το λόγο που απεύθυνε ο Κινέζος πρόεδρος στους διαδηλωτές του Χονγκ Κονγκ το 2019.
O Αλεξάντερ Ζέλντιν εξομολογείται
Πρώτη εμφάνιση στην Ελλάδα για τον Αλεξάντερ Ζέλντιν, ανερχόμενο δραματουργό και σκηνοθέτη του βρετανικού θεάτρου και συνεργάτη του θεάτρου Odéon στο Παρίσι. Βοηθός του Πίτερ Μπρουκ επί μία τριετία, αλλά και με αυτόνομη καριέρα διεθνώς, ο Ζέλντιν καθιερώθηκε ήδη με τα τρία πρώτα έργα του, όπου καταπιάστηκε με τις επιπτώσεις της λιτότητας της βρετανικής πολιτικής (αστεγία, ανεργία). Στην Πειραιώς 260 έρχεται με τις "Εξομολογήσεις" (23-26/6), μια αφηγηματική παράσταση με επίκεντρο τη ζωή μιας γυναίκας, για την οποία έχει αντλήσει πρωτογενές υλικό από τη ζωή της μητέρας του. Μέσα από αυτό το σκηνικό πορτρέτο, που εκτείνεται χρονικά από τη στιγμή της γέννησής της ως αυτή του θανάτου της, ο δημιουργός πιάνει το νήμα που ενώνει την ατομική με τη συλλογική εμπειρία, τα προσωπικά βιώματα με τις μεγάλες αλλαγές του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.
Όπερα αλά ελληνικά
Η όπερα του Ορέστη Παπαϊωάννου (σύνθεση) και του Αλέκου Λούντζη (λιμπρέτο) "Η πτώση του Οίκου των Κοινών" (29-30/6), σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ευκλείδη, μετασχηματίζει το διήγημα του Πόου "Η πτώση του Οίκου των Άσερ" σ’ ένα σχόλιο για τις σύγχρονες μεταμοντέρνες πόλεις. Στο εσωτερικό ενός σύγχρονου διαμερίσματος, η ανθρώπινη ύπαρξη συγκατοικεί με την τεχνητή νοημοσύνη, σε μια όπερα που εκμεταλλεύεται την αντιδιαστολή του "υψηλού" και του κιτς, ενώ κινείται σε όλο το φάσμα μεταξύ του κλασικού μελοδράματος και της μεταμοντέρνας μουσικής του 21ου αιώνα.
Με αφετηρία τους αρχαίους μύθους
Δύο παραστάσεις εμπνέονται από ελληνικούς μύθους επιχειρώντας συνδέσεις με το σύγχρονο κόσμο. Η Έλλη Παπακωνσταντίνου σκηνοθετεί τις "Βάκχες", συνδυάζοντας τον αρχαίο μύθο με την έρευνα πάνω στη ρευστότητα των φύλων αλλά και με τις σύγχρονες πολιτικές και οικολογικές δυστοπίες, σε μια παράσταση που εκφράζεται μέσα από queer αισθητική γλώσσα (4-6/7). Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου ανεβάζει τον "Θυέστη" του Σενέκα (10-11/7): ένας κόσμος σε αποσύνθεση απεικονίζεται στην τραγωδία που πραγματεύεται τον μύθο των Πελοπιδών και τα περίφημα "θυέστεια δείπνα", δηλαδή την τρομακτική πράξη εκδίκησης του Ατρέα που σκότωσε, μαγείρεψε και σερβίρισε στον αδελφό του τα ίδια του τα παιδιά, προκειμένου να δώσει τέλος στη διαμάχη τους για την εξουσία.
Το αυτοβιογραφικό σύμπαν του Μάριο Μπανούσι
Ο πιο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης της φετινής σεζόν, ο 25χρονος Μάριο Μπανούσι, παρουσιάζει την παράσταση "Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia" (Εθνικό, 18-20/7), κλείνοντας την άτυπη τριλογία (μετά τις παραστάσεις "Ragada" και "Goodbye, Lindita"), όπου μετουσιώνει τα προσωπικά και οικογενειακά του βιώματα σε καθαρτήρια τέχνη. Γεννημένος στην Αλβανία και μεγαλωμένος στην Ελλάδα, ο απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών δημιουργεί μια νοσταλγική, επιμνημόσυνη περφόρμανς, που είναι ταυτόχρονα μια επιστροφή στην παιδική ηλικία και ένα καλωσόρισμα στην ενηλικίωση, αφιερωμένη στον προσφάτως εκλιπόντα πατέρα του, μάγειρα και ιδιοκτήτη της ταβέρνας του τίτλου σε ένα προάστιο των Τιράνων. Μαζί με το σκηνοθέτη, επί σκηνής ερμηνεύουν οι Σαβίνα Γιαννάτου, Χρυσή Βιδαλάκη, Κατερίνα Κρίστο και Ευτυχία Στεφάνου.
Τολμηρό drag ορατόριο
Μοναδικής αισθητικής οι παραστάσεις της καλλιτεχνικής ομάδας bijoux de kant, έχουν εγκαθιδρύσει τον δικό τους, λοξό τρόπο να πραγματεύονται μοτίβα και θέματα της ελληνικότητας. Στην Πειραιώς 260 έρχονται με την τολμηρή, καθώς φαίνεται, παράσταση, "Τραγούδια του ελληνικού λαού – Drag ορατόριο" (17-20/7), σε σύλληψη και σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρλέτη. Αντλούν έμπνευση από τα "Είκοσι τραγούδια του ελληνικού λαού" του συνθέτη Γιάννη Κωνσταντινίδη, όπου γνωστά δημοτικά τραγούδια συνδιαλέχθηκαν με την ελληνικότητα αλλά και με τη δυτική μουσική παράδοση, και συνθέτουν μια μουσικοθεατρική περφόρμανς που μιλά για το ανοιχτό τραύμα της πατριαρχίας. Στην παράσταση, η drag βαρύτονος Νίνα Νάη, η περφόρμερ Daglara και ο πιανίστας Γιώργος Ζιάβρας ερμηνεύουν ιστορίες ανθρώπων που, ζώντας στο περιθώριο του κοινωνικού και αστικού ιστού, εξιστορούν τα πάθη και την οδύνη της ετερότητάς τους.
Σκοτεινή "Λίμνη"
Το δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον απασχολεί τη Γαλλίδα σκηνοθέτρια και χορογράφο Ζιζέλ Βιεν, που πρωτογνωρίσαμε με το "Crowd" (Στέγη, 2018), μια ηλεκτρισμένη παράσταση για τη σχέση βίας και διασκέδασης. Στη "Λίμνη", που φέρνει στην Πειραιώς (19-20/7), βασισμένη στο ομώνυμο ψυχολογικό δράμα του Ρόμπερτ Βάλζερ, δεσπόζει η σκηνοθεσία μιας αυτοκτονίας μπροστά σε μια λίμνη, αυτής ενός νεαρού αγοριού που νιώθει ν’ απορρίπτεται από την οικογένειά του. Δύο ερμηνεύτριες υποδύονται όλους τους ρόλους σε μια παράσταση με αδιέξοδη κατάληξη, που διαθέτει έντονα εικαστικό και μουσικό χαρακτήρα, με την ηλεκτρονική μουσική να αντανακλά καταπιεσμένες ορμές και συναισθήματα.
Διαβάστε Επίσης
Θέατρο στο Ηρώδειο
Μας ξάφνιασε πέρυσι με το παράδοξο "Farm Fatale", όπου η οικολογική αγωνία μεταφράστηκε σε μια σουρεαλιστική παράσταση-συναυλία με ήρωες πέντε σκιάχτρα. Φέτος, ο Φιλίπ Κεν επιστρέφει και κλείνει το πρόγραμμα του Φεστιβάλ με τον "Κήπο των ηδονών", που θα παρουσιαστεί στη σκηνή του Ηρωδείου (4/8). Εμπνευσμένος από τον πίνακα του Ιερώνυμου Μπος, όπου συντίθεται ένα τρίπτυχο πανόραμα τολμηρών σαρκικών περιπτύξεων, με φόντο τον Παράδεισο και την Κόλαση, ο Γάλλος υβριδικός καλλιτέχνης που διακρίνεται για την εικαστικότητα του ύφους του, δημιουργεί ένα αλληγορικό υπερθέαμα μεταξύ ουτοπίας και δυστοπίας, μακαριότητας και λαγνείας, αινιγματικού και γκροτέσκου.
Urban Dance Contest
Για τρίτη χρονιά συνεχίζονται οι χορευτικές μάχες, όπου εκπρόσωποι της ελληνικής σκηνής του χορού του δρόμου θα διαγωνιστούν για να διεκδικήσουν τον τίτλο του νικητή/νικήτριας του 3ου Athens Epidaurus Festival Urban Dance Contest. Hip hop battles και all styles battles, λοιπόν, για δύο διαδοχικές βραδιές στην πλατεία της Πειραιώς 260 (17-18/6), υπό την επιμέλεια του χορευτή και χορογράφου Ηλία Χατζηγεωργίου. Τις εκρηκτικές χορογραφίες θα κρίνουν διακεκριμένοι χορευτές και χορεύτριες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Οικοδεσπότης ο Sifu Versus και στα decks ο DJ Amaze Me.
Διαβάστε Επίσης
