Είναι τέτοια η ταχύτητα με την οποία τα social media trends εμφανίζονται, γιγαντώνονται και εξαφανίζονται που με έχει πιάσει ένα άγχος να προλάβω να τελειώσω αυτό το άρθρο για τα #demure εστιατόρια της Αθήνας και να το ανεβάσω πριν όλο αυτό να γίνει irrelevant.
Δεν θα εξηγήσω τί σημαίνει "demure”, εξάλλου δεν νομίζω να έχει κλικάρει εδώ κάποιος ο οποίος δεν το έχει ακούσει… Άλλος είναι ο στόχος. Έχω προσπαθήσει να μεταφράσω όλα αυτά που πρεσβεύει η έννοια "demure” στην γλώσσα των εστιατορίων της πόλης και να δω ποια από αυτά είναι πραγματικά "demure”. Η έρευνα έχει ολοκληρωθεί, τα στοιχεία έχουν διασταυρωθεί και πλέον έχουμε 10 εστιατόρια της Αθήνας των οποίων ο χώρος και το φαγητό, η όλη εμπειρία που προσφέρουν, είναι "very demure, very mindful”. Και αυτό χωρίς να έχουν προσπαθήσει πολύ. Η σειρά εμφάνισης στη λίστα είναι τυχαία:
CTC URBAN GASTRONOMY
Το ίδιο το κτίριο που στεγάζει το CTC είναι demure από την κατασκευή του. Σε μια πιο "ανθρώπινη" κλίμακα, με αίσθηση του μέτρου και μια ισορροπία ζηλευτή ανάμεσα σε εσωτερικό και εξωτερικό χώρο. Επιπλέον έχουμε την γήινη χρωματική παλέτα, τα μεγάλα ανοίγματα, τους χώρους που εκπέμπουν οικειότητα. Η έμφυτη γαλήνη ενός αθηναϊκού – στα όρια του αστικού – σπιτιού.
THE DOLLI
Υπάρχει στυλ "μίνιμαλ μπουρζουά"; Υπάρχει, το βλέπω στο roof restaurant του The Dolli. Ο χώρος είναι τόσο "απαλλαγμένος από οτιδήποτε περιττό και ανούσιο" που μου δημιουργείται η επιθυμία να πετάξω ένα φούξια, ή ακόμα χειρότερα lime, φουλάρι κάπου για να δω αν είναι ικανό να στραπατσάρει ανεπανόρθωτα όλη αυτή την αστική σεμνότητα. Μια καραμπινάτη demure αναφορά ξεχωρίζει και στο μενού, είναι οι γαρίδες σωτέ σε πουρέ τοπιναμπούρ και dots από κουμκουάτ.
SEEDS
Εδώ είμασταν demure πριν το demure υπάρξει, τα πάντα ήταν ανέκαθεν demure. Τίποτα δεν φωνάζει, όλα μοιάζουν τόσο αβίαστα συντονισμένα σε μια αθόρυβη, σεμνή αρμονία που σε συνεπαίρνει όσο τσιτωμένος και να μπεις εδώ μέσα. Ξεκινάει από το χώρο και συνεχίζεται στο μενού με demure αποκορύφωμα την κολοκύθα με τη μαρμελάδα μπέικον και την τρούφα. Συγκρατημένα πολυτελές, σεμνό, μετρημένο, καθόλου προκλητικό. Θα ήταν παράλειψη βέβαια να μην πω και για το υπέροχα συνεσταλμένο service.
SOIL
Μια "ολιστική" γαστρονομική εμπειρία με αφετηρία τη φάρμα στο Αλεποχώρι και τέρμα το νεοκλασικό της οδού Φερεκίδου στο Παγκράτι. Ήδη ακούγεται βαθιά demure, όχι; Βάλτε ακόμα στο κάδρο τις ήπιες παρεμβάσεις στο χώρο που δεν έχουν αλλοιώσει την ταυτότητα του κτιρίου, προσθέστε και το πιάτο "Μούρα" με λευκό σπαράγγι, ύσσωπο (ένα βότανο σαν μέντα είναι αυτό) και ξινήθρα, και δεν θέλει τίποτα άλλο. So very demure.
SUSHIMOU
Καμία υπερβολή δεν υπάρχει εδώ. Ούτε στο χώρο, ούτε πουθενά. Η ήπια χρωματική παλέτα και τα φυσικά υλικά είναι που δίνουν το τόνο και δεν αφήνουν περιθώρια για πολλά. Η διακόσμηση περιορίζεται σε κάποιες - συγκρατημένες - αναφορές σε αυτό που ονομάζουμε στυλ Japandi (Japanese + Scandi) και τέλος. Demure και ο Αντώνης Δρακουλαράκος, ντυμένος στα λευκά με την αυστηρή του γραβάτα.
Διαβάστε Επίσης
HERVE
Αν έλειπε η επιγραφή, δεν θα το έβρισκα με τίποτα, πράγμα που σημαίνει ότι ξεκινάμε ήδη από μια δυνατή, demure βάση. Χτυπάω το κουδούνι, ανοίγει η πόρτα, μετά ανοίγει η βαριά βελούδινη αυλαία και παίρνω θέση στα stools της μπάρας που "αγκαλιάζει" την ανοιχτή κουζίνα. Οι διακρίσεις είναι πολλές και σημαντικές γι’ αυτό το εστιατόριο, ωστόσο είναι τόσο demure που απλώς "δεν το κάνει θέμα".
ART LOUNGE
Δεν θα κρύψω ότι αυτή είναι μια περίπτωση που με προβλημάτισε… Έχουμε κάποιες κορυφαίες στιγμές του σύγχρονου design με την υπογραφή του Estudio Campana, έχουμε και μια πολύ χαρακτηριστική συλλογή σύγχρονης τέχνης. Όχι τόσο demure… Από την άλλη, έξω στη μεγάλη βεράντα, έχουμε αυτά τα καταπληκτικά λευκά φερ φορζέ που είναι ο ορισμός του demure. Προβληματίστηκα… Τελικά υπερίσχυσαν τα φερ φορζέ σε συνδυασμό με το επίσης demure "ταρτάρ σουτζουκάκια".
VASSILENAS
Εδώ δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω ένα πιάτο, σχεδόν στο σύνολο του το μενού είναι demure. Υπάρχουν οι αναφορές στις οικείες γεύσεις, οι αναμνήσεις από τα οικογενειακά τραπέζια, το γιουβέτσι που λέγεται "γιουβετσάκι" και επιπλέον υπάρχει και μια σύγχρονη ματιά και προσέγγιση όλων αυτών, που και πάλι όμως γίνεται με σεμνότητα, χωρίς φασαρία και διατυμπανισμούς. Ομοίως δεν διατυμπανίζεται τίποτα και στο interior. Ενώ μπορούμε να μιλήσουμε για μια ξεκάθαρα μητροπολιτική αισθητική, τελικά από ταπεινότητα δεν το λέμε, απλώς το αφήνουμε να εννοηθεί.
GB ROOF GARDEN
Ήταν και πριν, τώρα μετά την ανακαίνιση έγινε περισσότερο. Οι σεμνές, συγκρατημένες, μινιμαλιστικές αναφορές σε αυτό που λέμε "διαχρονική ελληνικότητα πέρα από τα κλισέ" είναι παντού. Τις βρίσκω τόσο στο χώρο (με τα λευκά μάρμαρα) όσο και στο μενού: αυτή η τσακώνικη μελιτζάνα με σκόρδο, γλάσο ντομάτας και πρόβειο γιαούρτι, εδώ, σε αυτό το ξενοδοχείο, με αυτή τη θέα, έχει κάτι ακαταμάχητα demure.
MILOS
Μπορεί μια από τις πιο grande σάλες της Αθήνας να εκπέμπει την ταπεινότητα και την οικειότητα μιας ψαροταβέρνας δίπλα στο κύμα; Ναι, μπορεί, χάρη στο service κυρίως, αλλά και στο μενού που και τη μαμά σου να φέρεις δεν θα βρει μέσα μια άγνωστη λέξη. Και τελικά μπορεί και χάρη στο interior. Γιατί κατορθώνει να βγάλει μια ξεκάθαρη αίσθηση understated πολυτέλειας μέσα από τις υφές, τα earthy χρώματα, την τέχνη, ακόμα και τα παραδοσιακά πιθάρια με έναν εντελώς φυσικό και demure τρόπο. Γιατί; Γιατί είναι το τελευταίο που παρατηρείς, το τελευταίο που θα κάνεις θέμα.
Διαβάστε Επίσης
