Αθήνα, Δεκαπενταύγουστος 2004: Τι έπαιζε τότε στην πόλη μέσα από τις σελίδες του "α"

Την παρακολουθήσαμε με θαυμασμό, μπορεί να τη φυλάμε και σε κάποια βιντεοκασέτα, ενώ αυτό το καλοκαίρι μάθαμε πολλά για το πώς δημιουργήθηκε. Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 δεν ήταν, όμως, πάντοτε μια ανάμνηση. Κάποτε ήταν… "top secret". Τουλάχιστον αυτό διαβάζουμε στις σελίδες του αθηνοράματος, στο τεύχος που κάλυπτε τον Δεκαπενταύγουστο 20 χρόνια πριν. Αν και συνήθως η εβδομάδα αυτή παρουσιάζει λειψυδρία λόγω της αυγουστιάτικης ραστώνης, αυτή τη φορά διαβάζουμε ότι επικρατούσε "μικροπανικός". Πάμε, λοιπόν, να δούμε από πιο κοντά τι έπαιζε στην Αθήνα αυτές τις μέρες το 2004.

 

SMS

Στις πρώτες σελίδες του περιοδικού, αφού μας πληροφορούσε για την έλευση του ίντερνετ κινητής τηλεφωνίας i-mode που είχε περισσότερα από 130 sites, το "α” έστελνε τα καλύτερα μηνύματα της εβδομάδας. Στις προτάσεις του συμπεριλαμβάνονταν, εκτός της τελετής έναρξης στις 13/8 οι Faithless (που επέστρεφαν μετά το Ρόδον) και οι Raining Pleasure, Micro, Μιχάλης Δέλτα και Αναστασία Μουτσάτσου (που θα διασκέδαζαν τον κόσμο σε πλατείες και δρόμους).

 

Πρόσωπο της εβδομάδας, η grand diva Αθήνα. Η οικοδέσποινα με "έξωμη τουαλέτα σε μεγάλη δεξίωση” που "έξυσε από πάνω της τις ασχήμιες κι έβγαλε τη χάρη που όλοι υποψιαζόμαστε: το σύγχρονο, λαμπερό ανανεωμένο πρόσωπό της”, όπως γράφεται χαρακτηριστικά. Οι αράδες αυτές περιγράφουν εύγλωττα τη γενικότερη αίσθηση των συντακτών εκείνη την περίοδο αναφορικά με την πρωτεύουσα και τη χώρα. Οι Ολυμπιακοί είχαν στρέψει τους προβολείς πάνω στην Ελλάδα κι εκείνη με τη σειρά της είχε πολλά να αποδείξει. Γι’ αυτό άλλωστε υποβλήθηκε σε ένα γενικό ρεκτιφιέ ("καινούργια η πόλη, με τη ζελατίνα”), ένα τεστ ευρωπαϊσμού στην ουσία, στο οποίο πρόλαβε να αριστεύσει στο παρατσάκ.

 

Τα έργα της περιόδου φαντάζουν σύμφυτα πια με την ελληνική πραγματικότητα (τουλάχιστον για τη Gen Z) κι όμως τότε ήταν φρέσκα: γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, το σύγχρονο τραμ, το μετρό ως το αεροδρόμιο (με το ίδιο το μετρό και το αεροδρόμιο να έχουν παραδοθεί λίγα μόνο χρόνια πριν). Στην κατηγορία αυτή δεν θα συμπεριλάβουμε τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις, καθώς η εγκατάλειψη και ο ρημαγμός τους τις έχουν κλείσει ερμητικά στο παρελθόν. Κάτι που απεύχονταν οι συντάκτες, ευχόμενοι όλο νόημα "και του χρόνου”...

 

Σινεμά

Μετά την ιστορική αναδρομή στους Ολυμπιακούς, την παρουσίαση αθλητών και σταδίων αλλά και τα τιπ της μετακίνησης (€0,45 το πλήρες εισιτήριο για τα λεωφορεία!), διαβάζουμε τη μοναδική επανέκδοση της εβδομάδας: τη "Φαίδρα” του Ζιλ Ντασέν με τη Μελίνα Μερκούρη. Την ίδια στιγμή, ο "Σπαρτιάτης” βρίσκόταν στην κορυφή του ελληνικού box office και ακολουθούσε το "Spiderman 2". Στο αμερικάνικο κυριαρχούσε το "Collateral: Η Διαδρομή” με τον Τομ Κρουζ. Με μια βόλτα στους κινηματογράφους μπορούσε κανείς να δει (ενδεικτικά): την "Πολίτικη Κουζίνα”, τον "Τρελό Πιερό”, την "Τροία”, το "Σκοτεινό Ποτάμι” την καινούργια τότε "Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού” αλλά και, σε μερικά θερινά, την τελετή έναρξης.

 

Θέατρο

Όσον αφορά τα θεατρικά, την τιμητική του έχει το ζωηρό θέατρο δρόμου. Στις προτάσεις συμπεριλαμβάνονται: ο "Κωμωδρόμος, Αιώνας, Προμηθέας” της ομάδας Έλιξ, ο "Κήπος των φιλοσόφων: Ξενάγηση” της ομάδας Παίζω-Δρόνος, οι "Νομάδες” της ομάδας Πλεύσις και το "3-style” των Chipolatas. Στο ίδιο είδος (στον "ολυμπιακό” δήμο Αμαρουσίου) οι ομάδες Μπουφόνοι και Μεταίχμιο παρουσίαζαν στις πλατείες το τρίγλωσσο "Παραμύθι των θέων και των ανθρώπων” της Βίλης Σωτηροπούλου, σε συν-σκηνοθεσία με τη Νίκη Λουλαδάκη.

 

Στην μη εξαιρετέα για το καλοκαίρι Επίδαυρο, αναμέναμε τις "Τραχίνιες” του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ Βίκτορα Αρδίττη, με τον Ακύλλα Καραζήση ως Ηρακλή και την Αννέζα Παπαδοπούλου ως Δηιάνειρα. Την ίδια περίοδο παίζονταν οι β με την Άννα Βαγενά, ο "Ιππόλυτος” με τους Μαρκουλάκη-Κομνηνού, ο "Πλούτος” με Λαζόπουλο-Κραουνάκη, οι "Ευμενίδες” με την Άννα Συνοδινού κ.ά. Φυσικά, δεν έλειπαν και οι επιθεωρήσεις, με τίτλους άκρως ολυμπιακούς: "Έχει αγώνα αύριο… τα χρέη από μεθαύριο” του Γιώργου Κωνσταντίνου, "Τα θέλει ο… Κολοτράβας μας” με τον Στάθη Ψάλτη και "Καλατράβα με κι ας κλαίω” σε σκηνοθεσία Χάρι Κλιν.

 

Τέχνες

Στο τοπίο των εκθεσιακών χώρων είχαν γίνει ορισμένες νέες προσθήκες τις οποίες έπρεπε οπωσδήποτε να επισκεφτούμε ως γνήσιοι τουρίστες στην πόλη. Σε αυτές ανήκαν η Εθνική Γλυπτοθήκη στο Γουδί, ο νέος χώρος του ΔΕΣΤΕ στη Νέα Ιωνία και το Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς. Στο τελευταίο τοπόσημο, μάλιστα, φιλοξενούνταν μία έκθεση με (αναμενόμενη) αρχαιοελληνική επιρροή και θέμα τις πτυχώσεις από το αρχαιοελληνικό ως το σύγχρονο ένδυμα αλλά και άλλη μία πιο ιδιαίτερη και ταιριαστή στο ολυμπιακό κλίμα. Τίτλος της: "Ο τόπος μας: Η Αυστραλία των αυτοχθόνων”. Τον πιο σύγχρονο τόνο έδινε η φωτογραφική έκθεση "Περίπλους, Φωτογράφοι του Magnum στη σύγχρονη Ελλάδα” που έκλινε, βέβαια, πιο πολύ προς μια νοσταλγική διάθεση. Τα εικαστικά, όμως, είχαν κι αυτά όπως και το θέατρο μια ανοιχτωσιά, αφού έργα καθιερωμένων (Παύλος, Τάκις,  Τσόκλης κ.ά.) αλλά και νεότερων καλλιτεχνών (Αγγελιδάκος, Βελώνης κ.ά.) εκτίθονταν στην Αρεοπαγίτου, την Ομόνοια, το Σύνταγμα.

 

Μουσική-Clubbing-Πίστες

Τα πράγματα στον τομέα της μουσικής, όπως παραδέχεται και ο συντάκτης, δεν επηρεάστηκαν και τόσο από την Ολυμπιάδα. Δισκογραφικά (ναι, υπήρχε ακόμη αυτός ο όρος στο μουσικό μας λεξιλόγιο), τρία ήταν τα επίσημα άλμπουμ που εκδόθηκαν: το "Φως”, το ελληνικό project με τραγούδια του Θοδωράκη και ερμηνευτές από Πυξ Λαξ μέχρι Χαρούλα Αλεξίου και Αντώνη Ρέμο, το "Unity”, το ξένο άλμπουμ όπου ο Sting παίζει με τη Mariza και ο Moby με τους Public Enemy και, τέλος, το "Harmony”, το compilation που επικεντρώνεται στην "κλασική” πλευρά της μουσικής.

 

Από την άλλη το clubbing την περίοδο εκείνη ανθούσε. Η προσδοκία ήταν ότι η νυχτερινή ζωή θα ενθουσιάσει τους επισκέπτες της Αθήνας. Φυσικά, εκείνοι θα έπρεπε να μεταφερθούν προς τις αττικές ακτές, καθώς τα open air clubs ήταν το μεγάλο ατού μας. Τα club που ξεχωρίζουν; Balux, Envy Seaside,Cubanita, Ακρωτήρι Lounge, Privilege Cafe. Και οι διεθνείς καλεσμένοι; Εκτός του Tiesto που έδωσε ρυθμό στην τελετή έναρξης, στην Ελλάδα έπαιξαν ο Junior Vasquez, ο Paul Van Dyk, o Joe Claussell κ.ά. Παράλληλα, δεν έλειπαν και τα ολυμπιακά πάρτι, αλλά και τα gay events που διοργάνωσε ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος με τη Μαρία Cyber υπό τον τίτλο "Gaymes”.

 

Τέλος, όσον αφορά τις πίστες, αυτές είχαν καλωσορίσει τη νέα σοδειά του ελληνικού πενταγράμμου που είχε βλαστήσει στα reality της εποχής. Έτσι, εκτός από μεγάλα ονόματα (Τόλης Βοσκόπουλος, Βασίλης Καρράς, Καίτη Γαρμπή), αλλά και νεότερους εδραιωμένους (όπως ο Γιάννης Πλούταρχος), στα σχήματα βλέπουμε να φιγουράρουν τα ονόματα του Θάνου Πετρέλη, του Νότη Χριστοδούλου, του Νίνο, ενώ δεν λείπει και αυτό της Έλενας Παπαρίζου (ποιος να της το έλεγε ότι λίγους μήνες μετά όλη η Ελλάδα θα μιλούσε για εκείνη...). 

Γεύση

Πολλές ήταν και οι προτάσεις για τους καλοφαγάδες, από το Destijl και το χρυσοσκουφάτο Vive Mar της παραλιακής και τον Πλου Ποδηλάτου στον Πειραιά, μέχρι τη Σπονδή στο Παγκράτι και το Avenue 103 στην Κηφισιά. Από έθνικ κουζίνες, την τιμητική του είχε το ινδικό του Jaipur Palace, ενώ οι "ειδικοί” του "α” σημείωναν την ανάγκη για αξιοποίηση των πρώτων υλών (αίτημα που έρχεται στο σήμερα ως ανάγκη για προβολή των τοπικών κουζινών). Θυμηδία προκαλεί αν σκεφτούμε σε σχέση με το σήμερα και το παράπονο σχετικά με τις τιμές στο νησί της Μυκόνου, οι οποίες διαβάζουμε ότι έφταναν σε "γελοιωδώς υψηλά επίπεδα”.