H... μηχανή παραγωγής ετήσιων ταινιών blockbuster που προέκυψε με την εξαγορά της Lucasfilm από την Disney βρίσκεται σε πλήρη ρυθμό λειτουργίας: είναι σχεδόν βέβαιο ότι μπορούμε να περιμένουμε με προβλέψιμο πλέον τρόπο ένα φιλμ Star Wars να προβάλλεται στα σινεμά τον τελευταίο μήνα κάθε χρονιάς και το ίδιο φιλμ να βρίσκει τον δρόμο του στην οικιακή αγορά την άνοιξη της επόμενης. Η καλύτερη ως τώρα διαθέσιμη εκδοχή της οικιακής έκδοσης είναι βεβαίως εκείνη που κυκλοφορεί σε Blu-ray - και το Rogue One: A Star Wars Story, η πρώτη μίας σειράς αυτόνομων ταινιών που εκτυλίσσονται στο γενικό σεναριακό πλαίσιο της περίφημης σειράς χωρίς να ανήκουν στον "βασικό κορμό" όπου ανήκε το The Force Awakens, προσφέρεται εδώ και κάποιες ημέρες στο ελληνικό κοινό. Αξίζει μία θέση στην συλλογή οποιουδήποτε αγαπά τις μεγάλες παραγωγές φαντασίας ή μόνο σε αυτήν των φανατικών φίλων των Star Wars;

Το Rogue One, όπως γνωρίζουν ήδη όσοι και όσες έχουν ακολουθήσει την διάσημη σειρά της Lucasfilm όλα τα αυτά τα χρόνια, σεναριακά τοποθετείται ανάμεσα στα Revenge of the Sith και A New Hope της πρώτης τριλογίας - με άλλα λόγια στο μακρινό παρελθόν, όταν η Galactic Empire ακόμη προσπαθούσε να επιβληθεί και βρισκόταν στην διαδικασία κατασκευής του πρώτου από τα περίφημα Death Stars. Αυτά τα διαστημικά όπλα ήταν ικανά να καταστρέψουν ολόκληρους πλανήτες με μία μόνο βολή - όταν λοιπόν η Rebel Alliance μαθαίνει πως ένας πιλότος της Galactic Empire έχει αυτομολήσει και ισχυρίζεται πως έχει πολύτιμες για το πειραματικό Death Star σταλμένες από τον επιστήμονα σχεδιαστή του, επιχειρεί να βρει τον πιλότο και να επιστρατεύσει την κόρη του επιστήμονα ώστε να καταστρέψει το υπερόπλο πριν αυτό καταστεί λειτουργικό.

Στόχος της Disney με το Rogue One - και υποθέτουμε με όλα τα φιλμ που χαρακτηρίζονται ως spin offs της "βασικής" σειράς - ήταν να προσφέρει μία ταινία άμεσα αναγνωρίσιμη ως τμήμα του κόσμου των Star Wars, αλλά με δικό της χαρακτήρα και στυλ. Αυτό το έχει επιτύχει, καθώς η ατμόσφαιρα, οι χαρακτήρες, οι τοποθεσίες και κάποια από τα βασικά θέματα του Rogue One παραμένουν πιστά στην... συνταγή των SW, η σκηνοθεσία όμως είναι κυρίως εστιασμένη στην δράση κι όχι στην ψυχογραφία των προσώπων, οι μάχες είναι περισσότερο "στρατιωτικές" και όχι με light sabers, ενώ το (όποιο) χιούμορ είναι μάλλον γλυκόπικρο ή ειρωνικό κι όχι αυτοαναφορικό.

Οι πιστοί φίλοι των Star Wars θα εντοπίσουν φυσικά αναρίθμητα στοιχεία-αναφορές των άλλων ταινιών που... "τους κλείνουν το μάτι", όμως το Rogue One μπορεί να το παρακολουθήσει κανείς άνετα ακόμη κι αν δεν έχει ακολουθήσει την διάσημη σειρά από κοντά. Αυτός ήταν, υποθέτουμε, κι ένας τρόπος-πείραμα για να φέρει "νέο κοινό" η Disney στον κόσμο των Star Wars - και χωρίς να γνωρίζουμε ακόμη αν απέδωσε ή όχι, είναι τουλάχιστον έξυπνος.