Δεν είναι ακριβώς... κρυφό το γεγονός ότι οι Warner/DC δεν έχουν ακόμη καταφέρει να προσφέρουν στις Marvel Studios/Marvel τον ανταγωνισμό που όλοι ελπίζαμε, όπως είχε συμβεί για δεκαετίες στα comics. To "κινηματογραφικό σύμπαν" της δεύτερης στηρίχθηκε σε μία σειρά από επιτυχημένα φιλμ τα οποία "έχτισαν" το ένα μετά το άλλο σεναριακά νήματα που το κοινό ενδιαφέρθηκε ν' ακολουθήσει. Η Warner, από την άλλη πλευρά, δεν κατόρθωσε κάτι τέτοιο μα μπορεί να αξιοποιήσει αλλιώς το υλικό της DC. Το Bird of Prey - με τον... μακρόσυρτο υπότιτλο "Τhe Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn" που γρήγορα αποσύρθηκε από το προωθητικό υλικό της ταινίας - είναι απόδειξη του γεγονότος: στα σινεμά διέγραψε τον Φεβρουάριο αξιοπρεπέστατη πορεία για ενάμισι μήνα, με έσοδα ύψους 200 εκ. δολαρίων από budget 84.5 εκ. δολαρίων, και θα συνέχιζε για περισσότερο αν δεν προέκυπταν στις αρχές Μαρτίου οι επιπλοκές του COVID-19. Αυτή η ταινία είναι διαθέσιμη τώρα και σε οικιακή έκδοση. Αγοράζουν οι φίλοι της DC και των φιλμ περιπέτειας γενικότερα;

To Birds of Prey από πλευράς σεναριακής ούτε δάφνες διεκδικεί, ούτε φαίνεται να ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο: έχοντας ως αποκλειστικό της στόχο την ψυχαγωγία χωρίς προβληματισμούς, ηθικοπλαστικές διδαχές ή κοινωνικά μηνύματα, μέσα στα... πρώτα πέντε λεπτά της η ταινία αποσαφηνίζει πως πρόκειται για μία ιστορία με πρωταγωνίστρια την Harley Quinn σε όλα τα επίπεδα, πως ο θεατής οφείλει να έχει αποδεχθεί λίγο-πολύ την... ψυχωτική πλευρά του συγκεκριμένου χαρακτήρα (γνωστή και από άλλες ταινίες της Warner άλλωστε!) και πως αν απλώς την ακολουθήσει στην περιπέτειά της, θα το απολαύσει. Είναι μία υπόσχεση που το φιλμ κρατά, καθώς ξεκινά με ένταση και ουσιαστικά... δεν σταματά μέχρι το τέλος της ταινίας, φροντίζοντας να κρατήσει "προσωπικές" σκηνές και διαλόγους σε διάρκεια μικρότερη του τυπικού. Αποτέλεσμα: ένα φιλμ, αν μη τί άλλο, ποτέ βαρετό!

Όπως λέμε "για την ιστορία": η υπόθεση βρίσκει την Harley Quinn σε φάση... συναισθηματικής ανάρρωσης από τον χωρισμό της με τον Joker όταν άθελά της εμπλέκεται στην αναζήτηση μιας νεαρής κοπέλας από τον αρχιεγκληματία της πόλης. Το ίδιο κορίτσι αναζητά μία αστυνομικός και μία σωματοφύλακας του αρχιεγκληματία, ενώ μία επαγγελματίας δολοφόνος που αναζητά εκδίκηση για τους δικούς της λόγους προστίθεται σε αυτό το... μπαλέτο χαρακτήρων από τα μισά της ταινίας και μετά. Είναι αλήθεια ότι, καθώς το Birds of Prey στηρίζεται σε αναδρομές στο παρελθόν για να εξηγήσει τα κίνητρα των τεσσάρων γυναικών, σε κάποια σημεία η πλοκή επιβραδύνεται - το φιλμ όμως φροντίζει να την επιταχύνει αμέσως μετά με σκηνές δράσης, καταδίωξης ή... συνδυασμό τους, ώστε να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο.

Αυτό φυσικά έχει ως αποτέλεσμα οι χαρακτήρες του Birds of Prey να μην ψυχογραφούνται με... λεπτομέρεια ακριβώς, όμως αυτό δεν έχει εν τέλει σημασία: η σκηνοθέτιδα και οι παραγωγοί επεδίωξαν πάνω απ' όλα να συνδυάσουν την στυλιζαρισμένη αισθητική, την καταιγιστική δράση, την απίθανη μουσική και το αυτοαναφορικό χιούμορ με τρόπο που να προκύπτει κάτι χαρακτηριστικά διαφορετικό - και αυτό το κατάφεραν χωρίς καμία αμφιβολία, προσφέροντας μία ταινία που δεν μοιάζει όχι μόνο με καμία άλλη των Warner/DC, αλλά με καμία άλλη... γενικότερα στην κατηγορία των υπερηρωϊκών περιπετειών. Πολύχρωμη, λαμπερή, με εφέ απροκάλυπτα "του εντυπωσιασμού" αλλά άκρως επιτυχημένα, είναι μία ταινία συνειδητά και πλήρως ευθυγραμμισμένη με τον χαρακτήρα της Harley Quinn. Με ό,τι αυτό σημαίνει και για τις ελάχιστες σκηνές που... δεν λειτουργούν ενίοτε!

Το Birds of Prey, βέβαια, στο σύνολό του λειτουργεί σωστά εν μέρει και επειδή η Margot Robbie ενσαρκώνει αυτόν τον απατηλά απλοϊκό χαρακτήρα με εξαιρετική επιτυχία - οι μεταπτώσεις στην συμπεριφορά, οι αλλαγές των εκφράσεων, το σέξι στυλ που όμως δεν... "δέχεται μύγα στο σπαθί του", είναι όλα στοιχεία που αν δεν αποδίδονταν τόσο πειστικά, δεν θα "έβγαινε φυσική" στην κάμερα η ψυχωσική αλλά ταυτόχρονα ευαίσθητη αλλά ταυτόχρονα βίαιη πέρα από κάθε λογική αλλά ταυτόχρονα έμπιστη Quinn. Οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους υπόλοιπους χαρακτήρες την υποστηρίζουν πολύ καλά, με μόνη εξαίρεση ίσως τον Ewan McGregor που στον ρόλο του "αρχικακού" είναι αδιάφορος (αν και μάλλον χρειαζόταν πιο πολλή ώρα επί της οθόνης).

Όταν όλα έχουν ειπωθεί το Birds of Prey μπορεί να μην είναι το είδος της παραγωγής που θα διεκδικήσει Όσκαρ ή πολλά άλλα βραβεία, είναι όμως το είδος της παραγωγής που ξέρει ακριβώς τί θέλει να επιτύχει και γι' αυτό εν τέλει το πετυχαίνει με άνεση και στυλ: να ψυχαγωγήσει χωρίς να προβληματίσει και να αποδώσει μία θεαματικά... φαντασμαγορική περιπέτεια με τρόπο κινηματογραφικά (και ουχί πολιτικά) ορθό. Το Hollywood παράγει πάρα, μα πάρα πολλές ταινίες που παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά χωρίς να προσφέρουν λόγους αρκετούς για να... τις πάρει και κανείς άλλος. Το Birds of Prey δεν ανήκει σε αυτές και για τον λόγο αυτό αξίζει το λιγότερο μία θέαση. Για τους fans, δε, της Robbie, αξίζει σαφώς περισσότερες!