Δεν χωρά καμία αμφιβολία στο γεγονός ότι ο Christopher Nolan έχει ορίσει με τρόπο εμφατικό τί σημαίνει εμπορική και ταυτόχρονα καλλιτεχνική επιτυχία στο σύγχρονο εντυπωσιακό σινεμά: είναι ένας από τους ελάχιστους σκηνοθέτες των οποίων τη δουλειά στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αναγνωρίζει και τιμά τόσο το σώμα των κριτικών, όσο και το κοινό. Καμία απορία, λοιπόν, που το Dunkirk - παρ' ότι τελείως διαφορετικού περιεχομένου από τα Batman, Inception και Interstellar που τον καθιέρωσαν - ήταν μία από τις σημαντικότερες ταινίες του καλοκαιριού που μάς πέρασε και της χρονιάς συνολικά. Αυτή η επική παραγωγή μόλις κυκλοφόρησε και στην ελληνική αγορά σε μορφή DVD, Blu-ray και UltraHD Blu-ray για το ευρύτερο καταναλωτικό κοινό. Πώς την κρίνουμε δημιουργικά, τεχνικά και σε επίπεδο extra υλικού για οικιακή θέαση;

Όσον αφορά στο σεναριακό του υπόβαθρο - και την πλοκή του γενικότερα - το Dunkirk δεν είναι περίπλοκο ή δυσνόητο: επικεντρώνεται σε μία συγκεκριμένη μικροσκοπική "στιγμή" του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η οποία όμως λειτούργησε ιστορικά και παραδειγματικά για την συνέχεια της έκβασής του. Σημαντικός αριθμός από Βρετανούς στρατιώτες βρίσκεται παγιδευμένος στην γαλλική ακτή της Δουνκέρκης, περικυκλωμένος από γερμανικό πυροβολικό και αεροπλάνα, με πρακτικά βέβαιο τον αφανισμό του αν δεν δεχθεί βοήθεια από την Αγγλία - βοήθεια, ωστόσο, που στρατιωτικά αργεί και εμπλέκει άλλους παράγοντες και χαρακτήρες σε μία δύσκολη εξίσωση μάχης με τον χρόνο και τον φόβο, ατομικό και συλλογικό. Ο Nolan έχει πράξει όλα όσα αναμένει κανείς από ένα ταλέντο με αντίληψη προκειμένου το προσωπικό δράμα και η ιστορική αναγκαιότητα άλλοτε να συμβαδίζουν κι άλλοτε να συγκρούονται, μέσα από κινηματογραφία που δεν αποτυγχάνει ποτέ να συνεπάρει ή και να σοκάρει προκειμένου να αποδώσει πειστικά τα παραπάνω.

Ο λόγος για τον οποίο το Dunkirk δεν είναι η αδιαμφισβήτητη και απ' όλους παραδεκτή καλλιτεχνική επιτυχία που ήταν τα Inception, Interstellar ή The Prestige εντοπίζεται στην αλλόκοτη δομή του, η οποία δίχασε κοινό και κριτικούς. Η δομή αυτή απαρτίζεται από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες, τελείως διαφορετικών χαρακτήρων με αλλιώτικη θέση μέσα στο δραματικό σκηνικό της Δουνκέρκης. Οι γωνίες αυτές θεωρητικά θα έπρεπε να φωτίσουν η κάθε μία και διαφορετική πλευρά της όλης πλοκής, προσφέροντας μία ευρύτερη εικόνα του τί συμβαίνει στον θεατή όπου και όποτε συναντώνται. Αυτή η ιδέα άλλοτε λειτουργεί, άλλοτε όχι - μα όταν συμβαίνει το δεύτερο, ο θεατής καταλήγει να αποστασιοποιείται και να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα χωρίς να συμπάσχει, σαν ιστορικό ντοκυμαντέρ σχεδόν. Η περιορισμένη χρήση διαλόγων, η στατική κι όχι εξελικτική θέση των βασικών χαρακτήρων και η μάλλον ανώδυνη επίλυση μιας κατάστασης δραματικής απομακρύνουν περαιτέρω το Dunkirk από την εικόνα που έχει το μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού στο μυαλό του για μία "φυσιολογικής ροής" ταινία.

Όλα τα παραπάνω σημαίνουν πως η ταινία στηρίζεται εκ των πραγμάτων στην ευρηματική σκηνοθεσία του έμπειρου Nolan για να αντλήσει από ένα άνισο σενάριο την απαραίτητη κλίμακα και ένταση. Αυτός όπου μπορεί, προσφέρει απλόχερα - όμως παραμένει μεγάλο το ποσοστό του κοινού που θα αισθανθεί πως αυτές οι έξοχες σκηνές δεν αρκούν για να αποζημιώσουν για τις υπόλοιπες. Πρόκειται, εν τέλει, για ένα φιλμ που θα αποδεχθεί ή θα απορρίψει κανείς σχεδόν διαισθητικά: ακόμη κι αν δεν μπορεί να δακτυλοδείξει επακριβώς τί τού άρεσε ή δεν τού άρεσε στο Dunkirk, είναι βέβαιο πως... άποψη γι' αυτό, και μάλιστα γλαφυρά συγκεκριμένη, θα έχει. Σπάνιο για τόσο μεγάλη παραγωγή να εντάσσεται στην κατηγορία ταινιών που "αγαπά ή μισεί κανείς", όμως οφείλει να αναγνωρίσει κανείς στην Warner πως "απλώς άλλη μία πολεμική ταινία" το Dunkirk δεν είναι!