Είτε πρόκειται για τα θεατρικά έργα της, που σκηνοθετεί συνήθως η ίδια, είτε για τη σκηνική εκδοχή κάποιου από τα διηγήματά της, η γραφή της Λένας Κιτσοπούλου έχει αισθητή παρουσία κάθε σεζόν. Φέτος, η ίδια παρουσιάζει στο Άνεσις την τελευταία της δουλειά "Η Ορέστεια του Στρίντεμπεργκ", ενώ η Νατάσα Παπαμιχαήλ σκηνοθετεί, στο Olvio, το διήγημά της "Ο Μουνής" και η Γιώτα Σερεμέτη μια συλλογή πέντε ιστοριών της στην παράσταση με τίτλο "Πάρανταϊζ - Η αίθουσα κλιματίζεται". Με την ευκαιρία, καταθέτουμε έναν κατατοπιστικό οδηγό των έργων της (θεατρικών και μη) που έχουν δει το φως της σκηνής, ανιχνεύοντας τις θεματικές που απασχολούν την πιο -πολυσυζητημένη ίσως- Ελληνίδα καλλιτέχνιδα.
Τα θεατρικά έργα της Λένας Κιτσοπούλου
Το πράσινό μου το φουστανάκι
Πρώτη παράσταση: Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας, 2008, σκηνοθεσία: Βίκυ Γεωργιάδου
Ο μονόλογος μιας γυναίκας "σαν κι εμάς", με φυσιολογική ζωή, φίλους, συγγενείς, ανασφάλειες. Μιας γυναίκας που ενώ βρίσκεται σε αναμονή κάτι σημαντικού κάνει έναν απολογισμό ζωής, όπου τα όρια μεταξύ θύτη και θύματος είναι θολά.
Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.
πρώτη παράσταση: Νέα Σκηνή Εθνικού Θεάτρου, 2009, δική της σκηνοθεσία σε συνεργασία με τη Μαρία Πρωτόπαππα
Ο μονόλογος μίας γυναίκας λίγο πριν αυτοκτονήσει, η οποία υπερασπίζεται με πάθος, βρισίδι, σαρκασμό και τσαμπουκά το δικαίωμά της στην κατάθλιψη. Εκρηκτική, απρόβλεπτη, έντονη, γεμάτη αντιφάσεις και πάθη, η 37χρονη ηρωίδα της Κιτσοπούλου ανεβαίνει συχνά-πυκνά στη σκηνή, καθώς ο συγκεκριμένος μονόλογος έχει αποδειχτεί ο πιο δημοφιλής από τα θεατρικά έργα της.
Άουστρας ή η αγριάδα
πρώτη παράσταση: Βρυσάκι, 2011, σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Αποτέλεσε μέρος ενός δίπτυχου νέων ελληνικών έργων (μαζί με την "Αόρατη Όλγα" του Γιάννη Τσίρου), που γράφτηκαν κατά παραγγελία του Εθνικού Θεάτρου, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιάννη Χουβαρδά. Εδώ η Κιτσοπούλου, εν μέσω της ανόδου της Χρυσής Αυγής, καταπιάνεται με το ρατσισμό, την ξενοφοβία αλλά και την ηδονή που προκαλεί η βία: μία παρέα Ελλήνων ξεκινώντας από ένα ανώδυνο χιουμοριστικό κλισέ τραμπουκίζει και τελικά δολοφονεί έναν δυτικοευρωπαίο τουρίστα.
Χαίρε νύμφη
πρώτη παράσταση: Θέατρο Τέχνης, 2012, δική της σκηνοθεσία
(Ελεύθερη) διασκευή του ομώνυμου έργου του "πατριάρχη" των ελληνικών γραμμάτων Γρηγόριου Ξενόπουλου. Η Κιτσοπούλου βάζει στο κάδρο τον εξορκισμό των παράφορων παθών, την ερωτική προδοσία και τους οικογενειακούς πειθαναγκασμούς, κυρίως όμως φέρνει στο προσκήνιο την έμφυλη βία, καθώς η ηρωίδα εκπορνεύεται από τον πρώτο άνδρα που ερωτεύεται. Στη δική της εκδοχή, τα πρόσωπα του έργου έρχονται στο σήμερα ως ήρωες/ηρωίδες της Σάρα Κέιν και του Τόμας Οστερμάιερ.
Αθανάσιος Διάκος- Η επιστροφή
πρώτη παράσταση: Φεστιβάλ Αθηνών, 2012, δική της σκηνοθεσία
Ο ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης μεταλλάσσεται "σε έναν άθλιο Ελληνάρα" κακοποιητή και γυναικοκτόνο, σε μια "νοσηρή παραβολή για το αντι-ηρωϊκό σήμερα" που παρουσιάζει τα οικεία κακά του έθνους: νεοπλουτισμό, ρατσισμό, λαϊκισμό και νοοτροπία του ραγιά-εκδικητή. Σύμφωνα με τα δικά της λόγια: "Ήθελα να μιλήσω για το δικό μας μαρτύριο, γι’ αυτό διάλεξα τον Αθανάσιο Διάκο, ένα σύμβολο, έναν άνθρωπο που μαρτύρησε. Με απασχόλησε το βασανιστήριο που υπέστη, ο ανασκολοπισμός, και μπήκα σε σκέψεις για το πως ο άνθρωπος μπορεί να βασανίζει τον άνθρωπο σωματικά ή ασκώντας ψυχολογική βία. Ο Διάκος είχε ένα ηρωισμό, μια αυτοθυσία την οποία εμείς δεν μπορούμε να την έχουμε σήμερα ακόμα και σε απλά πράγματα ... Το γεγονός αυτό με ενεργοποίησε για να μιλήσω για το σήμερα".
Κοκκινοσκουφίτσα - Το πρώτο αίμα
πρώτη παράσταση: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, 2014, δική της σκηνοθεσία
Σε αυτή τη σπλάτερ εκδοχή του κλασικού παραμυθιού των αδερφών Γκριμ, η Λένα Κιτσοπούλου με κυνισμό και (αυτο)κριτική διάθεση ρίχνει ανάθεμα στον κομφορμισμό της πρωτοπορίας, ενώ παράλληλα σαρκάζει το κλισέ της "Ελληνίδας μάνας" και επιτίθεται στην "αγία ελληνική οικογένεια". Έρωτας, μοναξιά, οικογένεια, σεξ, ενδοθεατρική σάτιρα και η σχέση του νεοέλληνα με την κουλτούρα μπαίνουν στο μίξερ της, ενώ η παρουσία της εξοργισμένης "ταξιθέτριας" εισάγει το μοτίβο του μονολόγου-"παράβασης" που απευθύνεται ευθέως στους θεατές, συνήθως βρίζοντας, υποτιμώντας και εξευτελίζοντάς τους.
Ματωμένος γάμος
πρώτη παράσταση: Φεστιβάλ Αθηνών, 2014, δική της σκηνοθεσία
Η Κιτσοπούλου κρατάει το πρωτότυπο έργο του Λόρκα, στην εμβληματική μάλιστα, ποιητική και έμμετρη, μετάφραση του Γκάτσου, αλλά το εμβολίζει με τα δικά της στοιχεία και το μετατρέπει σε νέο έργο, σε μια σύγχρονη τραγωδία όπου ένας γάμος καταλήγει σε φοβερή αιματοχυσία. Η υποκρισία, ο συντηρητισμός και τα ταμπού είναι τα θεματικά μοτίβα που κυριαρχούν, καθώς η δημιουργός στρέφεται σε αυτό το κλασικό πια δράμα όπου ένας απωθημένος έρωτας και μια οικογενειακή βεντέτα οδηγούν έναν γάμο σε διπλό φονικό.
Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ ή Η ανουσιότητα του να ζεις
πρώτη παράσταση: Θέατρο Τέχνης, 2015, δική της σκηνοθεσία
Το έργο με τον πιο μακροσκελή τίτλο στην ιστορία του θεάτρου είναι ένα έργο για τη ματαιότητα της καθημερινότητας. Δύο φίλοι αναλώνονται σε ανούσιες καθημερινές κουβέντες μπροστά από την ανοιχτή tv, ώσπου καταλήγουν να αιματοκυλίζονται σε κατάσταση αμόκ. Ένα έργο για τη νοσηρότητα της ανούσιας και κλισέ καθημερινότητας, ένα έργο που δείχνει την αόρατη κλωστή που συνδέει το κενό της ύπαρξης με την εκτόνωση των πιο ποταπών και βίαιων ενστίκτων.
Τυραννόσαυροι Rex
πρώτη παράσταση: Πειραματική Σκηνή Εθνικού, 2017, δική της σκηνοθεσία
Ένα έργο στα όρια της μετα-επιθεώρησης, του trash και της stand-up tragedy, με αναφορές στον σουρεαλισμό και το σύμπαν του Παζολίνι. Διάχυτη διάθεση σαρκασμού της αβανγκάρντ και του υπαρξιακού τέλματος του καλλιτέχνη, μέσα από την ιστορία μίας παντελώς (ακατάλληλης) drag queen μπαλαρίνας-δασκάλας μπαλέτου και των εντελώς ατάλαντων μαθητών της.
Αντιγόνη - Lonely planet
πρώτη παράσταση: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, 2017, δική της σκηνοθεσία
Διάθεση διασάλευσης του αισθήματος του "ιερού δέους" που περιβάλλει τα έργα του αρχαίου δράματος, αλλά και σαρκασμός της ελληνικής παθογένειας όπου όλοι έχουν άποψη για όλα, σε ένα έργο όπου το σκι επιχειρείται να συνδεθεί με τη σοφόκλεια "Αντιγόνη"! Τόπος δράσης ένα σχετικό συνέδριο με τη συμμετοχή μίας ομάδας σκιέρ, που καταλήγει σε τραγέλαφο όταν κάνει ντου μια… πολική αρκούδα, και στο βάθος η αγωνία της Κιτσοπούλου για το εφήμερο της σκηνικής τέχνης.
Ερωτικές καρτ ποστάλ από την Ελλάδα
πρώτη παράσταση: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, 2020, σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς
Αιρετική και βλάσφημη μετα-επιθεώρηση για τη συλλογική, εθνική μελαγχολία μας, που δίνει τη δική της απάντηση στο ερώτημα, "ποια είναι η σύγχρονη Ελλάδα;", με σημείο εκκίνησης τη δεκαετία του ’80 και κατάληξη στο σήμερα και το πρώτο καλοκαίρι της πανδημίας. Αυτή η θορυβώδης αποδόμηση των στερεοτύπων γύρω από το "ελληνικό καλοκαίρι" (του Έλληνα εραστή, των καλοκαιρινών ειδυλλίων και τον ψυχαναγκασμό της θετικής διάθεσης) σχολιάζει μια χώρα αποπροσανατολισμένη, στηριγμένη σε σαθρά θεμέλια και σε αναζήτηση νέας ταυτότητας.
Φράνκεσταϊν - Ο χαμένος παράδεισος
πρώτη παράσταση: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, 2022, δική της σκηνοθεσία
Η Κιτσοπούλου εμπνέεται ελεύθερα από το μύθο του Φράνκεσταϊν, που δημιούργησε το Τέρας, και καταθέτει ένα έργο για τον τερατικό σύγχρονο κόσμο και κυρίως για την τοξική (ελληνική) οικογένεια, που ευνουχίζει, βιάζει ή σκοτώνει –ενίοτε κυριολεκτικά– τα παιδιά της.
Cry
πρώτη παράσταση: Γενεύη, θέατρο Σεν-Ζερβέ, 2021 / πρώτη παράσταση στην Ελλάδα: Θέατρο Τέχνης, 2022, δική της σκηνοθεσία
Cry όπως κραυγή ή κλάμα; Ένα έργο που διερευνά τη στιγμή που η ευγένεια πεθαίνει για να γεννηθεί η βία. Η προσποιητή ευπρέπεια, η αστική ευγένεια, η πολιτική ορθότητα, η ανοχή και ο καθωσπρεπισμός μπαίνουν στο στόχαστρο της συγγραφέα, που πυρπολεί τη συνθήκη μίας φιλικής συναναστροφής. Τι θα γινόταν αν οι κανόνες της ευγένειας έπαυαν να ισχύουν και ο καθένας μπορούσε να πει στον άλλο αυτό που σκέφτεται, αυτό που νιώθει πραγματικά; Το φινάλε, σπαρμένο για ακόμη μια φορά με αίμα και πτώματα, δίνει την απάντηση.
Τα νέα μου είναι σαρωτικά
πρώτη παράσταση: Σφενδόνη, 2022, δική της σκηνοθεσία
Ίσως το πιο παράδοξο από τα έργα της Κιτσοπούλου, καθώς πρόκειται για μια παρτιτούρα βουβών δράσεων που καταλήγουν σε έναν παραληρηματικό μονόλογο. Οι πιο ευτελείς και μπανάλ κουβέντες & συμπεριφορές έρχονται σε πρώτο πλάνο -ο εθισμός στο κουτσομπολιό, στο βόθρο των social media, στην παθητική κατανάλωση τηλεοπτικών σκουπιδιών και φριχτών ειδήσεων - και μας καλούν κοιτάξουμε την απάθεια, την αποκτήνωση και το απύθμενο κενό της ύπαρξής μας.
Σφήκες
πρώτη παράσταση: αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, 2023, δική της σκηνοθεσία
Ευθεία επίθεση σε σωρεία ελληνικών παθογενειών (ρατσισμός, συντηρητισμός, τοξικότητα οικογενειακού περιβάλλοντος, αστυνομική βία), σε ένα κείμενο που εμπνέεται ελεύθερα από την ομώνυμη αριστοφανική κωμωδία. Εδώ η δικομανία του αρχαίου πρωταγωνιστή μεταφέρεται στα μοτίβα της ανθρωποφαγίας και των σύγχρονων λαϊκών δικαστηρίων που στήνονται σε τηλεοπτικά παράθυρα και μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Και λέγε λέγε
πρώτη παράσταση: Θέατρο Τέχνης, 2024, δική της σκηνοθεσία
Ακόμη ένα έργο για τον εφησυχασμένο εαυτό μας, ένα έργο-σχόλιο για τη γενικευμένη απάθεια και τη "ζωή σαν καραόκε", όπου απλώς υπακούμε εντολές και αντιγράφουμε συμπεριφορές. Εδώ παίρνει τη μορφή μιας παρωδίας Τσέχοφ για να θίξει θέματα όπως η έμφυλη βία και οι γυναικοκτονίες, η παιδεραστία, η εμπορευματοποίηση του θεάτρου, η πνευματική αποχαύνωση.
Η Ορέστεια του Στρίντμπεργκ
πρώτη παράσταση: Άνεσις, 2024, δική της σκηνοθεσία
Πάνω σε τρία έργα του Στρίντμπεργκ που αναφέρονται στο θέμα του γάμου και των σχέσεων ("Ο χορός του θανάτου", "Οι δανειστές", "Η πιο δυνατή"), η Κιτσοπούλου παρωδεί με το χαρακτηριστικό -αθυρόστομο, θορυβώδες και ωμό- τρόπο της, το τέλμα της έγγαμης συμβίωσης. Δανείζεται κάποια πρόσωπα από τα τρία έργα και στοιχεία των υποθέσεων για να φτιάξει μια δική της "τριλογία" για την επίγεια κόλαση του γάμου αλλά και για την υπαρξιακή πλήξη, την ερωτική επιθυμία (ή την απουσία της), την καταπίεση κ.ά.
Τα διηγήματα που έγιναν παραστάσεις
Ο Μουνής
πρώτη παράσταση: 4Frontal (Θέατρο του Νέου Κόσμου), 2013, σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Μια ακραία ιστορία (ενδοοικογενειακής) βίας για τις προκαταλήψεις και τους φόβους που βρίσκουν εύφορο έδαφος στις κλειστές κοινωνίες. Η αμορφωσιά, η ανεντιμότητα, η ηθική και σεξουαλική ασυδοσία που ευδοκιμούν ενίοτε στα κλειστά περιβάλλοντα προβάλλονται σε γιγαντωμένες εκδοχές σε αυτή την ιστορία που διαδραματίζεται στη Ελλάδα του ’80.
Μεγάλοι δρόμοι
Θέατρο του Νέου Κόσμου, 2015, σκηνοθεσία: Ειρήνη Φαναριώτη
Η Ειρήνη Φαναριώτη σκηνοθετεί τα διηγήματα "Αθήνα 9 Δεκεμβρίου" (από τη συλλογή "Νυχτερίδες") & "Μεγάλοι δρόμοι" (από την ομώνυμη συλλογή). Δύο ιστορίες χωρισμού, δύο αντίθετες όψεις, ένα δίπολο αρνητικού/θετικού: το πρώτο διήγημα αναδεικνύει τη μικρότητα του ερωτευμένου ανθρώπου μέσα από την ιστορία ενός χωρισμού που δεν πραγματοποιήθηκε λόγω ημερολογιακού λάθους, ενώ το δεύτερο το μεγαλείο του, μέσα από την ιστορία ενός αναγκαστικού χωρισμού, λόγω θανάτου.
Ο κατάθλας
πρώτη παράσταση: Skrow, 2016, σκηνοθεσία Μιχάλης Γιγιντής
Από τη συλλογή διηγημάτων "Μεγάλοι δρόμοι", πρόκειται για την ιστορία ενός άνδρα που απομονώνεται στο πατρικό του σπίτι, στο χωριό, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει την κατάθλιψη. Έργο που απομυθοποιεί με θόρυβο τα ταμπού και τα κοινωνικά στερεότυπα περί κατάθλιψης, και δη όταν βιώνεται από άνδρα.
Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα
Θέατρο Σταθμός, 2018, σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος
Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος σκηνοθετεί τα δύο διηγήματα από τη συλλογή "Το μάτι του ψαριού", τα οποία πραγματεύονται το θέμα του χωρισμού από μια γυναίκα και από έναν άνδρα, αντίστοιχα. Αντιμέτωποι με την πραγματικότητα του χωρισμού, τα δύο πρόσωπα προβαίνουν σε παραληρηματικούς μονολόγους που τους πυροδοτεί η ζήλια για τους νέους έρωτες των πρώην συντρόφων τους.
Tο Μαράκι έκλασε
Faust, 2023, σκηνοθεσία: Γιώτα Σερεμέτη
Η παιδεραστία, η ενδοοικογενειακή σεξουαλική κακοποίηση, τα παιδικά τραύματα, η απώλεια και το πένθος αποτελούν τις κοινές θεματικές των πέντε διηγημάτων που παρουσιάστηκαν σε ενιαία παράσταση: "Σάκης", "Η τρύπα" (από τη συλλογή "Νυχτερίδες"), "Ο Καραγκιόζης", "ΕΛΤΑ" (από τους "Μεγάλους δρόμους") και "Χαρταετοί" (από το "Μάτι του ψαριού").
Παραντάιζ - Η αίθουσα κλιματίζεται
Θέατρο 104, 2025, σκηνοθεσία: Γιώτα Σερεμέτη
Σπονδυλωτή παράσταση πέντε διηγημάτων της Κιτσοπούλου, που συμβαίνουν καλοκαίρι στην Ελλάδα. Πρόκειται για ερωτικές ιστορίες γυναικών διαφορετικής ηλικίας και διαφορετικής "φάσης ζωής" που αντικατοπτρίζουν τη γυναικεία φύση και τη γυναικεία σεξουαλικότητα, φανερώνοντας διαφορετικές πτυχές της ("Νυχτερίδες" & "Paradise", από τις "Νυχτερίδες", "Δονούσα", από το "Μάτι του Ψαριού", "Λα καπότ" και "Έρωτας στην πόλη", από τους "Μεγάλους δρόμους").
ΥΓ. Αν και ως ηθοποιός η Λένα Κιτσοπούλου εμφανίζεται κυρίως στις δικές της παραστάσεις, την έχουμε απολαύσει κάποιες φορές σε σκηνοθεσίες άλλων: Μιχαήλ Μαρμαρινός, "Λυσιστράτη" (Εθνικό), Μαρία Πανουριά, "Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ" (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση). Φέτος εμφανίζεται επί σκηνής, δίπλα στο Βασίλη Βηλαρά, στην παράσταση "Σε φιλώ, Πέτρος", σε δικό του κείμενο και σκηνοθεσία (Δίπυλον).
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Η Ορέστεια του Στρίντμπεργκ
Στο νέο της έργο, η ιδιοσυγκρασιακή δημιουργός αντλεί έμπνευση και συνδυάζει/αποδομεί/κατακρεουργεί τα τρία έργα του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ «Ο χορός του θανάτου», «Οι δανειστές», «Η πιο δυνατή», για να μιλήσει για τον έρωτα, την αγάπη, το γάμο και τη συμβίωση. Σε ένα σκηνικό από ξύλο ζωντανεύει αυτή η επίγεια "κόλαση" της καθημερινής συμβίωσης όπου ένα ζευγάρι, ύστερα από 25 χρόνια γάμου, μένει μαζί από συνήθεια, αποκαλύπτοντας τα σκοτεινά και οδυνηρά βάθη της σχέσης τους. Οι συγκρούσεις τους διερευνούν την αγάπη και το γάμο με μαύρο χιούμορ και ένταση, φέρνοντας στο προσκήνιο την εξουσία και τον πόνο, που συχνά ενυπάρχουν στην αγάπη σύμφωνα με τον Στρίντμπεργκ.
Πάρανταϊζ - Η αίθουσα κλιματίζεται
Το γυναικείο σώμα, η ερωτική επιθυμία, η γυναικεία σεξουαλικότητα, η ένοχη απόλαυση, η σαρωτική φύση του έρωτα συνθέτουν πέντε αυτοτελείς ιστορίες με φόντο το ελληνικό καλοκαίρι. Τα τζιτζίκια, το τσάμικο, το πλαστικό τραπεζομάντηλο, το κρασί της παρέας, το πράσινο λάστιχο, τα ξύλινα τσόκαρα, το ψητό καλαμπόκι, οι πλαστικές καρέκλες. Σημεία αναφοράς που μετατρέπουν το κλισέ σε κάτι βαθιά συλλογικό που μας αφορά όλους. Πέντε ιστορίες ιδωμένες από μάτια γυναικών και βιωμένες από σώματα γυναικών.
Ο Μουνής
Γλέντια, φωνές, τραγούδια, κλαρίνα και μαχαίρια, ανεκπλήρωτοι έρωτες και απραγματοποίητα όνειρα, παρελαύνουν σε ένα κομμωτήριο της ελληνικής επαρχίας, εύφορο έδαφος για τις διαχρονικές παθογένειες μιας κλειστής κοινωνίας.
Σε φιλώ, Πέτρος
Με φόντο τη δεκαετία του ‘70 και τα βαθιά ριζωμένα κοινωνικά στερεότυπα εκείνης της εποχής, εξελίσσεται η αληθινή ιστορία ενός γιου που αποκαλύπτει στη μητέρα του ότι είναι ομοφυλόφιλος μέσα από ένα γράμμα. Η παράσταση αντλεί από μια επιστολή που δημοσιεύθηκε στις σελίδες του περιοδικού «Αμφί», του πρώτου ελληνικού περιοδικού που μίλησε ανοιχτά για την ομοφυλόφιλη επιθυμία. Ο ήρωας της ιστορίας προσπαθεί να προσκαλέσει την μητέρα του στο δικό του σύμπαν και επιμένει στην ανάγκη να γνωριστούν πραγματικά. Δύο διαφορετικοί κόσμοι που παλεύουν παρόλα αυτά για τη σχέση που υπάρχει ανάμεσά τους, ξεδιπλώνονται στην παράσταση που ανοίγει ένα διάλογο μεταξύ της Πάτρας του 1977 και της Αθήνας του 2025 μέσα από παραδοχές, μυστικά και καψουροτράγουδα.
