Ο Γιώργος Μπένος: "Δεν υπάρχει λόγος να ανέβουμε πάνω σε μία σκηνή αν δεν έχουμε να πούμε κάτι στον κόσμο"

Με ευγένεια, σκληρή δουλειά και άποψη πάνω στα πράγματα -θεατρικά και μη- κάνει κάθε επόμενο βήμα του ο Γιώργος Μπένος. Εμείς κάναμε μία συζήτηση με τον νέο και ταλαντούχο ηθοποιό που η σεζόν 2024-25 τον βρίσκει πάνω στο σανίδι κάθε ημέρα της εβδομάδας, από Δευτέρα έως Κυριακή. Κάτι που δεν έχει ξανακάνει αλλά σίγουρα δεν το μετανιώνει, αντιθέτως κάνει πολύ συνειδητά focus στο θέατρο. Μετά την πολύ μεγάλη επιτυχία του "Maestro” όπου "έκανε οικογένεια” όπως μας είπε, και ενώ αναμένουμε το τέλος (;) της σειράς σε Mega και Netflix (από 2 και 3 Δεκεμβρίου αντίστοιχα), ο ηθοποιός πρωταγωνιστεί φέτος σε δύο θεατρικές παραστάσεις με αφορμή τις οποίες μίλησε στο "α” σε μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης. Ο λόγος για το "Blue train” του πολυαγαπημένου στιχουργού Γεράσιμου Ευαγγελάτου στο θέατρο Άλμα όπου μοιράζεται τη σκηνή με τους Σπύρο Χατζηαγγελάκη, Αναστασία Στυλιανίδη, Γιάννη Τσουμαράκη και Λουκία Πιστιόλα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σουλεϊμάν, καθώς και τη "Φάλαινα" με πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη. Στη θεατρική μεταφορά της οσκαρικής ταινίας που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή παίζουν επίσης οι Ευσταθία Tσαπαρέλη, Ασημένια Βουλιώτη και Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου, σε θεατρική απόδοση του Αντώνη Γαλέου. Το θέμα της ενηλικίωσης και της συντροφικότητας, η πρώτη του επαφή με το θέατρο και πολλά ακόμα βρήκαν τη θέση τους στη συζήτησή μας. Απολαύστε τον!

Πώς μπήκε το θέατρο στη ζωή σου;

Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο έγινε στη Β’ Λυκείου όταν συμμετείχα σε μια παράσταση. Χωρίς να ξέρω ακόμα αν θα το κάνω επάγγελμα ή όχι, καταλάβαινα ότι περνάω καλά και είναι ένας πολύ ωραίος χώρος για να υπάρξω μέσα σε αυτόν. Όταν τελείωσα το σχολείο, μπήκα σε σχολή ζαχαροπλαστικής και ξεκίνησα να πηγαίνω στο Θέατρο της Χαλκίδας, το θεατρικό μου σπίτι όπως το αποκαλώ. Εκεί γνώρισα πολύ σπουδαίους ανθρώπους που ήταν όλοι μια οικογένεια και το έκαναν όλο αυτό με πολύ κέφι, αγάπη και μεράκι. Εκεί είδα την πολύ όμορφη πλευρά του να κάνεις θέατρο, συμμετέχοντας σε κάποιες παραστάσεις και γνώρισα τη Μαρία Βαρδάκα η οποία εν τέλει με προετοίμασε για να μπω στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Νιώθω υπερήφανος που επέλεξα να κάνω αυτό το επάγγελμα και είναι πολύ σημαντικό για μένα να έχω δίπλα μου ωραίους συνεργάτες. Να βρίσκομαι εντός και εκτός σκηνής με ανθρώπους που μπορώ να μοιραστώ ένα κοινό όραμα. Αυτό συνέβη και με το "Maestro”, μία δουλειά που έφερε πολύ μεγάλα και πολύ ωραία πράγματα στη ζωή μου και είμαι πολύ ευγνώμων που συμβαίνει και στις παραστάσεις που παίζω φέτος, το "Blue train” και τη "Φάλαινα”.

Το "Blue train” και η "Φάλαινα” είναι δύο έργα που μιλούν για σκοτάδια αλλά ίσως να υπάρχει και φως στο βάθος, ενώ μιλούν και για ευαίσθητα κοινωνικά θέματα. 

Πάντα υπάρχει το φως και αυτό παλεύουμε να βρούμε οι άνθρωποι στη ζωή μας και στην καθημερινότητά μας. Δεν υπάρχει λόγος να ανέβουμε πάνω σε μία σκηνή αν δεν έχουμε να πούμε κάτι στον κόσμο, που μας απασχολεί σήμερα με αφορμή το οποιοδήποτε κείμενο. Δεν είναι τυχαίο ότι, πέρα από σύγχρονα κείμενα που επικοινωνούν απόλυτα με την εποχή μας, βλέπουμε σκηνοθεσίες που επιχειρούν να συνδέσουν τα κείμενα ρεπερτορίου με το σήμερα. Αυτό με συγκινεί πάρα πολύ.

Το "Blue train” μοιάζει να είναι μια συνάντηση γενεών.

Το "Blue train” του Γεράσιμου Ευαγγελάτου που ανεβάζουμε κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Άλμα είναι ένα έργο για την ενηλικίωση και όχι μόνο. Μιλάει για τη συντροφικότητα, το φόβο της ενηλικίωσης, τη φιλία, τον έρωτα, την αγάπη. Θεωρώ ότι σε κάθε σκηνή αυτού του έργου, που έχει βαθιά ποιητικότητα, μπορείς να συνδεθείς για διαφορετικούς λόγους ανεξαρτήτως ηλικίας. Κάθε σκηνή απεικονίζει και μια διαφορετική γενιά, ταυτόχρονα όμως είναι πολύ οικεία. Από την αρχή που μπαίνει η μαμά του κεντρικού ήρωα Μιχάλη, μέχρι την εμφάνιση του Πάνου ο οποίος αντιπροσωπεύει μια πολύ νεότερη γενιά γύρω στα 20, βλέπεις το πώς οι άνθρωποι παίζουν ένα πολύ ωραίο πινγκ πονγκ μεταξύ τους σε διάφορα θέματα που μας απασχολούν, και ο καθένας φέρνει το δικό του βάρος, τις ανησυχίες, το άγχος, την αγάπη και τη χαρά της δικής του ηλικίας. Εγώ υποδύομαι τον Γιάννη, τον πρώην σύντροφο του Μιχάλη, με τον οποίο είχαν μια πολύ ουσιαστική σχέση. Αυτό που διακυβεύεται σε αυτή τη σκηνή και αυτό που αφήνει στο τέλος είναι ότι δύο άνθρωποι έχουν βρεθεί και έχουν αγαπηθεί ουσιαστικά. 

"Ενηλικίωση για μένα σημαίνει ότι κουβαλάω πάνω μου και μια ευθύνη, με ό,τι μπορεί να έχει να κάνει αυτό. Η ευθύνη του να πληγώσω ή να πληγωθώ, η ευθύνη του να παραδεχτώ ένα λάθος ή να πω ένα ευχαριστώ, η ευθύνη του να πω σ’ αγαπώ ή να αγαπηθώ;". 

Ως millennial νιώθεις κομμάτι μιας "χαμένης” γενιάς ή μιας γενιάς που σπάει στερεότυπα; 

Εγώ θεωρώ ότι είμαστε μία γενιά η οποία, όπως και οι προηγούμενες και οι επόμενες, αντιμετωπίζει δυσκολίες. Στη γενιά τη δική μου βλέπω ότι υπάρχουν προσπάθειες συνειδητές να σπάσουν κάποια στερεότυπα, ο κόσμος είναι ευαισθητοποιημένος και μιλάει για το τι θέλει να ξεριζώσει, τι θέλει να κρατήσει. Θέλω να πιστεύω ότι έτσι θα είναι και η επόμενη γενιά και ίσως να κάνει και κάτι περισσότερο.

Τι σημαίνει για σένα ενηλικίωση;

Ενηλικίωση για μένα σημαίνει ότι κουβαλάω πάνω μου και μια ευθύνη, με ό,τι μπορεί να έχει να κάνει αυτό. Η ευθύνη του να πληγώσω ή να πληγωθώ, η ευθύνη του να παραδεχτώ ένα λάθος ή να πω ένα ευχαριστώ, η ευθύνη του να πω σ’ αγαπώ ή να αγαπηθώ; Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να ενηλικιωθούν, και όχι μόνο από άποψη ανωριμότητας. Είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος είχε μία πολύ έντονη και ωραία παιδική ηλικία και πολλές φορές όταν είμαι λίγο στεναχωρημένος ανατρέχω στην παιδική μου ηλικία ή θέλω πολλές φορές να φέρνω μια παιδικότητα στον τρόπο μου και να σπάω και λίγο τα νεύρα στους φίλους μου. Ίσως και εμένα με φοβίζει η ενηλικίωση με κάποιο τρόπο με την έννοια του "ωχ μεγαλώνω, άγχοι, σκοτούρες, υποχρεώσεις, ευθύνες”. Μπορεί πολλές φορές αυτό κάπως να σε ταράζει αλλά έχει σαφώς και τα καλά του. Αναγνωρίζεις περισσότερο τον εαυτό σου, τον μαθαίνεις καλύτερα, συνειδητά αποφασίζεις ποιους ανθρώπους θέλεις να έχεις δίπλα σου.

Νιώθω υπερήφανος που επέλεξα να κάνω αυτό το επάγγελμα και είναι πολύ σημαντικό για μένα να έχω δίπλα μου ωραίους συνεργάτες. Αυτό συνέβη και με το "Maestro”, μία δουλειά που έφερε πολύ μεγάλα και πολύ ωραία πράγματα στη ζωή μου και είμαι πολύ ευγνώμων, και τώρα με το "Blue train” και τη "Φάλαινα”.

Πώς γνώρισες την ιστορία της "Φάλαινας” που οι περισσότεροι έμαθαν από την οσκαρική κινηματογραφική εκδοχή του Αρονόφσκι;

Θυμάμαι ότι είχε γίνει πάρα πολύς ντόρος όταν βγήκε η ταινία και έσκαγα που δεν την είχα δει. Πέρασε καιρός και κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου έγινε αυτή η πρόταση από τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη να είμαι στην παράσταση. Χάρηκα πολύ που θα συνεργαζόμασταν για πρώτη φορά. Οφείλω να σου πω ότι μέχρι σήμερα δεν την έχω δει την ταινία. Βέβαια συνειδητά πια. Εγώ διάβασα πρώτα τη "Φάλαινα” στη θεατρική της μορφή από τον Σάμιουελ Ντ. Χάντερ. Είναι ένα πολύ βαθύ κείμενο. Έχει μέσα ό,τι μπορείς να φανταστείς. Μιλάει για τη συγχώρεση, την αγάπη, τη θρησκεία, για το τι μπορεί να σημαίνει για τον άνθρωπο "διαπράττω μία αμαρτία”. Με την παράσταση επιχειρούμε να εξηγήσουμε τι σημαίνει φάλαινα για τον καθένα. Είναι μια ιστορία που μιλάει για τον "Μόμπι Ντικ” και για το τι σημαίνει έχω μέσα μου μία φάλαινα ή είμαι εγώ μέσα σε μία φάλαινα, αντίστοιχα. Έχει πολύ βάθος και ψάξιμο το έργο αυτό, όπου ο κεντρικός ήρωας, ο Τσάρλι, φεύγει από τη ζωή με κάποιο τρόπο. Συνειδητά το κάνει αυτό στον εαυτό του, οι λόγοι που το κάνει βέβαια είναι πολλοί.

Ποιο ρόλο ερμηνεύεις στη "Φάλαινα”; 

Κάνω το ρόλο του δεκαεννιάχρονου πρεσβύτερου Τόμας, ο οποίος έχει έρθει σε αυτό το σπίτι να κάνει την ιεραποστολή του πάνω στον μορμονισμό. Στο τέλος του έργου θα δούμε αν θα καταφέρει τελικά να βοηθήσει τον Τσάρλι αλλά και τον εαυτό του.

Είναι τελικά η κοινότητα και το "μαζί” αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει σε χαλεπούς καιρούς;

Για μένα είναι πολύ σημαντικό να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας που μπορούμε να στηριχτούμε, ανεξαρτήτως ιδιότητας, ειδικά σε τόσο δύσκολες εποχές που κάπως πασχίζουμε να επικοινωνήσουμε με τους ανθρώπους αλλά και όσο ενηλικιωνόμαστε. Εγώ νιώθω πολύ τυχερός που εξακολουθώ να κάνω παρέα και να έχω στη ζωή μου ανθρώπους με τους οποίους γνωρίζομαι εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Λίγο πριν κάνει πρεμιέρα στις 2 Δεκεμβρίου στο Mega και στις 3 Δεκεμβρίου στο Netflix η πολυαναμενόμενη τρίτη σεζόν του "Maestro" του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, θα ήθελες να μας πεις αν υπάρχει κάτι που κρατάς από την πρώτη και τη δεύτερη σεζόν;

Αισθάνθηκα ότι βρέθηκα τη σωστή στιγμή με αυτούς τους υπέροχους συντελεστές και φτιάξαμε μία οικογένεια. Δεν ήταν απλώς μια συνεργασία. Ανυπομονώ πάρα πολύ να βγουν τα νέα επεισόδια και το φινάλε αυτής της ιστορίας, ταυτόχρονα όμως το "πενθώ” κάπως και αρνούμαι να το δεχτώ. Και τι δεν θα έδινα από εδώ και πέρα κάθε μου δουλειά να είναι έτσι. Αν είναι έτσι θα είμαι ευτυχισμένος μέσα σε αυτό το επάγγελμα.

Βοήθησε κατά τη γνώμη σου το "Maestro” να ανοίξει περισσότερο η συζήτηση γύρω από θέματα όπως η βία, η ομοφυλοφιλία; 

Θεωρώ ότι είτε είμαστε μπροστά στην κάμερα και απευθυνόμαστε στο κοινό είτε πάνω σε μία σκηνή, και υπάρχει αυτό που λέμε ορατότητα στα πράγματα, είναι ίσως λίγο καλύτερα. Δεν νομίζω ότι έπεσε κάποιος από τα σύννεφα με όσα αφηγηθήκαμε μέσα από το "Maestro”. Είναι πράγματα τα οποία μας απασχολούν, υπάρχουν, μπορεί να τα βλέπουμε κάθε μέρα δίπλα μας. Και εκεί είναι το μεγάλο μπράβο και τα πολλά συγχαρητήρια στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη που τα μετέφερε στην οθόνη. Μίλησε γι’ αυτά και μάλιστα πολύ ανοιχτά, πολύ καθαρά και με έναν πολύ όμορφο τρόπο. Και το ίδιο νιώθω ότι συμβαίνει και στις δύο παραστάσεις που συμμετέχω φέτος.

Μοιάζει να υπάρχει μια συγγένεια μεταξύ όλων αυτών των ιστοριών. 

Ναι γιατί είναι θέματα τα οποία μας απασχολούν και φέτος έτυχε μετά το "Maestro” να πιαστώ με δύο κείμενα που είναι σύγχρονα και έχουν κάποιες κοινές θεματικές μεταξύ τους.

Κάποια σειρά ή ταινία που είδες, σου άρεσε και μάς προτείνεις;

Μια σειρά που είδα και μου έχει μείνει είναι το "Normal People” στο Cinobo που έχει να κάνει με τη συνάντηση δύο νέων, ένα love story ανάμεσα σε ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Πολύ γλυκιά, πολύ λητή. Επίσης είδα το "Ripley”. Μου άρεσε πάρα πολύ ο Άντριου Σκοτ.