Μετά από μια θριαμβευτική διαδρομή στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου και στα ανοιχτά θέατρα της Αττικής και όλης της Ελλάδας, η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Άρη Μπινιάρη στην αριστοφανική κωμωδία ολοκληρώνει τον κύκλο της στις 30 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Λυκαβηττού, ενώ μόλις προστέθηκε μία ακόμη παράσταση στις 26 Σεπτεμβρίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Last call λοιπόν για την παράσταση που ανέβασε με τρυφερή και λυρική ματιά το οικουμενικό ποιητικό έργο του Αριστοφάνη, που πρεσβεύει την αναζήτηση μιας καινούριας αρχής, μακριά την παρακμή και τη διαφθορά των σύγχρονων κοινωνιών.
Η σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη αξιοποιεί το στοιχείο της τελετουργίας, με στόχο να αναδειχθούν οι αλληγορικές προεκτάσεις του αριστοφανικού έργου, ενώ η μουσική και η κίνηση τοποθετούν στο επίκεντρο της παράστασης την ανθρώπινη κατάσταση, τη μεταμόρφωση και την αποκατάσταση μιας κοσμικής δικαιοσύνης. Με τον ανθρώπινο πολιτισμό να έχει φτάσει σε μια οριακή στιγμή, το πέταγμα των πουλιών μοιάζει με μια τελετή μύησης και επανασύνδεσης του ανθρώπου με τον φυσικόκόσμο και με την πρωτόγνωρη δύναμη που προκύπτει από αυτή τη σχέση.
Επίκεντρο της παράστασης η ανθρώπινη κατάσταση, η μεταμόρφωση και η αποκατάσταση μιας κοσμικής δικαιοσύνης. Όπως γράφαμε στην κριτική μας: ο Μπινιάρης εστίασε στη ανάγκη διατύπωσης ενός ουμανιστικού μηνύματος. Ο Πισθέταιρος και ο Ευελπίδης, έχοντας εξασφαλίσει την επιβίωση της Νεφελοκοκκυγίας από τις εχθρικές διαθέσεις των θεών, μπορούν επιτέλους να βιώσουν ένα διαφορετικό τρόπο να ζουν, σε έναν τόπο χωρίς απατεώνες, συκοφάντες, λαϊκιστές ηγέτες και τυραννικούς θεούς, σε έναν τόπο που κατοικείται από τα πουλιά, δηλαδή από πλάσματα που "κατάγονται από τον έρωτα".
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και ο Γιώργος Χρυσοστόμου ερμηνεύουν τους ρόλους του Πισθέταιρου και του Ευελπίδη, μαζί με μία πλειάδα εξαιρετικών ηθοποιών: Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου, Στέλιο Ιακωβίδη, Θανάση Ισιδώρου, Τάσο Κορκό, Κώστα Κορωναίο, Σοφία Κουλέρα, Αυγουστίνο Κούμουλο, Μαρία Κυρώζη, Ερρίκο Μηλιάρη, Μάριο Παναγιώτου, Κώστα Phoenix, Κυριάκο Σαλή, Αλεξία Σαπρανίδου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Ειρήνη Τσέλλου. Καλλιτεχνικοί συνοδοιπόροι η Έλενα Τριανταφυλλοπούλου (δραματουργική επεξεργασία-διασκευή), ο Πάρις Μέξης (σκηνικά-κοστούμια), ο Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης (μουσική σύνθεση), ο Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου (κινησιολογία), ο Βαγγέλης Μούντριχας (σχεδιασμός φωτισμών) κ.ά.
Η υπόθεση
Δυο φίλοι, ο Πισθέταιρος και ο Ευελπίδης,απογοητευμένοι από τις συνθήκες ζωής στην πόλη τους, αναζητούν έναν νέο τόπο όπου θα μπορέσουν να ζήσουν με ηρεμία και χαρά. Η επαφή τους με τον κόσμο των πουλιών θα τους δώσει την ιδέα να ιδρύσουν μια καινούργια πολιτεία στους αιθέρες, μεταξύ γης και ουρανού. Ενώ το χτίσιμο της πόλης βρίσκεται σε εξέλιξη, καταφθάνουν απρόσκλητοι επισκέπτες από τον κόσμο των ανθρώπων, διεκδικώντας αυθαίρετα εξουσίες και προνόμια, ενώ, παράλληλα, απεσταλμένοι των θεών του Ολύμπου διαμαρτύρονται θορυβημένοι για τηναμφισβήτηση της θεϊκής κυριαρχίας, καθώς η νέα πόλη εμποδίζει τους καπνούς από τις θυσίες να φτάσουν στον ουρανό. Θα καταφέρουν ο Πισθέταιρος και ο Ευελπίδης, με τη συμβολή των πουλιών, να ολοκληρώσουν το χτίσιμο της Νεφελοκοκκυγίας; Πόσο εύκολο θα είναι να πραγματώσουν τη δική τους ουτοπία;
Περισσότερες πληροφορίες
Όρνιθες
Στο έργο, ο αρχαίος ποιητής εξιστορεί την απόφαση δύο Αθηναίων, του Πεισθέτερου και του Ευελπίδη, να εγκαταλείψουν τον κόσμο των ανθρώπων αναζητώντας μια πόλη χωρίς μικρότητα και διαφθορά, όπου να μπορεί κανείς να ζήσει με ειρήνη και δικαιοσύνη. Ιδρύουν μαζί με τα Πουλιά μια πολιτεία στους αιθέρες και υψώνουν ένα τείχος ανάμεσα στους ανθρώπους και τους θεούς.Η σκηνοθεσία τοποθετεί το έργο σε ένα προ-τραγικό περιβάλλον προσεγγίζοντάς το σαν αρχέγονη τελετή. Και όπως συμβαίνει σε κάθε τελετή, ένας θίασος ζωντανεύει βιωματικά τον μύθο. Οι δύο πρωταγωνιστές ζητούν, αλληγορικά, να «αδειάσουν» από κάθε άλλη ανθρώπινη ιδιότητα και να «κατοικηθούν», άλλοτε ηδονικά κι άλλοτε μανιασμένα, από τη ζωώδη ορμή των πουλιών σε μια παράσταση – συναυλία. Με σύμμαχο την εκρηκτικότητα της μουσικής και της κίνησης, ο Άρης Μπινιάρης δημιουργεί μια σύγχρονη σάτιρα παρασύροντάς μας σ’ ένα ηλεκτρισμένο «άσμα», που ρίχνει εκτυφλωτικό φως στα κρίσιμα ζητήματα της πόλης με το αριστοφανικό έργο πάντα ως πυξίδα.