Πλούσιο είναι το πρόγραμμα των παραστάσεων του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου που μας περιμένουν προσεχώς. Σίγουρα αυτή που ξεχωρίζει είναι η "Ιφιγένεια η εν Αυλίδι" του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Τιμοφέι Κουλιάμπιν (5, 6/7), για την παγκόσμια πρεμιέρα της οποίας θα κατεβούμε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου για πρώτη φορά φέτος. Στην παράσταση ερμηνεύουν οι: Ανθή Ευστρατιάδου (Ιφιγένεια), Μαρία Ναυπλιώτου (Κλυταιμνήστρα), Νικόλας Παπαγιάννης (Μενέλαος), Δημήτρης Παπανικολάου (Πρεσβύτης), Θάνος Τοκάκης (Αχιλλέας), Νίκος Ψαρράς (Αγαμέμνων). Τον χορό συναποτελούν οι Δημήτρης Γεωργιάδης, Χρήστος Διαμαντούδης, Μάριος Κρητικόπουλος, Βασίλης Μπούτσικος και ο Αλέξανδρος Πιεχόβιακ.
Τις ίδιες μέρες, στη Μικρή Επίδαυρο θα παιχτεί η σπονδυλωτή παράσταση "Ιφιγένεια / Βορά - Εγώ, μια δούλα", όπου ενώνονται οι μονόλογοι της Βίβιαν Στεργίου και του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη αντίστοιχα. Στον πρώτο μονόλογο, η Ελίζα Σκολίδη ερμηνεύει τον ρόλο της Ιφιγένειας, στο σημείο που πια η ηρωίδα έχει αποδεχτεί τη μοίρα της και βρίσκεται λίγο πριν τη θυσία. Το δεύτερο έργο που θα παρουσιαστεί αμέσως μετά είναι γραμμένο με αφορμή την Εκάβη, όμως, αντί για εκείνη, θα δούμε στη σκηνή μια έμπιστη δούλα της (Φιλαρέτη Κομνηνού). Οι δύο παραστάσεις παρουσιάζονται στο πλαίσιο του κύκλου Contemporary Ancients και συνομιλούν με τις δύο μεγάλες παραγωγές του Φεστιβάλ Αθηνών, εκείνη που αναφέραμε αμέσως παραπάνω αλλά και το "Hecuba, not Hecuba".
Στην Αθήνα, τώρα, το Παλλάς, θα υποδεχτεί τη "Μήδεια", την παράσταση που έγραψε και σκηνοθετεί ο Σάιμον Στόουν βασισμένος στο ομότιτλο έργο του Ευριπίδη (9-11/7). Φέρνοντας το έργο στη σύγχρονη εποχή, ο περιζήτητος Αυστραλός σκηνοθέτης εμπνέεται από την ιστορία μιας γιατρού από το Κάνσας των ΗΠΑ, η οποία σκότωσε τον άντρα της και δύο από τα τρία παιδιά της στα μέσα της δεκαετίας του 1990.
Επιπλέον, το "Σωτηρία", η Εθνική Βιβλιοθήκη κι η Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου θα υποδεχτούν διαδοχικά στις 5, 6 και 7/7 το "Τι οφείλουμε στη δημοκρατία;" του Νίκου Διαμαντή. Για αυτή την τριήμερη πλατφόρμα δράσεων συνεργάστηκαν οι συγγραφείς Ηλίας Μαγκλίνης, Μιχάλης Μακρόπουλος, Γλυκερία Μπασδέκη, Σοφία Νικολαΐδου, Νικήτας Σινιόσογλου, Βίβιαν Στεργίου, Χρήστος Χρυσόπουλος, καθώς και πολλοί ηθοποιοί-περφόρμερ (Πέρης Μιχαηλίδης, Μάνια Παπαδημητρίου, Όμηρος Πουλάκης, Γιάννης Τσορτέκης κ.ά.), οι εικαστικοί Μπάμπης Βενετόπουλος, Φίλιππος Τσιτσόπουλος, Χριστίνα Μήτρεντσε, Ελένη Ρήγα, οι τραγουδιστές όπερας Νίκος Σπανάτης, Δανάη Μπερή, Σοφία Παπαδημητροπούλου, οι ομάδες των Δανάης Θεοδωρίδου, Αντόνιας Βασιλάκου, Άννας Τσίχλη, Κυριακής Νασιούλα, η Άρια Μπουμπάκη, η Μαριάννα Πανουργιά κ.ά.
Τέλος, στο κατεξοχήν τοπόσημο του Φεστιβάλ Αθηνών, την Πειραιώς 260, θα δούμε το φουτουριστικής αισθητικής έργο "Angela (a strange loop)" των Σουζάνε Κένεντι και Μάρκους Σελγκ (Χώρος Η’, 4, 5/7), το οποίο αφορά τη ζωή μιας influencer η οποία πάσχει από μία μυστηριώδη ασθένεια. Επίσης, στην Πειραιώς 260 θα δούμε το διάστημα 9-11/7 τη χορογραφία "Telos", όπου η Ερμίρα Γκόρο ερμηνεύει τέσσερα διαφορετικά σόλο χορογραφημένα από την ίδια και τους Maria Hassabi, Hannes Langolf και Ιωάννα Παρασκευοπούλου (Χώρος Β’), αλλά και το "Scared" του Ηλία Χατζηγεωργίου, μια κινητική αλληγορία για τον φόβο με τους Σοφία Πουχτού, Κώστα Phoenix, Μαίρη Γιαννούλα, Χάρη Χατζηανδρέου και Περικλή Πετράκη (Χώρος Ε’).
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Ιφιγένεια η εν Αυλίδι
Ο διεθνώς αναγνωρισμένος για την ποιητική σκηνοθετική ματιά του δημιουργός που άνοιξε τα φετινά Επιδαύρια με την παγκόσμια πρεμιέρα μιας σύγχρονης, τολμηρής εκδοχής του έργου. Η παράσταση εστιάζει στο θέμα του πολέμου, των ιμπεριαλιστικών πολιτικών αλλά και της θυσίας της κόρης του Αγαμέμνονα, η οποία γίνεται προκειμένου να σταματήσει η άπνοια που εμποδίζει τα πλοία των Αχαιών να πάνε στην Τροία από την Αυλίδα. Αναφερόμενος στην επιλογή του να αναμετρηθεί με το έργο του Ευριπίδη, ο Κουλιάμπιν τονίζει: «Όταν μου έγινε η πρόταση να σκηνοθετήσω στην Επίδαυρο, δεν δίστασα. Η “Ιφιγένεια” είναι ένα από τα πιο σύνθετα και ταυτόχρονα συναρπαστικά κείμενα της αρχαίας δραματουργίας. Η βασική συνθήκη του έργου είναι ο πόλεμος. Δεν βλέπουμε μάχες, αισθανόμαστε όμως τη μυρωδιά του πολέμου που επίκειται. Όλα είναι έτοιμα: τα στρατεύματα, τα όπλα. Χρειάζεται μόνο μια μικρή ώθηση για να πάρει μπρος. Είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς αυτό μεταφέρεται στο σήμερα. Στο έργο δεν υπάρχει το ερώτημα αν θα γίνει ο πόλεμος αλλά πότε”.
Εγώ, μια δούλα
Το έργο είναι το δεύτερο μέρος της σπονδυλωτής παράστασης ογδόντα λεπτών που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του κύκλου Contemporary Ancients. Το πρώτο μέρος είναι ο μονόλογος “Ιφιγένεια / Βορά”. Πρόκειται για έναν κωμικό μονόλογο με αφορμή την Εκάβη, με πρωταγωνίστρια όχι την ίδια τη βασίλισσα της Τροίας, αλλά μια έμπιστη δούλα της. Η ανώνυμη αυτή Τρωαδίτισσα έχει σταθεί μάρτυρας όλων των συμφορών τόσο της ίδιας της Εκάβης όσο και της πατρίδας της, που τώρα πια, μετά τον πόλεμο, είναι σκέτες στάχτες. Ένα κείμενο διασκεδαστικό και ευφρόσυνο που απομυθοποιεί το απόλυτο σύμβολο θρήνου και απόγνωσης, την Εκάβη, μέσα από τη ματιά ενός προσώπου το οποίο την έζησε από κοντά και αντιλήφθηκε πράγματα που δεν αποτυπώθηκαν ποτέ στα έργα των μεγάλων ποιητών. Η κοινή ανθρώπινη ματιά, το μικρό ανθρώπινο μέτρο, απέναντι στον μεγάλο μύθο. Η πορεία της τραγικής Εκάβης μέσα από ένα λοξό, απρόσμενο κοίταγμα.
Μήδεια
Ίσως δεν υπάρχει γυναικεία μορφή από το σύμπαν του αρχαίου δράματος που να συγκλονίζει περισσότερο από τη Μήδεια. Κάθε εποχή δίνει τη δική της ερμηνεία στην ιστορία της πριγκίπισσας που προδίδει την πατρίδα της και τους δικούς της από έρωτα για τον Ιάσονα. Του χαρίζει δύο παιδιά, αλλά μετά από λίγα χρόνια βλέπει μια νεότερη γυναίκα, κόρη βασιλιά κι εκείνη, να παίρνει τη θέση της. Η Μήδεια κάνει το ασύλληπτο: δεν σκοτώνει μόνο την επίδοξη νύφη, αλλά και τα δικά της παιδιά. Κι αν η Μήδεια ζούσε σήμερα; Εμπνευσμένος από την ιστορία μιας γιατρού στο Κάνσας που σκότωσε τον άντρα της και δύο από τα τρία παιδιά τους στα μέσα της δεκαετίας του 1990 στον απόηχο ενός δύσκολου διαζυγίου, ο Στόουν προτείνει μια σύγχρονη ανάγνωση του ευριπίδειου δράματος, με φόντο τη μεσοαστική Αμερική του σήμερα. Ο πυρήνας του μύθου ζυμώνεται με νέα υλικά αλλά μένει αναλλοίωτος. Έχοντας μόλις πάρει εξιτήριο από μια ψυχιατρική κλινική, η Άννα ελπίζει σε μια συμφιλίωση με τον σύζυγό της, Λούκας, παρότι είχε προηγουμένως προσπαθήσει να τον δηλητηριάσει. Η επανένωση προβλέπεται ολέθρια, αφού το σπίτι τους μετατρέπεται σε πεδίο μάχης και εκτόνωσης ακραίων συναισθημάτων.
Scared – Μια κινητική αλληγορία για το φόβο
Το διαχρονικό ζήτημα του φόβου πραγματεύεται το νέο έργο του ιδιοσυγκρασιακού χορογράφου του «A BOUNCE 4 MEN», που προέρχεται από το χώρο του hip hop και του breakdance, ο οποίος προσεγγίζει τις σωματικές εκφράσεις του φόβου, επιχειρώντας να καταλάβει καλύτερα την καθημερινή κίνηση της φοβισμένης κοινωνίας μας μέσα από τους κώδικες του street dance. Η απομόνωση σε ατομικές οθόνες, η έλλειψη φυσικής επαφής, η αποκαθήλωση των παλιών ηρώων και οι ρυθμοί που κινούνται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα social media, εντείνουν αυτή τη γενικότερη αίσθηση φόβου, δημιουργώντας μια νέα «κοινότητα» χωρίς ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους.
Ιφιγένεια / Βορά
Το έργο είναι το πρώτο μέρος της σπονδυλωτής παράστασης ογδόντα λεπτών που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του κύκλου Contemporary Ancients. Το δεύτερο μέρος είναι ο μονόλογος “Εγώ, μια δούλα”. Σύμφωνα με τα λόγια της συγγραφέα (που είναι γνωστή για τα βιβλία "Το μπλε υγρό" και "Δέρμα"): “Ο μονόλογος εμπνέεται από την “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” του Ευριπίδη. Εστιάζει στη στιγμή πριν τη θυσία της Ιφιγένειας, όταν αυτή αποδέχεται τη μοίρα της. Αφού το θέλει η Ελλάδα και το κορίτσι εμποδίζει, ας κοπεί σαν ζώο να αποπλεύσουν τα καράβια. “Δεν πειράζει να πεθάνω, όμως πρώτα θ’ ακουστώ”, λέει, φτύνοντας τις λέξεις – μοναδικό της όπλο. Κι όσο μονολογεί υπάρχει εδώ και τώρα. Μόλις πάψει πεθαίνει από χίλιες μεριές, σ’ όλα τα μέρη. Παντού και πάντα θριαμβεύει ο χρησμός. Η θυσία της είναι κωμική, ελάχιστα τραγική. Σκάβει τον λάκκο της και μπαίνει μέσα. Θυσία για το τίποτα. Κρέας για φάγωμα”.
Telos
Η καταξιωμένη χορεύτρια και χορογράφος, μέλος των DV8 Physical Theatre και υποψήφια για το βραβείο εξαιρετικής ερμηνεύτριας στα Βραβεία Χορού και Περφόρμανς της Νέας Υόρκης «Bessie», ερμηνεύει ένα σόλο εμπνευσμένο από την έννοια του τέλους, αποτελούμενο από τέσσερα διαφορετικά κομμάτια με την υπογραφή της ίδιας και τριών ακόμη δημιουργών. Δημιουργείται έτσι μια πολυδιάστατη χορογραφική εμπειρία που αναδεικνύει τη μεταμορφωτική δύναμη της συλλογικής δημιουργίας.
Angela (a strange loop)
Η σκηνοθέτρια εξερευνά με φουτουριστική αισθητική τη δυναμική σχέση ανάμεσα στο ανθρώπινο σώμα, την τεχνολογία και την τέχνη στη μεταπανδημική εποχή. Επίκεντρο της παράστασής της είναι η καθημερινότητα της Άντζελα, μιας ινφλουένσερ που ποστάρει βίντεο στο YouTube. Μέσα από το πρίσμα της μυστηριώδους ασθένειάς της έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τις στιγμές που μεσολαβούν στη ζωή μιας γυναίκας από τη γέννηση μέχρι τον θάνατό της. Παρασύροντάς μας σε μια μεταμοντέρνα, πολυμεσική προσέγγιση της πραγματικότητας η Γερμανίδα σκηνοθέτρια προβάλλει τα θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης και της ταυτότητας: Ποια είναι η φύση της πραγματικότητας; Πώς συγκροτείται ο εαυτός; Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος;
