Για το Alok, η "κουήρ χαρά" είναι ο τρόπος του να υπάρχει σε έναν κόσμο που δεν το θέλει εδώ

Μια ανάσα πριν από το stand-up comedy σόου του "ALOK live in Athens" (4/6, θέατρο Βέμπο), το Alok Vaid-Menon, που σπάει τα στερεότυπα του φύλου, είχε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με το "α". Φανερά δουλεμένο με τον εαυτό του, το καλλιτεχνό μας μίλησε για την ομορφιά του να είσαι τρανς, τη σοφία που αποκομίζεις κοιτώντας την κοινωνία απ' έξω αλλά και τις πολλές δυσκολίες που έρχονται με αυτό -χωρίς ποτέ να ξεχνά ότι η δύναμη του χιούμορ θεραπεύει.

Πώς θα περιέγραφες στο ελληνικό κοινό το σόου σου;
Πρόκειται για ένα stand-up μιας ώρας όπου λέω διάφορα αστεία σχετικά με το πώς είναι να είσαι τρανς στο σημερινό κόσμο. Αυτός είναι ένας τρόπος να δείξω στον κόσμο ότι τα τρανς άτομα είναι είναι κι αυτά απλοί άνθρωποι, κάτι που δεν εξίσου προβεβλημένο. Μπορεί, στην τελική, να έχουν περισσότερες ομοιότητες με εσένα από όσο νόμιζες.

Μαζί σου θα είναι και το Τράβις Αλαμπάνσα. Ποιος θα είναι ο ρόλος του;
Το Τράβις είναι παλιό μου φίλο, τρανς κωμικό και το ίδιο. Θα ανοίξει το σετ μου με ένα 15λεπτο δικό του stand-up

Και πώς προέκυψε η επιστροφή σου στην Ελλάδα;
Είναι η τρίτη φορά που παίζω στην Αθήνα και το λατρεύω. Είναι μία από τις αγαπημένες πόλεις στον κόσμο. Μου αρέσει να συναντώ τους καλλιτέχνες που βρίσκονται εδώ και να κάνω συζητήσεις με διάφορους ανθρώπους. Μου εξάπτει το ενδιαφέρον. Η ενέργεια εδώ πέρα είναι απίστευτη. Όταν, λοιπόν, σχεδίαζα την περιοδεία του νέου μου σόου, δεν χρειάστηκε πολύ σκέψη πριν αποφασίσω να επιστρέψω στην Αθήνα.

Στην ποίησή σου και όταν μιλάς δημόσια θίγεις δύσκολα θέματα, μιλάς για προκλήσεις, προβλήματα. Κι όμως τώρα θα ανέβεις στη σκηνή του Βέμπο και θα μας πεις ότι το "αληθινό τρανς ζήτημα” είναι… οι περιορισμοί των αποσκευών στα αεροδρόμια. Αυτό το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Γιατί έχεις επιλέξει τη δεδομένη στιγμή το χιούμορ ως μέσο έκφρασης;
Έχω συνειδητοποιήσει ότι η κωμωδία είναι ο τρόπος με τον οποίο επιβιώνω στον κόσμο ως τρανς άτομο. Είναι ο πιο ειλικρινής τρόπος μου να αντιμετωπίζω τα προβλήματα. Καλούμαι να διαχειριστώ πολλές περίεργες καταστάσεις. Πολλοί άνθρωποι μεταθέτουν επάνω μου το μίσος που έχουν για τον εαυτό τους, σχολιάζοντας το σώμα μου. Συχνά δεν έχω καν τις λέξεις για να περιγράψω τις ακραίες αντιδράσεις που δέχομαι.

Γι’ αυτό καταφεύγω συχνά στην πλάκα. Όταν είμαι με τους φίλους μου, είμαι πάντα πάρα πολύ αστείο. Ωστόσο, αγχωνόμουν να εκφράσω το χιούμορ μου δημόσια γιατί φοβόμουν ότι κάτι τέτοιο θα υποβάθμιζε την προσπάθεια που κάνω στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των τρανς ανθρώπων. Συνειδητοποίησα, όμως, ότι η αληθινή μου ουσία δεν είναι το να δείχνω προς τα έξω ότι είμαι σοβαρό προκειμένου να με σεβαστούν. Μου αξίζει να είμαι και σαχλό και σοβαρό ανάλογα με το τι επιλέγω κάθε φορά.

Αισθάνομαι ότι, συχνά, τα τρανς άτομα γινόμαστε αποδεκτά μόνο εφόσον είμαστε τέλεια, έξυπνα και μιλάμε με πολύ καλά δομημένο λόγο. Για μένα αυτό είναι μούφα. Θα έπρεπε να λαμβάνουμε αποδοχή ακόμη κι αν είμαστε basic.

Τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα είμαστε συχνά σε φάση "σε παρακαλώ, αναγνώρισέ με”, όμως η στάση μας θα έπρεπε να είναι του στυλ "κούκλα μου, είμαι εδώ!”

Ήθελα να αναδείξω, λοιπόν, με αυτό το σόου, την πλήρη ουσία του ποιος είμαι ως άνθρωπος. Τύπου, μη με αγαπάς γιατί είμαι έξυπνο ή επειδή σου μαθαίνω κάτι. Αγάπα με γιατί απλά είμαι άνθρωπος. Με παρακίνησε ιδιαίτερα η ανάγκη να δείξω στο κοινό ένα μέρος της καθημερινής μου ζωής. Συχνά οι άνθρωποι βλέπουν στη σκηνή άτομα όπως εγώ και τους μένει το πόσο γκλάμορους και κουλ φαινόμαστε. Η πραγματικότητα είναι, όμως, ότι ζούμε σαν ένας οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος. Ξεκίνησα ένα σόου μου λέγοντας για το τελευταίο μου διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη που ήταν γεμάτο κατσαρίδες. Σκέφτομαι λοιπόν: ο κόσμος με βλέπει στα βίντεο να μιλάω έτσι ωραία, αλλά τους περνά από το μυαλό ότι γυρνάω σπίτι και φοβάμαι μη μου έρθει καμιά κατσαρίδα στο κεφάλι; Δεν αρκεί να μας καταναλώνετε όταν είμαστε εντυπωσιακά, όμορφα, δυνατά. Σκεφτείτε και πού κοιμόμαστε, τους ανθρώπους που μας αγαπούν.

Σκέψου ότι στο σόου μιλώ πολύ για την οικογένειά μου. Όταν μιλάμε με τη μαμά μου και σπάμε ο ένας τα νεύρα του άλλου δεν μπλέκεται πουθενά το ότι είμαι τρανς -απλά είναι σπαστική (γελά). Δεν σχετίζεται κάθε μία συζήτηση που κάνουμε με το φύλο. Υπάρχει και το "γιατί δεν μου τηλεφωνείς πιο συχνά;”.

Το να μιλάς, βέβαια, με έναν τέτοιο ανάλαφρο τρόπο για τις τρανς ζωές  μπορεί να φανεί περίεργο σε όσους δεν έχουν συνηθίσει να βλέπουν τη χαρά που μπορεί να εκπέμπει ένα κουήρ άτομο. Πόσο σημαντικό είναι για εσένα να είσαι ένα παράδειγμα αυτή της "κουήρ χαράς” μέσα από την καλλιτεχνική σου έκφραση;
Απόλυτα. Δεν είχα επίγνωση, όταν ήμουν μικρότερο, ότι μπορώ να είμαι και φανερά τρανς και χαρούμενο. Κοιτώντας τα παλιά μου γραπτά βλέπω πως ένιωθα ότι πρέπει να θυσιάσω την αυθεντικότητά μου για να είμαι ευτυχισμένο. Κι είχα αυτό το βαθιά ριζωμένο αίσθημα ότι θα μείνω μόνο για πάντα, παντοτινά λυπημένο με μια απάλευτη ζωή. Τώρα έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι αυτό ακριβώς θέλουν να πιστεύουμε οι δυνάμεις εξουσίας για να μην είμαστε αυτό που είμαστε. Κι όμως, είναι πραγματικά δυνατό και να είσαι τρανς και να ζήσεις μια όμορφη, καλή ζωή με αξιοπρέπεια. 

Δεν το ήξερα αυτό μεγαλώνοντας, επειδή οι μόνες αναπαραστάσεις κουήρ ατόμων που έβλεπα μου έδειχναν ότι υποφέρουμε. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι η κωμωδία μου δεν αναγνωρίζει τον πόνο που βιώνω -το αντίθετο. Πάντα αυτός θα είναι παρών, άλλωστε. Αλλά ποτέ δεν είδα αναπαραστάσεις του τι κάνουν με αυτόν τα τρανς άτομα.

Επίσης, η περισσότερη τέχνη από τρανς ανθρώπους έχει να κάνει με την κατανόηση του εαυτού. Όμως, τι γίνεται όταν έχει κατασταλάξει σε σχέση με αυτό; Δεν έχω ερωτηματικά: ξέρω τι είμαι και τώρα πρέπει να ζήσω με αυτό. Είμαι αυτό που είμαι. Θα βγω έξω, δεν θα αρέσω σε κάποιους. Εμ, οκέι! Εγώ θα συνεχίσω να υπάρχω.

Μου φαίνεται περίεργο που λαμβάνω σχόλια του στυλ "βγάλε αυτό το φόρεμα!”. Κάνω αυτό το πράγμα εδώ και σχεδόν 15 χρόνια. Αλήθεια, πιστεύεις ότι αυτό το ένα σχόλιο θα με κάνει να τα παρατήσω και να αλλάξω. Πιστεύω ότι γι’ αυτό φταίει ότι πολλοί θεωρούν ότι είμαι έτσι γιατί περνάω κάποια φάση ή γιατί το απόφασισα στο δευτερόλεπτο. Κι όμως, εγώ είμαι έτσι συνέχεια, η ταυτότητά μου δεν είναι ένα κοστούμι που φοράω για να διασκεδάσω.

Επομένως έπρεπε να περάσω στην "κουήρ χαρά” γιατί στην τελική έτσι μου έλαχε να έρθω σε αυτόν τον κόσμο. Μακάρι να ήταν ευκολότερο, αλλά είναι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει. Η "κουήρ χαρά” είναι ο τρόπος μου να υπάρχω σε έναν κόσμο που δεν θέλει να είμαι εδώ.

Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχουν φορές που αισθάνεσαι αποθαρρυμένο από όλα τα εμπόδια που σου θέτει η κοινωνία;
Ναι, πράγματι, αισθάνομαι κάποιες φορές απογοήτευση κι ενόχληση. Σκέφτομαι: "Έχω γράψει τόσο πολλά πράγματα στην καριέρα μου και ακόμα εμμένετε στην εμφάνισή μου;”. Είναι τόσο σπαστικό που όσα πτυχία κι αν πάρω, όσο δομημένα κι αν μιλώ, όση τέχνη κι αν κάνω, κάποιοι θα μείνουν στις τρίχες στο στέρνο μου κάτω από το φόρεμά μου. Είναι τόσο basic. Εν τω μεταξύ, θα περίμενες ότι οι σις στρέιτ γυναίκες, που υφίστανται μία παρόμοια σεξιστική αντικειμενοποίηση, θα συνέδεαν τη δική τους κατάσταση με αυτά τα σχόλια. Κι όμως χρησιμοποιούν και αυτές συχνά την ίδια ρητορική. Τι πρέπει να κάνω για να με βλέπουν ως ένα ανθρώπινο ον;

Όμως προσπαθώ να μην κολλάω σε αυτό. Η κατάθλιψή μου λειτουργεί με έναν τρόπο που με κάνει να επικεντρώνομαι στα αρνητικά. Αλλά πάντα υπάρχει ομορφιά. Αυτό είναι κάτι που έχω μάθει στην πορεία προς τη θεραπεία του εαυτού μου. Εντάξει, μπορεί οι σις άνθρωποι να μην με καταλαβαίνουν. Όμως είμαι πολύ τυχερό που αγαπώ βαθιά τα τρανς άτομα. Είναι άδικο το να εμμένω στο πώς μου συμπεριφέρονται οι σις, τη στιγμή που τα τρανς άτομα μου φέρονται τόσο υπέροχα. 

Είμαι αυτό που είμαι. Θα βγω έξω, δεν θα αρέσω σε κάποιους. Εμ, οκέι! Εγώ θα συνεχίσω να υπάρχω.

Το να κάνω περιοδεία με το Τράβις, για παράδειγμα, μου είναι πολύ σημαντικό. Βλέπεις να προβάλλεται κάπου η εικόνα δύο τρανς να περνάνε καλά μαζί; Το αφήγημα είναι συνήθως ότι πρέπει να έχουμε ανταγωνισμό μεταξύ μας γιατί υπάρχει θέση μόνο για ένα από εμάς και ότι φτιάχνουμε δεσμούς μόνο επικοινωνώντας τα τραύματά μας. Ειλικρινά, όμως, με τους τρανς καλλιτέχνες που είναι φίλοι μου νιώθω ότι συνδεόμαστε ως καλλιτέχνες, ως απλοί άνθρωποι. Αγαπώ το Τράβις πάρα πολύ, όπως και όλους τους τρανς φίλους μου. Αυτό είναι το δικό μου αφήγημα. Κι όταν αισθάνομαι μοναξιά ή είμαι στεναχωρημένο, παίρνω στο τηλέφωνο έναν τρανς φίλο και νιώθω ότι, ναι, με στηρίζει κάποιος που με νιώθει πραγματικά.

Πηγαίνοντάς σε τώρα στην παρουσία σου στα social media, δεν μπορώ παρά να ξεχωρίσω τις περιλήψεις βιβλίων που ανεβάζει στο ίνσταγκραμ. Ποια είναι η γνώση που θες να μοιραστείς μέσα από αυτά τα ποστ;
Μία από τις στρατηγικές των συντηρητικών δυνάμεων παγκοσμίως είναι η εξαφάνιση κομματιών της ιστορίας. Ως τρανς, συναντάμε συχνά αυτό το εσφαλμένο αφήγημα ότι είμαστε κάτι καινούργιο. Το ακούω συνέχεια, "αυτό το non binary είναι ένα κατασκεύασμα του ίντερνετ”. Αυτό, όμως, είναι το αποτέλεσμα της αποσιώπησης της ιστορίας μας. Τα τρανς και μη δυαδικά άτομα υπάρχουν από την αρχαιότητα, για χιλιάδες χρόνια. Απλά οι ταυτότητές μας ιστορικά διαγράφονταν. Με αυτές τις περιλήψεις, λοιπόν, προσπαθώ να ενημερώσω τον κόσμο, μέσα από ακαδημαϊκά αναγνωρισμένα βιβλία, για τις  ιστορίες που έχουν διαγραφεί από τα κύρια αφηγήματα.

Δεν κρίνω τους ανθρώπους που έχουν άγνοια. Είναι, λογικό, αφού αυτά τα βιβλία κι οι ιδέες έχουν σβηστεί από τον ορίζοντά τους. Παρ’ ολ’ αυτά, αν εξακολουθούν να διατηρούν αυτή την άγνοια ακόμα κι αν έχουν την ευκαιρία να μάθουν, αυτό είναι πρόβλημα. Έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούν όλοι να μελετούν την ιστορία του φύλου ή της αποικιοκρατίας. Εγώ ήμουν αρκετά τυχερό ώστε να έχω ακαδημαϊκή εκπαίδευση και πτυχία σε αυτά τα θέματα. Όποτε, σκέφτηκα, γιατί να μην χρησιμοποιήσω αυτό το προνόμιό μου για να μοιραστώ όσα έχω περάσει πολύ χρόνο να διαβάζω με άλλα άτομα.

Πολλοί στον ακαδημαϊκό χώρο με ρωτούσαν γιατί το κάνω αυτό κι εγώ απαντούσα: "γιατί να υπάρχει όλη αυτή η πληροφορία αν είναι προσβάσιμη μόνο στα πανεπιστήμια;”. Είναι πολύ ωραίο που η γενιά μου και οι επόμενες γενιές βλέπουν ότι το διαδίκτυο μπορεί να είναι κι ένα είδος πανεπιστημίου για άτομα που δεν είχαν πρόσβαση σε αυτό.

Η κατάσταση των τρανς ατόμων στη σημερινή εποχή, όμως, είναι πολύ δύσκολη. Στην Ελλάδα υπάρχει περισσότερη ορατότητα αλλά και επιθέσεις, στις ΗΠΑ περνούν συνέχεια νομοσχέδια που βλάπτουν τα τρανς δικαιώματα. Από πού πιστεύεις ότι πηγάζει όλο αυτό το μίσος;
Αυτό είναι μια παμπάλαια τακτική. Σε περιόδους κρίσης, η εξουσία μετατρέπει μια ευάλωτη μειονότητα σε αποδιοπομπαίο τράγο. Προξενεί πολέμους σε σημειολογικό επίπεδο για να αποπροσανατολίσει από τους πολέμους σε ταξικό επίπεδο. Όταν οι άνθρωποι ξεκινούν να έχουν ερωτηματικά ("γιατί δεν μπορούμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι;”, "γιατί η ποιότητα ζωής μου είναι τόσο χαμηλή;”) είναι πολύ πιο εύκολο να ρίξεις το φταίξιμο σε κάποια μειονότητα από το να πεις ότι ολόκληρο το σύστημα είναι "δηλητηριώδες”. Οι τρανς άνθρωποι είναι η πιο πρόσφατη κοινωνική ομάδα που προστίθεται στη μακρά λίστα των ανθρώπων που εργαλειοποιήθηκαν κατά αυτόν τον τρόπο. Ανάμεσά τους ήταν οι Εβραίοι, οι μουσουλμάνοι, οι μετανάστες (ειδικά στην Ελλάδα). Οι ευάλωτες ομάδας παρουσιάζονται σαν να έχουν κάποια φοβερή και τρομερή δύναμη, μόνο και μόνο για να κρύβονται πίσω από αυτό όσοι έχουν όντως εξουσία.

Αυτό είναι το ένα σκέλος. Το δεύτερο έχει να κάνει με το γεγονός ότι η τρανς ταυτότητα εκφράζει την αυτονομία και την αυτοδιάθεση. Αμφισβητεί, λοιπόν, τα θεμέλια του απολυταρχισμού. Απολυταρχισμός σημαίνει "δεν μπορείς να ορίσεις εσύ το ποιος είσαι, εγώ θα σου πω”. Η τρανς ταυτότητα λέει, όμως, ένα μεγάλο όχι σε αυτό. Αυτό το πνεύμα που εκφράζει τον αυτοκαθορισμό προξενεί ερωτήματα: "σε ποιες άλλες περιπτώσεις μού επέβαλαν να χωρέσω σε στεγανά και να είμαι κάτι που δεν είμαι;”. Όταν εξαφανίζεις τους τρανς ανθρώπους, εξαφανίζεις την ικανότητα μιας κοινωνίας να αμφισβητεί αυτούς τους μηχανισμούς ελέγχου. Η καταπάτηση των τρανς δικαιωμάτων είναι απλά ένα κομμάτι των μεθόδων που χρησιμοποιούν οι απολυταρχικές κυβερνήσεις για να μονοπωλούν τον έλεγχο.

Υπάρχει κάποιος τρόπος ώστε η κοινωνία να απαλλαγεί από αυτό το μίσος;
Έχω πολλή συμπόνια στην προσέγγισή μου. Ξέρω ότι η πλειοψηφία όσων είναι ενάντια στους τρανς ανθρώπους έχουν αυτή τη συμπεριφορά επειδή έχουν μέσα τους πόνο κι όχι μίσος. Είναι έτσι επειδή "ταΐζονται" μίσος και φόβο από τις κυβερνήσεις τους και όχι φαγητό.

 

Χρησιμοποιώ, λοιπόν, τη συμπόνια όταν μιλώ υπέρ των τρανς ανθρώπων με σκοπό να κάνω τους ανθρώπους να ξυπνήσουν από αυτόν τον συλλογικό "ύπνο”. Όταν οι άνθρωποι μού ρίχνουν αρνητισμό, εγώ απαντώ: "σ’ αγαπώ!”. Αυτό τους αποσπά. Η επίθεσή σου προς εμένα δεν θα σου φέρει αυτό που αναζητάς. Αν αναζητάς ασφάλεια, γιατί να μην δουλέψουμε μαζί για να φτιάξουμε ένα κόσμο όπου όντως να υπάρχει ασφάλεια; Αν δεν έχεις λεφτά για το νοίκι, το να ξεφορτωθείς εμένα δεν θα σου τα δώσει. Και, βασικά, αν δουλέψουμε μαζί, έχουμε μεγαλύτερη δύναμη. Για να θεραπευτούμε ως κοινωνία πρέπει να γεμίσουμε από τόσο μεγάλη αυτο-επίγνωση, ώστε να μην χρειάζεται να πείσουμε τους ανθρώπους ότι είμαστε αληθινά -το ξέρουμε.

Πιστεύω ότι οι τρανς άνθρωποι έχουμε μια ξεχωριστή σοφία μέσα στην κοινωνία επειδή έχουμε εκδιωχθεί από αυτήν. Και στεκόμενα απ’ έξω, καταλαβαίνουμε πώς δουλεύει ο κόσμος.

Γι’ αυτό και ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της δουλειάς μου σχετίζεται με την ψυχική υγεία στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα έχουμε έρθει αντιμέτωπα με οικογένειες, πολιτισμούς και θρησκείες που μας έχουν διαβάλει για πολύ καιρό. Γι’ αυτό και μας λείπει η θεμελιώδης αυτο-εκτίμηση και είμαστε συχνά σε φάση "σε παρακαλώ, αναγνώρισέ με”. Η στάση μας, όμως, θα έπρεπε να ήταν του στυλ "κούκλα μου, είμαι εδώ!”. Αυτού του είδους η αυτοπεποίθηση έχει τη δύναμη να αλλάξει τους ανθρώπους.

Μου πήρε καιρό να φτάσω ως εδώ και νιώθω πολύ τυχερό που είχα μια λεσβία θεία όταν ήμουν μικρό, που μου έμαθε ότι οι τρανς άνθρωποι είναι αληθινοί όμορφοι, που έχω πολλούς κουήρ φίλους και που μένω σε μια πόλη σαν τη Νέα Υόρκη όπου παντού γύρω μου υπάρχει τρανς ομορφιά. Ξέρω ότι έχω μεγάλο προνόμιο γιατί έχω αναπτύξει αυτοπεποίθηση με συλλογικό τρόπο. Η τέχνη μου, λοιπόν, είναι ουσιαστικά μια συγκέντρωση του θάρρους μου και της πίστης μου την οποία μοιράζομαι με τον κόσμο.

Κάποια μη ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που δεν ξέρουν τη δουλειά σου πιστεύουν ότι προσπαθείς απλά να περάσεις μια συγκεκριμένη ατζέντα. Ωστόσο, μηνύματά σου όπως "αναγνώρισε το πένθος μέσα σου” ή "πρέπει να πονέσεις για να θεραπευτείς” πιστεύω ότι απηχούν στο κάθε άτομο. Η τρανς ταυτότητά σου πιστεύεις ότι σε οδήγησε στην επίγνωση αυτών των πραγμάτων;
Ναι. Πιστεύω ότι οι τρανς άνθρωποι έχουμε μια ξεχωριστή σοφία μέσα στην κοινωνία επειδή έχουμε εκδιωχθεί από αυτήν. Και στεκόμενα απ’ έξω, καταλαβαίνουμε πώς δουλεύει ο κόσμος. Όταν ήμουν παιδί έπρεπε να μελετήσω το πώς φέρονται τα αγόρια ώστε να παριστάνω το αγόρι. Έπρεπε να παρατηρήσω πώς φέρονται τα κορίτσια ώστε να κάνω φιλίες που θα με προστατεύαν από τα αγόρια. Έβλεπα, λοιπόν, και τις δύο οπτικές μέσα στην κοινωνία. Κι αν το δούμε ιστορικά, οι τρανς άνθρωποι στις ιθαγενείς κοινωνίες υπήρξαν πάντοτε αυτοί που εξασφάλιζαν την ειρήνη, αυτοί που αφηγούνταν ιστορίες και ήταν ομιλητές. Ήταν αυτοί που μπορούσαν να βρουν την αρμονία μέσα στη διχόνοια, που μπορούσαν να βγουν από ένα πλαίσιο πόλωσης και να βρουν τη διττή φύση των πραγμάτων. Η αποστολή μου ως τρανς ατόμου σε αυτόν τον κόσμο είναι να βλέπω όλες τις οπτικές, γιατί έχω ζήσει πολλές ζωές μέσα σε αυτή που ζω τώρα. Έχω ζήσει μια ζωή όπου ήμουν αγόρι, μια άλλη όπου γινόμουν αντιληπτό ως τρανς γυναίκα, υπάρχει μια ζωή που γινόμουν αντιληπτό ως γκέι άντρας. Το ότι χρειάστηκε να ζήσω σε τόσα "μέρη” μου έχει χτίσει μια βαθιά ενσυναίσθηση γιατί μπορώ να καταλάβω και την τρανς και την τρανσφοβική οπτική. Ήμουν κι εγώ κάποτε τρανσφοβικό. 

Πιστεύω, λοιπόν, ότι η τρανς ταυτότητά μου μου έδωσε τη μοναδική ευκαιρία να συναισθάνομαι όλες τις οπτικές. Κι όπως λες κι εσύ, πράγματι με στεναχωρεί κάποιες φορές το γεγονός ότι κάποιοι απορρίπτουν τη δουλειά μου ως κάτι απλώς πολιτικό. Στην πραγματικότητα, κάθε δουλειά είναι πολιτική. Αν ήμουν ένας σις στρέιτ λευκός άντρας, πάλι πολιτική θα ήταν η καλλιτεχνική μου παραγωγή και δεν θα μου το ρωτούσαν στις συνεντεύξεις -θα έβλεπαν απλά ότι κάνω κωμωδία. Αλλά εγώ είναι σαν να μην μπορώ να είμαι απλά ένα καλλιτεχνό λόγω της εμφάνισής μου. Πιστεύω, λοιπόν, ότι πολλές φορές αυτή τη ταμπέλα της "πολιτικής ατζέντας” χρησιμοποιείται ως μια ωραία ετικέτα ώστε να μην ακουστεί στην ουσία του αυτό που εκφράζω. Ξέρω στα σίγουρα, όμως, ότι όταν ο κόσμος ακούει όντως αυτό που λέω, η αλλαγή είναι εφικτή.

Ένα από τα ωραιότερα πράγματα μιας περιοδείας είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται και μου λένε "ήμουν απίστευτα τρανσφοβικός. κοίταζα φωτογραφίες σου και σκεφτόμουν πόσο αηδιαστικό ήταν αυτό που έβλεπα. Όμως μου προκλήθηκε το ενδιαφέρον, συνέχισα να σε παρακολουθώ και συνειδητοποίησα ότι δεν γίνομαι μόνο φαν σου αλλά άλλαξα τον τρόπο που βλέπω συνολικά τα τρανς άτομα”. Και γι’ αυτό μου είναι τόσο σημαντικό το να περιοδεύω, γιατί έχω την ευκαιρία να δω με τα μάτια μου την αλλαγή στις ψυχές των ανθρώπων.

Ποια είναι τα πλάνα σου για το μέλλον;
Θέλω πάρω αυτό που κάνω στη σκηνή την τελευταία δεκαετία και να το φέρω στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Για πολύ καιρό νομίζω με άγχωνε η ιδέα αυτών των μέσων γιατί είναι μόνιμα και ένα πράγμα που αγαπώ στα σόου που κάνω είναι ο εφήμερος χαρακτήρας τους. Τώρα, όμως, συνειδητοποιώ ότι πολλά από αυτά που έκανα στο παρελθόν βασίζονταν στην ιδέα ότι "του χρόνου δεν θα είμαι εδώ”. Είχα κατάθλιψη και αυτοκτονικές τάσεις του τύπου "δεν ξέρω αν θα φτάσω ποτέ να είμαι ενήλικο” οπότε δεν σκεφτόμουν και πολύ το μέλλον. Αυτό που μου άρεσε, λοιπόν, στα λάιβ σόου είναι το ότι έπρεπε να είμαι κάπου στις 7 και αυτό ήταν ένα χρονικό πλαίσιο που μπορούσα να διαχειριστώ. Τώρα, όμως, σκέφτομαι να γράψω για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση που είναι πρότζεκτ διάρκειας χρόνων. Χρειάστηκε, λοιπόν, να με θεραπεύσω και να πω "θέλω να ζήσω, για πολλά χρόνια ακόμα!” για να καταλάβω ότι μπορώ να πάρω το χιούμορ που κάνω στη σκηνή και να το πάω στην ΤV και το σινεμά.

Αυτό που με ενθουσιάζει με αυτά τα μέσα είναι ότι οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να πληρώσουν εισιτήριο για να τα δουν, κάτι που αφαιρεί ένα εμπόδιο και τα κάνει πιο προσβάσιμα σε ανθρώπους που δεν ξέρουν ότι χρειάζονται αυτό το περιεχόμενο. Ξέρω ότι όταν περιοδεύω έρχονται στο σόου άνθρωποι που έχουν ήδη πειστεί και που συμφωνούν με αυτά τα πράγματα -κι είμαι οκ με αυτό. Αλλά αυτό που είναι ωραίο στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο είναι ότι μπορείς να πιάσεις ένα μεγαλύτερο κοινό. Μπορεί κάποιο άτομο να "πέσει” πάνω στο σόου μου και να σκεφτεί ότι "κάτσε, αυτό αλλάζει την οπτική μου”. Αισθάνομαι κάτι σαν κάλεσμα αυτή τη στιγμή να το κάνω αυτό.