Ποια είναι τελικά η σχέση μας με τη φύση; Μετά το "Loom” που παρουσίασε με την ομάδα της GesamtAtelier στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το 2022, η χορογράφος Κυριακή Νασιούλα, συνεχίζοντας τη διεπιστημονική της έρευνα, σε συνεργασία με τη Δρ. Μαρία Καρόγλου και με καλλιτεχνικό συνεργάτη τον Αργύρη Αγγελή, μάς συστήνει ένα εργαστήριο σωμάτων, μια συνάρτηση χορού και επιστήμης, όπου τα στοιχεία της φύσης καταλαμβάνουν την αίθουσα της Κεντρικής Σκηνής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Στις 6, 7 και 8 Ιουνίου, τα στοιχεία της φύσης συνδιαλέγονται ως παλλόμενα σώματα επί σκηνής, σε μια ενορχηστρωμένη αρχέγονη τελετουργία. Μια παράσταση που αποτελεί το δημιουργικό αποτέλεσμα της διεπιστημονικής συνεργασίας ανάμεσα στη φυσική, τη μηχανική, τη φιλοσοφία, το σύγχρονο χορό και τις καλές τέχνες, σκιαγραφώντας μια ερευνητική, πρωτοποριακή διαδρομή από το επιστημονικό εργαστήριο ως το τελικό παραστάσιμο υλικό.
"Το "4 +Ένα” είναι για μένα μια (επι)στροφή στη φύση με όχημα το σώμα" λέει η Κυριακή Νασιούλα. "Ξεκινήσαμε το 2022 με τη συνεργάτιδά μου και χημικό μηχανικό, Μαρία Καρόγλου, μια εις βάθος έρευνα μεταξύ επιστήμης και χορού, στο πλαίσιο του προγράμματος φιλοξενίας Experiment A’ του Flux Laboratory Athens. Με συνοδοιπόρους τη χορεύτρια και χημικό μηχανικό Ιωάννα Καρατέγου και τον στενό συνεργάτη μου και μουσικό, Jeph Vanger, επισκεφτήκαμε τα εργαστήρια του Πολυτεχνείου υπό τον συντονισμό της Μαρίας, και μελετήσαμε τη γη, το νερό, τη φωτιά και τον αέρα. Ως χορογράφος και αρχιτέκτων μηχανικός με ενδιέφερε οποιαδήποτε πληροφορία εμπεριείχε "κίνηση" και "χώρο". Η κίνηση μπορεί να αφορούσε τις κινήσεις των μορίων του κάθε στοιχείου, είτε χωρικές συμπεριφορές των φυσικών φαινομένων.
Παρατηρώντας, λοιπόν, την ερευνητική διαδικασία σε μικροκλίμακα και την ανάλυση μέσω του μικροσκοπίου ξεκίνησα να νιώθω παρόμοια με τον τρόπο που αισθάνομαι όταν παρατηρώ ένα επιβλητικό τοπίο, τη βροχή να περνάει ανάμεσα από δύο βουνοκορφές, ή το εμβυθιστικό ηχοτοπίο που δημιουργεί ένας καταρράκτης στο Πήλιο.
Θυμήθηκα πως ο μοναδικός τρόπος να συνδεθώ πραγματικά με τον εαυτό μου και με το σώμα μου είναι να αφεθώ σε αυτή την παρατήρηση, να βυθιστώ στην αισθητηριακή πρόσληψη των οπτικών, ακουστικών και χωρικών ερεθισμάτων του φυσικού περιβάλλοντος και να μεταβώ έτσι σ’ ένα φιλόξενο και γνώριμο σύμπαν.
Στο "4 +Ένα” η συμβατική έννοια του χρόνου καταργείται. Βάζουμε μια άνω τελεία στις ακραίες ταχύτητες της καθημερινότητας και βυθιζόμαστε στην παρατήρηση ενός πολυμεσικού περιβάλλοντος. Επιστρέφουμε στην ουσία, στις αρχέγονες ρίζες που έχουμε ως όντα και την επαφή μας με τη φύση.
Νιώθω μεγάλη συγκίνηση για την παράστασή μας, γιατί έχει φτιαχτεί με πολύ μεράκι και αφοσίωση από το σύνολο των συνεργατών. Όπως τα μόρια των στοιχείων κινούνται με αλληλένδετους δεσμούς, έτσι και το κάθε άτομο που είναι μέρος αυτής της παραγωγής έχει συνδεθεί με την ομάδα και το έργο, συμβάλλοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και διάθεση στη δημιουργία του "4 +Ένα”.
Οι χορευτ(ρι)ές, Ιωάννα Καρατέγου, Τάσος Νίκας, Εβίνη Παντελάκη και Θάνος Ραγκούσης, με αξιοσημείωτη επιμονή και αφοσίωση, έχουν καταφέρει να ερμηνεύουν ένα αρκετά απαιτητικό σωματικά έργο χορού ζωγραφίζοντας ένα ποιητικό, διαρκώς δονούμενο τοπίο, δημιουργώντας συγ(κινήσεις)”.
Περισσότερες πληροφορίες
4 + Ένα
Τα στοιχεία της φύσης συνδιαλέγονται ως παλλόμενα σώματα επί σκηνής, συνθέτοντας ένα χορό θέσεων και αντιθέσεων, μέσω μιας ενορχηστρωμένης αρχέγονης τελετουργίας. Τα σώματα δονούνται είτε σαν τα μόρια της ύλης σε μεγέθυνση είτε κινούνται σαν ρευστά υπό την επίδραση των φυσικών νόμων και φαινομένων. Ένα επί σκηνής ξεδίπλωμα της φύσης, της δημιουργίας και της καταστροφής της, μας κάνει να αναρωτηθούμε: Ποια είναι τελικά η σχέση μας με τη φύση; Αφιερώνουμε το χρόνο μας σε αυτή; O χρόνος διαστέλλεται, ενώ 4 σώματα δονούνται πάνω στη γη που σείεται. Πλημμυρίζουν τη σκηνή πλέκοντας υδάτινες δίνες και αέρινους στροβίλους. Ατενίζουμε τη σταδιακή εξάπλωση μιας φλόγας μέχρι αυτή να μεταμορφωθεί σε μια πύρινη μάχη. Το κουαρτέτο μεταβαίνει στον ανεξερεύνητο Πλατωνικό αιθέρα. Το άρρητο αυτό στοιχείο, συνδετικός κρίκος των υπολοίπων, καταλαμβάνει τον ενδιάμεσο χώρο, προσκαλώντας μας σ’ ένα συμπαντικό κοσμικό χορό.