Μια βουτιά σε ένα άγνωστο πεδίο με οδηγό την περιέργεια για το πώς θα εξελιχθεί έκανε η Σοφία Μαυραγάνη με το "Glorious Epic". Μια "ένδοξη έπικ παράσταση σύγχρονου χορού” η οποία παρουσιάζεται στο πιο φημισμένο strip club της Αθήνας, το Alcatraz, από 1 έως 4 Ιουνίου. Η χορογράφος, μια από τις πιο αξιόλογες περιπτώσεις καλλιτεχνών που -με το βλέμμα πάντα στραμμένο στην έρευνα- εξελίσσουν αυτό που ονομάζουμε σύγχρονο χορό, έδωσε μια συνέντευξη στο "α” γι’ αυτή την ποιητική αλληγορία για την ομορφιά του αταίριαστου, αντλώντας έμπνευση από το ρόλο, τα λόγια και την ταυτότητα του Χορού στην αρχαία τραγωδία. Πώς ενώνονται άραγε τα δύο σώματα των χορευτών, του Ευθύμιου Μοσχόπουλου και της Μαρίας Μπρέγιαννη, σε αυτή την επική συνάντηση σύγχρονου χορού σε αυτόν τον out of the box χώρο;
Πώς οδηγηθήκατε στη δημιουργία του "Glorious Epic” και γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο;
Το "Glorious Epic”, όπως και κάθε έργο, αρχίζει με μια "βουτιά” σε ένα άγνωστο πεδίο και οδηγό την περιέργεια του πώς θα εξελιχθεί. Πάντα υπάρχει μια αρχική ιδέα η οποία καταρρέει όταν αρχίζουν οι πρόβες. Πάντα υπάρχει μια αναποδιά που πρέπει να ξεπεραστεί και που τις περισσότερες φορές έχει γίνει για καλό. Πάντα υπάρχει ένα ταξίδι μικρών ή μεγάλων εσωτερικών αναζητήσεων. Πάντα ξαναβρίσκεται η χαμένη αρχική ιδέα. Πάντα υπάρχει μια λύση στο πώς διαφορετικοί καλλιτέχνες θα συντονιστούν και θα συν-δημιουργήσουν. Η μεγαλύτερη καλλιτεχνική ανάγκη για μένα είναι η δημιουργία έργων που προκύπτουν μέσα από δυναμικές και συνεργατικές διαδικασίες κατά τις οποίες διατηρούνται μεν οι καλλιτεχνικοί ρόλοι αλλά όχι η ιεραρχία και η επιβολή. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι απολαυστική η αίσθηση όταν συμβαίνει. Σα να συντελείται ένας μικρός θρίαμβος. Το έργο αυτό ίσως είναι από τα πιο "προσωπικά”. Και τολμώ να πω ότι μου αρέσει πολύ. Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του αποφάσισα ότι δεν θα εξυπηρετεί κανένα "εξωτερικά υπαγορευμένο” σκοπό. Απλά θα γίνει. Και αυτό στο δικό μου το κεφάλι είναι έπικ και γκλόριους!
Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο χώρο για την παράστασή σας, το Alcatraz strip club; Έχει να κάνει με τα θέματα που διαπραγματεύεστε μέσα από την παράσταση και ποια είναι αυτά;
Το Alcatraz έτυχε και πέτυχε. Δεν ήταν η πρώτη σκέψη ούτε η πρώτη επιλογή αλλά ήταν σίγουρα η πιο ταιριαστά αταίριαστη επιλογή. Το έργο εμπνέεται από το ρόλο, τα λόγια και την ταυτότητα του χορού στην αρχαία τραγωδία. Το σώμα του τραγικού χορού είναι ανώνυμο, περιθωριακό αλλά σημαντικό για την κιναισθητική αποτύπωση και εξέλιξη της δράσης. Είναι επίσης συλλογικό και το ενδιαφέρον που έχει αυτό για μένα είναι ότι σπάει την ηρωική και προσωποπαγή αφήγηση της ιστορίας. Ο μη συμβατικός συνδυασμός χώρου, χρόνου, θέματος, πρακτικών, ταυτοτήτων και αισθητικής διευρύνει κατά κάποιο τρόπο το έργο και προκαλεί μια διαδικασία συνειρμών που συνεχώς μας εκπλήσει. Η πραγματοποίηση του έργου σε ένα τέτοιο χώρο είναι επίσης μια καλλιτεχνική απόφαση που κλονίζει τον έλεγχο πάνω στο τελικό αποτέλεσμα και ανεξαρτητοποιεί το έργο ακόμα και από τους συντελεστές του. Ε αυτό με τρομάζει αλλά και με συγκινεί.
"Το Alcatraz έτυχε και πέτυχε. Δεν ήταν η πρώτη σκέψη ούτε η πρώτη επιλογή αλλά ήταν σίγουρα η πιο ταιριαστά αταίριαστη επιλογή. Είναι μια καλλιτεχνική απόφαση που κλονίζει τον έλεγχο πάνω στο τελικό αποτέλεσμα και ανεξαρτητοποιεί το έργο ακόμα και από τους συντελεστές του. Ε αυτό με τρομάζει αλλά και με συγκινεί”.
Στο ρόλο των ερμηνευτών αλλά και των συν-δημιουργών είναι οι Ευθύμιος Μοσχόπουλος και Μαρία Μπρέγιαννη. Πείτε μας λίγα λόγια για τη συνεργασία σας στη δημιουργία της παράστασης.
Ο βαθμός πειραματισμού και ρίσκου που υπάρχει σε κάθε έργο και η "αγάπη” για τον αστάθμητο παράγοντα δημιουργεί την ανάγκη συνεργασίας με δημιουργικούς και έμπειρους καλλιτέχνες. Ειδικά στο επίπεδο της ερμηνείας, χρειάζεται ειδική ευαισθησία και αντίληψη, εργαλεία στιγμιαίας σύνθεσης και υψηλή τεχνική και ερμηνευτική ικανότητα. Αυτή τη στιγμή που γράφω, δεν ξέρουμε αν θα κάνουμε τη παραδοσιακή γενική πρόβα, αν θα γλιστράει το τζαμένιο πάτωμα, αν τα φώτα θα ζαλίζουν και πολλά άλλα. Αλλά ξέρουμε ότι η παράσταση θα γίνει. Με το τρόπο του ο καθένας και η καθεμιά μας έχουμε βουτήξει σε αυτό το παιχνίδι και το στηρίζουμε. Και η ερμηνεία των δύο, ακόμα και στις πρόβες, είναι επική. Ανυπομονώ πραγματικά για την παράσταση.
Με ποιο είδος μουσικής είναι επενδεδυμένη η παράσταση;
Ευτυχώς που δε με ρώτησες τι είδος χορού είναι η παράσταση. Δε θα ήξερα να απαντήσω. Όχι ότι μπορώ/μπορούμε να απαντήσουμε για τη μουσική. Ρωτώντας όμως κάποια ειδικά αυτιά που παρακολούθησαν τις πρόβες κερδίζει η περιγραφή: industrial neoclassical. Παίζεται ζωντανά από τη Θάλεια Ιωαννίδου (aka Pina Bounce).
Πώς σχολιάζετε την ολοένα αυξανόμενη τάση να πραγματοποιούνται παραστάσεις θεάτρου και χορού σε παντελώς απροσδόκητους πολλές φορές χώρους;
Κάτι χρειάζεται ο χώρος μας, κάτι έχει παγιωθεί και δεν εμπνέει πια. Ας είναι οι χώροι η αρχή.
"Ο χορός είναι μια τέχνη που δε κρύβεται, έχει βαθμό αντικειμενικότητας και απαιτεί συνεχή εργασία για να διατηρηθεί σε υψηλό επίπεδο. Αυτό κάνει τους ανθρώπους του χορού πρακτικούς και ευαίσθητους. Ε ναι, σώματα γειωμένα, έτοιμα για απογείωση”.
Τι σας απασχολεί περισσότερο στην έρευνά σας πάνω στο χορό και το θέατρο;
Με απασχολούν οι πειραματικές φόρμες που απευθύνονται στην κιναισθητική νοημοσύνη και εμπειρία των θεατών. Και κυρίως τα μοντέλα συνεργασίας και συνύπαρξης των ανθρώπων κατά τη διάρκεια δημιουργίας ενός έργου και το πώς αυτά αντανακλώνται στη σκηνή. Ποιά είναι, δηλαδή, η πολιτική θέση κάθε έργου.
Σε προηγούμενη συνέντευξή σας στο "α” είχατε δηλώσει ότι "υπάρχει μια γείωση στο χώρο του χορού που μπορεί να ενδυναμώσει και να απογειώσει”. Πιστεύετε ότι αυτό είναι κάτι που λείπει από τους καλλιτέχνες που ασχολούνται αποκλειστικά με το θέατρο; Οι δημιουργοί στο χώρο της performance και των πιο υβριδικών θεαμάτων βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα;
Ο χορός είναι μια τέχνη που δε κρύβεται, έχει βαθμό αντικειμενικότητας και απαιτεί συνεχή εργασία και κόπο για να διατηρηθεί σε υψηλό επίπεδο. Αυτό κάνει τους ανθρώπους του χορού πρακτικούς και ευαίσθητους. Ε ναι, σώματα γειωμένα, έτοιμα για απογείωση.
Ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;
Απολογισμός, επανασύνταξη, διακοπές.
Η μουσική σύνθεση είναι της Θάλειας Ιωαννίδου, οι φωτισμοί του Θοδωρή Μιχόπουλου, τα κοστούμια του Χρύσανθου Χριστοδούλου και η δραματουργία της Ιωάννας Βαλσαμίδου.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Glorious epic
Αυτό το τραγικό ντουέτο είναι μΙα καταιγιστική κινητική αφήγηση που μεταφέρει πάθη, πόθους, συναισθήματα και σκέψεις που ξεκινάνε από τα χρόνια τα αρχαία και επανατοποθετούνται στη σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή αλλιώς. Είναι η ηρωική στιγμή του ενός σώματος που παίρνει το σχήμα της δυάδας για να εξυμνήσει τη ζωτική δύναμη της διαφοράς. Η Σοφία Μαυραγάνη μπλέκει το παρελθόν με το παρόν και τη παράσταση με τη πραγματικότητα. Δίνει ρόλο πρωταγωνιστικό στις δευτερεύουσες δράσεις μετατρέποντάς τες από υποστηρικτικές σε κύριες και δημιουργεί μια ποιητική αλληγορία για την ομορφιά του αταίριαστου. Δύο σώματα, δύο κόσμοι και μια επική συνάντηση σύγχρονου χορού με το πιο φημισμένο στριπ κλαμπ της Αθήνας.
