Στις 11, 12 και 13 Ιουνίου στο Σύγχρονο Θέατρο θα παρουσιαστεί για ένα δεύτερο κύκλο παραστάσεων το χοροθεατρικό έργο "ΑΤΙΤΛΟΝ" της Αντωνίας Οικονόμου, μετά την πρώτη επιτυχημένη παρουσίασή του το φετινό χειμώνα. Πρόκειται για μία παραστατική αλληγορία για την οικουμενική ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργεί διαμέσου του σώματος, του οποίου η μνήμη, και το οποίο ως μνήμη, είναι καταδικασμένο πάντα να επιστρέφει στις πληγές που νομίζει ότι έχει ξεχάσει.
Η παράσταση έχει έντονες επιρροές από τη μελέτη της δημιουργού πάνω στην απεικόνιση του σώματος, και συγκεκριμένα του γυναικείου, στην αναγεννησιακή και μοντέρνα ζωγραφική και γλυπτική. Όπως δήλωσε σε συνέντευξή της στο "α": "Η γυναίκα, ενώ αρχικά απεικονίζεται ως ένα παθητικό εξιδανικευμένο αντικείμενο θέασης, μετατρέπεται σε υποκείμενο, σε μια 'συγκεκριμένη' γυναίκα, την οποία πλέον κοιτάζει το αντρικό μάτι που τη ζωγραφίζει. Με ενδιαφέρουν επίσης, ακίνητες εικόνες που μπορούν να κυοφορήσουν τόσα νοήματα, αλλά και να γίνουν έναυσμα για τη δημιουργία κίνησης στον τρισδιάστατο χώρο της σκηνής".
Στην παράσταση, ένα αόρατο χέρι ζωγραφίζει και τα φαντάσματα του δημιουργού παίρνουν σάρκα και οστά. Σε έναν στοιχειωμένο τόπο σύγκρουσης, παραμένει ένας απλός θεατής. Ο πίνακας που σταδιακά εμφανίζεται σε τρισδιάστατη μορφή, απαθανατίζεται μέσα σε ένα λευκό καμβά. Οι διαστρεβλωμένες φιγούρες που γεννιούνται αφήνουν πίσω τα ίχνη και το αποτυπωμα της διαδρομής τους τεκμηριόντας στο χώρο του καμβά μια ιστορία που οδεύει από την αρχή προς το τέλος της. Σαν ένα ακατανόητο χάος που, όπως η ίδια η φύση, δημιουργεί τάξη.
Για τη δημιουργία της, η χορογράφος έχει δηλώσει: "Το 'ΑΤΙΤΛΟΝ' ξεκίνησε το 2019 και η διαδικασία δημιουργίας του διακόπηκε λόγω lockdown. Σε αυτό το διάστημα άρχισα να πειραματίζομαι με την κινούμενη εικόνα, με κινηματογραφικά και εικαστικά μέσα. Αυτές οι διαδικασίες είχαν ως αποτέλεσμα τη νέα εκδοχή του, επαναπροσεγγίζοντάς το μέσα από νέους φακούς πέρα από την χορογραφικό γίγνεσθαι. Σε συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Σκουρλή δημιουργήσαμε ένα νέο score με στόχο ο ήχος, το φως, τα κινούμενα σώματα και ο εικαστικός χώρος να είναι σε συνεχή διάλογο και να 'οδεύουν' μαζί προς μία ακίνητη εικόνα, ένα ασπρόμαυρο σύμπαν".
Η Αντωνία Οικονόμου έχει σπουδάσει χορό και χορογραφία στο Λονδίνο αλλά και Ιστορία της Τέχνης, είναι δημιουργός ταινιών μικρού μήκους, ενώ πειραματίζεται με την κινούμενη εικόνα και με κινηματογραφικά και εικαστικά μέσα, στοιχεία που είναι έκδηλα στα έργα της. Έχει επηρεαστεί από κινήματα έκφρασης όπως ο γερμανικός εξπρεσιονισμός, η αναγεννησιακή ζωγραφική και γλυπτική και ο σουρεαλισμός, καθώς και από σημαντικούς χορογράφους, όπως η Πίνα Μπάους. Επίσης, στις δουλειές της εντοπίζονται επιρροές από κινηματογραφικούς σκηνοθέτες (Λιντς, Φελίνι, Μπέργκμαν, Ταρκόφσκι).
Στο "ΑΤΙΤΛΟΝ", η Αντωνία Οικονόμου υπογράφει τη σύλληψη, τον εικαστικό χώρο, τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία. Η πρωτότυπη μουσική είναι του Constantine Skourlis, η σκηνογραφία της Λυδίας Λαμπροπούλου, οι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα, τα κοστούμια και οι ειδικές κατασκευές του Κωνσταντίνου Χαλδαίου. Ερμηνεύουν οι: Ξένια Σταθούλη, Παύλος Λυκούδης, Νίκος Τσόλης, Ορέστης Αλεξιάδης, Ξένια Ταμπούρλου, Αλεξάνδρα Δρανδάκη, Klaus Shehaj, Ειρήνη Δαμιανίδου.
Περισσότερες πληροφορίες
Άτιτλον
Ένα αόρατο χέρι ζωγραφίζει και τα φαντάσματα του δημιουργού παίρνουν σάρκα και οστά. Σε έναν στοιχειωμένο τόπο σύγκρουσης, παραμένει ένας απλός θεατής. Ο πίνακας που σταδιακά εμφανίζεται σε τρισδιάστατη μορφή, απαθανατίζεται μέσα σε ένα λευκό καμβά. Οι διαστρεβλωμένες φιγούρες που γεννιούνται αφήνουν πίσω τα ίχνη και το αποτύπωμα της διαδρομής τους ιχνογραφώντας στο χώρο του καμβά μια ιστορία που οδεύει από την αρχή προς το τέλος της. Σαν ένα ακατανόητο χάος που, όπως η ίδια η φύση, δημιουργεί τάξη. Μία παραστατική αλληγορία για την οικουμενική ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργεί διαμέσου του σώματος, του οποίου η μνήμη, και το οποίο ως μνήμη, είναι καταδικασμένο πάντα να επιστρέφει στις πληγές που νομίζει ότι έχει ξεχάσει.