# Το έργο του Φλοριάν Ζελέρ γράφτηκε το 2014 και κέρδισε το σημαντικό βραβείο "Μολιέρος" ως το καλύτερο έργο της χρονιάς. Πώς όχι, άλλωστε, μια που ο Γάλλος συγγραφέας μεταχειρίστηκε έναν πραγματικά ευφυή τρόπο για να μιλήσει για την άνοια. Η βαθιά ανθρώπινη ιστορία αφορά τον Αντρέ, έναν ηλικιωμένο άνδρα που πάσχει από άνοια, και τη σχέση με την κόρη του, Αν, που διαταράσσεται λόγω της ασθένειάς του. Με χιούμορ και ευαισθησία το έργο βάζει τον θεατή μέσα στο μυαλό του Αντρέ μέσα από ένα πρωτότυπο συγγραφικό εύρημα, ώστε να δει τις καταστάσεις μέσα από τα δικά του μάτια.
# Η Ελένη Σκότη προσφέρει ένα αντάξιο ανέβασμα σε αυτό το σημαντικό έργο, με μια παράσταση λεπτών αποχρώσεων, συναισθηματικών ισορροπιών, ευαισθησίας, χιούμορ και μεγάλης συγκίνησης. Γνωστή για τη μεθοδική της δουλειά με τα κείμενα και με τους ηθοποιούς, δικαιώνεται και εδώ με μια παράσταση υψηλής επιδραστικότητας.
# Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι συναρπαστικές. Ο Αλέξανδρος Κωχ, η Λίλη Τσεσματζόγλου, ο Κωνσταντίνος Σειραδάκης και η Καλλιόπη Παναγιωτίδου ερμηνεύουν πολλαπλούς ρόλους, εξυπηρετώντας το συγγραφικό εύρημα που δημιουργεί σύγχυση στον θεατή σχετικά με την ταυτότητα των προσώπων.
# Όσον αφορά στους βασικούς ρόλους, η διανομή εμπλουτίζεται με δύο σπουδαίους ηθοποιούς. Η Ιωάννα Παππά στο ρόλο της Αν και ο Περικλής Μουστάκης στο ρόλο του Αντρέ αποτελούν ένα μοναδικό δίδυμο. Η Ιωάννα Παππά ερμηνεύει μοναδικά μια γυναίκα που εγκλωβίζεται ανάμεσα στην αγάπη για τον πατέρα της και στην ανάγκη της να ζήσει και τη δική της ζωή, ενώ ο Περικλής Μουστάκης δίνει μία βαθιά συγκινητική ερμηνεία ενός άνδρα που χάνει σιγά σιγά τη μνήμη, τη συνείδηση και την ταυτότητά του.
# Η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου αποτυπώνει διακριτικά αλλά πολύ εύστοχα τις ταραγμένες εσωτερικές καταστάσεις που βιώνουν οι ήρωες, ενώ τα σκηνικά του Γιώργου Χατζηνικολάου ανταποκρίνονται με επιτυχία σε ένα απαιτητικό έργο, όπου το σκηνικό πρωταγωνιστεί με έναν τρόπο δίπλα στα πρόσωπα.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Ο πατέρας
Ο Αντρέ, ο πατέρας, πάσχει από άνοια και αρνείται να δεχτεί τις νοσοκόμες που προσλαμβάνει η κόρη του για να τον φροντίζουν. Καθώς προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη νέα του κατάσταση, αρχίζει να αμφισβητεί τους αγαπημένους του, την πραγματικότητα γύρω του, ακόμα και το ίδιο το μυαλό του. Η κόρη του, από την άλλη μεριά, αναζητά τις δικές της ισορροπίες στη ζωή της, προσπαθώντας παράλληλα να ανταποκριθεί στο καθήκον της να φροντίσει τον ηλικιωμένο της πατέρα. Η μεταβαλλόμενη πραγματικότητα στο σπίτι, θα ειδωθεί από την οπτική γωνία του πατέρα, οδηγώντας τον θεατή σε μια διττή εμπειρία, αφενός της σύγχυσης του μεταξύ συναίσθησης της πραγματικότητας και διαστρεβλωμένων εντυπώσεων και αφετέρου εκείνης των κωμικοτραγικών στιγμών που συνεπάγονται.
