©Λεωνίδας Τούμπανος
Η κορυφαία ηθοποιός Καρυοφυλλιά Καραμπέτη αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστεί σε δύο εμβληματικά έργα, στα οποία τη βρίσκουμε να δίνει ερμηνείες που κλέβουν τις εντυπώσεις.
Στον κινηματογράφο ενσαρκώνει τη Φραγκογιαννού, τον εμβληματικό χαρακτήρα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που βρίσκεται στο επίκεντρο της "Φόνισσας". Το κλασικό μυθιστόρημα μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία της Εύας Νάθενα, δίνοντάς μας την ευκαιρία να τη συναντήσουμε και να συζητήσουμε για το ρόλο - πρόκληση. Αλλά, παράλληλα, ήταν αδύνατο να μην τη ρωτήσουμε σχετικά με τη συμμετοχή της στην παράσταση "Τρεις ψηλές γυναίκες" του Έντουαρντ Άλμπι σε σκηνοθεσία Μπομπ Ουίλσον, η οποία παίζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Διαβάστε παρακάτω τις εντυπώσεις της από αυτήν την ξεχωριστή εμπειρία.
Κυρία Καραμπέτη, πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Ουίλσον;
Να μια δουλειά που δεν μπορούσα να αρνηθώ! Η συνεργασία μας ξεκίνησε πριν από ενάμιση χρόνο, διότι ο Ουίλσον έχει μια συγκεκριμένη μεθοδολογία που αναπτύσσεται σε τρία στάδια. Πρώτα έγινε ένα εργαστήριο με όλο το θίασο και τη σταθερή διεθνή ομάδα του που διήρκησε δύο εβδομάδες. Στη συνέχεια, άρχισαν οι πρόβες στο θέατρο με καθετί έτοιμο, από τα κοστούμια και το μακιγιάζ μέχρι τα φώτα. Το τελευταίο κομμάτι ξεκίνησε τον Οκτώβριο και ολοκληρώθηκε στην πρεμιέρα. Σε όλη τη διαδικασία όλοι οι περφόρμερ είχαμε στρατιωτική πειθαρχία, γιατί ο Ουίλσον στήνει τα πάντα από το μηδέν, στιγμή τη στιγμή, μαζί κίνηση, ήχο, φώτα. Αυτό τον βοηθά να δουλεύει με τις αποχρώσεις του φωτός. Σκεφτείτε πως δε μένουν ανεπηρέαστα ούτε τα φίλτρα τα οποία τα ανανέωνε γιατί αλλοιώνονταν από το πέρας του χρόνου, ούτε το φόρεμά μου το οποίο έπρεπε να έχει ένα πολύ συγκεκριμένο χρώμα για να ταιριάζει με το επιθυμητό ύφος. Ακολούθως, για να μας φωτίσει μπορεί να στεκόμασταν ακίνητοι ακόμα και για μισή ώρα. Παράλληλα, θα έδινε οδηγίες για την υποκριτική και τη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου, ο οποίος βρισκόταν δίπλα μας στο πιάνο. Τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναζήσει!
Όσο για το έργο του Άλμπι, έχει ξεχωριστή σημασία το ότι ο Ουίλσον δεν το έχει ανεβάσει στο παρελθόν. Αλλά πρόκειται για ένα θεατρικό το οποίο ενώ ξεκινά εντελώς ρεαλιστικά, για να θίξει τη σύγκρουση γενεών και τάξεων, στη δεύτερη πράξη έχει μια απροσδόκητη εξέλιξη. Η κεντρική ηρωίδα παθαίνει εγκεφαλικό και τότε αλλάζει εξ ολοκλήρου το ύφος της παράστασης, όταν και συνειδητοποιούμε πως παρακολουθούμε τον ίδιο χαρακτήρα σε διαφορετικά στάδια της ζωής του. Έτσι προκύπτει το ερώτημα, σε ποια ηλικία είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι; Το οποίο, κιόλας, πιστεύω πως απασχολεί περισσότερο και τον Ουίλσον.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Τρεις ψηλές γυναίκες
Δομημένο γύρω από τα θεμελιακά ερωτήματα του εαυτού και της θνητότητας, το σαρκαστικό έργο του Άλμπι («Ποιος φοβάται τη Βιρτίζινα Γουλφ;», «Η γίδα ή ποια είναι η Σίλβια), εμπνέεται από τον χαρακτήρα της δικής του μητέρας. Αντιμέτωπη πια με το τέλος του βίου της, περιβάλλεται από δύο νοσηλεύτριες, οι οποίες παίρνουν τη μορφή του νεότερου εαυτού της. Με τη γνωστή του ολιστική διαχείριση του χώρου και του χρόνου, ο διεθνούς φήμης Αμερικανός σκηνοθέτης Ρόμπερτ Γουίλσον, που καθοδηγεί τρεις εξέχουσες Ελληνίδες ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, εξιστορεί μαεστρικά το αποτύπωμα το χρόνου, αναδεικνύοντας τις πολλαπλές αντανακλάσεις που γεννά ο καθρέφτης της ζωής.
