Έφη Γούση©
Το πολυβραβευμένο θρίλερ ιδεών του Ρόμπερτ Άικ, "The Doctor”, που διέπρεψε στο West End του Λονδίνου, μάς συστήνει η σκηνοθέτις Κατερίνα Ευαγγελάτου από 8 Δεκεμβρίου στο Αμφι-Θέατρο, σε παραγωγή του πολιτιστικού οργανισμού Λυκόφως, με τους Στεφανία Γουλιώτη και Νίκο Χατζόπουλο στους κεντρικούς ρόλους. Οι αντικρουόμενες οπτικές για τον εαυτό μας και τον κόσμο, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα στο έργο το οποίο είναι ελεύθερα βασισμένο στο έργο "Καθηγητής Μπερνάρντι” (1912) του Άρτουρ Σνίτσλερ.
Έργο ευφυές και πολυπρισματικό, το "The Doctor" καταπιάνεται με ζητήματα ηθικής, ενεργοποιώντας τα αντανακλαστικά των θεατών απέναντι στα στερεότυπα και προκαλώντας τα όρια των δικών τους προκαταλήψεων. Το φύλο, η καταγωγή, η κοινωνική τάξη, αλλά και η θρησκεία ή η σεξουαλικότητα, με τους αυτοματισμούς και τις "ταμπέλες" που τα συνοδεύουν, λειτουργούν σαν έναυσμα για ένα επί σκηνής παιχνίδι πολλαπλών ρόλων και ταυτοτήτων που κόβει την ανάσα.
Όταν μία έφηβη μεταφέρεται σε κρίσιμη κατάσταση στο Ινστιτούτο "Elizabeth” μετά από μια αυτοσχέδια έκτρωση, η Καθηγήτρια Ρουθ Γουλφ (Στεφανία Γουλιώτη) αρνείται την είσοδο ενός ιερέα (Νίκος Χατζόπουλος) στο θάλαμο του κοριτσιού, διότι δεν διαθέτει επαρκείς πληροφορίες για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της ασθενούς. Γύρω από αυτήν την απόφαση, ξεσπά ένα σκάνδαλο που σύντομα λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι διαστρεβλώσεις κάθε είδους διαδέχονται η μία την άλλη, αναδεικνύοντας την περιπλοκότητα της κατάστασης. Όλοι έχουν γνώμη. Kαι την εκφράζουν με πάθος μέσα σε αυτήν τη δίνη που νομοτελειακά βυθίζει μαζί της όποιον βρεθεί στο επίκεντρό της. Η πορεία προς την αποκαθήλωση φαντάζει μη αναστρέψιμη.
Είναι καλή εποχή να μιλάμε για Εβραίους; Και γιατί όχι για γιατρούς; Είναι προτιμότερη η διαχείριση από την ηγεσία; Πώς βλέπουμε μια γυναίκα που ασκεί εξουσία; Και τι χρώμα έχει η θρησκευτική πίστη; Μέσα από αντιπαραθέσεις και αντιφάσεις η ιστορία ξετυλίγεται σαν ένα καυστικό νοητικό πείραμα, το οποίο αναδεικνύει όχι μόνο τα ηθικά διλήμματα και τα αδιέξοδα της πολιτικής ταυτοτήτων (identity politics), αλλά και την ανθρωποφάγα "κουλτούρα της ακύρωσης" (cancel culture), που λογοκρίνει, εξοστρακίζει και αποκαθηλώνει με εργαλείο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Το "The Doctor" αποτελεί ένα παγκόσμιο θεατρικό φαινόμενο που θέτει την εποχή μας κάτω από ένα θεατρικό μεγεθυντικό φακό. Παρουσιάστηκε πρώτα στο Λονδίνο (θέατρο Almeida και West End), και στη συνέχεια ανέβηκε μέσα σε τρία χρόνια στα σημαντικότερα θεατρικά κέντρα του κόσμου, από την Νέα Υόρκη και το Armory έως το ιστορικό Burgtheater της Βιέννης και από το Adelaide Festival στην Αυστραλία έως το Internationaal Theater Amsterdam (ITA). O Guardian το χαρακτήρισε "ιδιοφυή διάγνωση των σύγχρονων (κοινωνικών) ασθενειών".
Τον εξαιρετικό θίασο συμπληρώνουν οι Αμαλία Νίνου, Κίττυ Παϊταζόγλου, Μαριάννα Δημητρίου, Ζωή Ρηγοπούλου, Aurora Marion, Λευτέρης Πολυχρόνης, Νίκη Σερέτη, Σταύρος Καλλιγάς, Αλίκη Ανδρειωμένου.
Τα σκηνικά υπογράφει η Εύα Μανιδάκη, τα κοστούμια η Βασιλική Σύρμα, την πρωτότυπη μουσική σύνθεση ο Αλέξανδρος - Δράκος Κτιστάκης και τον ηχητικό σχεδιασμό ο ίδιος από κοινού με τον Ηλία Φλάμμο. Το βίντεο είναι του Παντελή Μάκκα και οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
The doctor
Το έργο, που σπάει τα ταμεία στο West End, αποτελεί ένα θρίλερ ιδεών, που βασίζεται πολύ ελεύθερα στο κείμενο “Καθηγητής Μπερνάρντι” του Άρτουρ Σνίτσλερ, ανεβαίνει σε μια σαρωτική παράσταση για δεύτερη χρονιά. Όταν μία έφηβη μεταφέρεται σε κρίσιμη κατάσταση στο Ινστιτούτο “Ελίζαμπεθ” μετά από μια αυτοσχέδια έκτρωση, η Καθηγήτρια Ρουθ Γουλφ αρνείται την είσοδο ενός ιερέα στο θάλαμο του κοριτσιού, διότι δεν διαθέτει επαρκείς πληροφορίες για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της ασθενούς. Γύρω από αυτήν την απόφαση, ξεσπά ένα σκάνδαλο που σύντομα λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι διαστρεβλώσεις κάθε είδους διαδέχονται η μία την άλλη, αναδεικνύοντας την περιπλοκότητα της κατάστασης. Όλοι έχουν γνώμη. Kαι την εκφράζουν με πάθος μέσα σε αυτήν τη δίνη που νομοτελειακά βυθίζει μαζί της όποιον βρεθεί στο επίκεντρό της. Η πορεία προς την αποκαθήλωση φαντάζει μη αναστρέψιμη. Μέσα από αντιπαραθέσεις και αντιφάσεις η ιστορία ξετυλίγεται σαν ένα καυστικό νοητικό πείραμα, το οποίο αναδεικνύει όχι μόνο τα ηθικά διλήμματα και τα αδιέξοδα της πολιτικής ταυτοτήτων (identity politics), αλλά και την ανθρωποφάγα «κουλτούρα της ακύρωσης» (cancel culture), που λογοκρίνει, εξοστρακίζει και αποκαθηλώνει με εργαλείο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
