Ο θεατρικός μονόλογος του Άγγελου Ανδρεόπουλου "Κοιμώμενος Χαλεπάς… ο σαλός άγιος", για τη ζωή του σπουδαίου καλλιτέχνη Γιαννούλη Χαλεπά, αφού περιόδευσε τη σεζόν 2022-2023 σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας όπως Τήνο (όπου έκανε και την πρεμιέρα της στο σπίτι-μουσείο του Γιαννούλη Χαλεπά), Πάτρα, Ιωάννινα, Θεσσαλονίκη, Ναύπλιο, Ερμιόνη, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Αλκμήνη από τις 4 Οκτωβρίου, σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου και μουσική του Άγγελου Ανδρεόπουλου, με τον Γιώργη Κοντοπόδη στον ρόλο του Χαλεπά.
Το έργο αναφέρεται στη ζωή του σημαντικότατου καλλιτέχνη Γιαννούλη Χαλεπά, έχοντας ως εφαλτήριο το ψυχιατρείο της Κέρκυρας στο οποίο ο Χαλεπάς νοσηλεύτηκε για 14 χρόνια και το οποίο αποτελεί την αφετηρία των ταξιδιών του μυαλού του. Μέσα από αυτά βρισκόμαστε στα παιδικά του χρόνια στην Τήνο, στην Αθήνα του 18ου αιώνα όπου σπούδασε και αργότερα μεγαλούργησε χαρίζοντάς μας σημαντικότατα έργα -όπως η γνωστή σε όλους "Κοιμωμένη", ο "Σάτυρος", η "Μήδεια"- αλλά και στο Μόναχο όπου πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του και κατάφερε να εδραιωθεί σημαντικά κερδίζοντας βραβεία και διακρίσεις, για να επανέλθουμε στην Τήνο -σημαντικό σταθμό της ζωής του πριν το ψυχιατρείο αλλά και μετά το ψυχιατρείο- και να οδηγηθούμε μέσα από όλα αυτά τα μονοπάτια στη λύτρωση και την ανάταση ψυχή που μόνο ένας σπουδαίος άνθρωπος και καλλιτέχνης μπορεί να νιώσει και να βιώσει στο έπακρο.
Σε ένα αφαιρετικό σκηνικό, ο Γιώργης Κοντοπόδης μάς καλεί να βυθιστούμε στην ψυχοσύνθεση του σημαντικού γλύπτη μέσα στα ογδόντα λεπτά που κρατάει η παράσταση και μας μεταφέρει όλες τις αναζητήσεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματα του ανθρώπου αυτού, η ζωή του οποίου μοιάζει πολλές φορές με μυθιστόρημα και αποτελεί το παράδειγμα της φράσης "ποτέ δεν είναι αργά". Η παράσταση αποτελεί έναν φόρο τιμής στον σημαντικότατο Έλληνα γλύπτη αλλά και άνθρωπο, που τόσο ταλαιπωρήθηκε εξαιτίας των "πιστεύω" του αλλά κατάφερε να μείνει μέχρι το τέλος της ζωής του σταθερός σε αυτά.
Ο σκηνοθέτης αναφέρει σε σημείωμα του για την παράσταση: "Όταν πέρυσι ξεκινούσα με τον Γιώργη τις πρόβες για το υπέροχο κείμενο του Άγγελου Ανδρεόπουλου "Κοιμώμενος Χαλεπάς… ο σαλός άγιος", το μόνο που είχα κατά νου ήταν να αντιμετωπίσω αυτό το έργο και αυτή την προσωπικότητα με τον σεβασμό που αξίζει σε έναν τόσο μεγάλο καλλιτέχνη αυτού του βεληνεκούς, αλλά και με την αγάπη που άξιζε να λάβει αυτός ο άνθρωπος και την αποδοχή που τόσο άργησε να έχει στη ζωή του. Λίγα πράγματα γνώριζα για τη ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά πριν καταπιαστώ με αυτό το έργο όπως, κατά γενική ομολογία θεατών, λίγα πράγματα γνώριζαν και εκείνοι πριν το παρακολουθήσουν. Με οδηγό την αγάπη σε αυτή την ψυχή και σε αυτόν τον καλλιτέχνη, προσπάθησα να σταθώ στο πλάι του, να τον αγκαλιάσω, να ακούσω τις σκέψεις του, να νιώσω τους χτύπους της καρδιάς του και να "σμιλέψω", με τις οδηγίες του, τον ρόλο και την παράσταση. Καθοριστικό ρόλο στην ολοκλήρωση της μοναδικής αυτής διαδρομής, η επίσκεψη στο σπίτι του - μουσείο, στον Πύργο, στο ευλογημένο νησί της Τήνου, η προετοιμασία για την πρεμιέρα που έγινε εκεί και η μαγική παράσταση στα σκαλιά που είχε ο ίδιος πατήσει και στον προαύλιο χώρο που είχε ονειρευτεί, είχε πονέσει, είχε λαξεύσει το μάρμαρο... αυτό το μάρμαρο που είχε παγώσει την καρδιά του. Πάλι, από τον Πύργο της Τήνου και το σπίτι του Γιαννούλη, στις 24 Αυγούστου, ημέρα γέννησής του, ξεκινήσαμε και φέτος για δεύτερη χρονιά τις παραστάσεις μας, με εμένα να επιθυμώ, μετά την περσινή μεγάλη περιοδεία σε πόλεις της Ελλάδας, και στο θέατρο Αλκμήνη στην Αθήνα, να μεταδοθεί το μήνυμα της αγάπης σε ακόμα περισσότερους θεατές, γιατί η αγάπη είναι αρκετή για να αγγίξεις έναν άνθρωπο, να τον αφουγραστείς, να τον μαλακώσεις, να τον θεραπεύσεις".
Περισσότερες πληροφορίες
Κοιμώμενος Χαλεπάς, ο σαλός άγιος
Το έργο, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και επιστρέφει για τρίτη χρονιά σε μια επετεικαή εκδοχή για τα 86 χρόνια από το θάνατό του, πραγματεύεται τη ζωή του Έλληνα καλλιτέχνη, ξεκινώντας ενώ είναι εσώκλειστος στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Μέσα από τα διαρκή ταξίδια του μυαλού του, βλέπουμε όλη του τη ζωή: την Τήνο, την αυταρχική μητέρα και τον τυπικό πατέρα, τα αδέρφια, τον μεγάλο έρωτα της ζωής του. Περισσότερο, όμως, γινόμαστε μάρτυρες της έμπνευσης, της μανίας της δημιουργίας -η οποία οδηγεί στα σημαντικά έργα του-, των ονείρων, των εφιαλτών του, ώσπου καταλήγουμε στο τελικό ερώτημα. Τι αξίζει άραγε περισσότερο, να είσαι τρελός (σαλός) και ευφυής ή φυσιολογικός και απλά… άνθρωπος;