Η "Εκάβη", το επίκαιρο όσο ποτέ έργο του Ευριπίδη παρουσιάζεται αυτό το καλοκαίρι σε περιοδεία, με σημαντικό σταθμό το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 11 και 12/8. Η Ιώ Βουλγαράκη σκηνοθετεί έναν εκλεκτό θίασο, με επικεφαλής την Ελένη Κοκκίδου στο ρόλο της Εκάβης, και τους Άκη Σακελλαρίου, Αλέκο Συσσοβίτη, Ιωσήφ Ιωσηφίδη, Μαρίνα Καλογήρου, Θανάση Κουρλαμπά, Ερρίκο Μηλιάρη, Ηλεάνα Μπάλλα, καθώς και οκταμελή γυναικείο Χορό.
Ο Ευριπίδης έγραψε την "Εκάβη" κατά την πρώτη περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου, επιχειρώντας να δείξει στους συμπολίτες του την αποκτήνωση που μπορεί να προκαλέσει ο πόλεμος. Η κεντρική ηρωίδα και βασίλισσα της Τροίας είναι μία από τις δραματικότερες του παγκόσμιου ρεπερτορίου, μια γυναίκα που στην αρχή της τραγωδίας αναπαρίσταται ως εμβληματική θρηνητική φιγούρα, για να εξελιχθεί σε φορέα εκδίκησης.
Γύρω από την Εκάβη συσπειρώνονται οι γυναίκες της αλωμένης Τροίας και αυτές οι αόρατες πρωταγωνίστριες του πολέμου συγκροτούν μια κοινότητα, μέσα από το κοινό βίωμα της απώλειας, θυμίζοντας στον άνθρωπο του 21ου αιώνα τον ξεχασμένο δρόμο του θρήνου.
8 fun facts για την Εκάβη του Ευριπίδη
1. Γράφτηκε το 427 π.Χ., ως μια εξαιρετικά ανθρώπινη και βαθιά σκοτεινή αποτίμηση των επιπτώσεων του Πελοποννησιακού Πολέμου που βασάνιζε την πόλη των Αθηνών κατά τον 5ο αιώνα π.Χ.
2. Κάθε συγγραφέας και ο πλούσιος παραγωγός (χορηγός) του έπρεπε να παρουσιάσει τρεις τραγωδίες και ένα σατυρικό δράμα τα οποία θα συναγωνίζονταν έπειτα με έργα άλλων δύο συγγραφεών. Δεν γνωρίζουμε ποια έργα παραστάθηκαν μαζί με την "Έκάβη" ή ποια ήταν η εξέλιξή της στην διαγωνιστική πορεία, ωστόσο ο αμφιλεγόμενος αλλά δημοφιλής Ευριπίδης, σπάνια κέρδιζε το πρώτο βραβείο (4 φορές όσο ήταν εν ζωή και 1 φορά μετά τον θάνατό του).
3. Μαζί με τον "Ορέστη" και τις "Φοίνισσες", ήταν ένα από τα τρία έργα του Ευριπίδη για τα οποία κατά τον 13-15ο αιώνα δημιουργήθηκαν τα περισσότερα αντίγραφα για εκπαιδευτικούς, κυρίως, σκοπούς.
4. Ο σημαντικός ρόλος του έργου στην εκπαίδευση κατά την Ελληνιστική περίοδο, την Ρωμαϊκή και τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, οδήγησε τους λόγιους της εποχής να κρατούν σχόλια και σημειώσεις για το έργο, σε ξεχωριστούς παπύρους. Οι σημειώσεις αυτές, βοηθούσαν τους μαθητές στην καλύτερη κατανόηση του έργου.
5. Κατά την Αναγέννηση, το έργο εκτιμήθηκε ιδιαίτερα για την παρουσίαση της τρομερής οδύνης και ατυχίας της σκλαβωμένης ηρωίδας που υπήρξε βασίλισσα της Τροίας, για την θαραλλέα αυτοθυσία της κόρης της Πολυξένης καθώς και για την επιτυχημένη εκδίκηση της πολυπαθούσας βασίλισσας απέναντι στον δολοφόνο του γιού της Πολύδωρου.
6. Μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις της "Εκάβης" ανέβηκε το 1927 με πρωταγωνίστρια τη Μαρίκα Κοτοπούλη στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Την σκηνοθεσία είχε αναλάβει ο Φώτος Πολίτης, μετέπειτα πρώτος σκηνοθέτης του Εθνικού Θεάτρου.
7. Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Σωκράτης Καραντινός σκηνοθετεί για το Εθνικό Θέατρο την "Εκάβη" το 1943 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, παράσταση με πρωταγωνίστρια την Ελένη Παπαδάκη. Η ερμηνεία της θα θεωρηθεί, από κοινό και κριτικούς, ως μια από τις σημαντικότερες στην καριέρα της. Ωστόσο, η παράσταση αυτή έμμελε να είναι και το κύκνειο άσμα της ηθοποιού, καθώς θα δολοφονηθεί το 1944 στα Δεκεμβριανά.
8. Η επίσημη έναρξη του Φεστιβάλ Επιδαύρου γίνεται τον Ιούνιο του 1955 με πρώτη παράσταση την "Εκάβη". Στον ρόλο της Εκάβης ήταν η Κατίνα Παξινού και σκηνοθέτης και ηθοποιός στο ρόλο του Ταλθύβιου ήταν ο Αλέξης Μινωτής.
Περισσότερες πληροφορίες
Εκάβη
Το βίωμα του συλλογικού πένθους απασχολεί τη σκηνοθέτιδα στο ανέβασμα του έργου για το αδιανόητο του πολέμου και την εξαχρείωση της φύσης του ανθρώπου. Η τραγωδία του Ευριπίδη που βλέπει τον Τρωικό πόλεμο από την πλευρά των ηττημένων, παρακολουθεί το θρήνο της Εκάβης και των γυναικών της Τροίας που έχουν πιαστεί αιχμάλωτες από τους Αχαιούς. Σε έναν μεταιχμιακό τόπο όπου ζωντανοί και νεκροί βρίσκονται σε διαρκή συνομιλία, η Εκάβη μεταμορφώνεται από θρηνητική φιγούρα -για τη θυσία της κόρης της Πολυξένης και τη δολοφονία του γιού της Πολύδωρου- σε φορέα εκδίκησης, σκοτώνοντας τα παιδιά του βασιλιά της Θράκης Πολυμήστορα (δολοφόνο του γιου της) και τυφλώνοντας τον ίδιο.