© Karol Jarek
"Ιστορίες για να μην κοιμάσαι”
Ο Θάνος Τοκάκης σκηνοθετεί στην Εφηβική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου Rex μία σύνθεση τριών από τα ποιητικότερα έργα του Νόελ Γκρεγκ ("Tin Soldier", "Hood in the Wood", "Tasty Tale") που βλέπει τα κλασικά παραμύθια αλλιώς, εξετάζοντας μέσα από αυτά θέματα όπως η διαφορετικότητα, η καταπίεση της σεξουαλικότητας και κάθε μορφής ελευθερίας, η βία, η κακοποίηση, η γυναικεία χειραφέτηση, κ.ά. Παίζουν οι Ασημίνα Αναστασοπούλου, Λάμπρος Κωνσταντέας, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Ελένη Μολέσκη, Αναστάσης Γεωργούλας, Χρήστος Κραγιόπουλος, Ευσταθία Λαγιόκαπα, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Διονυσία Μπαλαμώτη, Φανή Ξενουδάκη, Γιώργος Πατεράκης. (από 6/5)
"Πάμε στοίχημα;"
Η Ελλάδα του τζόγου και οι στιγμές εθνικής υπερηφάνειας και πανικού των δύο τελευταίων δεκαετιών απασχολεί την ομάδα "Who Am I To", που εκπροσωπεί τη γενιά των late 90's, στην πρώτη της παράσταση-αποτέλεσμα των σπουδών του Γιώργου Παύλου στο Τμήμα Σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου. Παίζουν οι Νοεμή Βασιλειάδου, Ειρήνη Μαυρικάκη, Ιωάννης Μπάστας, Σπύρος Μπόσγας, Γιώργος Φασουλάς. (Μπέλλος, από 5/5)
"Ο γλάρος"
Για έναν κόσμο σε περίοδο μετάβασης μιλά το κλασικό έργο που φέρνει τους ήρωες αντιμέτωπους με τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Ο σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος και η ομάδα Σημείο Μηδέν αξιοποιούν αυτή την πτυχή του έργου για να μιλήσουν για την ταραγμένη εποχή που διανύουμε. Πρωταγωνιστούν οι Άννα Μαρκά – Μπονισέλ, Γιάννης Καράμπαμπας, Ελπινίκη Μαραπίδη, Ρόζυ Μονάκη, Σάββας Στρούμπος. (Άττις-Νέος Χώρος, από 5/5)
"Υβόννη Πριγκίπισσα της Βουργουνδίας"
Η παρουσία της άσχημης Υβόννης, που αρραβωνιάζεται ο πρίγκιπας Φίλιππος, προκαλεί παραλογισμό στο παλάτι στο απαγορευμένο για σαράντα χρόνια γκροτέσκο δράμα του Βίτολντ Γκομπρόβιτς στο οποίο επιστρέφει μετά από δεκαετίες η Σοφία Φιλιππίδου. Η παράσταση είναι αποτέλεσμα πολύμηνου εργαστηρίου. Παίζουν: Μελίνα Κέντογλου, Αποστόλης Κεπεσίδης, Μαριέττα Κάβουρα / Ασημένη Τούντα (σε διπλή διανομή), Αλέξανδρος Μαρίνος, Ειρήνη Πετράκη, Χριστίνα Σαλαμάνη, Αθηνά Αλαμανή, Δήμητρα Σαμαρά, Εύα Παπαλεωνιδοπούλου, Μάκης Νάνος, Σπύρος Βασιλάκης. (Το μαγαζάκι της τ3χνης, από 6/5)
"Nostalgia generation"
Η Βάσια Ατταριάν και η ομάδα Ντουθ παρουσιάζουν μια σύγχρονη κωμωδία -ή όπως την χαρακτηρίζουν παράσταση, περφόρμανς, DIY συναυλία- για τη γενιά των millennials που πάτησε τα 40, η οποία συνειδητοποιεί ότι η εφηβεία της έχει περάσει προ πολλού και είναι εθισμένη στη νοσταλγία. Παίζουν οι ηθοποιοί Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Ειρήνη Γεωργαλάκη, Ρωμανός Καλοκύρης, Μυρτώ Μακρίδη, Προμηθέας Nerattini-Δοκιμάκης, Ιωάννα Ραμπαούνη, Σεραφείμ Ράδης, Δημήτρης Τάσαινας, Μαρία Φιλίνη, Κατερίνα Μαυρογεώργη. (104, από 5/5)
"Η Εκάβη σε ένα ελληνικό νησί"
Η Ζωή Ξανθοπούλου αντλεί από την "Εκάβη" του Ευριπίδη και την ιστορική παράσταση της Ισπανίδας Μαργαρίτα Μπόρχα με τίτλο "Hécuba, nomos y música de las ciudadanas" που κινηματογραφήθηκε το 1998 στο νησί Ταμπάρκα, και παρουσιάζει την ηρωίδα με διαφορετική ματιά. Ερμηνεύουν οι Ντέπυ Πάγκα, Ναταλί Τσάβεζ, Αποστόλης Ψαρρός. (Αργώ, από 8/5)
"Σεμπάστιαν" - "Vanitas"
To παραστασιακό δίπτυχο της ομάδας Nova Melancholia (Βασίλης Νούλας-Κώστας Τζιμούλης) που φλερτάρει με την ιδέα του θανάτου, εμπνέεται από τη μορφή του Αγίου Σεβαστιανού στη δυτική τέχνη από τη μία και την έννοια "vanitas" παράλληλα με τον λόγο του Άντι Γουόρχολ από την άλλη. Ο Βασίλης Νούλας σκηνοθετεί τους Χάρη Δούμουρα, Χριστίνα Καραγιάννη, Pierre Magendie, Νίκο Ντάση, Χριστίνα Ράινχαρντ στο "Σεμπάστιαν" και την Βίκυ Κυριακουλάκου στο "Vanitas". (ΠΛΥΦΑ, από 4/5)
"Ανθρώπινο δυναμικό"
Τρεις ηθοποιοί -Μελίνα Κοτσέλου, Μαρίνα Παπούλια, Βασίλης Τρυφουλτσάνης- με μοναδικό υλικό τις αφηγήσεις ανθρώπων που εργάστηκαν και εργάζονται σε διαφορετικά επαγγέλματα θέτουν ερωτήματα σε μια παράσταση θεάτρου ντοκουμέντο αφιερωμένη στην εργασία. (ΠΛΥΦΑ, από 8/5)
"Ο άνθρωπος που πέρασε ή με ενδιαφέρει Ρούλα"
Τη μνήμη, την απώλειά της και το ρόλο που διαδραματίζει για την ανθρώπινη ταυτότητα και την ανθρώπινη ψυχή εξερευνά ένας χορός αφηγητών με οδηγό το συναίσθημα, το χιούμορ, την επιστήμη και την ποίηση. Αυτό τον ιδιαίτερο χορό της θεατρικής ομάδας Babushka -Γιώργος Κουμούτσος, Κατερίνα Πέκη, Αλέξανδρος Πιεχόβιακ, Βάνα Σλέιμαν- κατευθύνει σκηνοθετικά η Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου, βάζοντας ως στοίχημα της παράστασης την ελευθερία επί σκηνής και τη δυνατότητα γέννησης του τυχαίου και ύπαρξης του συμβάντος. (Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, από 8/5)
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Ο άνθρωπος που πέρασε ή με ενδιαφέρει Ρούλα
Η μνήμη. Η απώλεια της μνήμης. Ο ρόλος της μνήμης στην ανθρώπινη ταυτότητα, στην ανθρώπινη ψυχή. Αυτή βρίσκεται στο επίκεντρο μιας παράστασης που ερευνά τον άνθρωπο που αποσύρεται από τη μνήμη του. Η ομάδα Babushka καταγράφει τον άνθρωπο αυτό, τον αναλύει, τον βυθοσκοπεί με οδηγούς επιστημονικούς, συναισθηματικούς, ποιητικούς, αναπάντεχα χιουμοριστικούς. Η μνήμη. Πυρήνας ύπαρξης με πολυσχιδείς ερμηνευτικές σκοπιές και προεκτάσεις. Ποιος είμαι; Ο παρατηρητής; Ο αφηγητής; Ο επιστήμονας; Ο συνοδός; Ποιος είναι ο άνθρωπος που με συντρόφευε και με συντροφεύει; Ένας χορός αφηγητών ερευνά, αναρωτιέται, καταθέτει, προσπαθεί να βάλει λέξεις στην εμπειρία και στις παρατηρήσεις του. Μπαίνει σε ρόλους κι επανέρχεται στο τώρα και στο πριν για να συνεχίσει.
Το ανθρώπινο δυναμικό
“Η εργασία είναι η μισή μας ζωή! Και τι κάνεις; Την πετάς στα σκουπίδια; Δεν την πετάς.” Τρεις ηθοποιοί, με μοναδικό υλικό τις αφηγήσεις ανθρώπων που εργάστηκαν, εργάζονται και θα εργάζονται σε διαφορετικά επαγγέλματα, συνθέτουν την παράσταση και αναρωτιούνται: Μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς εργασία; Τι ακριβώς είναι ένα τυπικό οκτάωρο; Μας καθορίζει η δουλειά μας; Και αν ναι, πόσο; Τι κάνει έναν άνθρωπο να αντέχει τη δουλειά του μέσα στα χρόνια; Τι ελπίζει και τι περιμένει; Η εργασία προέκυψε ως μια ανάγκη Ανθρώπινη. Οι συνθήκες εργασίας ωστόσο, πόσο ανθρώπινες καταλήγουν να είναι για αυτούς που αποτελούν το ανθρώπινο δυναμικό;
Η Εκάβη σε ένα ελληνικό νησί
Στο έργο, που βασίζεται στην «Εκάβη» του Ευριπίδη, η ηρωίδα παρακολουθεί τηλεόραση σε ένα δωμάτιο και συνομιλεί με μνήμες και φωνές κάπου μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας στον «τακτοποιημένο» κόσμο της, μέχρι αυτός να αποδομηθεί. Η μόνη λύση είναι η εκδίκηση ή η φυγή. Η ομάδα αντλεί, παράλληλα, έμπνευση από την ιστορική παράσταση της Ισπανίδας Μαργαρίτα Μπόρχα με τίτλο «Hécuba, nomos y música de las ciudadanas» που κινηματογραφήθηκε το 1998 στο νησί Ταμπάρκα.
Ο γλάρος
Τη στάση του ανθρώπου σε περιόδους μετάβασης εξερευνά η παράσταση της ομάδας Σημείο Μηδέν, συνεχίζοντας την έρευνά της πάνω σε θεμελιώδη κείμενα σημαντικών συγγραφέων. Οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν τους κλασικούς ήρωες που βρίσκονται στη δίνη του έρωτα και του δίπολου ζωή-τέχνη, αντιμέτωποι με τα μεγάλα θέματα της ζωής και το αέναο κυνήγι της ευτυχίας.
Nostalgia generation
Ενα sitcom ντοκιμαντέρ με ζωντανή μουσική για όλους τους σαραντάρηδες που οι εξελίξεις τους ξεπέρασαν και ετοιμάζονται τόσο πρόωρα να “κάτσουν με τη νεολαία”. Αυτή η παράσταση/περφόρμανς/DIY συναυλία αρχίζει απροσδόκητα, λαμβάνει χώρα σε όλους τους χώρους του θεάτρου ενώ περιλαμβάνει και τη συνειδητή ή μη συμμετοχή του κοινού (καθώς και καλεσμένους-έκπληξη). Οι ήρωές της, οι οποίοι πάσχουν από το ίδιο αφόρητο και εθιστικό συναίσθημα της νοσταλγίας, κατά τη διάρκεια μιας μετακόμισης μπαίνουν στην αποθήκη και, ανάμεσα σε διάφορες σακούλες σκουπιδιών, τηλεοράσεις, CD και κασέτες, χορεύουν, τραγουδούν, πίνουν, γυρίζουν βίντεο κλιπ και προσπαθούν να προσαρμοστούν στο καινούργιο.
Πάμε στοίχημα;
Πέντε ηθοποιοί της γενιάς των late 90's μετ-επισκέπτονται επί σκηνής τους μεγάλους σταθμούς μνήμης της παιδικής, της εφηβικής και της μετεφηβικής της ηλικίας που σκιαγραφούν την πορεία της ελληνικής πραγματικότητας των τελευταίων δύο δεκαετιών. Στάσεις σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι αποτελούν οι σημαντικότερες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού, στιγμές εθνικής περηφάνιας και εθνικού πανικού. Μία ποπ γενιά μεγαλώνει χορεύοντας, τραγουδώντας και βάζοντας γκολ και καλάθια με γαλανόλευκα water tattoos στο μπράτσο, μέχρι να μεγαλώσει και να αναρωτηθεί σήμερα τι ακριβώς σημαίνει νίκη και ήττα. Τώρα που οι νίκες μας αποδομούνται και υπονομεύονται, το μόνο που μας έμεινε να ελπίζουμε είναι οι 5+1 αριθμοί του Τζόκερ;
Vanitas
Η παράσταση, κομμάτι ενός παραστασιακού δίπτυχου μαζί με το «Σεμπάστιαν», καθρεφτίζει τη ματαιοδοξία μας και στοχάζεται πάνω στην έννοια «vanitas», μέσα από την αντιπαράθεση της συγκινησιακής φόρτισης του ήχου της ηλεκτρικής κιθάρας και του κυνικού και συχνά αστείου λόγου του Άντι Γουόρχολ. Ταυτόχρονα, λειτουργεί σαν ένας σαγηνευτικός πίνακας του μπαρόκ: ξορκίζει την κόπωση των ημερών και ξαναδίνει πίστη στην ομορφιά της ζωής. Στις νεκρές φύσεις vanitas, ένα δημοφιλές είδος στη Δυτική Ευρώπη του 16ου και 17ου αιώνα, συχνά απεικονίζονται πολυτελή σκεύη πάνω σε πλούσια υφάσματα, μουσικά όργανα, βιβλία κ.ά. -ό,τι μπορεί να προσφέρει χαρά κι απόλαυση στον άνθρωπο. Όλα αυτά υποδηλώνουν τη ματαιότητα του πλούτου, το περαστικό της ομορφιάς, το αναπότρεπτο του χρόνου. Οι πίνακες αυτοί καλούν σε περισυλλογή, λειτουργούν ως ένα memento mori (υπόμνηση θανάτου). Ωστόσο, η άλλη όψη της vanitas θα μπορούσε να είναι το carpe diem (άδραξε τη μέρα). Μια γιορτή του εφήμερου και των αισθήσεων, μια κατάφαση στην αβεβαιότητα της ύπαρξης, ένα memento vitae (υπόμνηση ζωής).
Υβόννη Πριγκίπισσα της Βουργουνδίας
Στην τραγικωμωδία του Πολωνού συγγραφέα που γράφτηκε το 1935, ο πρίγκιπας Φίλιππος αρραβωνιάζεται την άσχημη, βουβή και φοβισμένη Υβόννη, η παρουσία της οποίας στο παλάτι δημιουργεί επιπλοκές. Οι χλευασμοί, τα κουτσομπολιά και ο παραλογισμός που επικρατεί οδηγούν τον πρίγκιπα στην απόφαση να τη σκοτώσει με τη βοήθεια του βασιλιά και της βασίλισσας. Η παράσταση, αποτέλεσμα πολύμηνου εργαστηρίου, αναδεικνύει την οξύνοια και το χιούμορ του συγγραφέα, πατώντας σκηνοθετικά στους κώδικες της παρωδίας, αλλά και του ποιητικού ρεαλισμού και της μπρεχτικής αποστασιοποίησης. Το σκηνικό εγχείρημα συνεχίζεται σε ανανεωμένη εκδοχή με τη Σοφία Φιλιππίδου να ερμηνεύει την πληγωμένη πριγκίπισσα ως alter ego της βασίλισσας που βγάζει στην επιφάνεια την ασχήμια της ποίησης της.
Ιστορίες για να μην κοιμάσαι
Τρία από τα ποιητικότερα έργα του Βρετανού συγγραφέα -«Tin Soldier», «Hood in the Wood», «Tasty Tale»- που ξαναδιαβάζουν με σύγχρονη ματιά τις περιπέτειες της Κοκκινοσκουφίτσας, του Μολυβένιου Στρατιώτη και του Χάνσελ και της Γκρέτελ αντίστοιχα, ενώνονται σε μία παράσταση ειδικά για τους εφήβους με ζωντανή μουσική, για το τι σημαίνει να είσαι νέος σήμερα. Η περιθωριοποίηση του διαφορετικού, η καταπίεση της σεξουαλικότητας και κάθε μορφής ελευθερίας, η βία, η κακοποίηση, η υπερκαταναλωτική μας κουλτούρα αλλά και η γενναιότητα, η ανθεκτικότητα και η ελπίδα, η αναζήτηση της αυθεντικότητας και η γυναικεία χειραφέτηση είναι τα βασικά θέματα που διαπραγματεύεται η παράσταση με χιούμορ, τόλμη και ευαισθησία.
Σεμπάστιαν
Η παράσταση εμπνέεται από τη μορφή του Άγιου Σεβαστιανού μέσα από τη δυτική τέχνη από την πρώιμη Αναγέννηση και μετά, η οποία είναι ταυτισμένη με τη νεότητα, τον αθλητισμό, την ηδυπάθεια, την ομοφυλοφιλία και τον μαρτυρικό θάνατο. «Ο Σεβαστιανός είναι ένα πολυπρισματικό αρχέτυπο, ένα καλειδοσκόπιο, ένα άβαταρ επιθυμιών και διαθέσεων. Διαβάζουμε ποιήματα, αναπαριστούμε πίνακες, ακκιζόμαστε, ποζάρουμε, τραγουδάμε, χορεύουμε, εμπνεόμαστε από την παράδοση ενός έκκεντρου, πειραματικού κινηματογράφου. Μας ενδιαφέρουν οι συναισθηματικές και ενσώματες πρακτικές μέσω των οποίων εμείς σήμερα μπορούμε να σχετιστούμε με ένα τέτοιο σύμβολο. Συσχετίζουμε την παράδοση του ομοερωτισμού γύρω από τη μορφή του Σεβαστιανού, με την ασθένεια του AIDS που θεωρήθηκε ένα είδος “πανούκλας των ομοφυλόφιλων”», σημειώνει η ομάδα.
