Βασίλη Μπισμπίκη, τι συνιστά "Έγκλημα και Τιμωρία" στην Αθήνα σήμερα;

Τι συνιστά έγκλημα και τι τιμωρία το 2023 και πώς επικοινωνεί το έργο του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι με το τώρα;
Όταν μιλάμε για τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία, για τον Ρούσβελτ, για τον Τσόρτσιλ και άλλους, που διέπραξαν εγκλήματα αλλά ηρωοποιήθηκαν, είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς τι είναι έγκλημα και τι τιμωρία. Στην περίπτωση του Ρασκόλνικοφ βλέπουμε έναν άνθρωπο που στην ουσία παλεύει για το δίκαιο. Αφαιρεί ένα καρκίνωμα από την κοινωνία (μια γριά τοκογλύφο) για το κοινό καλό, κατά τη γνώμη του. Το έργο ουσιαστικά πραγματεύεται τι γίνεται μετά το φόνο. Αντέχει το βάρος στη συνείδησή του; Μπορεί αυτός ο φόνος να αλλάξει κάτι κοινωνικά; Κι αν μπορείς έστω και για ιδεολογικούς λόγους να αφαιρέσεις μια ζωή και πάλι τι συνέπειες έχει αυτό σε σένα αλλά και στην κοινωνία; Αυτά είναι ερωτήματα που υπάρχουν στο έργο τα οποία δεν απαντώνται αλλά δίνουν τροφή για σκέψη. Στο τέλος του έργου όπως το έγραψε ο Ντοστογιέφσκι ο Ρασκόλνικοφ παραδίδεται και οδηγείται στις φυλακές της Σιβηρίας. Το τι θα συμβεί στη δική μας παράσταση δεν θα το αποκαλύψω. 

"Γιατί αυτός ο ήρωας παλεύει για δικαιοσύνη και, με έναν τρόπο, φορτώνεται όλα τα εγκλήματα που ίσως θα θέλαμε να κάνουμε αλλά δεν έχουμε τα κότσια. Οι εγκληματίες του Ντοστογιέφσκι είναι σαν άγιοι. Ο Ρασκόλνικοφ φορτώνεται όλες τις ενοχές μας".
 

Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο έργο του Ντοστογιέφσκι;
Πάντα λειτουργώ με θέματα, όχι με έργα. Πρώτα βρίσκω τι ακριβώς θέλω να πω. Με το "Άνθρωποι και ποντίκια" ας πούμε ήθελα να μιλήσω για τη φιλία. Τώρα θέλω να μιλήσω για το πώς μια σάπια, αρρωστημένη κοινωνία γεννάει το έγκλημα και ποιο είναι το δίκαιο. Γιατί αυτός ο ήρωας παλεύει για δικαιοσύνη και, με έναν τρόπο, φορτώνεται όλα τα εγκλήματα που ίσως θα θέλαμε να κάνουμε αλλά δεν έχουμε τα κότσια. Οι εγκληματίες του Ντοστογιέφσκι είναι σαν άγιοι. Ο Ρασκόλνικοφ φορτώνεται όλες τις ενοχές μας.

Συμμετέχουν και αυτήν τη φορά οι ηθοποιοί στο χτίσιμο των χαρακτήρων, όπως σε προηγούμενες παραστάσεις σου;
Υπάρχει μια μεταγραφή του έργου στην Ομόνοια του 2023 αλλά τα θέματα, τα κίνητρα των χαρακτήρων και η δομή του έργου είναι ίδια. Παίζουν είκοσι ηθοποιοί, μαζί με μένα, οι οποίοι υποδύονται όλους τους βασικούς χαρακτήρες του μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι, που συνολικά βέβαια φτάνουν περίπου τους εβδομήντα. Οι ηθοποιοί μέσα από τα βιογραφικά τους έχουνε φορέσει λόγια πάνω στους χαρακτήρες τους.

Ποιος είναι ο δραματικός χώρος;
Όπως και στο βιβλίο του Ντοστογιέφσκι, είναι το σπίτι του Ρασκόλνικοφ. Υπάρχουν επίσης το σπίτι της τοκογλύφου (Μπ. Βακαλίδου), το δωμάτιο της Σόνιας (Ερ. Μπίγιου) μέσα σε ένα μπουρδελοξενοδοχείο όπου ζει και η μητέρα της η Κατερίνα μαζί με τα αδέρφια της, το μπαρ όπου συχνάζει ο αλκοολικός Ζαχαρίας Μαρμελάντοφ (Τσ. Γκραουζίνις) και το αστυνομικό τμήμα του ανακριτή τον οποίο υποδύομαι εγώ.

Τι ρόλο παίζουν στην παράσταση η ζωντανή κινηματογράφηση και το gaming;
Η θεατρική και η κινηματογραφική αφήγηση διαφοροποιούνται. Έτσι, παρακολουθούμε τη δράση των ηρώων που δεν λαμβάνει χώρα στη σκηνή και κυρίως αυτά που κρύβουν.

Βλέπουμε στην παράσταση και κάποια πρόσωπα που δεν ήταν στην ομάδα του Cartel.
Οι συνεργασίες αυτές έχουν προκύψει από φιλίες. Τον Τσέζαρις Γκραουζίνις τον γνώρισα μέσω της "Αντιγόνης" που κάναμε το καλοκαίρι σε δική του σκηνοθεσία, την Άννα Μάσχα τη γνώρισα μέσα από τη σειρά "Αυτή η νύχτα μένει" και τον Θοδωρή Σκυφτούλη από κάπου αλλού. Θεώρησα ότι ήταν οι κατάλληλοι για να μπουν μέσα σε αυτή την ομάδα και να λειτουργήσουν αρμονικά μαζί με όλους τους άλλους. Βεβαίως είναι πάρα πολύ καλοί ηθοποιοί και θεωρώ ότι μπορούν να φέρουν εις πέρας το ρόλο που έχουν αναλάβει. 

Συνεχίζεται η συνεργασία σου με τη Μπέττυ Βακαλίδου μετά τα "Κόκκινα φανάρια”.
Ήταν πολύ μεγάλη χαρά και τιμή που η Μπέττυ Βακαλίδου ήθελε να συνεχίσει με την ομάδα του Cartel. Είναι ένας άνθρωπος που δουλεύει σκληρά. Της πρότεινα το ρόλο της τοκογλύφου σε αυτό το έργο και της άρεσε πάρα πολύ. Έχουμε άψογη συνεργασία, έχουμε γίνει φίλοι.

Είναι πρόκληση για σένα ο ρόλος του Πορφύρη Πετρίδη που ερμηνεύεις στην παράσταση;
Όλοι οι ρόλοι είναι πρόκληση για μένα. Ο Πορφύρης είναι ένας ανακριτής που έρχεται με μετάθεση στην Αθήνα. Είναι εμμονικός με τη δουλειά του και ασχολείται πάρα πολύ με το έγκλημα. Εντοπίζει τον Μιχάλη Σχίζα (aka Ρασκόλνικοφ που ερμηνεύει ο Θ. Σκυφτούλης) μέσα από το κανάλι του στο YouTube με σχετική θεματολογία. Στο πρωτότυπο παρακολουθούσε τα γραπτά του σε εφημερίδες, αλλά στο τώρα είναι πολύ πιο εύκολο και πολύ πιο σύγχρονο να ανεβάζει βίντεο στο YouTube. Έχει καταλάβει ότι ο Μιχάλης είναι ο εγκληματίας και προσπαθεί να τον κάνει να το παραδεχτεί για να λυτρωθεί πρώτα ο ίδιος, να κατανοήσει το λάθος του και τότε ίσως υπάρξει μια μεταστροφή μέσα του. Αυτό είναι τομή για μένα.

"Δεν περιμένω αποδοχή από κανέναν. Κάποιοι προσπαθούν να σου φορέσουν ταμπέλες, όπως ότι είμαι κουλτουριάρης και underground και τι δουλειά έχω να χορεύω στα μπουζούκια. Προσπαθώ να είμαι ο εαυτός μου και να κάνω αυτό που γουστάρω". 

Τι αναζητάς μέσα από το θέατρο;
Υπάρχει μια ανάγκη τεράστια και δική μου και των παιδιών να δημιουργήσουμε πράγματα ως ομάδα, να μιλήσουμε μέσα από τα κοινωνικά ερεθίσματα που παίρνουμε με μια γλώσσα θεατρική. Πάντα υπάρχει ένα πολιτικό υπόβαθρο στα έργα που κάνουμε και προς αυτή την κατεύθυνση συνεχίζουμε να κινούμαστε.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες αξίες στη ζωή σου;
Η φιλία είναι πολύ σημαντική αξία για μένα. Με απασχολεί επίσης το δίκαιο, ιδίως όταν βλέπω το άδικο που υπάρχει γύρω μας. Κι αν μπορούμε να πούμε ότι ο έρωτας είναι αξία, έχει σαφώς σημασία στη ζωή μου.

Λόγω του τρόπου που προβάλλεται η προσωπική σου ζωή, βγαίνει προς τα έξω ένα πρόσωπο που δεν έχει να κάνει με την πραγματικότητα;
Ο καθένας μπορεί να κρίνει, να χαρακτηρίζει και να λέει ό,τι θέλει. Δεν περιμένω αποδοχή από κανέναν. Κάποιοι προσπαθούν να σου φορέσουν ταμπέλες, όπως ότι είμαι κουλτουριάρης και underground και τι δουλειά έχω να χορεύω στα μπουζούκια. Προσπαθώ να είμαι ο εαυτός μου και να κάνω αυτό που γουστάρω. Από τη στιγμή που υπάρχει αυτή η δημοφιλία δεν νομίζω να σταματήσουν να σχολιάζουν, αλλά δεν με ενδιαφέρει, χέστηκα. Μπορείς ωστόσο να παρατηρήσεις αυτό που συμβαίνει ως φαινόμενο, να δεις πόσο συντηρητικός είναι ο κόσμος. 

Πώς σου φάνηκε το ότι έγινες viral με το ζεϊμπέκικο που χόρεψες στο Έναστρον;
Σε ό,τι κάνω και έχει μια τέτοια επίδραση καλώς ή κακώς, το παρατηρώ ως φαινόμενο.

Πως σχολιάζεις τις αντιδράσεις των ηθοποιών για το Προεδρικό Διάταγμα 85;
Το έχουν δείξει έμπρακτα οι κυβερνήσεις, ειδικά οι δεξιές, ποια είναι η στάση τους σε σχέση με τον πολιτισμό. Με ένα τρόπο γυρίσαμε πίσω με το Προεδρικό Διάταγμα 85, τώρα θα έπρεπε να μιλάμε για συλλογικές συμβάσεις.

Ποια ήταν η τελευταία παράσταση που είδες και σου κέντρισε το ενδιαφέρον;
Η τελευταία παράσταση που είδα και μου άρεσε ήταν οι "Πέρσες” σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά στο Ηρώδειο. Μου άρεσε πολύ.

Τι μουσική ακούς και ποια είναι τα διαβάσματά σου αυτή την περίοδο;
Αναλόγως πού βρίσκομαι και σε τι φάση είμαι ακούω διαφορετικά πράγματα. Αυτή την περίοδο διαβάζω πάρα πολύ σε σχέση με το έγκλημα, αναλύσεις, τον "Ντοστογιέφσκι" του Κωστή Παπαγιώργη (2002), Φρόιντ και ό,τι σχετίζεται με αυτό σε θεωρητικό επίπεδο μήπως μου γεννήσει κάποια σκέψη για την παράσταση.

Ποιος ρόλος θα έλεγες ότι σε έχει σημαδέψει περισσότερο;
Ένας από τους πρώτους ρόλους που είχα κάνει ήταν ο Στάνλεϊ Κοβάλσκι στο "Λεωφορείον ο πόθος" στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το 2007 με την Πέμη Ζούνη μόλις είχα βγει από τη σχολή. Ένας τεράστιος ρόλος, με τον Μάρλον Μπράντο από πάνω μου, κλπ. Αυτός είναι ένας ρόλος που σίγουρα με σημάδεψε. Το ίδιο ισχύει και για το ρόλο του Βασίλη στο "Άνθρωποι και ποντίκια" που μαζί με το Λένο (που υποδύθηκε ο Δημήτρης Δρόσος) ήταν εξίσου κομβικοί χαρακτήρες.