Η "Έξοδος" με τη Φένια Παπαδόδημα και τον Γεράσιμο Γεννατά επιστρέφει

Μία ωδή από την Φένια Παπαδόδημα στους πρόσφυγες και τους κατατρεγμένους όλων των εποχών, εικονογραφημένη ψηφιακά από τον Γιώργο Κόρδη, παρουσιάζεται ξανά από 4 Φεβρουαρίου κάθε Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Έλερ. Η παράσταση "Έξοδος" είναι ένα μουσικό ονειρικό ταξίδι στη φρίκη της μικρασιατικής καταστροφής, στο υποσυνείδητο ενός λαού που βίωσε έναν αβυσσαλέο σωματικό και πνευματικό βιασμό, μέσα από το βλέμμα και τον τρόπο του Γιώργου Σεφέρη.

Η καταστροφή του 1922 δεν είχε μόνο σαν στόχο την οικονομική και κοινωνική εξάρθρωση και σύνθλιψη του ελληνικού στοιχείου, αλλά και των βαθύτερων αξιών  "της ελευθερίας και της αξιοσύνης του ανθρώπου" όπως γράφει ο Σεφέρης. Ο Γεράσιμος Γεννατάς μπαινοβγαίνει στο "δυσκίνητο" και κουρασμένο από τις διαρκείς μετοικεσίες σώμα του Σεφέρη, του "Σε", μέσα από  ημερολόγια και προσωπικές επιστολές του προς τον Ζήσιμο Λορετζάτο, τον αγαπημένο του φίλο "Ζη". Τα γράμματα του Ζη και του Σε μοιάζουν μ’ έναν θησαυρό όπου φυλάγεται ακόμη ζωντανή η έννοια του "ιερού" στην τέχνη, στην ποίηση, στην καθημερινότητα της ζωής σ΄ έναν κόσμο αναποδογυρισμένο, διαλυμένο, αβέβαιο. Αυτό το "ιερό" γεμίζει με κάθε τρόπο τις αισθήσεις του Σεφέρη καθώς ταξιδεύει στα μοναστήρια της Καππαδοκίας αναζητώντας μία "εσώτερη πατρίδα" στο τότε και στο τώρα.

Γι’ αυτό το χαμένο "ιερό" μιλάει η παράσταση μέσα από την μουσική, τα κείμενα και τις ψηφιακές ζωγραφιές του Γ. Κόρδη που δημιουργούνται μπροστά στα μάτια του θεατή. Για "τα απομεινάρια αφιερωμένα στο Θεό ενός σβησμένου κόσμου", για το "μικρό και το λησμονημένο που μπορεί να είναι το ίδιο σημαντικό με τ’ απαρασάλευτα μνημεία της τέχνης". Γι’ αυτό το χαμένο "ιερό" που επιβιώνει μέσα στην παράδοση ενός λαού, μιλούσε και ο ΒιμΒέντερς, προσπαθώντας να γνωρίσει στο ευρωπαϊκό  κοινό τις ταινίες του θρυλικού Ιάπωνα σκηνοθέτη Γιασουτζίρο  Όζου. Το "ιερό" που έχει ολοσχερώς εξατμιστεί από την συνείδηση του μοντέρνου δυτικού ανθρώπου . Με ποιο κόστος άραγε;

Ένα σύνολο κορυφαίων μουσικών επί σκηνής οδηγούν την ροή αυτού του μουσικού ονείρου. Η Φένια Παπαδόδημα έχει γράψει πρωτότυπη μουσική, τραγούδια και στίχους και έχει μελοποιήσει ποίηση του Σεφέρη. Στο έργο συμπράττει με τον Γεράσιμο Γεννατά μεταμορφώνοντας τις μαρτυρίες των απλών ανθρώπων, τα ημερολόγια και την αλληλογραφία  Σεφέρη- Λορετζάτου σε λόγο θεατρικό που γεννιέται μέσα σ’ ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο ηχητικό περιβάλλον. Η φωνή ταξιδεύει από την υμνωδία, στο τραγούδι, στον λόγο. 

Τα κείμενα της παράστασης: "Τρεις μέρες στα μοναστήρια της Καππαδοκίας", του Γιώργου Σεφέρη, γράμματα από την αλληλογραφία του με τον Ζήσιμο Λορετζάτο 1948-1968, αναφορές στο ημερολόγιο της Σόφης Μανουσάκη Αναστασιάδη "Μνήμες Καππαδοκίας", καθώς και αληθινές μαρτυρίες προσφύγων από την έκδοση "Έξοδος" του Κέντρου Μικρασιατικών σπουδών, αποτελούν ένα ενιαίο σώμα που αναπτύσσεται μουσικά.