Η περφόρμερ Violet Louise εξομολογείται για την σπονδυλωτή αφήγηση "Το Ημερολόγιο ενός σκύλου"

"Το Ημερολόγιο ενός σκύλου" παρουσιάστηκε με τη μορφή ψηφιακής αφήγησης για πρώτη φορά στο διαδίκτυο το 2020. Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν να παρουσιαστεί σε κοινό, αλλά μας πρόλαβε η πανδημία. Μόλις λίγους μήνες πριν είχα χάσει το σκυλάκι μου τη Μιλού. Με τη Μιλού ζήσαμε μαζί 16 ολόκληρα χρόνια, από το 2004 λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων μέχρι και την αρχή της πανδημίας. Αυτά τα χρόνια ήταν τα πιο συναρπαστικά αλλά και από τα πιο επώδυνα της ζωής μου. Ήρθα αντιμέτωπη με απώλειες αγαπημένων μου ανθρώπων, με αλλαγές που με συντάραξαν συθέμελα. Με το που έφυγε η Μιλού ξέσπασε η πανδημία. Το σενάριο γινόταν ολοένα και πιο εφιαλτικό. Βρέθηκα εγκλωβισμένη στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι από εμάς. Η καινούργια πραγματικότητα φάνταζε στα μάτια μου πρωτόγνωρα απειλητική.
Μέσα σε αυτό το άδειο σπίτι που ήταν γεμάτο αναμνήσεις, άρχισα να ξεθάβω παλιές σημειώσεις, ημερολόγια, φωτογραφίες, βίντεο από τα αρχεία του υπολογιστή μου. Προσπαθούσα να ενώσω τα κομμάτια από μία ζωή που ήταν κάποτε δικά μου. Ολοδικά μου, τόσο κοντά μου και μετά μακρινά και απροσπέλαστα. Έτσι, δημιουργήθηκε αυτή η σπονδυλωτή αφήγηση που το 2020 έγινε αυτόνομο ψηφιακό έργο και τώρα δύο χρόνια μετά παίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Στην παράσταση αφηγούμαι διάφορες ιστορίες : για την πρώτη γνωριμία μου με τη Μιλού στα σκουπίδια, τη Λαϊκα τη σκυλίτσα που έστειλαν οι Ρώσοι στο διάστημα, την καταγωγή του σκύλου από το λύκο, τις τελευταίες μου διακοπές μαζί με τη Μιλού στην Κάρυστο.
 

Ιστορίες που είναι άλλοτε αυτοβιογραφικές και αφορούν στιγμές από την παιδική μου ηλικία, την απέχθειά μου για το σχολείο, τη σχέση με τη μητέρα μου και άλλοτε ιστορίες που περιγράφουν την πολιτική και κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας στα χρόνια της κρίσης. Ήθελα να δημιουργήσω μία παράσταση για την ατομική και συλλογική μνήμη. Ένα ψηφιακό ημερολόγιο που να καταγράφει προσωπικές στιγμές αλλά και σημαντικά στιγμιότυπα της ελληνικής πραγματικότητας καθ’ολη τη διάρκεια της κρίσης, μίας κρίσης που δεν τελείωσε ποτέ. Όπως η επιστολή που άφησε ο ηλικιωμένος άνδρας μετά την αυτοκτονία του τον Απρίλιο του 2012 στο Σύνταγμα. Μία είδηση που όταν την άκουσα για πρώτη φορά με συντάραξε. Αν κάποιος με ρωτούσε τι σημαίνει για μένα το Ημερολόγιο ενός σκύλου, θα έλεγα ότι είναι ένας αποχαιρετισμός σε μία εποχή που πια έχει πια φύγει ανεπιστρεπτί. Αυτά τα χρόνια της αθωότητας δεν πρόκειται να τα ξαναζήσουμε. Οδηγούμαστε προς έναν κόσμο ψηφιακό θέλοντας και μη. Με ότι συνεπάγεται αυτό για τις ζωές μας. Αυτόν τον κόσμο της τεχνολογίας τον ξέρω καλά. Ξέρω τις αρετές αλλά και τις παγίδες που κρύβει. Ασχολούμαι από το 2012 με την αφήγηση και τη χρήση πολυμέσων. Στην παράσταση στο Νέο Κόσμο στήνεται ένας ολόκληρος μηχανισμός ήχου και εικόνας που τον χειρίζομαι εγώ επί σκηνής. Δεν υπάρχει ηχολήπτης, δεν υπάρχει άνθρωπος για τα βίντεο. Είμαι αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του κόσμου. Σα να διευθύνω μία ορχήστρα πολυμέσων ενώ παράλληλα αφηγούμαι και τραγουδώ τις ιστορίες μου.

Εκτός από τα προσωπικά μου κείμενα στην παράσταση χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου, του Γεωργίου Σουρρή, του Νίκου Καρούζου, του Κωνσταντίνου Καβάφη, σπουδαίοι Έλληνες δημιουργοί που έγραψαν για αυτή τη μοναδική σχέση ανθρώπου και ζώου. Το απόσπασμα για την επιχείρηση ΠΑΝΘΗΡΑΣ προέρχεται από  το βιβλίο του Δημήτρη Κωνσταντινίδη: "Eπιχείρηση ΠΑΝΘΗΡΑΣ- Οι Γερμανοί εισβάλλουν και πυρπολούν την Πίνδο".