Χιλιάδες λαμπιόνια απλώνονται κάτω απ’ τα πόδια μας, καθώς κοιτάμε προς τα έξω: μπρος απ’ τις μεγάλες τζαμαρίες του "Monte Vista" ξεδιπλώνεται ένα ολόφωτο αστικό χαλί, που κάνει ακόμα και τ’ αστέρια του ουρανού από πάνω να χλομιάζουν. "Εκεί είναι ο Πειραιάς, πιο πέρα η Σαλαμίνα, κι από εδώ, περνώντας από Αχαρνές, Καλλιθέα και ύστερα Γλυφάδα, στο βάθος μπορείτε να δείτε μέχρι και την Αίγινα", λέει ο ευγενικός μας περιποιητής, ξεναγώντας το βλέμμα μας στον σκοτεινό ορίζοντα.
Βρισκόμαστε ψηλά, όπως αντιλαμβάνεστε, στα 1.078 μέτρα υψόμετρο συγκεκριμένα, σε ένα από τα πλέον θρυλικά σημεία της αθηναϊκής ιστορίας: είμαστε στο βουνό, κι όταν λέμε βουνό εννοούμε την Πάρνηθα, κι όταν μιλάμε για Πάρνηθα εννοούμε το "Μοντ Παρνές". Και μπορεί η έκφραση "πάμε Βουνό" να είναι στο μυαλό των παλιών Αθηναίων ταυτισμένη με τις πράσινες τσόχες και τις γυαλιστερές ρουλέτες του καζίνο, όμως το νέο εστιατόριο "Monte Vista" του "Regency Casino Mont Parnes" έχει έρθει εδώ και λίγους μήνες για να αλλάξει ακριβώς αυτόν τον συσχετισμό, θέλοντας να εδραιώσει το Μαυροβούνι και ως γαστρονομικό προορισμό.
Για να φτάσουμε ως εδώ, βέβαια, κάναμε την απαραίτητη βόλτα με το τελεφερίκ, που είναι όσο υπερσύγχρονο υπόσχονται οι ταμπέλες του, με δρομολόγια κάθε 1μιση λεπτό και κίνηση απαλή σα λίκνισμα μωρού. Ένα πολυαισθητηριακό ορεκτικό από μόνο του, έτσι όπως σε περνάει με χάρη ανάμεσα απ’ τις φουντωτές κορφούλες των δέντρων, το τελεφερίκ σε νανουρίζει στη σιγαλιά της νύχτας που αργοπέφτει, με μόνο ήχο το σφύριγμα του ανέμου στα σύρματα, καθώς η Αττική ξεδιπλώνεται πίσω σου μεγαλειώδης, με το ρυμοτομικό της χάος να θολώνει και να χάνεται σε ένα δίχτυ από λεωφόρους και κτήρια οριοθετημένα θαρρείς μονάχα απ’ τη θάλασσα στο βάθος.
Στο επάνω τέρμα της βόλτας, η είσοδος απ’ το τελεφερίκ είναι κι αφετηρία για ένα ταξίδι στο χρόνο: ο διάδρομος που οδηγεί στα ενδότερα είναι κατάστικτος από ενθύμια της μεγάλης διαδρομής του κτηρίου, που θεμελιώθηκε πάνω στο όραμα της κυβέρνησης Καραμανλή για μια χώρα με στιβαρό τουριστικό υπόβαθρο, περιδινήθηκε όμως στην ιστορία της Ελλάδας, για να απεκδυθεί σύντομα τον ξενοδοχειακό του μανδύα και να αγκαλιάσει το πεπρωμένο του ως ένα από τα πλέον εμβληματικά καζίνο της χώρας. Τα βήματά μας μετρούν φωτογραφίες από τη στιλιζαρισμένη του κοψιά (το Μοντ Παρνές, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Παύλου Μυλωνά, αποτέλεσε στα νιάτα του σπουδαίο δείγμα ελληνικού μοντερνισμού, άλλο αν κακόπεσε μετά, λόγω παρεμβάσεων και επεκτάσεων και αλλαγών χρήσης), ενώ σε έναν από τους τοίχους προβάλλονται και στιγμιότυπα από τις πολυάριθμες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου που φιλοξένησαν οι χώροι του κτηρίου.
Η φαρδιά στρογγυλή σκάλα με τον μεταλλικό σκελετό και τα ξύλινα πατήματα, ένα από τα κεντρικότερα και πλέον χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά στοιχεία του αρχικού κτηρίου, στέκει ακόμη αγέρωχη κι απείραχτη, και κλείνει τη βόλτα μας ως ένα ζωντανό ενθύμιο που οδηγεί στη νέα εποχή του "Μοντ Παρνές": τη μοντέρνα, φωτεινή σάλα του "Monte Vista".
"Νιώσαμε την ανάγκη να παρέχουμε στους επισκέπτες μας μια νέα, πιο σύγχρονη και ολοκληρωμένη εστιατορική εμπειρία, να απολαύσουν τη μοναδική θέα και να γνωρίσουν την ιστορία του "Regency Casino Mont Parnes", παράλληλα με την αληθινή διασκέδαση που κάποιος απολαμβάνει στα παιχνίδια", μάς λέει ο Ιωάννης Κίτσαλης, executive chef του "Regency Casino Mont Parnes", καθώς μας οδηγεί στο τραπέζι μας, μπρος στη μεγάλη τζαμαρία που λέγαμε πριν. "Κι επειδή θέλαμε η γευστική μας πρόταση να είναι προσιτή και εύληπτη, με τρόπο τέτοιο ώστε να μπορεί να καλύψει και μια χαλαρή έξοδο, αλλά και μια πιο σημαντική στιγμή, επιλέξαμε να σταχυολογήσουμε μαγειρικές μας αγάπες από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και ευρύτερα τη μεσογειακή παράδοση, παρουσιάζοντάς τες με ένα δικό μας twist", συμπληρώνει.
Στη δική μας έξοδο, με ένα dry martini στο πλάι μας, από το ενημερωμένο bar με την επιλογή από signature και κλασικά κοκτέιλ, το μεσογειακό μας πανόραμα ξεκίνησε με τη σούπα ημέρας: μια σούπα ντομάτας με ταρτάρ χωριάτικης σαλάτας στο κέντρο της, ένα πιάτο εμπνευσμένο από τα αρώματα του ελληνικού καλοκαιριού.
Συνεχίσαμε με καρπάτσιο μόσχου, με δροσερό και τραγανό δάγκωμα από τα φύλλα βαλεριάνας που στόλιζαν το κρέας, αλλά και ορεκτικές εντάσεις από τα βραχάκια παρμεζάνας και τα dots μουστάρδας Dijon συμπρωταγωνιστούσαν.
Η σαλάτα Monte Vista, με καπνιστό σολομό, ατμισμένες γαρίδες και dressing εσπεριδοειδών, είχε ρετρό γοητεία στον πειραγμένο γαλλισμό της, φέρνοντας στο νου καλά τραπέζια της παλιάς Αθήνας, ενώ τα ραβιόλι με ρικότα και μπροκολάκι, σπανάκι και καβουρδισμένο καρύδι σε σάλτσα βουτύρου με φασκόμηλο, λειτούργησαν μια χαρά ως γέφυρα για τα κυρίως μας: το φαγκρί "con aqua pazza" - μια artisanal συνταγή που σπάνια πετυχαίνουμε σε εστιατόρια πια – και το ossobuco με μιλανέζικο ριζότο, σε ρουστίκ πληθωρική εκδοχή.
Όπου κι αν σας παρασύρει η δική σας γευστική περιπλάνηση του μενού, σιγουρευτείτε ότι θα φυλάξετε χώρο για τα επιδόρπια του chef pâtissier Νίκου Γουρζή, που κινούνται στο αιθέριο φάσμα της σύγχρονης ζαχαροπλαστικής, με εξαιρετικό δείγμα τη δική του εκδοχή της κλασικής πάστας αμυγδάλου.
