«Under construction» θα διαβάσετε στον τοίχο, αλλά όλα είναι έτοιμα στο γνωστό καλλιτεχνόφιλο στέκι, που δέκα χρόνια μετά το ντεμπούτο του μεταφέρθηκε σε νέο πόστο.
Αργούτσικα βγήκαμε για φαγητό αυτήν τη φορά. Τα «Prosopa» όμως, παρότι του κουτιού, καθώς πρόσφατα μετακόμισαν από το Γκάζι στο Ρουφ, δεν αλλάζουν συνήθειες – η κουζίνα εξακολουθεί να μην κλείνει νωρίς. Πάντα πετυχαίνεις εδώ παρέες καλλιτεχνών και ηθοποιών – έχω συναντήσει παλιότερα τον Αιμίλιο Χειλάκη, τη Σμαράγδα Καρύδη, τον Χρήστο Λούλη και στην προκειμένη κάπου πήρε το μάτι μου τον Γεράσιμο Μιχελή και την Τζούλη Σούμα, οι οποίοι, απ’ ό,τι διάβασα, ετοιμάζουν ένα έργο βασισμένο στο «Σύννεφο με παντελόνια» του Μαγιακόφσκι. Το μενού είναι πάντα τεράστιο. όλο και κάποια νέα πιάτα προσθέτουν, αλλά δεν ρισκάρουν να αφαιρέσουν το αγαπημένο σου. Οι μουσικές σουλατσάρουν σε διάφορα genres μεταξύ ’80s-’90s. Οπότε στο νέο τους «σπίτι» δεν χρειάζεσαι στρατηγική προσαρμογής.
«Train view number one», «Train view number two», γράφει πάνω από τα δύο παράθυρα που βλέπουν στην Κωνσταντινουπόλεως. Και μου αρέσει πολύ που τα τρένα εξακολουθούν να είναι παρόντα, μέρος οπτικό και ηχητικό ενός φωτεινού βιομηχανικού σκηνικού με τούβλο, ξύλο, γήινα χρώματα, stencil και φωτιστικά Moooi. Χαζεύω τον προσωπο-κεντρικό κατάλογο, κολλάω με τις ρήσεις διασήμων –ο Φελίνι, ας πούμε, έχει πει ότι η ζωή είναι μια μείξη μαγείας και pasta– και, επηρεασμένη, διαλέγω τα φρέσκα ραβιόλια γεμιστά με μανιτάρια και σος με ελαφρύ άρωμα τρούφας, εκτός από τις τυλιγμένες γαρίδες σε σπαγκέτι πατάτας, με σος από μάνγκο και πασπαλισμένες με καβουρδισμένο σουσάμι για μια μικρή δόση εξωτισμού. Ο πολυσυλλεκτικός χαρακτήρας της κουζίνας φαίνεται και στα συμπαθέστατα φιλετάκια που παίρνουν αποχρώσεις κοκκινιστού –με κόκκινη σάλτσα με λίγη κανέλα– και συνοδεύονται από τραγανές τηγανητές πατάτες. Τα γλυκά, κλασικά και καλοφτιαγμένα: ξεχώρισα το μπανόφι και το αφράτο τιραμισού.
(+) To στιλ και ο χαλαρά intellectuel χαρακτήρας, που συνδυάζονται με μια βατή κουζίνα. (-) Το ριζότο με τις γαρίδες και το κοτόπουλο ήταν παραβρασμένο και μάλλον ουδέτερο σε γεύση.
