Σχεδόν αγνώριστο είναι πια το σκηνικό στη μαρίνα Βουλιαγμένης, για όποιον έχει καιρό να την επισκεφτεί. Στα φινιρίσματα για το νέο της κεφάλαιο ως "Astir Marina", εκτός απ’ την φουτουριστική της είσοδο – υπογραφή του ομίλου "Astir", έχει υποδεχτεί νέα σημεία ενδιαφέροντος, με σημαντικά high fashion ονόματα να ετοιμάζουν τις μπουτίκ τους, δυνατά εστιατορικά brands να έχουν πιάσει το πόστο τους, αλλά και ηχηρά pop ups να ετοιμάζονται για το καλοκαίρι που έρχεται. Ανάμεσά τους, το "Moorings" στέκει αγέρωχο, σαν ένας καθησυχαστικός σύνδεσμος με το παρελθόν της περιοχής, με τη Μαρίνα Βουλιαγμένης που ξέραμε. Όχι όμως κολλημένο στα παλιά, αλλά ψάχνοντας κι αυτό τη νέα εποχή του.
Στα πλαίσια αυτής της ανανέωσης, το εμβληματικό μαγαζί με το απλόχωρο ντεκ του επάνω ορόφου εξακολουθεί να προσφέρει πανοραμική θέα στη θάλασσα από τις μεγάλες τζαμαρίες, που ανοίγουν μαζί με την οροφή όταν το επιτρέπει ο καιρός, για να ενώσουν το μέσα με το έξω, έχει όμως στρέψει την πλώρη του σε μια πιο ενδιαφέρουσα και προσεγμένη εστιατορική πρόταση, με την υπογραφή του σεφ Κώστα Λώλα. Επί κεφαλής μέχρι πρότινος των μοντέρνων all day γεύσεων του αδερφού "Blends" στη Γλυφάδα, ο Λώλας έχει εδώ ξεδιπλώσει μια πιο φίνα μαγειρική προσέγγιση, που εμπνέεται από τη μεσογειακή παλέτα, έχει όμως και στέρεες αναφορές στην ελληνική παράδοση, ενώ επιτρέπει και μερικές ρετρό πινελιές, όλα ιδωμένα μέσα από μοντέρνο μαγειρικό πρίσμα, με μια τάση προς τα premium υλικά.
Έτσι, στο μενού βρίσκουμε από ταρτάρ κόκκινης γαρίδας, χαβιάρι με blinis, ή σεβίτσε από στρείδια, μέχρι σαλάτα Ceasar, ή αστακό a la Thermidor. Φετίχ των Νοτίων, το sushi του "Moorings" παραμένει περιποιημένο κι ευκολοφάγωτο, ιδίως σε ό,τι αφορά τα nigiri, που έρχονται με αφράτο το τροφαντό ψαράκι τους (τόνο, σολομό και λαβράκι δοκιμάσαμε εμείς), ωραίο δάγκωμα κι ορεκτική οξύτητα στο ρυζάκι, αν και τα ρολάκια σηκώνουν λίγη επιπλέον προσοχή στο τύλιγμα. Old school πιάτο, αλλά με updated φινέτσα, τα τηγανητά πουγκάκια με γαρίδα και σάλτσα μπούκοβο, με το τραγανό και ζουμερό του δάγκωμα ξυπνούν μνήμες από γιορτινά τραπέζια της Αθήνας των ‘90s, ενώ μολονότι στο καρπάτσιο σφυρίδας με μαρινάδα εσπεριδοειδών και σταμναγκάθι, δεν ενθουσιαστήκαμε από την κατάσταση του ψαριού (αστέρι πάντως το εκφραστικό χορταρικό), η απλότητα των ποιοτικών υλικών έλαμψε στον καπνιστό σολομό με τερίνα φουά γκρα και φρυγανισμένο μπριός, δίνοντας μπουκιά με σώμα, βάθος, πολυπλοκότητα κι ωραία ξηροκαρπάτα φινιρίσματα.
Η μπουγιαμπέσα, με μακράς επίγευσης νοστιμιά στη σούπα, λουκουμένια τα λαχανικά κι εκφραστικό το φρέσκο της ψαράκι, είναι ό,τι πρέπει για αυτές τις βραδιές που η ψύχρα κρατάει ακόμα, ενώ η σφυρίδα φρικασέ, μια πολύ ντελικάτη μεταγραφή του ελληνικού κλασικού, αν και είχε άψογη υφή στο αυγολέμονο, στερούνταν της αιθέριας φρουτένιας στρογγυλάδας που φέρνει το σωστό λεμόνι, ενώ το νόστιμο ψάρι πιθανά να ωφελούνταν από λίγο σίτεμα πριν μαγειρευτεί, για να κερδίσει στακάτο δάγκωμα.
Για κλείσιμο επιλέξαμε την πειραγμένη πάβλοβα, ένα επιδόρπιο υπογραφή του "Moorings" με σημαντικό αριθμό ακολούθων, που έχει την πλάκα του μεν, αλλά δείχνει ότι το εστιατόριο θα πρέπει να δει σοβαρά τα επιδόρπιά του, αν δεν θέλει οι επισκέπτες του να έρχονται με… τα γλυκά τους στο χέρι, από εκείνη την πολύ ιταλική πατισερί που έχει ανοίξει ακριβώς απέναντι…
