Ελάχιστοι σκηνοθέτες έχουν την... αμφίβολη τιμή να παρακολουθούν την καριέρα τους - στα μάτια του ευρύτερου κινηματογραφικού κοινού τουλάχιστον - ν' ακολουθεί αντίστροφη πορεία: η πρώτη ταινία που τούς έκανε γνωστούς, δηλαδή, να θεωρείται η καλύτερή τους και οι επόμενες να θεωρούνται μέτριες ή και κακές, σίγουρα κατώτερες. Αυτό ακριβώς συνέβαινε, ωστόσο, μέχρι πρότινος με τον πολυσυζητημένο M. Night Shyamalan: το The Sixth Sense θεωρείται ένα από τα καλύτερα παραφυσικά θρίλερ του νεότερου σινεμά, ενώ τα επόμενα φιλμ του τύπου Signs, The Village, After Earth κλπ. δεν άξιζαν σε καμία περίπτωση τα χρήματα παραγωγής τους. Η προσέγγισή μας η αρχική για το Split ήταν λοιπόν, δικαιολογημένα, προσεκτική... και η έκπληξή μας αντίστοιχα μεγάλη όταν διαπιστώσαμε πως η ταινία είναι πολύ καλή για τα δεδομένα της κατηγορίας της. Κυκλοφορεί, δε, αυτές τις ημέρες σε Blu-ray για την οικιακή αγορά. Αξίζει της προσοχής όσων θεατών αγαπούν τα μοντέρνα ψυχολογικά θρίλερ;

To Split αρχίζει ν' αποκαλύπτει την υπόθεσή του... κοινότυπα σχεδόν, με την απαγωγή τριών κοριτσιών από έναν άγνωστο μέρα-μεσημέρι σ' ένα σούπερ μάρκετ - όχι κάποιου είδους συγκλονιστικό ξεκίνημα, φυσικά, όμως όχι και κάτι εξωπραγματικά δύσκολο να συμβεί (για τον λόγο αυτό σε έναν βαθμό σοκαριστικό από μόνο του). Πολύ σύντομα οι απαχθείσες κοπέλες συνειδητοποιούν πως βρίσκονται φυλακισμένες σε ένα υπόγειο από άνθρωπο με σύνδρομο πολλαπλών προσωπικοτήτων (dissociative identity disorder) και θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο να πάρουν με το μέρος τους μία από αυτές τις προσωπικότητες, χωρίς οι υπόλοιπες να το καταλάβουν, για να ελευθερωθούν πριν μία νέα και δολοφονική τις επισκιάσει όλες.

Η βασική ιδέα δεν είναι καθόλου άσχημη - είναι μάλιστα βασισμένη σε πραγματικά επιστημονικά δεδομένα, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό - αλλά είναι φανερό πως το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι πάρα, πάρα πολύ κακό αν (α) ο ηθοποιός που θ' αναλάμβανε να αποδώσει τις πολλαπλές προσωπικότητες δεν το έκανε πειστικά και (β) αν ο σκηνοθέτης δεν βοηθούσε ώστε κάθε τμήμα της ταινίας να εξυπηρετεί ένα ομοιογενές, κατανοητό σύνολο που έχει σαφή ροή και κατεύθυνση. Ευτυχώς ο James McAvoy στον πρωταγωνιστικό ρόλο αληθινά... "δίνει ρέστα" με την ευέλικτη, αληθοφανή ερμηνεία διαφορετικών χαρακτήρων στο ίδιο πρόσωπο, ενώ ο Shyamalan δημιουργεί την κατάλληλη κάθε φορά ατμόσφαιρα ώστε οι προσωπικότητες να "βγαίνουν στην επιφάνεια" πειστικά και το σενάριο να τις αξιοποιεί για να κινηθεί στην φυσιολογική του κατάληξη. Έτσι, ακόμη και με τις αδύναμες ερμηνείες των υπόλοιπων ηθοποιών, το Split λειτουργεί και κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο ως το τέλος.