Ικέτιδες

Σκηνοθετώντας τη σπανίως παιζόμενη τραγωδία του Αισχύλου, η Μαριάννα Κάλμπαρη ανέλαβε μια μεγάλη πρόκληση, καθώς το έργο διαθέτει πολυμελή Χορό (πενήντα γυναικών), ο οποίος και πρωταγωνιστεί. Μια που δεν βλέπουμε συχνά Χορούς σε πλήρη σύνθεση (ακόμη και όταν ο αριθμός των μελών είναι μικρότερος), γεννήθηκε ζωηρό ενδιαφέρον για τη μεταχείρισή του, ειδικά καθώς η σκηνοθέτρια είχε την ωραία ιδέα να τον αναθέσει σ’ ένα σύνολο ηθοποιών, σπουδαστριών και μελών της χορευτικής/ακροβατικής ομάδας Κι όμως κινείται. Δυστυχώς, η πραγμάτωση δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες, μια που τελικά ο Χορός περιορίστηκε σ’ έναν διακοσμητικό, συμπληρωματικό ρόλο. Η υποτυπώδης κινησιολογική δουλειά της Χριστίνας Σουγιουλτζή οδήγησε τις (38 μετρήσαμε στον Λυκαβηττό) γυναίκες σε αδιάφορους σχηματισμούς και κινήσεις, ενώ δεν βοηθήθηκαν ούτε από τη σύνθεση του Χαράλαμπου Γωγιού.

Οι Ικέτιδες του έργου είναι οι πενήντα κόρες του Δαναού, οι οποίες καταφτάνουν μαζί με τον πατέρα τους στο Άργος ζητώντας άσυλο, προκειμένου να αποφύγουν τους καταναγκαστικούς γάμους τους με τους πενήντα ξαδέρφους τους, γιους του Αιγύπου. Σε ολόκληρη την τραγωδία, ο Χορός λειτουργεί ως ένα πρόσωπο· ενδεχομένως, η απόφαση της Κάλμπαρη να ξεχωρίσει δύο κορυφαίες και να τους αναθέσει το κύριο μέρος των διαλόγων ν’ αδίκησε την πρωταγωνιστική υπόσταση των υπόλοιπων μελών, αλλά και πάλι δεν δικαιολογεί την υποτυπώδη τραγουδιστική και κινησιολογική παρουσία τους – με εξαίρεση το στάσιμο στο οποίο μακαρίζουν την πόλη του Άργους και τον βασιλιά, που τις καλοδέχτηκε· μια ωραία στιγμή.

Και η υπόλοιπη παράσταση λίγα στοιχεία είχε να επιδείξει, εκτός της παρουσίασης μιας άγνωστης τραγωδίας, που θίγει πολλά και ωραία θέματα (θέση της γυναίκας, προσφυγιά, μυθολογική προέλευση των Ελλήνων). Οι ηθοποιοί κινήθηκαν σε ασφαλή πλαίσια, πότε με στερεοτυπικές ερμηνείες (όπως του Γιάννη Τσορτέκη ως Αιγύπτιου Κήρυκα, που εξέφρασε τον μισογυνιστικό του λόγο με προφανή ένταση) και πότε με ξεπερασμένους τρόπους ερμηνείας, όπου επικρατούσαν οι μνημειακές στάσεις και χειρονομίες. Όταν ξεπέρασαν αυτό το πλαίσιο, η Λουκία Μιχαλοπούλου (Αμυμώνη) και η Λένα Παπαληγούρα (Υπερμνήστρα) είχαν πολύ συγκινητικές στιγμές, η Λυδία Κονιόρδου (Πελασγός) είχε σκηνικό εκτόπσμα και ερμηνευτικό βάθος, ενώ ο Άκης Σακελλαρίου (Δαναός) μοιάζει να καθοδηγήθηκε ώστε να δείξει την πατριαρχική εξουσία κι ελάχιστα την πατρική αγάπη.

Τελικά, η παράσταση δομήθηκε πάνω σε ευρήματα που δεν ενσωματώθηκαν σε σύνολο. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα: η παρουσία της Χριστίνας Σουγιουλτζή (Ιώ), ως διαρκής υπενθύμιση της γυναικείας υποταγής στην πατριαρχική εξουσία, συνομίλησε ελάχιστα με τη δράση, ενώ η προσθήκη δύο ύμνων σχετικών με τον μύθο ήταν μια ωραία ιδέα, όμως δεν δόθηκαν στο Χορό –αλλά στην αδιαμφισβήτητα καλλίφωνη Μαρίνα Σάττι, που δεν συμμετέχει καν σε όλες τις παραστάσεις–, υποβιβάζοντας περαιτέρω τον ρόλο του.

Επόμενες παραστάσεις περιοδείας: Τεχνολογικό & Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου (6/9), Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης (8-9/9), Κατράκειο Θέατρο (10/9), Θέατρο Βράχων (13/9), Νταμάρι Βριλησσίων (14/9), Θέατρο Ρεματιάς (18/9)