Rabella Gre©
Το μονολογικό έργο του Άγγελου Ανδρεόπουλου για τον Γιανούλη Χαλεπά πιάνει τον Έλληνα γλύπτη κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας, όπου παρέμεινε για περισσότερα από δέκα χρόνια, ύστερα από απόφαση των γονιών του και ειδικά της μητέρας του, που θεώρησαν τη γλυπτική υπεύθυνη για τον νευρικό κλονισμό του. Ο ήρωας ανατρέχει στην προηγούμενη ζωή του στην Τήνο, την Αθήνα και στο Μόναχο και χρησιμοποιεί τις αναμνήσεις του για να δραπετεύσει από αυτόν τον χώρο εγκλεισμού, ενώ ο συγγραφέας επικεντρώνεται στη σκιαγράφηση μιας προσωπικότητας έξω από τα συνηθισμένα. "Όποιον αγαπάει ο θεός, οι άνθρωποι τον λένε σαλό", θα πει σε κάποια στιγμή, χαρακτηριστικά. Χρησιμοποιώντας τις βιογραφικές αναφορές, το κείμενο στέκεται σε κομβικά σημεία της ζωής του Χαλεπά, με επίκεντρο φυσικά τον βίαιο -και καθοριστικό για το έργο και τη ζωή του- χαρακτήρα της μητέρας του, όπως και τη γνωριμία του με την οικογένεια Αφεντάκη και την ιστορία πίσω από τη δημιουργία του πιο γνωστού έργου του, της Κοιμωμένης.
Το έργο ερμηνεύει ο Γιώργος Κοντοπόδης δείχνοντας πραγματική ψυχή και σθένος, καθώς δημιουργεί έναν άνδρα που στοιχειώνεται από το παρελθόν του ενώ βρίσκεται και κυριολεκτικά εγκλωβισμένος στην παρούσα κατάσταση. Το αφαιρετικό σκηνικό του Μιχάλη Παπαδόπουλου, που αφήνει τη σκηνή σχεδόν άδεια και χρησιμοποιεί μια λευκή γάζα στο φόντο, λειτουργεί ωραία και επιτρέπει στους φωτισμούς να προσδώσουν κατανυκτική ατμόσφαιρα στο χώρο˙ θα μπορούσε η λιτότητά του να λειτουργήσει ως οδηγός για την καθοδήγηση της υποκριτικής ερμηνείας. Αντιθέτως, η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου χάνει από νωρίς το μέτρο. Ο μονόλογος αποδίδεται από τα πρώτα λεπτά ως το τέλος με μια όλο και αυξανόμενη νευρώδη, εξωστρεφή εκφορά, που ζημιώνει την όλη προσπάθεια. Χωρίς συναισθηματικές κλιμακώσεις & αποχρώσεις, με συνεχώς υψηλούς τόνους επί σκηνής και έντονη κινησιολογία, η παράσταση αδικείται και η συναισθηματική επίδρασή της ζημιώνεται.
Περισσότερες πληροφορίες
Κοιμώμενος Χαλεπάς, ο σαλός άγιος
Το έργο, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, πραγματεύεται τη ζωή του Έλληνα καλλιτέχνη, ξεκινώντας ενώ είναι εσώκλειστος στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Μέσα από τα διαρκή ταξίδια του μυαλού του, βλέπουμε όλη του τη ζωή: την Τήνο, την αυταρχική μητέρα και τον τυπικό πατέρα, τα αδέρφια, τον μεγάλο έρωτα της ζωής του. Περισσότερο, όμως, γινόμαστε μάρτυρες της έμπνευσης, της μανίας της δημιουργίας -η οποία οδηγεί στα σημαντικά έργα του-, των ονείρων, των εφιαλτών του, ώσπου καταλήγουμε στο τελικό ερώτημα. Τι αξίζει άραγε περισσότερο, να είσαι τρελός (σαλός) και ευφυής ή φυσιολογικός και απλά… άνθρωπος;
