Μια ενδιαφέρουσα δουλειά σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Μωραΐτης, σε πρωτότυπο κείμενο που υπογράφουν η Έλενα Τριανταφυλλοπούλου και η Αρτεμις Ψιλοπούλου. Στηρίζεται στην πραγματική ιστορία της Ελένης από το ομώνυμο χωριό της Στερεάς Ελλάδας, την οποία η οικογένειά της (οι γονείς της, κι έπειτα τα αδέρφια της) κρατούσαν έγκλειστη στο υπόγειο του σπιτιού τους, σε απάνθρωπες συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, επί είκοσι εννέα χρόνια. Η παράσταση μεταχειρίζεται στοιχεία από το θέατρο ντοκουμέντο, καθώς πραγματεύεται μια αληθινή υπόθεση, αλλά το ξεπερνάει, καταφέρνοντας να μην αναλωθεί σε μια στείρα αφηγηματική παράθεση γεγονότων, μαρτυριών ή πορισμάτων.
Εξάλλου, η παράσταση λίγα πράγματα φέρνει στο φως όσον αφορά την ιστορία (που μαθεύτηκε το 1978 και δεν διαλευκάνθηκε ποτέ πλήρως, ενώ η Ελένη εξαφανίστηκε είκοσι χρόνια αργότερα κάτω από άγνωστες μέχρι σήμερα συνθήκες)͘͘· κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό: η παράσταση δεν λειτουργεί τόσο ως ερευνητικό θέατρο-ντοκιμαντέρ, αλλά εστιάζει στο να αναδείξει τις παθογένειες που βρίσκονται πίσω από την ιστορία (τη σιωπή μιας ολόκληρης κοινωνίας, το στίγμα της ψυχασθένειας –λέγεται ότι η Ελένη έπασχε από κάποιο ψυχικό νόσημα- που "μολύνει την οικογένεια, η οποία με τη σειρά της μολύνει το χωριό") αλλά και να δώσει με έναν τρόπο φωνή στην τραγική πρωταγωνίστρια της ιστορίας, σε μια γυναίκα που έμεινε βουβή για χρόνια.
Το δραματικό σύμπαν που δημιουργείται είναι πυκνό σε σημεία, εμβολίζεται από ωραία εξωρεαλιστικά στοιχεία και ενδιαφέρουσες αισθητικές επιλογές. Τα μαύρα ανδρικά κοστούμια που φορούν και οι τρεις ερμηνευτές/ριες της παράστασης (Άλκηστις Νικολαΐδη, Ζωγραφιά Μεντεσίδου, Κων/νος Μωραΐτης) δημιουργούν μία ουδέτερη όψη, και μαζί με την σχεδόν χωρίς συναίσθημα εκφορά του λόγου, συνθέτουν ένα ανατριχιαστικό σύμπαν ψυχρότητας και συναισθηματικής αποξένωσης, όπως το γεγονός που τροφοδοτεί την παράσταση. Τα σκηνικά αντικείμενα λίγα αλλά εύστοχα, οι ήχοι από κλαρίνο, η ζωόμορφη απόδοση του πατέρα της Ελένης, η αποδραματοποιημένη αναπαράσταση της δίκης (όπου τα αδέρφια της Ελένης κρίθηκαν αθώα), είναι όλα στοιχεία που συντελούν στη σύνθεση ενός ενδιαφέροντος σκηνικού σύμπαντος, που ολοκληρώνεται μεν αλλά δεν παύει να αφήνει την επίγευση πως αποτελεί κομμάτι μιας δουλειάς που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη.
Περισσότερες πληροφορίες
Κωσταλέξι
Η παράσταση, με την διάθεση της έρευνας, προσπαθεί να ανακαλύψει την πραγματική Ελένη Καρυώτη, τη γυναίκα που βρέθηκε έγκλειστη στο υπόγειο του σπιτιού της στο Κωσταλέξι. Εξετάζει το θέμα των ψυχικά νοσούντων στην ελληνική επαρχία, το φαινόμενο των «τρελών του χωριού», προσπαθώντας να θέσει ερωτήματα τόσο για την κατάσταση της ψυχικής υγείας στην χώρα όσο και για την συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στους πάσχοντες. Πώς η σκληρότητα της ανθρώπινης φύσης έρχεται να συνθλίψει ότι δεν είναι συνηθισμένο ή καθημερινό; Τελικά ο άνθρωπος είναι το πιο σκληρό ζώο καθώς τα ένστικτα του, παρόλη την εκπαίδευση και τον πολιτισμό, εξακολουθούν να τον ελέγχουν.