© Tony Kris
"Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…" λέει (αληθώς) το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου. Τον δεκάχρονο καρκινοπαθή Όσκαρ που συναντάμε στο δραματικό έργο του Ερίκ Εμάνουελ Σμιτ δεν τον ξεγελούν τα χαμόγελα των νοσηλευτών και των γονιών, που επιχειρούν να κρύψουν την αλήθεια έτσι όπως συνηθίζουν να κάνουν οι ενήλικες. Ο χρόνος κυλά αργά και η αγωνία ταλανίζει τους γονείς του, αλλά κι εκείνον που καταλαβαίνει πως όποια θεραπεία κι αν έχουν επιχειρήσει οι γιατροί δεν έχει αποτέλεσμα. Τελευταία ελπίδα, μια μεταμόσχευση που ο Όσκαρ ανακαλύπτει ότι δεν πήγε καλά κρυφακούοντας την συζήτηση του γιατρού με την οικογένειά του. Δηλώνει πως μισεί τους γονείς του, ίσως επειδή κάθε φορά που διατυπώνει εκείνο το "γιατί" της παιδικής αθωότητας μένει με αναπάντητα ερωτήματα. Ο μικρός περνά τις τελευταίες δύσκολες ημέρες του στο νοσοκομείο, ερχόμενος σε επαφή με άλλα παιδιά, κάνει φίλους, προλαβαίνει να ερωτευτεί την Μπέτυ Μπλου και κυρίως αποκτά μια πολύτιμη σύντροφο, την ηλικιωμένη εθελόντρια Ρόουζ, που βρίσκει ανθρωπιστικό νόημα στις συναντήσεις της με τον Όσκαρ. Έρχονται κοντά όσο του αποκαλύπτει πτυχές της ζωή της και του δίνει την ιδέα να ξεκινήσει μια αλληλογραφία με τον Θεό, ώστε να μιλήσει ανοιχτά για όλα αυτά που τον απασχολούν, για αυτά που τον νευριάζουν και που δεν μπορεί να καταλάβει. Το παιχνίδι που προτείνει η κυρία Ρόουζ τον βοηθά να συνειδητοποιήσει την κατάστασή του, καταφέρνοντας με τη φαντασία του να αναπληρώσει όσα δεν πρόλαβε να ζήσει. Σ’ αυτό βρίσκει χαρά, δημιουργεί καλύτερες σχέσεις με τον περίγυρό του και απολαμβάνει την τρυφερότητα.
Το έργο είναι γροθιά στο στομάχι και ταυτόχρονα ένα μάθημα ζωής και συνειδητοποίησης. Η μυθοπλασία του Ερίκ Εμάνουελ Σμιτ είναι σχεδιασμένη με ευαισθησία, εξυπνάδα, αισιοδοξία και μια χαριτωμένη παιδικότητα που διαβάστηκε με ναΐφ διάθεση από το σκηνοθέτη Τσέζαρις Γκραουζίνις. Η παράστασή του έχει ένα κλίμα εύθυμης αφέλειας και από την αρχή έως το τέλος μοιάζει να είναι αναποφάσιστος ανάμεσα στο παιδικό θέατρο και το θέατρο ενηλίκων. Η Ισαβέλλα Κασιμάτη, ο Τάσος Θεοφιλάτος, η Ελένη Νάτση και ο Πανάγος Ιωακείμ υποδύονται όλα τα πρόσωπα που συναντάμε γύρω από τον Όσκαρ, τον οποίο ερμηνεύει ο Θανάσης Τσαλταμπάσης. Μοιάζουν σαν καρικατούρες, παίζουν με την υπερβολή και μια απλοϊκότητα που συνήθως συναντάς σε παραστάσεις για παιδιά. Αλλά και η εικονοποιία της παράστασης θυμίζει παιδικό θέατρο, ειδικά η σκηνική παρουσία του Φούσκα και της κυρίας Ρόουζ, την οποία ερμηνεύει η Αγοραστή Αρβανίτη με συνέπεια σε αυτό που της ζητήθηκε να κάνει. Ο πρωταγωνιστής Θανάσης Τσαλταμπάσης, σε μια προσπάθεια να διαχειριστεί το καταθλιπτικό θέμα ποντάρει στο χιούμορ και τον ανάλαφρο τρόπο. Σε πολλά σημεία η παιγνιώδης και πληθωρική κωμικότητα ισορροπεί με τη δραματικότητα, αλλά υπάρχουν και στιγμές που δείχνει πως προσπαθεί να υποδυθεί ένα παιδί με τη σκέψη ενός ενήλικα, αφαιρώντας από τη φυσικότητα της ερμηνείας του. Η σκηνοθεσία άντεχε περισσότερη δημιουργικότητα και φαντασία, αλλά και ερμηνευτικό βάθος. Η παράσταση κοινωνεί μεν το έργο καθιστώντας το εύληπτο, δεν υπεισέρχεται όμως σε μια πιο στοχαστική προσέγγισή του, προωθώντας τη θεατρική σκέψη και πράξη γύρω από το θέμα της ζωής και του θανάτου, γύρω από τον αναπόφευκτο θάνατο ενός ανθρώπου και ιδιαίτερα ενός αθώου και τρυφερού πλάσματος, ενός μικρού παιδιού.
Περισσότερες πληροφορίες
Φιλιά, Όσκαρ...
Λίγες ημέρες προτού χάσει τη μάχη με τη λευχαιμία, ένα δεκάχρονο αγόρι παίρνει ένα πολύτιμο μάθημα για τη ζωή.
