Άτιτλον

Ένα αόρατο χέρι ζωγραφίζει και τα φαντάσματα του δημιουργού παίρνουν σάρκα και οστά. Σε έναν στοιχειωμένο τόπο σύγκρουσης, παραμένει ένας απλός θεατής. Ο πίνακας που σταδιακά εμφανίζεται σε τρισδιάστατη μορφή, απαθανατίζεται μέσα σε ένα λευκό καμβά. Οι διαστρεβλωμένες φιγούρες που γεννιούνται αφήνουν πίσω τα ίχνη και το αποτύπωμα της διαδρομής τους ιχνογραφώντας στο χώρο του καμβά μια ιστορία που οδεύει από την αρχή προς το τέλος της. Σαν ένα ακατανόητο χάος που, όπως η ίδια η φύση, δημιουργεί τάξη. Μία παραστατική αλληγορία για την οικουμενική ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργεί διαμέσου του σώματος, του οποίου η μνήμη, και το οποίο ως μνήμη, είναι καταδικασμένο πάντα να επιστρέφει στις πληγές που νομίζει ότι έχει ξεχάσει.

Ερμηνεύουν: Ξ. Σταθούλη, Π. Λυκούδης, Ν. Τσόλης, Ορ. Αλεξιάδης. Σκην.: Λ. Λαμπροπούλου. Κοστ.: Κ. Χαλδαίος. Μουσ.: C. Skourlis. Φωτ.: Β. Μούντριχας.