Γιάννης Μπουρνιάς©
Η Λένα Κιτσοπούλου είναι ένα μοναδικό φαινόμενο στο ελληνικό θέατρο και καταφέρνει να αφήνει το δικό της ιδιαίτερο στίγμα σε ό,τι καταπιάνεται. Συγγραφέας, σκηνοθέτρια και ηθοποιός τάραξε τα θεατρικά πράγματα με την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά "Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α." το 2009, λίγο αφότου είχε κάνει αισθητή την παρουσία της στην πεζογραφία με τη συλλογή διηγημάτων "Νυχτερίδες" (βραβείο πρωτοεμφανιζόμενης πεζογράφου, περ. "Διαβάζω", 2007). Από τότε έχει γίνει πολλές φορές αντικείμενο σχολιασμού – τόσο θετικού όσο και αρνητικού – καθώς οι παραστάσεις της είναι πάντα εκκεντρικές, αθυρόστομες και με μία έντονη κριτική ματιά που συχνά "ενοχλεί". Σχεδόν κάθε χρόνο από το 2009 μας παρουσιάζει μία ή και παραπάνω παραστάσεις, οι οποίες κάθε φορά αποκτούν ένθερμους υποστηρικτές αλλά και πλήθος εχθρών.
Η Κιτσοπούλου πάντα προκαλούσε και προκαλεί σάλο, καθώς μέσα από τα έργα της μας κοροϊδεύει κατάμουτρα, μας ξεβολεύει. Σαν να λέμε, μας φτύνει κατάμουτρα τον ίδιο μας τον σάπιο εαυτό. Ποιος μπορεί να ξεχάσει -άλλωστε- τον χαμό που είχε προκληθεί πέρσι το καλοκαίρι στην Επίδαυρο που ανέβηκε η παράστασή της οι "Σφήκες"; Πολλοί από το κοινό έφυγαν στη μέση της παράστασης, μετά το τέλος αρκετοί δεν χειροκροτούσαν και εκατοντάδες εξέφρασαν ως και την αηδία και την αγανάκτησή τους στα social media για αυτό που είδαν. Αναφέρθηκαν μέχρι και μηνύσεις προς το Εθνικό Θέατρο που επέτρεψε την παράσταση σε έναν ιερό χώρο όπως η Επίδαυρος. Ο "βαθιά ποιοτικός θεατρόφιλος" Έλληνας θίχτηκε (και θίγεται) από την παράσταση της Κιτσοπούλου, η οποία, ωστόσο, μας είχε συστηθεί ήδη πολλές φορές εδώ και πολλά χρόνια και δεν ήρθε στην Επίδαυρο να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει πάντα. Όπως έχει σχολιάσει παλιότερα κριτικός του "α", οι παραστάσεις της "χρησιμοποιούν τη γλώσσα 'του πεζοδρομίου', κατακλύζονται από splatter και trash στοιχεία, επιτίθενται στον κομφορμισμό και το πολιτικά ορθό, γκρεμίζουν κάθε στερεότυπο για την οικογένεια, την κοινωνία, την πατρίδα και τα εθνικά σύμβολα. Όλα της – σχεδόν – τα έργα χαρακτηρίζονται από την (πολύ) ελεύθερη διασκευή διάσημων έργων μέσα από την αναρχική, αιρετική και προβοκατόρικη ματιά της."
Στο "Και λέγε λέγε" η Κιτσοπούλου θα μας μιλήσει μόνο μόνο μόνο μόνο για τον έρωτα. Ωστόσο, κάπου μέσα στον ερωτικό παροξυσμό θα εμφανιστεί ο Τσέχωφ και άλλοι κλασικοί, ο αγαπημένος μας Λούκι Λουκ, που έφευγε πάντα μόνος στο τέλος, οι παρεξηγημένοι φονιάδες που βρίσκονται εντός φυλακής αλλά και αυτοί οι "αθώοι" φονιάδες που είναι εκτός φυλακής. Θα απολαύσουμε μια επιστημονική διείσδυση στον έρωτα και στην μεγαλειώδη αξία του αρσενικού που οι γυναίκες – σαν άλλες καριόλες - το μειώνουμε και το κατηγορούμε συνεχώς. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί ο άντρας μας ζήτησε ένα πιάτο φαΐ, ένα χάδι, λίγη σεμνότητα, λίγο σεβασμό και να είμαστε λίγο πιο οικονομικές για την τσέπη του. Τίποτα τόσο ακραίο, τίποτα τόσο απαιτητικό.
Το έργο "Και λέγε λέγε" είναι ένα μανιφέστο για την μεσογειακή διατροφή και για την κατάρα που μας έχει βρει να λιώνουν οι πάγοι ο ένας μετά τον άλλον. Πρόκειται για ένα συνολικό έργο τέχνης που δημιουργήθηκε από τον συνδυασμό διαφορετικών τεχνών: κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου, φωτογραφίες του Γιώργου Καπλανίδη, ένα video clip σε τραγούδι του Νίκου Κυπουργού, μια ταινία μικρού μήκους της Λένας Κιτσοπούλου σε κινηματογράφηση της Εύης Καλογηροπούλου. Η σύνθεση όλων αυτών οδηγεί στο έργο που θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου), προτείνοντας μια νέα οπτική της θεατρικής πράξης πέρα από τα όρια του ίδιου του θεάτρου.
Η Λένα Κιτσοπούλου έχει επιμεληθεί, όπως πάντα, τα κείμενα και την σκηνοθεσία έχοντας δίπλα της, στο σκηνοθετικό κομμάτι, την Μαριλένα Μόσχου και την Σαβίνα Τσάφα. Τα κοστούμια και τα σκηνικά έχει αναλάβει η Μαγδαληνή Αυγερινού και τη σκηνή φωτίζει ο Νίκος Βλασσόπουλος. Πρωταγωνιστές της παράστασης, στο πλάι της Λένας Κιτσοπούλου, είναι οι -ως επί το πλείστον- συνήθεις ύποπτοι, Αμαλία Ζαμπέτα, Γιάννης Κότσιφας, Αντώνης Κωστόπουλος, Ιωάννα Μαυρέα, Πάνος Παπαδόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης, Γαλήνη Χατζηπασχάλη.
Είναι σίγουρο πως όσοι πάτε γνωρίζοντας τι εστί Κιτσοπούλου δεν θα απογοητευτείτε. Όσοι, όμως, δεν γνωρίζετε μπορείτε σίγουρα να πάρετε μία πρώτη γεύση της στο Θέατρο Τέχνης.
Για αρχή, ένα μικρό απόσπασμα από την 16η πράξη του έργου "Και λέγε λέγε" – εκδ. Ψυχιατρική Κλινική Πανεπιστημίου Λειψίας, Ιανουάριος 1924:
ΝΑΤΑΣΑ: Σεργκέι, θα φύγετε τελικά;
ΣΕΡΓΚΕΙ: Ναι, πρέπει να φύγω μικρή μου Νατάσα
ΝΑΤΑΣΑ: Μα το σαμοβάρι βράζει.
ΣΕΡΓΚΕΙ: Σσσσσσστ…….
ΝΑΤΑΣΑ: ………μα σήμερα στη λίμνη θα γίνει η μεγάλη γιορτή για τη συγκομιδή...
ΣΕΡΓΚΕΙ: Σσσσσσστ........
(Η Νατάσα σωριάζεται στα πόδια του κλαίγοντας)
ΝΑΤΑΣΑ: Πώς φεύγετε έτσι; Πώς;
ΣΕΡΓΚΕΙ: Δεν μπορώ να μείνω μικρή μου και το ξέρεις
(Η Νατάσα τρέμοντας τον κοιτάζει στα μάτια)
ΝΑΤΑΣΑ: Γιατί; Γιατί;
(Ο Σεργκέι αποφεύγει το βλέμμα της)
ΝΑΤΑΣΑ: .........μα είπατε, είπατε, είπατε, λόγια, λόγια, τόσα λόγιααααα. Γιατί;
ΣΕΡΓΚΕΙ: Αναστάζια Τσεπλάνοβα........
ΝΑΤΑΣΑ: Γιατί είναι τόσο στ’ αρχίδια σας όλα; Γιατίιιιιιιιιιιι;
"Κι ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς. Όταν σκοτώνεις επειδή πρώτα σκοτώσανε εσένα. Γιατί; Επειδή δεν είχες αίματα κατά τον σκοτωμό σου; (…) Όλο το θέμα στον έρωτα είναι νομίζω να μην σου τύχουνε πολύ μαλάκες γονείς και μαλάκα γονιό θεωρώ εγώ οποιονδήποτε χαίρεται να ασχολείται μαζί του το παιδί του. Επειδή λοιπόν οι περισσότεροι φονιάδες βρίσκονται εκτός φυλακής, ας είμαστε λίγο επιεικείς με αυτούς που βρίσκονται εντός. Αυτά όσον αφορά το υπέροχο τραγούδι του Στράτου ΚΑΙ ΛΕΓΕ ΛΕΓΕ που μας ενέπνευσε να δημιουργήσουμε ένα έργο για τον έρωτα, ανολοκλήρωτο, λάθος, εκτός εποχής, ανεπίκαιρο και ανέντιμο σαν τον έρωτα. Πώς λέμε η άχρηστη πληροφορία της ημέρας. Κάτι τέτοιο. Ευελπιστούμε η παρουσία μας και μόνο να είναι αρκετή. Εγώ προσωπικά είμαι ερωτευμένη και πιστεύω ότι θα μου φαίνεται όταν θα με κοιτάτε. Και προσωπικά δεν έχω αίσθηση για όλο αυτό που ζούμε. Αν είναι αλήθεια. Ή παραίσθηση."
(Τάδε έφη Κιτσοπούλου)
Προπώληση εισιτηρίων μέσω more.com
Δείτε αποκλειστικές φωτογραφίες της παράστασης
