Η Αμαλία Μουτούση και ο Θανάσης Δόβρης αναλαμβάνοντας τους ρόλους της μοναχικής Ουρανίας και του πλανόδιου ακροβάτη Θόδωρα, μεταφέρουν στη σκηνή bijoux de kant HOOD art space (από 2 Μαϊου) τη λεπτή ισορροπία μεταξύ ρεαλισμού και ονειρικού στοιχείου, δίνοντας σάρκα και οστά στις υπαρξιακές αγωνίες και τις επιθυμίες των χαρακτήρων, όπως αυτές αποτυπώνονται μέσα από το έργο του Μιχάλη Βιρβιδάκη "Η γυναίκα και ο ακροβάτης". Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι και η σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρλέτη παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη της υπερρεαλιστικής ατμόσφαιρας του έργου. Μέσα από την ιδιαίτερη αισθητική του, τη χρήση φωτισμών (Γιώργος Μαρουλάκος), σκηνικών (Κωνσταντίνος Σκουρλέτης) και σωματικής έκφρασης (Διονύσης Νικολόπουλος), καλείται να δημιουργήσει ένα θεατρικό σύμπαν όπου η πραγματικότητα συναντά το όνειρο. Ο Γιάννης Σκουρλέτης των bijoux de kant πάντα προσεγγίζει τα κείμενα με σεβασμό, αναδεικνύοντας τη δυναμική τους μέσα από έναν διάλογο μεταξύ του λόγου και της εικόνας, της σιωπής και της κίνησης. Μέσα από αυτήν την παραγωγή, επιβεβαιώνει τη "δέσμευσή" της ομάδας στην αναζήτηση νέων εκφραστικών δρόμων και την ανάδειξη της διαχρονικής αξίας του ελληνικού θεατρικού λόγου.
Ο Μιχάλης Βιρβιδάκης ίδρυσε την Εταιρεία Θεάτρου ΜΝΗΜΗ, το 1991, στην Αθήνα όπου τη δεκαετία του ‘90 παρουσίασε τρία θεατρικά έργα πρωτοπαρουσιαζόμενα στην Ελλάδα (Γέητς, Βέντεκιντ, Πεσσόα). Το 2000 μετέφερε τις δραστηριότητές της στα Χανιά και παράλληλα δημιούργησε εκεί το δικό της θέατρο παρουσιάζοντας έργα σύγχρονου ρεπερτορίου, που παίζονται για πρώτη φορά στην χώρα μας. Έργα ποιητικού χαρακτήρα, που η γραφή τους έχει κάτι καινούριο να προτείνει στην υπόθεση του θεάτρου και αφορούν ως επί το πλείστον στα φλέγοντα θέματα των ημερών μας. Η πρώτη μορφή του έργου "Η γυναίκα και ο ακροβάτης" γράφτηκε το 1986. Βραβεύτηκε το 1987 στον διαγωνισμό του Υπουργείου Πολιτισμού για Νέους Θεατρικούς Συγγραφείς και είχε τον τίτλο "Το φεγγάρι και η λίρα". Στην σημερινή του αναθεωρημένη από τον συγγραφέα μορφή πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις της Εταιρείας Θεάτρου ΜΝΗΜΗ.
Διαβάστε το σημείωμα του συγγραφέα
"Το έργο "Η γυναίκα και ο ακροβάτης", γραμμένο στα μέσα της δεκαετίας του ’80, αποτελεί την πρώτη μου απόπειρα να γράψω θεατρικό έργο και εμπεριέχει ίσως στα κύτταρά του πολλά από τα χαρακτηριστικά της μετέπειτα δραματουργίας μου. Αν και το έργο βραβεύθηκε το 1987 στον διαγωνισμό του Υπουργείου Πολιτισμού για Νέους Θεατρικούς συγγραφείς, εντούτοις από μια παραξενιά της τύχης, θα ’λεγε κανείς, παρέμεινε ως χειρόγραφο στο συρτάρι μου μέχρι σήμερα και δεν γνώρισε τα φώτα της σκηνής, όπως συνέβη με τα θεατρικά έργα που ακολούθησαν. Και λέω παραξενιά της τύχης γιατί δεν ήταν λίγες οι ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν ή οι άνθρωποι που το διάβασαν όλα αυτά τα χρόνια κι είχαν να πουν έναν καλό λόγο. Απ’ όλες αυτές τις περιπέτειες του χειρογράφου θα μου επιτρέψετε ίσως να αναφερθώ εδώ σε μία μόνο που με συγκίνησε ιδιαίτερα και την ανάμνησή της την κρατώ μέσα μου ως κάτι σπάνιο και πολύτιμο. Επρόκειτο για ένα μεσημεριανό τηλεφώνημα του Μάνου Χατζιδάκι, λίγες μέρες μετά την βράβευση που προανέφερα, ο οποίος μόλις είχε διαβάσει το έργο, και ήθελε να με πληροφορήσει πως έχει στα χέρια του ένα αντίτυπο που του έστειλαν, μετά από δική του παράκληση, από την γραμματεία του Υπουργείου Πολιτισμού. Ενδιαφέρθηκε, μου είπε, για το κείμενό μου όταν διάβασε μια περιγραφή της υπόθεσής του σε μια συνέντευξη που είχα δώσει σε κάποιο δημοσιογράφο πρωινής εφημερίδας με την ευκαιρία της βράβευσης και είχε δημοσιευτεί εκείνες τις μέρες. Ήθελε λοιπόν να μου πει ότι το διάβαζε ως λιμπρέτο μιας τρίπρακτης όπερας, τα άλλα δύο μέρη της οποίας θα βασίζονταν σε έργα του Ζαν Κοκτώ και του Ζαν Ζενέ, για να καταλήξει πως μπορεί πολλά έργα σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων να φτάνουν στα χέρια του όμως "πολύ λίγα είναι αυτά που μπορεί να διαβάσει εξ αιτίας των ελληνικών τους".
Καθώς όλη μου την εφηβεία την είχα περάσει ακούγοντας και ξανακούγοντας τους δίσκους του ή την φωνή του στο ραδιόφωνο ή διαβάζοντας μετά μανίας τις συνεντεύξεις του, δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πάρει ήδη μέσα μου εκείνα τα χρόνια, χωρίς ποτέ να τον συναντήσω ή μιλήσω μαζί του, τη θέση ενός αόρατου μέντορα που μ’ έναν μαγικό τρόπο καθοδηγούσε την ευαισθησία μου και καλλιεργούσε την πνευματικότητά μου. Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε τη βαθύτατη επίδραση που άφησε μέσα μου εκείνο το απροσδόκητο, "εξ ουρανού" τηλεφώνημα και ασφαλώς την συγκινησιακή φόρτιση στο άκουσμα της χαρακτηριστικής φωνής του όσην ώρα κράτησε η συνομιλία μας αλλά και πολύ αργότερα, ακόμα και σήμερα, όταν καμιά φορά ξαναφέρνω στη μνήμη μου εκείνες τις στιγμές. Έτσι λοιπόν το έργο αυτό, ακολουθώντας τη μυστική του πορεία, έφτασε πρόσφατα στα χέρια του αγαπητού φίλου και καινοτόμου σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη, γνωστού σε μένα από το ανέβασμα του έργου μου Περί Φύσεως τον Μάρτιο του 2015 στο θέατρο BIOS. Ήταν το τυχερό του, θα έλεγε κανείς, μετά από μια υπόγεια διαδρομή σχεδόν 40 χρόνων! Όταν μου ανακοίνωσε την επιθυμία του να το ανεβάσει, έβγαλα το έργο και το ξαναδιάβασα με την συγκίνηση που βγάζουμε ένα πολύτιμο ρούχο από το ντουλάπι, που έχουμε να το φορέσουμε χρόνια, έκανα μερικές επεμβάσεις προσαρμόζοντάς το στην σημερινή αισθητική της γραφής μου, άλλαξα τον τίτλο του, και του το παρέδωσα έτοιμο προς χρήση".
Προπώληση εισιτηρίων: more.com
Περισσότερες πληροφορίες
Η γυναίκα και ο ακροβάτης
Η μοναχική Ουρανία ανοίγει το παράθυρό της σ’ έναν πλανόδιο ακροβάτη στο υπερρεαλιστικό αφήγημα για τον πόθο του ανθρώπου για το υπερβατικό και την ανάγκη του για ελευθερία. Ο ακροβάτης με το όνομα Θόδωρας της ζητά να χρησιμοποιήσει το παράθυρο του σπιτιού της που κοιτά στην πλατεία για μια επίδειξη πετάγματος με φτερά που κατασκευάζει ο ίδιος. Το αλλόκοτο, η φαντασία και το όνειρο συναντούν τη βαθιά υπαρξιακή αγωνία του επικείμενου τέλους, στο έργο όπου μια γυναίκα και ένας άνδρας οραματίζονται το ανέφικτο.
