Η "Άβυσσος" της Ελεάνας Γεωργούλη: "Όταν είσαι γονιός ξαφνικά το τι θα συμβεί σε 50 χρόνια, σε αφορά τρομακτικά πολύ"

Η "'Άβυσσος" είναι μια αλληγορία για τη σημερινή πραγματικότητα ή ίσως μια αλληγορία για τον κόσμο στον οποίο οδεύουμε; Η Ελεάνα Γεωργούλη μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις που την ώθησαν να δημιουργήσει τη νέα της παράσταση. Μέσα από αυτή μιλάει για έναν κόσμο που καταρρέει μέσα σε μια ονειρική συνθήκη, ή βγαλμένη από ταινία θα μπορούσε να πει κανείς. Μοιάζει με ένα κάτοπτρο μιας μελλοντικής ακόμα πιο δυστοπικής πραγματικότητας από αυτή που ζούμε, στην οποία έχουν οδηγήσει οι πόλεμοι και η κλιματική αλλαγή που προκάλεσε ο άνθρωπος. Δεν μπορεί, λοιπόν, παρά να είναι γοητευτικό ένα έργο με υψηλή ένταση, σε μια παράσταση με έναν ακατάπαυστα παλλόμενο ρυθμό που βασίζεται σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή… Στην "'Άβυσσο", η νήσος Arcadia είναι η σύγχρονη γη της επαγγελίας. Εκεί κυριαρχεί κοινωνική και πολιτική δικαιοσύνη, ευημερία και εξαιρετικές περιβαλλοντολογικές συνθήκες, για να καταφέρει όμως κάποιος να περάσει τις πόρτες της περνά από ειδική επιτροπή...

Η έμπνευση 

Ο κόσμος της "Αβύσσου" γεννήθηκε κυριολεκτικά μέσα από όνειρα και εφιάλτες. Ονειρεύτηκα αυτό τον κόσμο στον ύπνο μου και επειδή από όταν ήμουν παιδί καταγράφω τα όνειρά μου, κατάφερα στο ξύπνιο μου να τον ανασυνθέσω. Ονειρεύομαι ασταμάτητα το ίδιο μοτίβο. Ο κόσμος καταρρέει και εγώ πρέπει να βρω τρόπο να σώσω το γιο μου. O ερχομός του γιού μου μαζί με απίστευτη χαρά έφερε στη ζωή μου και την αγωνία για το μέλλον. Όχι το δικό μου. Το δικό του. Όταν είσαι γονιός ξαφνικά το τι θα συμβεί σε 50 χρόνια, σε αφορά τρομακτικά πολύ. Σκέφτεσαι διαρκώς τι μπορεί να περνά από το χέρι σου ώστε το μέλλον του παιδιού σου να είναι πιο βιώσιμο. 

Σε όλα μου τα όνειρα το ίδιο μοτίβο. Υπάρχει πάντα ένα μέρος. Πρέπει κανείς να φτάσει εκεί για να σωθεί. Εκεί προσπαθώ να τον φυγαδεύσω, όμως πρέπει να περάσω πολλές δοκιμασίες. Και να αντέξω, να βρω τη δύναμη να τα καταφέρω. Μόνο εκεί θα είναι ασφαλής. Και η αλήθεια είναι πως αν και η συνθήκη των ονείρων μου φαντάζει φουτουριστική, κομμάτια της ανήκουν στην πραγματικότητά μας. Το κλίμα αλλάζει, τα δάση καταστρέφονται, το νιώθεις στα πνευμόνια σου ότι ο αέρας έχει χαλάσει. Κράτησα την έμπνευση από τα όνειρά μου και αποφάσισα να γράψω ένα έργο για αυτό το οικείο μα φανταστικό μέλλον, για έναν κόσμο που καταρρέει ενώ οι ήρωες αγωνίζονται να φτάσουν στον μοναδικό βιώσιμο μέρος. 

"Δεν αγαπώ τον πεσιμισμό αλλά τα πράγματα είναι δοσμένα. Διανύουμε μια νέα γεωλογική περίοδο - προϊόν της ανθρώπινης παρέμβασης στον πλανήτη. Πρέπει να ζήσουμε με αυτό και να μάθουμε να ελισσόμαστε και να κυνηγάμε το φως, ενώ στο φόντο το τοπίο καταστρέφεται”.

Μια αλληγορία για τη σημερινή πραγματικότητα ή για τον κόσμο στον οποίο οδεύουμε;

Και τα δυο θαρρώ. Δεν αγαπώ τον πεσιμισμό. Αλλά τα πράγματα είναι δοσμένα. Οι προβλέψεις για το που οδεύουμε με την κλιματική αλλαγή δεν είναι σπέκουλα. Είναι γεγονός. Διανύουμε την ανθρωπόκαινο. Μια νέα γεωλογική περίοδο. Προϊόν της ανθρώπινης παρέμβασης στον πλανήτη. Πρέπει να ζήσουμε με αυτό και να μάθουμε να ελισσόμαστε και να κυνηγάμε το φως, ενώ στο φόντο το τοπίο καταστρέφεται. 

Ο Χορός της "Αβύσσου"

Ο Χορός της "Αβύσσου" είναι όλοι οι ταξιδευτές που έχουν φύγει από τις διαλυμένες πατρίδες τους προσπαθώντας να φτάσουν στον μόνο βιώσιμο μέρος στον κόσμο, μια σύγχρονη Γη της Επαγγελίας, την Αρκάντια. Για να φτάσουν όμως ως εκεί, πρέπει πρώτα να περάσουν όλα τα στάδια αξιολόγησης του σταθμού επιθεώρησης της Αβύσσου. 

Ο στόχος μου ήταν να δημιουργηθεί ένα συλλογικό σώμα που λειτουργεί σαν ένα αλλά και συνάμα υποδέχεται τις ετερότητες των μελών του, που άλλοτε συμπλέουν και άλλοτε συγκρούονται. Πάντα με γοήτευε  η λειτουργία του ΧΟΡΟΥ. Με συγκινεί να πρέπει να αφήσεις τον προσωπικό σου ρυθμό για να συντονιστείς απόλυτα με το ρυθμό πολλών άλλων πλασμάτων και να δημιουργήσεις έναν χώρο κοινόχρηστο, που δεν ανήκει σε κανέναν αυτόνομα αλλά σε όλους μαζί. Όλα τα μέλη του χορού είναι ισάξιοι φορείς της αφήγησης. Kαθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, μια ενιαία πολιτική βλέμματος, ένα συγκεκριμένο πλέγμα θέασής, καθιερώνει ένα βλέμμα αντι-ιεραρχικό και μια συνθήκη συνύπαρξης και συνοίκησης του χώρου από τους ερμηνευτές.

Οι ήρωες του έργου 

Οι ήρωες του έργου είναι ο Χορός των ταξιδευτών. Ο καθένας τους έρχεται από ένα διαφορετικό τόπο προέλευσης. Μέσα στη διαδικασία της αξιολόγησης παλεύουν με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους, θυμούνται τη ζωή τους από τον "Παλιό Κόσμο" και προσπαθούν να συνεχίσουν και να βγουν νικητές από ένα παιχνίδι επιβίωσης που γίνεται ολοένα και πιο απαιτητικό. 

"Δεν έχει σημασία αν η Arcadia υπάρχει στ’ αλήθεια ή όχι. Και μόνο να την φέρνεις στα χείλη σου αρκεί".

Ο ρόλος της μουσικής και του χορού στην παράσταση

Η δραματουργία της παράστασης χρησιμοποιεί το θεατρικό κείμενο, την κίνηση και την μουσική σαν ισάξιες αφηγηματικές παραμέτρους. Με τον 'Άρη Παπαδόπουλο και τον Θάνο Κοσμίδη δουλέψαμε συντονισμένα και εντατικά. Είναι δυο πολύτιμοι συνεργάτες. 

Αναφορικά με τον χορό, το έργο μας, εξετάζοντας τα απότοκα της κοινωνικής, ταξικής και γεωγραφικής ανισότητας, της ανθρωπογενούς περιβαλλοντικής καταστροφής, προβάλλει το ανθρώπινο σώμα ως τόπο σύγκρουσης και αντίστασης, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει τη συλλογική εμπειρία μέσα από τη μαζική κίνηση και την από κοινού δράση.

Η μουσική είναι διαρκώς παρούσα και γεννά όλο το σκηνικό σύμπαν. Για εμάς η μουσική είναι παλμός. Δεν λειτουργεί ατμοσφαιρικά αλλά δομικά. Είναι ο κινητήρας της σκηνικής δράσης. Υφαίνει όλα τα στάδια του δρώμενου. Είναι μια παράσταση όπου τις σκηνές της γεννά κυριολεκτικά η μουσική. 

Τι συμβολίζει η νήσος Arcadia; 

Είναι η γη της υπόσχεσης. Η γη της Επαγγελίας. Η γη του ονείρου. Δεν έχει σημασία αν η Arcadia υπάρχει στ’ αλήθεια ή όχι. Και μόνο να την φέρνεις στα χείλη σου αρκεί. Γιατί είναι το φως στο σκοτάδι. Η μετουσίωση που σε κάνει να υπερβαίνεις το πραγματικό και να προχωράς προς τα μπρος. 

Στην παράσταση σε σύλληψη, κείμενο και σκηνοθεσία της Ελεάνας Γεωργούλη, την κίνηση και χορογραφία υπογράφει ο 'Άρης Παπαδόπουλος, τη μουσική και τον ηχητικό σχεδιασμό ο Θάνος Κοσμίδης, τους φωτισμούς ο Karol Jarek. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι των Γιώργου Τρικκαλιώτη και Ελεάνας Γεωργούλη. Συνδημιουργούν και ερμηνεύουν οι Στάθης Αποστόλου, Μαρία Αλεξοπούλου, Ελεάνα Γεωργούλη, Χάρης Καρύδης, Νίκος Μήλιας, Ρόζα Προδρόμου.