Δανάη Λιοδάκη: "Ο ρομαντισμός είναι πασέ, κι όμως τον θέλουμε"

Πώς γεννήθηκε η ιδέα του "Match" και πώς εξελίχθηκε μέχρι να φτάσει στη σκηνή;
Η ιδέα γεννήθηκε - όπως κάθε ιδέα - από την προσωπική μου εμπειρία και την παρατήρηση της ζωής γύρω μου.  Για καιρό έβλεπα ότι ο έρωτας γίνεται ένα όλο και πιο αβέβαιο πεδίο, που έχει αρχίσει να γεμίζει τους ανθρώπους άγχος και αβεβαιότητα. Πολλοί άνθρωποι γύρω μου είναι μόνοι, όχι επιλέγοντάς το, αλλά μη μπορώντας να βρουν αυτό που ψάχνουν, ίσως μη ξέροντας καν τι ακριβώς είναι αυτό. Όταν άρχισα να περνάω περισσότερο χρόνο στη Γερμανία, μου έκανε εντύπωση πως εκεί οι ερωτικές γνωριμίες γίνονται κατά βάση μέσω dating apps. Το φαινόμενο αυτό για μένα λέει πολλά και για τον έρωτα και γενικότερα για τις κοινωνικές μας σχέσεις σήμερα. Κι έτσι αποφάσισα να γράψω το "Match" και να μιλήσω για όλα αυτά. Μετά βέβαια διάβασα αρκετά, μίλησα με κόσμο, έγραψα ξαναέγραψα, ξεκινήσαμε πρόβες, ανεβήκαμε στην Καβάλα, μετά στην Αθήνα και σήμερα φτάνουμε να ολοκληρώνουμε τις παραστάσεις μας στο τέλος του Φεβρουαρίου.

Το "Match" περιγράφεται ως "σκληρή κωμωδία". Τι κάνει τον συνδυασμό χιούμορ και σκληρής πραγματικότητας τόσο αποτελεσματικό;
Όταν θέλεις να μιλήσεις για ένα σημαντικό ζήτημα, για ένα θέμα που δυσκολεύει τους ανθρώπους, το απαλύνεις με το χιούμορ. Νιώθω πως ειδικά στο πολιτικό θέατρο μέσα από το χιούμορ, ένας καλλιτέχνης λέει στο κοινό "είμαι κι εγώ μαζί σου σε αυτό, δεν είμαι απέναντι, δεν σου κουνάω το δάχτυλο, δεν είμαι εγώ το υποκείμενο που ξέρει, πάμε να το βρούμε παρέα, χωρίς να παίρνουμε και τον εαυτό μας τόσο στα σοβαρά". Γενικά, δεν είμαι υπέρ των στεγανών διαχωρισμών ανάμεσα στα είδη. Μπορούμε να έχουμε σε ένα έργο και χιούμορ και δραματικές στιγμές και κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό και το ένα στοιχείο να υποστηρίζει το άλλο, να το αναδεικνύει. Εγώ τουλάχιστον αυτό προσπαθώ να κάνω.

Η Ελ είναι η "τελευταία ρομαντική". Εσύ πιστεύεις πως ο ρομαντισμός επιβιώνει στη σύγχρονη εποχή ή είναι ένα είδος υπό εξαφάνιση;
Μέσα από την Ελ μιλάμε για το ρομαντικό στοιχείο γενικά και το βλέπουμε σαν ένα είδος υπό εξαφάνιση. Ο ρομαντισμός δεν υπάρχει στη σύγχρονη εποχή, είναι πασέ, είναι παλιό, είναι ξεπερασμένο, κι όμως το θέλουμε. Αυτή είναι η τραγωδία μας. Θέλουμε να ‘μαστε cool, άνετοι, να μη μας νοιάζει, να προσέχουμε τα red flags, να μην τα δίνουμε όλα, να κρατάμε πισινές, να προσέχουμε πρώτα από όλα τον εαυτό μας, να είμαστε καλά και μόνοι μας. Εντάξει όλα αυτά. Αλλά ταυτόχρονα θέλουμε να ερωτευόμαστε και αυτό που έχουμε μάθει πως είναι ο έρωτας είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά από μια αντίφαση. Αυτήν την αντίφαση θέλουμε να αναδείξουμε στο "Match".

Γιατί επέλεξες τις εφαρμογές γνωριμιών ως φόντο της ιστορίας; Σε τι θεωρείς ότι αλλάζουν ή καθορίζουν τις σχέσεις σήμερα;
Νομίζω πως δεν καθορίζουν τόσο οι εφαρμογές την κατάσταση, αλλά η κατάσταση φέρνει τις εφαρμογές. Η χρήση των εφαρμογών γνωριμιών δείχνει πράγματα για την συνθήκη του έρωτα σήμερα αλλά και για τις κοινωνικές μας σχέσεις γενικότερα. Είναι απότοκο της αποσάρθρωσης των κοινωνικών δεσμών και της διάλυσης κάθε κοινοτικής συνθήκης στις κοινωνίες του Παγκόσμιου Βορρά. Είμαστε μόνοι μας και για να μην πάψουμε να είμαστε μόνοι μας αναζητούμε ένα ταίρι με τον πιο μοναχικό τρόπο.

Ζούμε σε μια εποχή υπερβολικών επιλογών; 
Όντως μπαίνοντας σε μια εφαρμογή γνωριμιών, νιώθει κανείς ότι οι επιλογές του είναι άπειρες. Έτσι καταλήγουμε να ψάχνουμε το τέλειο και να μη δίνουμε χρόνο σε κάποιον που δεν ταιριάζει ακριβώς σε αυτό που αναζητάμε. Αυτό για μένα αντανακλά ένα γενικότερο θέμα ατομισμού και καταναλωτισμού στις ανθρώπινες σχέσεις. Έχουμε επενδύσει τόσο χρόνο στην ατομικότητά μας και στο να φτιάξουμε έναν τέλειο εαυτό που δε μπορούμε να τον ταιριάξουμε με κανέναν άλλον. Όλοι φαίνονται λίγοι. Αυτό όμως καταλήγει να μας βυθίζει σε μια μοναξιά, που δε μπορούμε να διαχειριστούμε.

Η B.p.m. theater group φαίνεται να πειραματίζεται με φρέσκες, σύγχρονες θεματικές. Τι σας εμπνέει περισσότερο ως ομάδα;
Φτιάξαμε την ομάδα γιατί μας εμπνέει πάνω από όλα να δουλεύουμε μαζί. Είμαστε χρόνια φίλες και μας αρέσει να συνεργαζόμαστε. Εμένα προσωπικά με ενδιαφέρουν σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά θέματα που έχουν να κάνουν με τους τρόπους που αλλάζει ο κόσμος μας σήμερα και μπλέκουν στοιχεία του θεάτρου ντοκυμαντέρ και του θεάτρου της επινόησης με τη μυθοπλασία. Τέτοιες θεματικές πρότεινα στην ομάδα ως τώρα και η ομάδα τις αγκάλιασε και τις εξέλιξε. Μας αρέσει το σύγχρονο θέατρο με μια ειλικρινή και απροσποίητη προσέγγιση και μας αρέσει να το κάνουμε με σεβασμό και αγάπη.

Σε ποιους απευθύνεται η παράσταση και τι θέλεις να πάρουν οι θεατές μαζί τους φεύγοντας;
Η παράσταση απευθύνεται σε όλους και όλες, μιας και δε ξέρω κανέναν που να μην τον απασχολεί ή να τον έχει απασχολήσει το θέμα του έρωτα. Με ενδιαφέρουν όμως ιδιαίτερα οι θεατές και οι θεάτριες που δεν έχουν καταφέρει να βρουν ένα ταίρι, που ψάχνουν και αγωνιούν και απογοητεύονται και διαρκώς αναρωτιούνται αν κάτι δεν κάνουν σωστά. Σε αυτούς τους θεατές θέλω η παράσταση να πει "Δεν είσαι μόνος, δεν είσαι μόνη, δε φταις εσύ". Θέλω να φωτίσουμε το πολιτικό στοιχείο που επικαθορίζει το προσωπικό. Μια κατάσταση που όταν βιώνεται μοναχικά μπορεί να φαίνεται βουνό, στο θέατρο μπορεί να βιωθεί συλλογικά και ίσως να μετουσιωθεί σε κάτι άλλο.

Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά να ακουστεί στην παράσταση;
Το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά "Ο άντρας της ζωής μου", ήρθε και κούμπωσε τέλεια σε μια στιγμή του έργου. Μιλάει για μια γυναίκα που αποφασίζει ότι είναι καλύτερα μόνη της κι έτσι μιλάει ακριβώς για τη δυσκολία των ερωτικών σχέσεων, αλλά και για τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ανεξαρτησία και την ανάγκη επαφής. Το άκουσα μετά από καιρό στις καλοκαιρινές διακοπές, ενώ είχα στο μυαλό μου το έργο και είπα κατευθείαν, αυτό πρέπει να το μπει.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;
Στο θέατρο δεν έχω επόμενα σχέδια αυτή τη στιγμή. Τους επόμενους μήνες θέλω να εστιάσω στην ολοκλήρωση του διδακτορικού μου στην Ανθρωπογεωγραφία στο πανεπιστήμιο της Λειψίας και μετά να επιστρέψω με νέες ιδέες.