Last call | 19 θεατρικές παραστάσεις ρίχνουν αυλαία από 17-22/1

Το ημερολόγιο ενός τρελού

Ο εγκλωβισμένος στη φυλακή ήρωας του Νικολάι Γκόγκολ, σε διαρκή αγωνία, αναζητά την αλήθεια και την ομορφιά μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Καταλύτης στην προσπάθειά του είναι μια γυναίκα.

Το φιλί της γυναίκας αράχνης

Εν μέσω της στρατιωτικής δικτατορίας του Χόρχε Βιδέλα στην Αργεντινή του 1970, σε ένα μικρό κελί της φυλακής Βίλα Ντεβότο του Μπουένος Άιρες, δύο συγκρατούμενοι, ο Βάλεντιν, ένας πολιτικός κρατούμενος για τις αριστερές του ιδέες και ο Μολίνα, ένας διωκόμενος για τις σεξουαλικές του επιλογές, προσπαθούν να χωρέσουν μέσα σε μια ασύμβατη γι’ αυτούς συγκατοίκηση. Σε κόσμους διαφορετικούς, με διαφορετικά πολιτικά πιστεύω, όνειρα ζωής και σεξουαλικές προτιμήσεις, οι δύο ήρωες ακροβατούν ανάμεσα στο παρελθόν, σε μια σκληρή πραγματικότητα και σ’ ένα αβέβαιο μέλλον.

Το μπορντέλο της Μαντάμ Ρόζας

Βασισμένο στο βιβλίο της Σπεράντζας Βρανά «Το τίμιο μπορντέλο», το έργο ακολουθεί την ιστορία της ζωής της Μαντάμ Ρόζας που μπήκε από μικρή στον κόσμο των κόκκινων φαναριών και κατάφερε να επιβιώσει, να ανελιχθεί και να γίνει κυρία του εαυτού της. Αποκαλύπτεται και το πιο κρυφό της μυστικό, η κόρη της που την αποχωρίστηκε μικρή και ακόμη την ψάχνει. Στη θεατρική μεταφορά του σκληρού έργου, η Ρηνούλα που έγινε Πεπίτα και κατέληξε Ρόζα αφηγείται όσα έχει ζήσει, το πώς ο έρωτας έγινε δουλειά και το αντίθετο, τις σκέψεις, τα όνειρα και τις ελπίδες της.

Πλάσματα του Θεού: υπόθεση Παπέν

Μια πρωτότυπη σκηνική σύνθεση που βασίζεται στην αληθινή, συγκλονιστική ιστορία των αδελφών Παπέν (πάνω στην οποία ο Ζαν Ζενέ βάσισε το έργο του «Οι δούλες»), που διέπραξαν ένα από τα πιο στυγερά και αινιγματικά εγκλήματα του 20ού αιώνα. Η παράσταση σε σκηνοθεσία του Πέτρου Νάκου, που μιλά για τον αποκλεισμό, την αδικία, την εκδίκηση και την αγάπη, παντρεύει το φιλμ νουάρ με στοιχεία από σύγχρονα crime series αλλά και στοιχεία κωμωδίας και σάτιρας.

Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας

Δύο γυναικείες φιγούρες στη σκηνή καταθέτουν ένα σύγχρονο μαρτυρολόγιο για τη συμμετοχή της σοβιετικής γυναίκας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια παράσταση σε καλλιτεχνική επιμέλεια του Σ. Στρούμπου. Αφηγούνται την τραγική ιστορία της θηλυκότητας μέσα στα πεδία των μαχών, δημιουργώντας ένα τοπίο μνήμης, όπου συνδέονται το παρόν με το παρελθόν, το πραγματικό με το ονειρικό. Ο σκηνικός χρόνος, γεμάτος ρωγμές και ρήγματα, δημιουργεί τον τόπο όπου ανασαίνει η ανθρώπινη ψυχή. Οι δύο θηλυκές φιγούρες αποκαλύπτουν προσωπικά βιώματα γεμάτα συγκρούσεις και αντιφάσεις και την ίδια στιγμή φωτίζουν το ανείπωτο βάθος των συναισθημάτων τους, των απόκρυφων επιθυμιών και των ονείρων τους. Μεταξύ έρωτα και πολέμου, μνήμης και ιστορίας, οργής και χιούμορ, οι γυναίκες αυτές επαναδιεκδικούν τις ζωές τους, τα σώματά τους, τα συναισθήματά τους, τους εαυτούς τους. Κατά τη διάρκεια της παράστασης η σκηνή μετατρέπεται σε χώρο εξέγερσης του ανθρώπινου πάθους απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης.

Η λεμονιά

Το έργο είναι εμπνευσμένο από τις κασέτες που έγραφε η μητέρα της ηθοποιού Αλεξάνδρας Ούστα. Στις κασέτες αυτές ακούμε μια νέα γυναίκα να προσπαθεί να πείσει την οικογένεια -και τον εαυτό της- ότι όλα πάνε καλά, ενώ η ίδια υποφέρει. Εγκλωβισμένη σε μια μοναξιά που θεωρείται φυσική από την κοινωνία και ενισχύεται από το μέρος και την εποχή, η “λεμονιά” αρχίζει να μαραζώνει αφού δεν την ποτίζει πια κανείς. Η ερμηνεύτρια αναφέρει: “Η μητέρα μου έζησε τη δεκαετία του ’70 στη Σαουδική Αραβία ακολουθώντας τον άνδρα της στη δουλειά του, αλλά αντί για γράμματα στην οικογένεια της έγραφε κασέτες. Κασέτες γεμάτες ψέματα για το πόσο ευτυχισμένη ήταν, για το πόσο όμορφα περνούσε στο γάμο της. Σήμερα, 14 χρόνια μετά το θάνατο της ξανακούω αυτές τις κασέτες προσπαθώντας να ανακαλύψω αν υπάρχει κάποιο θαμμένο μήνυμα στο χρόνο για όσα συνέβησαν εκεί”.

Γιοσίρου Γιαμαγκούσι

Ένα εκκεντρικό αστυνομικό θρίλερ, που ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, στην ειρωνεία και την τρυφερότητα, την αλήθεια και το ψέμα, το μακάβριο και τη φάρσα. Ήρωες που απέχουν ένα βήμα από την ηλιθιότητα και άλλο τόσο από το να χαρακτηριστούν «άνθρωποι της διπλανής πόρτας», ξεκινούν ένα «αθώο» όσο και επικίνδυνο παιχνίδι, που σύντομα θα εξελιχθεί σε ένα φαύλο κύκλο αίματος. Στο κέντρο του ένας καλοκάγαθος γίγαντας, ο Γιοσίρου Γιαμαγκούσι ο οποίος μετά το θάνατο της μητέρας του ψάχνει στη Λακκοσπηλιά, ένα απομονωμένο χωριό της ελληνικής επαρχίας, να βρει τον Ιάπωνα πατέρα του, που τους είχε εγκαταλείψει όταν ήταν μωρό. Πίσω απ’ όλα αυτά, ένας ολόκληρος κόσμος λάσπης, σιωπής και απόλυτης απάθειας.

Ο τελευταίος Ασπροκόρακας

Η κωμωδία-ορόσημο για την υποκρισία της μεγαλοαστικής τάξης αλλά και της ελληνικής «αγίας οικογένειας» ζωντανεύει σε μια απολύτως ανατρεπτική εκδοχή. Οι Ασπροκόρακες, τα τελευταία μέλη μιας μεγαλοαστικής ελληνικής οικογένειας με περισπούδαστα επιτεύγματα, συνέρχονται σε οικογενειακό συμβούλιο. Ο γιος Νικηφόρος καλείται να συνεχίσει την πορεία του πατέρα, εκείνος όμως είναι ερωτευμένος με τη Ρόζα, μία νέα που εργάζεται τις νύχτες σε κέντρο αμφιβόλου ηθικής. Απ' τη μια πλευρά, ένα αυστηρό σπίτι κι απ' την άλλη, ένα γεμάτο μουσική και χορό κέντρο. Ποιος θα βγει άραγε νικητής; Η αγάπη ή το καθήκον; Οι Ασπροκόρακες πεινασμένοι για τη διατήρηση ενός μεγαλοαστικού ονόματος, πλάθουν μια εικόνα για τον εαυτό τους εντελώς πλασματική, λειτουργώντας «ανθρωποφαγικά» απέναντι στον έρωτα και την αγάπη, απέναντι σε όλα τα συναισθήματα.

Σικελιανός: Μέτρον πάντων ο άνθρωπος

Παράσταση βασισμένη στη ζωή, το έργο και το κοινό όραμα των Άγγελου Σικελιανού και Εύας Πάλμερ, δημιουργών των Δελφικών Εορτών, με αφορμή την επέτειο της γέννησής τους, που μας προσκαλεί να εξερευνήσουμε την πορεία και το όραμα του ζευγαριού, εστιάζοντας στην πανανθρώπινη προσφορά τους και στην επιδίωξή τους για παγκόσμια ειρήνη και αδελφοσύνη μέσω των τεχνών. Η παράσταση βασίζεται σε ανέκδοτο αρχειακό υλικό του σκηνοθέτη περιλαμβάνοντας επιστολές, αλληλογραφία και συνεντεύξεις με μέλη της οικογένειας και σημαντικούς πνευματικούς ανθρώπους της εποχής. Εξερευνά ολόκληρη την ζωή του ποιητή εστιάζοντας στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τονίζοντας τη συμβολή του Σικελιανού στην εμψύχωση του λαού και στη μάχη ενάντια στον ναζισμό, προάγοντας την ελευθερία και την ειρηνική ανθρώπινη συνύπαρξη.

Straight white men

Το σατιρικό έργο με το ειρωνικό χιούμορ με το οποίο μας συστήθηκε η Νεοϋορκέζα σκηνοθέτιδα και συγγραφέας κορεατικής καταγωγής, επεξεργάζεται την ψυχολογία των σημερινών λευκών ετεροφυλόφιλων ανδρών και με την προτροπή δύο ατόμων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας επιδιώκει την ενσυναίσθηση. Τι είναι αυτό που προσδιορίζει το προνομιούχο αρσενικό; Τα λεφτά του; Η φήμη του; Η μόρφωσή του; Οι «πονηροί» χειρισμοί του για την επαγγελματική του ανέλιξη; Ο τρόπος που ζει; Τα άχαρα «αστεία» του; Τα γνωστά και μη εξαιρετέα «αρσενικά» χαρακτηριστικά που αναγνωρίζουμε από παιδιά και ερχόμαστε αντιμέτωποι μ’ αυτά αργότερα, στην ενήλικη ζωή μας; Η ιστορία διαδραματίζεται την ημέρα των Χριστουγέννων, την ημέρα των μικρών και μεγάλων οικογενειακών συναθροίσεων, της αγάπης, της εξομολόγησης, της αγκαλιάς, του τσακωμού και των αποκαλύψεων. Τρία αδέλφια, ο Άρης, ο μεγαλύτερος, με πολλές δυνατότητες που όμως σ' αυτή τη φάση ασχολείται με το νοικοκυριό, ο Ανδρέας, ο μεσαίος, φρεσκοχωρισμένος, χρηματιστής, που ζει τον περισσότερο καιρό στο Λονδίνο, και ο Σπύρος, ο μικρότερος, καθηγητής και επιτυχημένος συγγραφέας, περνούν τις άγιες ημέρες, στο σπίτι του πατέρα τους, του Γιώργου.

[Ρωγμές]

Η χοροθεατρική σκηνική σύνθεση που έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη το φθινόπωρο του 2024 (The Tank), πραγματεύεται τη σχέση της γυναίκας με τον έρωτα, την εξουσία και τον θάνατο. Μια γυναικεία φιγούρα σε ένα ξέφρενο ψυχικό, σωματικό και λεκτικό παραλήρημα. Ένας τραγικός ιλιγγιώδης χορός, ένα βύθισμα στο υποσυνείδητο μιας γυναίκας, που ταλαντεύεται μεταξύ λογικής και τρέλας, μεταξύ μνήμης και λήθης, μεταξύ ζωής και θανάτου. Είναι βασισμένη στην ποίηση της Χριστίνας Κυριαζίδη, με πρόσθετες αναφορές στην «Ανθρώπινη Φωνή» του Ζαν Κοκτό, και στους χαρακτήρες της Αντιγόνης, της Φαίδρας και της Μήδειας από διαφορετικούς συγγραφείς (Σοφοκλής, Ευριπίδης, Ζαν Ανούιγ, Γιάννης Ρίτσος, Χάινερ Μίλερ).

Ωραία μου κυρία

Το πολυβραβευμένο μιούζικαλ που βασίζεται στον «Πυγμαλίωνα» του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, όπου μια ανθοπώλισσα μεταμορφώνεται σε κυρία της υψηλής κοινωνίας χωρίς κανείς να υποψιάζεται τη λαϊκή της καταγωγή, ανεβαίνει για πρώτη φορά σε μια υπερπαραγωγή σαράντα συντελεστών με ζωντανή ορχήστρα. Το φτωχό λαϊκό κορίτσι, που πουλάει λουλούδια στους κρύους δρόμους του Λονδίνου των αρχών του 20ού αιώνα για να ζήσει, γίνεται μια νεαρή αριστοκράτισσα με αφορμή το στοίχημα δύο φίλων. Κάπου εκεί θα κάνει την εμφάνισή του και ο έρωτας.

Ο χορός των εραστών

Το πρώτο θεατρικό του σημαντικού Πορτογάλου δημιουργού είναι ένας ύμνος στις σχέσεις αγάπης και τη συντροφικότητα, όπου οι ήρωες αναμετριούνται με μια δυνατή εμπειρία ζωής και θανάτου που τους αλλάζει. Ένα ζευγάρι μες στη νύχτα. "Δεν μπορώ να αναπνεύσω" λέει εκείνη. "Δεν μπορεί να αναπνεύσει" επαναλαμβάνει εκείνος. Ορμούν στο αυτοκίνητο και τρέχουν για το νοσοκομείο. Το έργο του Πορτογάλου συγγραφέα και σκηνοθέτη Τιάγκο Ροντρίγκες μάς γραπώνει ήδη από τις πρώτες φράσεις. Ο "Χορός των εραστών”, μας παρασύρει στην καρδιά της σχέσης δύο ανθρώπων, την ώρα που αναμετρώνται με μια οριακή εμπειρία ζωής και θανάτου. Κι από εκεί, στην πορεία της κοινής ζωής τους, ενός "μαζί για πάντα", κόντρα στον χρόνο και τη φθορά.

Βασανίζομαι!

Το διάσημο από τους τοίχους της Αθήνας γκράφιτι εμπνέει έναν κωμικό μονόλογο με πρωταγωνιστή τον Φωκίωνα, έναν άνθρωπο που, βυθισμένος στην απόγνωση, αναζητά τη λύτρωση, παίρνοντας στα χέρια του ένα σπρέι σαν αυτά των αναρχικών για να εκφράσει την πραγματικότητά του. Ένας ήρωας που μέσα σε μόλις έξι μέρες είδε τη ζωή του να γκρεμίζεται την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Τώρα ο Φωκίων ξαναγεννιέται από τις στάχτες του και κάνει μια νέα αρχή, αφήνοντας πίσω το παρελθόν και τις ψευδαισθήσεις. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η ιδέα για το έργο ήρθε στο μυαλό του όταν έμαθε ότι στην κρίση υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούσαν να κολλήσουν AIDS, προκειμένου να επιβιώσουν με το διόλου ευκαταφρόνητο επίδομα για τους φορείς του ιού.

The dumb waiter

Ως κωμωδία της απειλής χαρακτηρίζεται το σκοτεινό έργο -ένα από τα πιο χαρακτηριστικά του Θεάτρου του Παραλόγου- του κορυφαίου νομπελίστα που εξερευνά την αβεβαιότητα, την εξουσία και την αποξένωση. Ο Μπεν και ο Γκας κλεισμένοι σε ένα υπόγειο δωμάτιο περιμένουν τις οδηγίες τους. Ο χρόνος κυλά, η ένταση πυκνώνει σε κάθε ανάσα, ενώ οι ήρωες μιλούν σοβαρά για πολύ καθημερινά θέματα: τα σακουλάκια του τσαγιού, το ποδόσφαιρο, τις ασήμαντες ειδήσεις της τρίτης σελίδας στην εφημερίδα. Όμως, οι μυστηριώδεις και παράλογες παραγγελίες που έρχονται -κυριολεκτικά- άνωθεν, ανεβάζουν την ένταση, τεντώνουν τα νεύρα και δημιουργούν μια αίσθηση επικείμενης απειλής. Το “The dumb waiter”, που γράφτηκε το 1957 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1960, διερευνά την ιεραρχική δομή του κόσμου μας και το μερίδιο της προσωπικής ευθύνης των ατόμων.

Τα γενέθλια

Ένα από τα σπουδαιότερα έργα της ελληνικής νεανικής λογοτεχνίας ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο. Μια αφήγηση της δικτατορίας μέσα από τα μάτια ενός οκτάχρονου κοριτσιού. Μια παράσταση για τη συλλογική μνήμη, την αξία της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, μα και για το τίμημα που πληρώνουν όσοι μάχονται για τα ιδανικά τους ενάντια σε ένα ανελεύθερο καθεστώς. Η Άννα ονειρεύεται το πάρτι γενεθλίων της και πολλά πολύχρωμα μπαλόνια. Όμως, μπαμ! Ένας ξερός κρότος την ξυπνά. Μήπως έσκασαν τα μπαλόνια της; Όχι, όχι, τα μπαλόνια είναι στη θέση τους, όμως το πάρτι της δεν μπορεί να γίνει. Έχει ξημερώσει 21η Απριλίου 1967.

Το Σχολείο των Γυναικών

Στην καταιγιστική κωμωδία - σταθμό του παγκόσμιου ρεπερτορίου για τη γυναικεία χειραφέτηση, που καυτηριάζει το πατριαρχικό καθεστώς της εποχής με όχημα τον έρωτα, ο ώριμος επίδοξος εραστής Αρνόλφος έρχεται αντιμέτωπος με τον νεότερο ανταγωνιστή του για τα μάτια της Αγνής. Ο Αρνόλφος θέλει να απολαύσει τη συζυγική ευτυχία, αλλά τον κατατρέχει ο φόβος της απιστίας. Γι’ αυτό επιλέγει ένα κορίτσι φτωχής οικογένειας, την τετράχρονη Αγνή και την αναθρέφει μακριά από τον κόσμο, ώστε να παραμείνει αφελής, υπάκουη και άρα πιστή σύζυγος. Αφού την κλείνει τα πρώτα της χρόνια σε μοναστήρι, την κρατά στη συνέχεια απομονωμένη σε ένα σπίτι κοντά του, με δυο υπηρέτες να τη φυλούν σαν κέρβεροι. Τα χρόνια περνούν και φτάνει η ώρα που ο Αρνόλφος περίμενε με ανυπομονησία: να κάνει επιτέλους την Αγνή γυναίκα του. Η ζωή, όμως, έχει άλλα σχέδια.

Μηχανή Άμλετ

Στο πλαίσιο ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου σκηνικού σύμπαντος που αμφισβητεί τα πάντα παρουσιάζεται η εμβληματική μεταμοντέρνα σπουδή στον σαιξπηρικό «Άμλετ» που αποτυπώνει την πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική τραγωδία της εποχής μας. Ο Άμλετ γίνεται ένα πρόσωπο στο εδώ και το τώρα, που θέτει υπό αμφισβήτηση τα «πρέπει» και τα «σωστά» που μας δίδαξαν, έχοντας βιώσει την αποτυχία της επανάστασης από ένα σύστημα που την εκμεταλλεύτηκε και που ξέρει ότι καμιά αλήθεια δεν μπορεί να νικήσει την πατριαρχία. Ένας άνθρωπος μόνος, απελπισμένος, αποχαυνωμένος μέσα στην εφήμερη ασφάλεια του καταναλωτισμού, που επιθυμεί για να επιθυμεί, που παύει να σκέφτεται, που χάνει την ταυτότητά του, που λειτουργεί «στον αυτόματο», που γίνεται μια μηχανή.

Μετά το πάρτι

Αληθινές μαρτυρίες νέων παιδιών που έχουν πέσει θύματα cyberbullying ενέπνευσαν την παράσταση για εφήβους που μιλά για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά μέσα από μια ιστορία ενηλικίωσης. Τα «likes», οι κόκκινες καρδούλες, η ανωνυμία, η παραβίαση της ιδιωτικότητας αλλά και τα δικαιώματα στο διαδίκτυο, το ακανθώδες ζήτημα του ψηφιακού και σχολικού εκφοβισμού, της ψυχικής υγείας, της πρόληψης και της αντιμετώπισης του φαινομένου της βίας είναι κάποια από τα θέματα γύρω από τα οποία ανοίγει τη συζήτηση η παράσταση που διερωτάται “Εσείς, αλήθεια, πόσο ασφαλείς νιώθετε;”.

Φούρνος

Σημείο

Αλκμήνη

Ροές

Παλλάς

Altera Pars

Αυλαία Πολυχώρος

Εθνικό Θέατρο

Εθνικό Θέατρο

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Olvio

104

Χώρος Θέατρο

Μικρό Χορν

Εν Αθήναις

Εθνικό Θέατρο