"Το ‘Τάβλι’ του Δημήτρη Κεχαΐδη είναι ένα πρωτοποριακό έργο με βέβηλη σάτιρα, σαρκαστικό χιούμορ και ευφυΐα, εξαιρετική πλοκή και δαιμονιώδη ρυθμό", μας λέει ο Αλέξανδρος Ρήγας για το εμβληματικό έργο του νεοελληνικού θεάτρου που σκιαγραφεί τα όνειρα του Νεοέλληνα για μεγάλη ζωή. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης μοιράζεται φέτος τη σκηνή για δεύτερη φορά με τον Αντώνη Κρόμπα σε αυτή την διάσημη παρτίδα τάβλι που σκηνοθετεί ο ίδιος (σε δική του μουσική επιμέλεια), στο Από Μηχανής Θέατρο. Ο Ρήγας υποδύεται τον Κόλια Παγουρόπουλο και ο Κρόμπας τον Φώντα Καλαφατίδη, δύο συμπαθέστατα λαμόγια στο έργο-σταθμός που γράφτηκε και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1972, εν μέσω της δικτατορίας, στο Θέατρο Τέχνης, από τον Κάρολο Κουν.
Στο θέατρο, η πρόθεσή μου ήταν πάντα να κάνω το κοινό να ψυχαγωγηθεί, να σκεφτεί, να προβληματιστεί, να χαμογελάσει, να συγκινηθεί, ν’ αποδράσει από την πραγματικότητα ή να τολμήσει να την δει. Να με ακολουθήσει στο "παραμύθι". Στο παραμύθι που του λέω, γιατί πρώτος και πριν από αυτόν πίστεψα σ’ αυτό. Το αγάπησα, το αγκάλιασα. Γέλασα. Σκέφτηκα. Προβληματίστηκα. Μόλις διάβασα "Το Τάβλι" του Δημήτρη Κεχαΐδη, πολλά χρόνια πριν, κατάλαβα αμέσως γιατί τόσοι ηθοποιοί, τόσοι σκηνοθέτες, τόσοι θεατές… μιλάνε πάντα γι’ αυτό και το ακολουθούν.
Το "Τάβλι" είναι ένα πρωτοποριακό έργο με βέβηλη σάτιρα, με σαρκαστικό και κυνικό χιούμορ κι ευφυΐα. Ένα έργο με εξαιρετική πλοκή και δαιμονιώδη ρυθμό. Το "Τάβλι" είναι σαν ένα "κεντρί" - αφιέρωμα στις παθογένειες και στ’ αρνητικά της φυλής μας. Ένα έργο, που, χωρίς ν’ απαξιώνει διόλου αυτή τη φυλή, - θα έλεγα μάλιστα ότι τρέφει και πολλές ελπίδες γι’ αυτήν- καταφέρνει να στήσει έναν καθρέφτη απέναντί μας, μήπως και δούμε ποιοι και πώς είμαστε, μήπως και καταλάβουμε ότι εμείς οι ίδιοι ευθυνόμαστε για πολλά από τα "δεινά" της καθημερινότητάς μας.
Εγώ, τουλάχιστον, το κατάλαβα αυτό πολλές φορές στη ζωή μου. Πως φταίω. Πάντα κάποιος θα φταίει. Σωστά; Απλά, καμιά φορά, φταίμε εμείς. Αυτό μας λέει ο Δημήτρης Κεχαΐδης στο έργο του. Αυτό, μου ψιθύρισε εμένα το έργο. Με ευθύτητα, μ’ ειλικρίνεια κι αμεσότητα. Τόσο πολύ, που θέλησα να το συστήσω σε μια νεότερη γενιά θεατών. Γιατί και οι νέοι άνθρωποι, κάποτε θα μεγαλώσουν. Και είναι καλύτερο να μεγαλώσουν, γνωρίζοντας τα σωστά και τα λάθη.
Δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Είμαστε Έλληνες και έχουμε τόσους λόγους να είμαστε περήφανοι. Αυτούς, τους κρατάμε. Πάμε τώρα και στους λόγους, που δεν μας κάνουν περήφανους. Αυτούς, τους κοιτάμε. Μόνο έτσι, ξέρουμε πού στεκόμαστε. Όταν έχουμε συνείδηση του από πού ήρθαμε. Στο "Τάβλι" του, ο Δημήτρης Κεχαΐδης μας επισημαίνει περισσότερο απ’ όλα, αυτό το κομμάτι του νεοέλληνα, που μπορεί να παζαρέψει και εν τέλει να πουλήσει και να θυσιάσει τα πάντα, για το κατάλληλο αντίτιμο.
Νιώθω ότι όλες αυτές οι παθογένειες των ανθρώπων και των διαπροσωπικών και δια-συστημικών σχέσεων που περιγράφονται με λεπτομέρεια από τον Δημήτρη Κεχαΐδη σ΄ εκείνα τα περίεργα και θολά μεταπολεμικά χρόνια, που όλα ήταν γκρεμισμένα και όλα και όλοι προσπαθούσαν να ξαναστηθούν, μοιάζουν πολύ με τη σημερινή μας κατάσταση, σε πολλά επίπεδα. Μοιάζει, επίσης, και σαν μελλοντική απειλή, για ερχόμενα χρόνια κι ερχόμενες γενιές.
Και αυτό που μένει έτσι απαράλλαχτα ίδιο και σύγχρονο, είναι αυτό είναι που ονομάζουμε διαχρονικό. Είναι αυτό που ο Δημήτρης Κεχαΐδης υπογράμμισε με τη γραφή του. Αυτή την ιντριγκαδόρικη, καλά φυτεμένη μέσα μας, σκέψη, δηλαδή, ότι κάποιος μας χρωστάει. Αυτός ο διακαής και ευκταίος πόθος του εύκολου δρόμου, που μας επιτρέπει να θυσιάσουμε αξίες, ηθικές, σχέσεις, λογική και αγάπη. Αυτά, θέλησε να μας δείξει, ο Δημήτρης Κεχαΐδης. Και όχι για να κατηγορήσει κάποιον. Αλλά για να σταθεί δίπλα του και να του δείξει πώς δεν πρέπει να είναι. Οι δικαιολογίες για τους ανθρώπους είναι πάντα πολλές. Είτε είναι το μεταπολεμικό περιβάλλον ενός κατεστραμμένου κόσμου, είτε το αβέβαιο μέλλον, είτε το άδικο παρόν. Το θέμα είναι αυτές οι δικαιολογίες να μη μας δικαιολογούν.
Η πρόκληση που είχα ν’ αντιμετωπίσω εξαρχής, δεν ήταν τι να κάνω ως σκηνοθέτης για να φωτίσω το έργο. Αλλά τι να μην κάνω, ώστε ν’ αφήσω το έργο καθαρό. Να μιλήσει αυτό, για όλα αυτά που μίλησε και σε εμένα. Η σκηνοθεσία που επέλεξα είναι ρεαλιστική. Ντοκουμενταρίστικη ίσως, θα έλεγα.
Τα μηνύματα – δηλώσεις του συγγραφέα είναι πολλά, δυνατά και σοκαριστικά. Και αυτά θέλησα να μεταφέρω στο κοινό. Καθαρά και ανεμπόδιστα. Στην παράσταση "Το Τάβλι", στο από Μηχανής θέατρο, είναι ο Δημήτρης Κεχαΐδης αυτός που κάθεται σε μία καρέκλα και μας διαβάζει το κείμενο του έργου.
Extra εορταστικές παραστάσεις: Τετάρτη 25/12, 1/1, Παρασκευή 27/12, 3/1, 9 μ.μ., Σάββατο 28/12 στις 11.15 μ.μ., Σάββατο 4/1 στις 6.15 μ.μ.
Προπώληση εισιτηρίων: more.com
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Το τάβλι
Ο Φώντας και ο Κόλιας, δύο φίλοι και κουνιάδοι, ξυπνάνε από τη μεσημεριανή τους σιέστα και ακολουθούν την ιεροτελεστία τους: καφές, τάβλι πρωταθλητών και αναζήτηση της μπίζνας που θα τους κάνει πλούσιους και σημαντικούς.Ο Φώντας, άεργος οραματιστής του εύκολου χρήματος, γεννάει κατά κόρον ιδέες έτοιμες προς εξαργύρωση. Ο Κόλιας, λαχειοπώλης με παρελθόν αντιστασιακού -έτσι τουλάχιστον διατείνεται ο ίδιος - αντιστέκεται στις εύκολες ιδέες. Μέχρι ο Φώντας να τον πείσει για τις μεγάλες στιγμές που έρχονται. Δυο χαρακτήρες αυθεντικοί, λαϊκοί και απόλυτα αναγνωρίσιμοι. Ανέχονται και εκμεταλλεύονται ο ένας τον άλλον. Κατά τη διάρκεια της συζήτησής τους, οι τόνοι ανεβαίνουν. Φεύγουνε οι κοινωνικοί τύποι και τα στόματα ανοίγουνε και λένε αλήθειες. Αλήθειες που πονάνε και προβληματίζουν. Σύντομα, ανακαλούν και συνεχίζουν «μονιασμένοι» να καταστρώνουν τα σχέδια τους για υπερπόντια ταξίδια και εκμετάλλευση ανθρώπων και αναγκών. Με κοινό παρονομαστή την ψευδαίσθηση, στοχεύουν στο να γίνουν σπουδαίοι άνθρωποι, μα οδεύουν στο να γίνουν τιποτένια τέρατα.
