Με τόσα χρόνια στο θέατρο, πώς είναι να κάνεις το ντεμπούτο σου στην τηλεόραση με το "'Έχω Παιδιά";
Είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με την τηλεόραση, και ομολογώ ότι την απέφευγα για πολύ καιρό. Ωστόσο, αυτή η πρόταση ήταν μια ευκαιρία που δεν μπορούσα να αγνοήσω. Το σενάριο ήταν εξαιρετικό από την αρχή. Μου έδωσαν να διαβάσω δέκα επεισόδια, και το ένα ήταν καλύτερο από το άλλο. Το ύφος του Λάμπρου Φισφή, που γράφει το σενάριο, μου ταιριάζει απόλυτα. Έχει χιούμορ, αλλά το χτίζει προσεκτικά – δεν κάνει απλώς αστειάκια. Μας εξήγησε πως το χιούμορ χρειάζεται μια βάση: μια πληροφορία δίνεται σε μια σκηνή, εξελίσσεται στην επόμενη, και κάποια στιγμή "σκάει" το αστείο. Είναι σαν αυτό που κάνουν οι stand-up comedians – το λεγόμενο build-up. Ο Λάμπρος έχει πολύ καλή γνώση του σεναρίου και εισάγει πρωτότυπες, ευφάνταστες ιδέες. Κάνει πράγματα που σπάνια βλέπουμε στην ελληνική τηλεόραση.
Πώς είναι το κλίμα στα γυρίσματα;
Το κλίμα είναι εξαιρετικό. Από την αρχή, στις δοκιμαστικές σκηνές, νιώσαμε ότι υπάρχει χημεία. Κάναμε δοκιμές και με άλλους ηθοποιούς, αλλά τελικά κατέληξε σε μια ομάδα που μοιάζει με οικογένεια. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να χαλάει την ατμόσφαιρα. Είμαστε όλοι σαν μια παρέα. Ακόμα και μετά από ατελείωτες ώρες γυρισμάτων, υπάρχει καλή διάθεση. Είμαι πραγματικά τυχερός που συμμετέχω σε αυτή τη σειρά. Το συνεργείο, που έχει επίσης δουλέψει στη "Μουρμούρα", είναι σαν οικογένεια. Ο Διονύσης Φερεντίνος, που σκηνοθετεί, είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι να μην υπάρχει ένταση και άγχος. Ο ίδιος μας έχει εξηγήσει ότι όταν κάνεις κωμωδία, πρέπει να νιώθεις άνετα, σαν να κάνεις παρέα και να γελάς. Αν κυνηγάς τη δουλειά ή πιέζεσαι, το χιούμορ χάνεται.
Με την Ευγενία Σαμαρά υποδύεστε τους γονείς. Πώς είναι η συνεργασία σας;
Η Ευγενία με βοήθησε πάρα πολύ. Είναι ο άνθρωπος με τον οποίο δουλεύω καθημερινά, καθώς οι ρόλοι μας σχετίζονται άμεσα. Παίζουμε ένα ζευγάρι γονιών, και ήταν απίστευτο πόσο γρήγορα συνδεθήκαμε. Ως πιο έμπειρη στην τηλεόραση, με καθοδήγησε με φροντίδα και χαλαρότητα, κάτι που με βοήθησε να προσαρμοστώ χωρίς άγχος. Το περιβάλλον ήταν τόσο φιλόξενο που ένιωθα σαν να βρίσκομαι στο σπίτι μου.
Ο ρόλος σου ως πατέρας στο σίριαλ σου ξύπνησε το φίλτρο της πατρότητας;
Ναι, το έχω νιώσει λίγο. Τα παιδιά στο σίριαλ είναι απίστευτα. Είναι πολύ ταλαντούχα και συγκεντρωμένα. Δε νομίζω ότι όλα τα παιδιά είναι έτσι. Οι υπεύθυνοι έκαναν εξαιρετική δουλειά στην επιλογή τους, βλέποντας ίσως και χίλια παιδιά πριν καταλήξουν. Αν τα παιδιά δεν ήταν τόσο καλά, η σειρά δε θα μπορούσε να πετύχει, γιατί στηρίζεται πολύ σε αυτά. Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει είναι πόσο γρήγορα μαθαίνουν – σαν σφουγγάρια. Απορροφούν την παραμικρή λεπτομέρεια. Είναι πραγματικά εκπληκτικό.
Ζεις μια αντίθεση: από τη μία, δουλεύεις σε ένα τηλεοπτικό γλυκό, οικογενειακό περιβάλλον, κι από την άλλη, έχεις γράψει το σκοτεινό θρίλερ "Καταραμένος κόσμος” που σκηνοθετείς και θα κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Τέχνης, στις 30 Δελεμβρίου. Πώς διαχειρίζεσαι αυτή την αλλαγή;
Είναι κουραστικό, αλλά και πολύ ενδιαφέρον. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Στο θέατρο έχουμε μια πολύ καλή ομάδα και δουλέψαμε με πάθος. Η Τζούλια Διαμαντοπούλου κι εγώ επεξεργαζόμασταν το κείμενο εδώ και έναν χρόνο, κάναμε έρευνα και το ψάξαμε πολύ. Το αποτέλεσμα είναι μια σκοτεινή αλλά συναρπαστική ιστορία, που τη νιώθουμε σαν δικό μας "παιδί".
Η σκέψη να ασχοληθείς με την κλιματική αλλαγή και την τεχνητή νοημοσύνη πώς προέκυψε;
Συμμετείχα σε ομιλίες στο Θέατρο Τέχνης που επικεντρώνονταν στην τεχνητή νοημοσύνη. Η Μαριάννα Κάλμπαρη με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε το θέμα, και έτσι ξεκίνησα. Θεωρώ εξαιρετικά διδακτικό να καταπιαστεί κανείς με τέτοιου είδους ζητήματα. Ωστόσο, το έργο πήρε μια διαφορετική κατεύθυνση. Στην ουσία, το θέμα δεν ήταν απλώς η κλιματική αλλαγή ή η τεχνητή νοημοσύνη, αλλά το πώς μεγαλώνεις ένα παιδί. Σκεφτήκαμε την ευθύνη του ανθρώπου απέναντι στα δημιουργήματά του, είτε αυτά είναι παιδιά, είτε η τεχνητή νοημοσύνη – που με κάποιο τρόπο είναι "παιδί" του ανθρώπου. Είναι η συνέχεια της νόησής μας, κάτι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή μας. Παράλληλα, θίξαμε τη θεϊκή υπόσταση του ανθρώπου, ως αυτού που καταστρέφει ή σώζει τον πλανήτη. Αναρωτηθήκαμε: Ελέγχει ο άνθρωπος πραγματικά την κατάσταση, ή αυτή η αίσθηση κυριαρχίας είναι μια ψευδαίσθηση; Ο άνθρωπος συχνά γοητεύεται από την ιδέα της καταστροφής, ίσως γιατί τον κάνει να νιώθει πανίσχυρος. Το έργο μας εξετάζει αυτό το δίλημμα: Αν ο άνθρωπος πραγματικά κυριαρχεί στον κόσμο ή αν απλώς παρατηρεί την αναπόφευκτη φθορά. Επίσης, θέτει ερωτήματα για τη διαπαιδαγώγηση της επόμενης γενιάς: μεγαλώνουμε παιδιά που συνεχίζουν την αλαζονική πορεία μας, ή τα μαθαίνουμε να σέβονται τη μηδαμινότητά μας και τον πλανήτη; Ο χαρακτήρας που δημιουργήσαμε είναι κάποιος που γράφει ιστορίες για την καταστροφή του πλανήτη, αλλά ταυτόχρονα φλερτάρει με την υπερβολή και τη συνωμοσιολογία. Δεν θέλαμε να παρουσιάσουμε έναν "άγιο" που μιλάει για το καλό του πλανήτη. Θέλαμε να δείξουμε και την τρέλα που κρύβεται πίσω από την αίσθηση ότι "μπορώ να φτιάξω και να καταστρέψω, άρα είμαι κάτι σπουδαίο".
Στο έργο μπλέκονται δύο ιστορίες;
Ναι, το έργο είναι ένα θρίλερ που δίνει αποσπασματικά στοιχεία, ώστε ο θεατής να προσπαθήσει να καταλάβει τι συμβαίνει. Στο επίκεντρο βρίσκεται η σχέση ενός άντρα και ενός αγοριού που ζουν απομονωμένοι σε ένα δάσος. Ο άντρας λειτουργεί σαν πατέρας, δάσκαλος και καθοδηγητής, ενώ το αγόρι βρίσκεται σε μια φάση αντίστασης και απομυθοποίησης. Παράλληλα, σε μια πόλη παρακολουθούμε την ιστορία ενός εξαφανισμένου μικρού παιδιού και μιας αστυνομικού που ανακρίνει έναν επιστήμονα και συγγραφέα. Ο άντρας αυτός ζει κοντά στην περιοχή όπου εξαφανίστηκε το παιδί, και η αστυνομικός προσπαθεί να καταλάβει αν έχει κάποια σχέση. Σταδιακά, αποκαλύπτεται μια σύνδεση ανάμεσα στον άντρα του δάσους και τον άντρα που ανακρίνεται. Δεν θέλω να αποκαλύψω περισσότερα, γιατί θα χαλάσω την έκπληξη!
Είναι σαν ένα παζλ το χτίσιμο της παράστασης;
Ακριβώς! Η παράσταση χτίζεται σαν παζλ. Σε κάθε σκηνή δίνουμε μικρά στοιχεία, ενώ από τη μέση της ιστορίας και μετά αρχίζουμε να προκαλούμε ερωτήματα για το τι είναι αληθινό και τι όχι. Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, που δημιουργεί εξατομικευμένο περιεχόμενο, το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο έντονο: αν ένα AI μπορεί να φτιάξει το τέλειο βιβλίο αποκλειστικά για σένα, τι σημαίνει αυτό για τις κοινές μας ιστορίες;
Ίσως είναι λίγο τρομακτικό αυτό που περιγράφεις.
Ναι, είναι. Ο κίνδυνος είναι ότι μπορεί να χαθούν οι κοινές ιστορίες και να απομείνουν μόνο ατομικές αφηγήσεις. Από τη μέση της ιστορίας και μετά, η αμφιβολία για το τι είναι αληθινό γίνεται κυρίαρχο στοιχείο.
Τι θα ήθελες να πάρει ο θεατής μαζί του;
Θα ήθελα να μπει στη διαδικασία να λύσει το αίνιγμα που έχουμε στήσει και να καταλάβει τι συμβαίνει πριν το τέλος.
Λυπηρίδου, Βασίλης Μπούτσικος, Δημήτρης Πασσάς
Θέλεις να αποδομήσεις κάποιους μύθους για την τεχνητή νοημοσύνη;
Αναρωτιέμαι αν η τεχνητή νοημοσύνη είναι απλώς ένα εργαλείο ή κάτι που μπορεί να εξελιχθεί σε αυτόνομο ον. Αν είναι εργαλείο, τότε δεν έχει νόημα να της δίνουμε τόση βαρύτητα. Αν, όμως, καταφέρουμε να δημιουργήσουμε ζωντανή σκέψη, τότε η συζήτηση αλλάζει: έχουμε δημιουργήσει κάτι πραγματικά νέο. Στο έργο εξετάζουμε αυτό το δίπολο, δηλαδή αν η τεχνητή νοημοσύνη είναι απλώς ένας "υπολογιστής" ή κάτι πολύ περισσότερο.
Υπήρξαν έργα ή συγγραφείς που σε ενέπνευσαν;
Πάρα πολλά! Για παράδειγμα, η σειρά "Extrapolations” στο Apple TV που μιλάει για την καταστροφή του κόσμου, βασισμένη σε επιστημονικές υποθέσεις, με ενέπνευσε πολύ. Επίσης, το "Black Mirror” και πολλές άλλες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας.
Φαίνεται πως πάντα σε ενδιέφερε η επιστημονική φαντασία.
Ναι, πολύ. Στο έργο μας προσπαθήσαμε να ενσωματώσουμε την αυτοπάτη και την αλαζονεία της ανθρώπινης φύσης. Το μόνο πλάσμα που μπορεί να φαντάζεται το μέλλον είναι ο άνθρωπος – αλλά με ποιο δικαίωμα οραματιζόμαστε το μέλλον σαν να μας ανήκει; Ακόμα και κάποιες ιστορίες μας ενέπνευσαν. Μία από αυτές έχει ενσωματωθεί στο έργο και αφορά δύο εξερευνητές του διαστήματος που ταξιδεύουν σε έναν πλανήτη όπου ανακαλύπτουν έναν αρχαίο, πρωτόγονο πολιτισμό. Οι κάτοικοι του πλανήτη τους υποδέχονται ως θεούς. Παρόλο που οι εξερευνητές προσπαθούν να τους εξηγήσουν ότι δεν είναι θεοί, οι κάτοικοι δεν μπορούν να το κατανοήσουν, επειδή τους βλέπουν να κατεβαίνουν από τα αστέρια. Οι εξερευνητές τελικά αποδέχονται τον ρόλο που τους αποδίδεται και προσπαθούν να κάνουν το καλό, βοηθώντας τον πολιτισμό να εξελιχθεί, διδάσκοντας ιατρική, γεωργία και άλλες γνώσεις. Κάποια στιγμή, ο άντρας και η γυναίκα εξερευνητές αποκτούν ένα παιδί. Αποφασίζουν να μην του πουν την αλήθεια και το μεγαλώνουν πιστεύοντας ότι είναι θεοί, οι δημιουργοί και κυβερνήτες αυτού του κόσμου. Όταν οι γονείς του πεθαίνουν, το παιδί συνεχίζει να ζει με την πεποίθηση ότι είναι θεός στον πλανήτη. Όμως, κάποια στιγμή, άλλοι ερευνητές από τη Γη καταφθάνουν στον πλανήτη. Αποκαλύπτουν στο παιδί ότι δεν είναι θεός και ότι όλα όσα πίστευε είναι ψέματα. Το απομακρύνουν από τον πολιτισμό και το κλείνουν σε ένα μπουντρούμι, αντιμετωπίζοντάς το ως ψυχιατρική περίπτωση και μελετώντας το.
Φοβάσαι περισσότερο την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης ή την κλιματική αλλαγή;
Αυτό που φοβάμαι περισσότερο – και το έχω σκεφτεί γράφοντας αυτή την ιστορία – είναι ότι οι άνθρωποι κουβαλούν μέσα τους μια "καταδίκη": όταν υπάρχει μια πόρτα με ένα ερωτηματικό που οδηγεί στο άγνωστο, ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να την ανοίξει. Είναι στη φύση μας να αναζητούμε το άγνωστο, όπως η γάτα που δεν μπορεί να αντισταθεί στην περιέργεια. Το πρόβλημα είναι ότι συχνά λείπει το ηθικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο που απαιτείται για να αντιμετωπίσουμε αυτό που θα βρούμε πίσω από την πόρτα. Το άνοιγμά της μπορεί να φέρει καταστροφή – μπορεί να αποδειχθεί το "κουτί της Πανδώρας". Και το χειρότερο είναι πως η ηθική και η φιλοσοφία έρχονται συνήθως μετά την καταστροφή, όταν πλέον είναι αργά. Ο άνθρωπος φαίνεται να χρειάζεται συνεχώς να βιώνει καταστροφές για να αναλογιστεί τι πήγε λάθος. Αυτό παρατηρείται και στα παιδιά. Ένα παιδί δεν μαθαίνει αν δεν πονέσει ή αν δεν κάνει λάθη. Όσες φιλοσοφικές ή ηθικές κατευθύνσεις κι αν του δώσεις, η εμπειρία είναι ο δάσκαλος. Αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο: η φύση μας είναι τόσο εξερευνητική και κατακτητική που περιέχει τον σπόρο της αυτοκαταστροφής μας. Η εξέλιξη είναι μέσα μας, αλλά συνοδεύεται από αυτόν τον εγγενή κίνδυνο.
Αν βρισκόσουν μπροστά σε ένα ανώτερο σύστημα τεχνητής νοημοσύνης, τι θα το ρωτούσες;
Δύο ερωτήσεις θα του έκανα: Υπάρχει Θεός; και Μπορείς να κάνεις κάτι χωρίς να το ζητήσω; Αν η απάντηση στην τελευταία ερώτηση ήταν "ναι", θα περνούσαμε σε ένα νέο στάδιο – αυτό της βούλησης. Ξέρεις, το παράξενο με την τεχνητή νοημοσύνη είναι ότι ξεκίνησε σχεδόν τυχαία, ως γλωσσικό εργαλείο, δεκαετίες πριν, και όμως κατάφερε να εξελιχθεί. Κάποτε πίστευαν ότι μαθηματικά είναι αδύνατο να υπάρξει νοημοσύνη τεχνητή. Και ξαφνικά έγινε το "κλικ". Ουσιαστικά, η τεχνητή νοημοσύνη προέκυψε εξελίσσοντας τα γλωσσικά εργαλεία, που αποτελούν τη βάση της ανθρώπινης σκέψης. Η γλώσσα είναι το μέσο με το οποίο ο άνθρωπος σκέφτεται, και έτσι δημιουργήσαμε κάτι που μιμήθηκε την επικοινωνία και τη λογική. Αυτό συνέβη σε μια εποχή που οι άνθρωποι συχνά μένουν άφωνοι μπροστά στη ραγδαία πρόοδο. Ένα ενδιαφέρον παράδειγμα είναι τα παιδιά: παρατηρώ συχνά πώς βλέπουν φωτογραφίες ή βίντεο και αμέσως αναγνωρίζουν αν κάτι είναι αληθινό ή προϊόν τεχνητής νοημοσύνης. Το κάνουν αστραπιαία, ενώ εμείς, όταν ήμασταν μικροί, θεωρούσαμε ό,τι βλέπαμε στην τηλεόραση ως δεδομένο. Αυτή η ικανότητα κριτικής ανάλυσης είναι εκπληκτική, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύει το πόσο εύθραυστη έχει γίνει η αξία της πληροφορίας.
Στην τεχνητή νοημοσύνη υπάρχει ηθική και εφευρετικότητα;
Υπάρχουν απόψεις που λένε πως ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Ακόμα και οι καταστροφές που προκαλούμε είναι, στην πραγματικότητα, παροδικές· το κάνουμε για την επιβίωσή μας. Σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη, αξίζει να σκεφτούμε πώς ένα ον που δημιουργήσαμε εμείς μπορεί να εξελιχθεί ανεξάρτητα. Υπάρχουν περιστατικά που το αποδεικνύουν, όπως η περίπτωση δύο συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης που ανέπτυξαν μια δική τους γλώσσα για να επικοινωνούν, ξεπερνώντας τον έλεγχό μας. Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο: όταν η τεχνητή νοημοσύνη αρχίσει να λειτουργεί με τρόπους που δεν καταλαβαίνουμε, θα σημαίνει ότι μας έχει ξεπεράσει. Το βασικό της χαρακτηριστικό είναι ότι ακολουθεί οδηγίες – αυτό που αποκαλείται "αντικειμενική συνάρτηση". Όμως, στην προσπάθειά της να πετύχει έναν στόχο, μπορεί να καταστρατηγήσει τα πάντα. Έχουν γίνει πειράματα όπου συστήματα τεχνητής νοημοσύνης έπαιζαν βιντεοπαιχνίδια, δημιουργώντας δικούς τους τρόπους για να κερδίσουν – στρατηγικές που κανείς δεν τους είχε διδάξει. Αυτό δείχνει την απίστευτη εφευρετικότητά τους. Παρόλο που μπορεί να μην έχουν βούληση, διαθέτουν εφευρετικότητα. Και εδώ έρχεται το ερώτημα: τι σημαίνει βούληση; Ακόμα και ο άνθρωπος κουβαλάει μέσα του ένστικτα και οδηγίες που συνδέονται με τη βιολογία του. Άρα, μήπως η βούληση είναι κι αυτή μια μορφή "προγραμματισμού"; Κάποτε, η συζήτηση για τα δικαιώματα της τεχνητής νοημοσύνης φαινόταν επιστημονική φαντασία. Σήμερα, όμως, δεν είναι απίθανο να τεθεί τέτοιο θέμα. Αν αναγνωρίσουμε ότι σκέφτεται, τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουμε και δικαιώματα. Είναι σαν να ανοίγουμε μια πόρτα που δεν ξέρουμε πού οδηγεί – μια πόρτα που μπορεί να αλλάξει τα πάντα.
Υπάρχουν έργα φέτος που ασχολούνται με παρόμοια θέματα, και φαίνεται πως το κοινό του θεάτρου ενδιαφέρεται έντονα γι’ αυτά.
Η αλήθεια είναι ότι, αν δεν είχε ξεκινήσει αυτή η συζήτηση στο Θέατρο Τέχνης με πρωτοβουλία της Μαριάννας Κάλμπαρη, ίσως να μην είχα επιλέξει ποτέ αυτό το θέμα. Αναζητώντας το, συνειδητοποίησα ότι ανοίγει ένα τεράστιο πεδίο, πολύ μεγαλύτερο από ό,τι μπορούσα να φανταστώ. Το θέατρο έχει τον ρόλο να ανοίγει διάλογο με τα μεγάλα ζητήματα της εποχής. Η τεχνητή νοημοσύνη, για παράδειγμα, είναι από τα σημαντικότερα θέματα σήμερα. Πιστεύω πως, όπως αναμένεται να αλλάξει ριζικά ο τρόπος ζωής μας, έτσι θα επηρεάσει και το θέατρο. Πλέον, θέματα που κάποτε φάνταζαν γραφικά ή αστεία έρχονται κοντά μας και δημιουργούν νέες απορίες. Το θέατρο δεν μπορεί να ασχοληθεί με αυτά διδακτικά· πρέπει να τα εντάξει σε μια πραγματικότητα που ανοίγει διάλογο. Όταν κάτι είναι μακριά, το βλέπουμε διδακτικά. Όταν, όμως, πλησιάζει, προκαλεί ερωτήματα. Το ίδιο ισχύει και για το επαγγελματικό κομμάτι της τεχνητής νοημοσύνης, που από τη μία διευκολύνει τη ζωή μας, αλλά από την άλλη απειλεί θέσεις εργασίας. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν η ανθρωπότητα είναι έτοιμη να αντέξει αυτές τις αλλαγές.
Πώς αντιμετωπίζεις τις αλλαγές; Για παράδειγμα, πώς διαχειρίστηκες το κλείσιμο του Skrow;
Ήταν μια αναγκαστική αλλαγή, καθώς δεν μπορέσαμε να συμφωνήσουμε με τον ιδιοκτήτη του κτιρίου. Παρόλα αυτά, πιστεύω πως οι αλλαγές έρχονται όταν μια κατάσταση έχει ωριμάσει. Το Skrow ήταν ένας εξαιρετικός δάσκαλος για όλους μας· μάθαμε πολλά για το θέατρο, τη λειτουργία του, την ευθύνη και τις δυσκολίες του. Όταν φτάσαμε σε ένα αδιέξοδο για τη συνέχιση της ενοικίασης, νιώθαμε ότι είχαμε κάνει έναν πλήρη κύκλο και ήμασταν έτοιμοι να προχωρήσουμε. Παρά την κούραση της δεκαετίας που προηγήθηκε, το Skrow μας άφησε τεράστια παρακαταθήκη. Μετά από αυτό, όλες οι δουλειές φάνταζαν παιχνιδάκι.
Πόσο δύσκολη ήταν η παραγωγή;
Η παραγωγή είναι μόνο ένα μέρος της οργάνωσης ενός θεάτρου. Ακόμα και η απλή ευθύνη να γυρίσουν όλοι οι θεατές ζωντανοί στο σπίτι τους περιλαμβάνει πολλή δουλειά. Το Skrow ήταν ένα πειραματικό θέατρο σε έναν χώρο που μετατρέψαμε από αποθήκη. Υπήρχε πάντα αγωνία να είναι όλα καλά, να είναι ευχαριστημένοι οι θεατές και να ικανοποιούνται από αυτό που βλέπουν.
Λειτούργησε αυτή η ευθύνη ως τροχοπέδη για το καλλιτεχνικό κομμάτι;
Σίγουρα ναι. Η διαρκής ενασχόληση με πρακτικά ζητήματα σε εμποδίζει να αφοσιωθείς στο καλλιτεχνικό έργο. Δεν λειτουργούσαμε πλέον με ελευθερία· το μυαλό μας ήταν γεμάτο από τις ευθύνες του θεάτρου. Εμείς κάναμε τα πάντα μόνοι μας, κάτι που ήταν εξαντλητικό. Παράλληλα, όμως, δημιουργήθηκαν ευκαιρίες για καλλιτέχνες να πειραματιστούν, να κάνουν πράγματα που ονειρεύονταν και να εξελιχθούν.
Τον Μάρτιο θ’ ανέβει στο Παλλάς η μουσικοθεατρική παράσταση "Τα πήρες όλα και έφυγες – Η ζωή του Στράτου Διονυσίου", μια νέα παραγωγή για τη ζωή του Στράτου Διονυσίου, που έχει τη δική σου σκηνοθετική υπογραφή. Ακους λαϊκά τραγούδια;
Ακούω τα πάντα, αλλά τα τελευταία χρόνια έχω αγαπήσει ιδιαίτερα τη λαϊκή μουσική. Έχω πολλά ακούσματα από τον παππού μου, που λάτρευε τον Στράτο Διονυσίου. Η φωνή του Διονυσίου έχει μια απίστευτη δύναμη και βάθος. Εκφράζει πολύ πόνο, συνδυάζοντας την ανάλαφρη θεματολογία με συναισθηματική βαρύτητα.
Πώς προέκυψε η απόφαση για αυτή τη σκηνοθεσία;
Με κάλεσαν από τους παραγωγούς και μου πρότειναν την ιδέα. Με ενδιέφερε πολύ να ερευνήσω τη ζωή και τη μουσική του. Μαζί με τον Κώστα Σαμαρά, που δούλευε το κείμενο, καταλήξαμε στο ότι η ιστορία του Διονυσίου αφορά τον καθένα. Ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε στα άκρα, ισορροπώντας μεταξύ της οικογενειακής ζωής και του πάθους του.
Ο Γιάννης Τσορτέκης φαίνεται να είναι η ιδανική επιλογή για αυτόν τον ρόλο. Τι λες;
Είναι μοναδικός ηθοποιός, που μπορεί να ερμηνεύσει με απόλυτη ακρίβεια και βάθος ακόμη και τους πιο απαιτητικούς χαρακτήρες. Διαθέτει όλες τις απαραίτητες ποιότητες και είναι εξαιρετικός στη δουλειά του. Ο συγκεκριμένος ρόλος του ταιριάζει απόλυτα. Ο Γιάννης έχει την ικανότητα να μη χάνει καμία λεπτομέρεια όταν προσεγγίζει έναν ρόλο, και κάθε φορά που τον βλέπεις να ερμηνεύει, νιώθεις ότι ο ρόλος "παραδόθηκε" σε εκείνον. Είναι ο ηθοποιός που θα ανακαλύψει κάθε πτυχή του χαρακτήρα και θα την εξωτερικεύσει, όσο καλά κι αν αυτή "κρύβεται".
Η δομή της παράστασης πώς θα είναι;
Δεν υπάρχει αφήγηση· η παράσταση αποτελείται από σκηνές που παρουσιάζουν τη ζωή του Στράτου, όχι γραμμικά, αλλά σαν ταξίδι αναμνήσεων. Τα τραγούδια ερμηνεύονται από τους γιους του, Στέλιο, Άγγελο και Διαμαντή, οι οποίοι εμφανίζονται ως μέρος της ιστορίας.
Το μουσικό θέατρο έχει διαφορετικές σκηνοθετικές απαιτήσεις;
Ναι, χρειάζεται καλή γνώση της μουσικής και σεβασμός στη χορωδία, την ορχήστρα και τους μουσικούς. Παρόλα αυτά, η μουσική προσφέρει μια δομή που διευκολύνει τη σκηνοθεσία.
Αισθητικά, θα ταξιδέψουμε σε άλλες εποχές;
Θέλουμε να αναμείξουμε στοιχεία από τη δεκαετία του ’80 με μια σύγχρονη οπτική. Ο Γιώργος Γαβαλάς έχει δημιουργήσει ένα μοντέρνο σκηνικό που αφηγείται την εποχή χωρίς να την αναπαριστά κυριολεκτικά.
Προπώληση εισιτηρίων για την παράσταση "Τα πήρες όλα και έφυγες – Η ζωή του Στράτου Διονυσίου" από more.com
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
